Bèta
Wat is bèta?
Bèta is een maatstaf voor de volatiliteit – of systematisch risico – van een effect of portefeuille in vergelijking met de markt als geheel. Beta wordt gebruikt in het Capital Asset Pricing Model (CAPM), dat de relatie beschrijft tussen systematisch risico en verwacht rendement voor activa (meestal aandelen). CAPM wordt veel gebruikt als een methode voor het waarderen van risicovolle effecten en voor het genereren van schattingen van de verwachte opbrengsten van activa, waarbij zowel het risico van die activa als de kapitaalkosten in aanmerking worden genomen.
Belangrijkste leerpunten
- Bèta, voornamelijk gebruikt in het Capital Asset Pricing Model (CAPM), is een maatstaf voor de volatiliteit – of het systematische risico – van een effect of portefeuille in vergelijking met de markt als geheel.
- Bètagegevens over een individueel aandeel kunnen een belegger alleen een schatting geven van hoeveel risico het aandeel zal toevoegen aan een (vermoedelijk) gediversifieerde portefeuille.
- Om bèta zinvol te laten zijn, moet het aandeel worden gerelateerd aan de benchmark die bij de berekening wordt gebruikt.
Hoe Beta werkt
Een bèta- coëfficiënt kan de volatiliteit van een individueel aandeel meten in vergelijking met het systematische risico van de hele markt. In statistische termen vertegenwoordigt bèta de helling van de lijn door een regressie van gegevenspunten. In de financiële sector vertegenwoordigen elk van deze gegevenspunten het rendement van een individueel aandeel ten opzichte van die van de markt als geheel.
Beta beschrijft effectief de activiteit van het rendement van een effect als het reageert op schommelingen in de markt. De bèta van een effect wordt berekend door het product van de covariantie van het rendement van het effect en het marktrendement te delen door de variantie van het marktrendement over een bepaalde periode.
De berekening voor bèta is als volgt:
De bètaberekening wordt gebruikt om beleggers te helpen begrijpen of een aandeel in dezelfde richting beweegt als de rest van de markt. Het geeft ook inzicht in hoe volatiel – of hoe riskant – een aandeel is ten opzichte van de rest van de markt. Om bèta enig bruikbaar inzicht te geven, moet de markt die als benchmark wordt gebruikt, gerelateerd zijn aan het aandeel. Het berekenen van de bèta van een obligatie-ETF met behulp van de S&P 500 als benchmark zou bijvoorbeeld niet veel nuttig inzicht bieden voor een belegger, omdat obligaties en aandelen te verschillend zijn.
Uiteindelijk gebruikt een belegger bèta om te proberen te meten hoeveel risico een aandeel aan een portefeuille toevoegt. Hoewel een aandeel dat heel weinig afwijkt van de markt, niet veel risico aan een portefeuille toevoegt, vergroot het ook niet het potentieel voor een hoger rendement.
Om er zeker van te zijn dat een specifiek aandeel wordt vergeleken met de juiste benchmark, moet het een hoge R-kwadraatwaarde hebben ten opzichte van de benchmark. R-kwadraat is een statistische maatstaf die het percentage van de historische prijsbewegingen van een effect weergeeft dat kan worden verklaard door bewegingen in de referentie-index. Wanneer bèta wordt gebruikt om de mate van systematisch risico te bepalen, kan een effect met een hoge R-kwadraatwaarde, in verhouding tot zijn benchmark, duiden op een relevantere benchmark.
Een op de beurs verhandeld goudfonds (ETF), zoals de SPDR Gold Shares (GLD ), is bijvoorbeeld gekoppeld aan de prestaties van ongemunt goud. Bijgevolg zou een gouden ETF een lage bèta- en R-kwadraatrelatie hebben met de S&P 500.
Een manier voor een aandelenbelegger om over risico na te denken, is door het in twee categorieën op te splitsen. De eerste categorie wordt systematisch risico genoemd, het risico dat de gehele markt krimpt. De diversificatie zou hebben kunnen voorkomen dat beleggers waarde in hun aandelenportefeuilles verliezen. Systematisch risico wordt ook wel niet-diversifieerbaar risico genoemd.
Niet-systematisch risico, ook wel diversifieerbaar risico genoemd, is de onzekerheid die gepaard gaat met een individuele voorraad of bedrijfstak. De verrassende aankondiging dat het bedrijf Lumber Liquidators (LL ) in 2015 hardhouten vloeren met gevaarlijke niveaus van formaldehyde had verkocht, is bijvoorbeeld een voorbeeld van onsystematisch risico. Het risico was specifiek voor dat bedrijf. Niet-systematische risico’s kunnen gedeeltelijk worden beperkt door diversificatie.
Soorten bètawaarden
Bètawaarde gelijk aan 1,0
Als een aandeel een bèta van 1,0 heeft, geeft dit aan dat de prijsactiviteit sterk gecorreleerd is met de markt. Een aandeel met een bèta van 1,0 heeft een systematisch risico. De bètaberekening kan echter geen onsystematisch risico detecteren. Het toevoegen van een aandeel aan een portefeuille met een bèta van 1,0 voegt geen enkel risico toe aan de portefeuille, maar het vergroot ook niet de kans dat de portefeuille een extra rendement oplevert.
Beta-waarde minder dan één
Een bètawaarde die kleiner is dan 1,0 betekent dat de beveiliging theoretisch minder volatiel is dan de markt. Door dit aandeel in een portefeuille op te nemen, is het minder riskant dan dezelfde portefeuille zonder het aandeel. Nutsbedrijven hebben bijvoorbeeld vaak lage bèta’s omdat ze de neiging hebben langzamer te bewegen dan marktgemiddelden.
Beta-waarde groter dan één
Een bèta die groter is dan 1,0 geeft aan dat de prijs van het effect theoretisch volatieler is dan de markt. Als de bèta van een aandeel bijvoorbeeld 1,2 is, wordt aangenomen dat deze 20% volatieler is dan de markt. Technologieaandelen en small-capaandelen hebben doorgaans hogere bèta’s dan de marktbenchmark. Dit geeft aan dat het toevoegen van het aandeel aan een portefeuille het risico van de portefeuille verhoogt, maar ook het verwachte rendement kan verhogen.
Negatieve bètawaarde
Sommige aandelen hebben negatieve bèta’s. Een bèta van -1,0 betekent dat het aandeel omgekeerd evenredig is met de marktbenchmark. Dit aandeel kan worden gezien als een tegengesteld spiegelbeeld van de trends van de benchmark. Putopties en inverse ETF’s zijn ontworpen om negatieve bèta ‘s te hebben. Er zijn ook een paar branchegroepen, zoals goudzoekers, waar een negatieve bèta ook vaak voorkomt.
Beta in theorie vs. Beta in de praktijk
De bètacoëfficiënt theorie neemt aan dat aandeelrendementen normaal verdeeld vanuit een statistisch oogpunt. Financiële markten zijn echter vatbaar voor grote verrassingen. In werkelijkheid worden rendementen niet altijd normaal verdeeld. Daarom is wat de bèta van een aandeel zou kunnen voorspellen over de toekomstige beweging van een aandeel niet altijd waar.
Een aandeel met een zeer lage bèta kan kleinere prijsschommelingen hebben, maar het kan nog steeds in een neerwaartse trend op de lange termijn zitten. Dus het toevoegen van een neerwaartse trendaandeel met een lage bèta verlaagt het risico in een portefeuille alleen als de belegger het risico strikt definieert in termen van volatiliteit (in plaats van als het potentieel voor verliezen). Vanuit praktisch oogpunt zal een aandeel met een lage bèta dat een neerwaartse trend doormaakt, de prestaties van een portefeuille waarschijnlijk niet verbeteren.
Evenzo zal een aandeel met een hoge bèta dat in een overwegend opwaartse richting volatiel is, het risico van een portefeuille vergroten, maar het kan ook winst opleveren. Het wordt beleggers die bèta gebruiken om een aandeel te evalueren, aangeraden het ook vanuit andere perspectieven te evalueren, zoals fundamentele of technische factoren, voordat wordt aangenomen dat het risico aan een portefeuille zal toevoegen of eruit zal verwijderen.
Nadelen van bèta
Hoewel bèta nuttige informatie kan bieden bij het evalueren van een aandeel, heeft het enkele beperkingen. Bèta is nuttig bij het bepalen van het kortetermijnrisico van een effect en voor het analyseren van de volatiliteit om bij gebruik van het CAPM tot aandelenkosten te komen. Omdat bèta echter wordt berekend met behulp van historische gegevenspunten, wordt het minder zinvol voor beleggers die de toekomstige bewegingen van een aandeel willen voorspellen.
Bèta is ook minder nuttig voor langetermijninvesteringen, aangezien de volatiliteit van een aandeel van jaar tot jaar aanzienlijk kan veranderen, afhankelijk van de groeifase van het bedrijf en andere factoren.