Vergelijkende nalatigheid
Wat is vergelijkende nalatigheid?
Vergelijkende nalatigheid is een beginsel van het aansprakelijkheidsrecht dat in bepaalde staten van toepassing is op ongevallenverzekeringen. Vergelijkende nalatigheid stelt dat wanneer zich een ongeval voordoet, de fout en / of nalatigheid van elke betrokken partij is gebaseerd op hun respectieve bijdragen aan het ongeval. Dit stelt verzekeraars in staat de schuld te geven en verzekeringsclaims dienovereenkomstig te betalen.
Belangrijkste leerpunten
- Vergelijkende nalatigheid wordt gebruikt om de schuld bij auto-ongelukken toe te wijzen door de fout vast te stellen of toe te wijzen tussen de eiser en de gedaagde bij een ongeval.
- Schadevergoeding bij ongevallen wordt proportioneel toegekend op basis van mate van vastgestelde nalatigheid.
- Er zijn drie soorten regels voor vergelijkende nalatigheid: pure vergelijkende nalatigheid, aangepaste vergelijkende nalatigheid, lichte / grove nalatigheid, gevolgd door staten in de VS.
Inzicht in vergelijkende nalatigheid
Vergelijkende nalatigheid wordt meestal gebruikt om de schuld te geven bij auto-ongelukken. Als twee chauffeurs bij een ongeval allebei dezelfde verkeersregels overtreden, kunnen beide hun claims worden afgewezen. Veel verzekeringsmaatschappijen wijzen de schuld tussen chauffeurs op procentuele basis toe, zoals 70/30.
Als twee partijen betrokken zijn bij een auto-ongeluk, gebruiken de verzekeraars vergelijkende nalatigheid om schuld toe te wijzen. Het vaststellen van fouten bij een ongeval is een cruciaal aspect van verzekeringen. Verzekeringsmaatschappijen procederen om ervoor te zorgen dat zij alleen aansprakelijk zijn voor schade veroorzaakt door hun verzekerde cliënt. Daarnaast zullen verdedigingsadvocaten proberen de verantwoordelijkheid zo klein mogelijk te houden. Bij het herzien van acties die tot een ongeval hebben geleid, bepalen verzekeraars en de rechtbanken hoe ze een fout kunnen toewijzen. Dat proces is de essentie van vergelijkende nalatigheid. De schuldbepaling zal uiteindelijk leiden tot de beslissing hoeveel de verzekeraar moet betalen.
De schadevergoeding wordt proportioneel toegekend op basis van de mate van vastgestelde nalatigheid. De partij die minder verantwoordelijk wordt bevonden, krijgt nog steeds een percentage van de schuld. Het percentage nalatigheid dat aan de minder verantwoordelijke partij is verbonden, wordt bijdragende nalatigheid genoemd. In de situatie van een rechtszaak als gevolg van een auto-ongeluk, zou de bijdragende nalatigheid het nalaten van de eiser zijn om redelijke zorg te betrachten voor hun veiligheid. In deze relatief veel voorkomende situatie gebruiken gedaagden bijdragende nalatigheid als verdediging.
Soorten vergelijkende nalatigheid
In grote lijnen zijn er drie soorten vergelijkende nalatigheidsregels die worden gevolgd binnen verschillende rechtsgebieden in de Verenigde Staten. Ze zijn afhankelijk van het percentage nalatigheid dat wordt toegekend aan partijen die bij een ongeval betrokken zijn.
Pure vergelijkende nalatigheid
De zuivere vergelijkende nalatigheidsregel stelt de eiser in staat om schadevergoeding te verhalen, zelfs als ze 99% schuld krijgen voor het ongeval. In dat geval kan de eiser alsnog 1% van de vastgestelde schade verhalen op de gedaagde. Dertien staten, waaronder Californië en New York, volgen deze regel.
Gewijzigde vergelijkende nalatigheid
De gewijzigde vergelijkende nalatigheidsregel staat eisers niet toe om geldelijke schadevergoeding te verhalen als hun schuld boven een bepaald percentage wordt toegewezen. Tien staten, waaronder Colorado en Maine, volgen de 50% -regel. Dit betekent dat een eiser geen schadevergoeding mag verhalen als zijn foutpercentage voor een ongeval 50% of meer is. Drieëntwintig staten, waaronder Illinois en Oregon, volgen de 51% -regel, wat betekent dat eisers niet kunnen herstellen als hun foutpercentage 51% of hoger is.
Lichte / grove nalatigheid
South Dakota is de enige staat die de regel voor lichte / grove nalatigheid erkent. In deze regel worden bij een ongeval toegekende foutpercentages vervangen door “geringe” en “bruto” bijdragen aan een ongeval. In feite is het bedrag van een beloning bij een ongeval hoger als de bijdrage van een eiser aan een ongeval gering is en de bijdrage van de verweerder bruto is. Bruto betekent in deze context roekeloze en bewuste minachting voor de veiligheid van de benadeelde.
Omgekeerd is het aan een eiser toegekende schadebedrag lager als hun bijdrage aan een ongeval meer dan “gering” was. Als een auto die over een verkeerslicht is gesprongen bijvoorbeeld een jaywalker verwondt, krijgt de jaywalker minder schadevergoeding dan wanneer hij een groen verkeerslicht zou passeren.
Vier staten, waaronder Maryland en Alabama, en één rechtsgebied, Washington DC, volgen de regel van pure nalatigheid. Volgens deze regel kan een eiser geen schadevergoeding verhalen als hij zelfs maar een geringe bijdrage heeft geleverd aan een ongeval.
Speciale overwegingen
Vergelijkende nalatigheid is een soort nalatige onrechtmatige daad. De term nalatige onrechtmatige daad omvat schade toegebracht aan mensen in het algemeen door het falen van een ander om een bepaald niveau van zorg te betrachten, soms gedefinieerd als een redelijke zorgstandaard. Ongevallen zijn een standaardvoorbeeld van nalatige onrechtmatige daad.
Nalatige onrechtmatige daad vertegenwoordigt een van de drie categorieën van onrechtmatige daadwetten die over het algemeen worden gebruikt om het systeem te begrijpen. De andere twee zijn opzettelijke onrechtmatige daad en aansprakelijkheid. Een opzettelijke onrechtmatige daad verwijst naar schade die opzettelijk aan mensen wordt toegebracht door opzettelijk wangedrag van een ander, zoals mishandeling, fraude en diefstal. In tegenstelling tot nalatigheid en opzettelijke onrechtmatige daad, richten strikte aansprakelijkheid zich op de daad zelf, in tegenstelling tot de schuld van de persoon die de schade heeft toegebracht.