Een beknopte geschiedenis van veranderingen in de Amerikaanse belastingwetgeving
Benjamin Franklin had gelijk in zijn beoordeling toen hij zei dat er niets zeker was in het leven behalve overlijden en belastingen. Maar hoewel de belastingen zeker waren, waren ze verre van consistent – vooral in de Verenigde Staten. In feite is het belastingplan zoals we het vandaag kennen, geëvolueerd, nadat het in de loop der jaren een reeks hervormingen en veranderingen heeft ondergaan, waarvan de wortels teruggaan naar een pre-onafhankelijk Amerika. Dit artikel behandelt enkele van de belangrijke periodes in de geschiedenis van belastingen in het land.
Belangrijkste leerpunten
- Kolonisten en Amerikanen van na de revolutie betaalden accijnzen op alles, van onroerend goed en sterke drank tot suiker en tabak.
- Inkomstenbelastingen werden voor het eerst in het land ingevoerd om schulden te betalen die zijn ontstaan tijdens de burgeroorlog.
- Nieuwe belastingen werden ingevoerd met de New Deal van Roosevelt, inclusief sociale zekerheid.
- Voormalig president Donald Trump ondertekende in 2017 de Tax Cuts and Jobs Act, die tot doel had de belastingtarieven voor particulieren, bedrijven en successierechten te verlagen.
Het land dat belasting vergat
Er was een tijd dat Amerika belastingvrij was – tenminste als het om inkomstenbelastingen gaat. Moeilijk te geloven, toch? Niet zozeer als je bedenkt dat er in het land geen federale regering was.
Hoewel ze geen belasting betaalden over het inkomen dat ze verdienden, moesten Amerikaanse kolonisten nog steeds verantwoording afleggen aan de Britten, die accijnzen betaalden over alles van onroerend goed en natuurlijk thee. Boos kwamen de kolonisten in opstand, wat leidde tot de beruchte Boston Tea Party. Dit leidde in 1773 tot de opstand tegen de Britten.
Na de Amerikaanse Revolutie was de nieuw opgerichte regering begrijpelijkerwijs voorzichtig als het om belastingen ging, aangezien directe belastingen door de grondwet voor alle praktische doeleinden verboden waren. Daarom is de overheid de inkomsten moesten worden verzameld via de tarieven en heffingen op bepaalde items. Deze accijnzen op sterke drank, tabak, suiker, juridische documenten, enzovoort, verraadden zowel een sociale agenda als een poging om inkomsten te verzamelen.
De eerste uitdaging voor het systeem kwam in 1794 met de Whisky Rebellion. Groepen boze boeren uit Pennsylvania over de belasting op hun whisky hebben huizen van belastinginners platgebrand, met pek en veren die te traag waren om te ontsnappen. Het Congres verdedigde het recht om indirecte belastingen te innen en zette de opstand met militair geweld neer.
Oorlog is een hel, maar belastingen gaan langer mee
De heiligheid van de grondwet en de voorouderlijke afkeer van belastingen werd opnieuw op de proef gesteld in de jaren 1790 toen het conflict met Frankrijk leidde tot een onroerendgoedbelasting. De implementatie van deze belasting was verre van perfect, dus de oorlog van 1812 werd gefinancierd door hogere rechten en accijnzen. Er zou een burgeroorlog voor nodig zijn om inkomstenbelasting in de jonge natie te brengen.
De Amerikaanse burgeroorlog was rampzalig en duur voor de natie. Er ontstond een enorme schuldenlast door oorlog tegen zichzelf te voeren. Om ervoor te helpen betalen, keurde het Congres de Revenue Act van 1861 goed. De belasting werd geheven op inkomens van meer dan $ 800 en werd pas in 1872 ingetrokken. Deze wet creëerde het grootste deel van wat wij beschouwen als het moderne belastingstelsel – progressief met Internal Revenue Service (IRS) werd opgericht.
Herschrijven van de grondwet
De grondwet verbood alle directe belastingen die niet in verhouding tot de bevolking van elke staat werden geheven. Het Hooggerechtshof verklaarde een vlaktaks vervat in de Wilson-Gorman Tariff Act van 1894 ongrondwettelijk in 1895. Hoewel het een overwinning voor de belastingbetaler was, begonnen veel mensen de schade op te merken die de tarieven en heffingen voor het innen van inkomsten hadden op zowel de wereldhandel als de levenden. normen van de armen.
De 16 th amendement werd geïntroduceerd in 1913 de weg naar een inkomstenbelasting effenen door het verwijderen van de proportionele clausule bevolking, waardoor het opslaan van de arme zielen op de IRS uit de werkloosheid lijn. Het werd snel gevolgd door een inkomstenbelasting voor mensen met een jaarinkomen van meer dan $ 3.000. Deze belasting raakte minder dan 1% van de Amerikanen. Interessant is dat de uitdrukking wettig inkomen later in 1916 werd veranderd in gewoon inkomen, waardoor officieren van justitie een manier kregen om figuren uit de georganiseerde misdaad, zoals Al Capone, te veroordelen toen alle andere mogelijkheden waren uitgeput.
World War, World Prosperity, World Depression
De Eerste Wereldoorlog leidde tot drie wetten die de belastingtarieven opdreven en de vrijstellingsniveaus verlaagden. Het aantal mensen dat belasting betaalde in de VS steeg tot 5%, en er werden aparte belastingen ingevoerd voor landgoederen en overtollige bedrijfswinsten.
Deze belastingen werden na de oorlog in vijf fasen teruggedraaid en de economie beleefde een enorme bloei. De belastinginkomsten van de overheid bedroegen $ 3,6 miljard in 1918, het laatste oorlogsjaar. Ondanks de verlaging van de belastingen, bereikte de overheidsopname in 1920 $ 6,6 miljard. Door de beurscrash van 1929 en de financiële gevolgen waren deze inkomsten in 1932 gedaald tot $ 1,9 miljard.
Roosevelt en stijgende belastingen
In de New Deal en WO II van Roosevelt werden veel belastingen ingevoerd of verhoogd als een manier om de economie een boost te geven. De New Deal had een groot tekort dat moest worden gecompenseerd door de inkomsten. In 1936 bedroeg het hoogste belastingtarief maar liefst 76% en kelderde de productie van de economie. De belastingen werden nog een aantal keer verhoogd, met uitzondering van de Revenue Act van 1938 – deze bevatte een verlaging van de vennootschapsbelasting waar Roosevelt bezwaar tegen had, maar werd niettemin aangenomen.
De socialezekerheidswet van 1935 maakte deel uit van de New Deal van Roosevelt.
In 1940 leidde de noodzaak voor de VS om zich voor te bereiden op oorlog en hun bondgenoten te steunen tot nog agressievere belastingen. Mensen met een inkomen van $ 500 moesten 23% belasting betalen en de tarieven stegen tot 94%. In 1945 betaalden 43 miljoen Amerikanen belasting en de jaarlijkse inkomsten bedroegen meer dan $ 45 miljard, vergeleken met $ 9 miljard in 1941.
Nixon en Stagflatie
De Revenue Act van 1945 heeft $ 6 miljard aan belastingen teruggedraaid, maar de last van de sociale zekerheid en een uitgebreide regering weerhield hen ervan veel lager te gaan. Het hoogste belastingtarief bedroeg tot ver in de jaren vijftig meer dan 80% en het omslagstelsel dat als oorlogsmaatregel werd ingevoerd, werd nooit stilgelegd.
Vooruitgang bij het verlagen van belastingen was sporadisch en verwarrend. In plaats van de tarieven terug te draaien, werd de belastingcode herschreven om onder bepaalde omstandigheden aftrekposten mogelijk te maken of om de tarieven op bijvoorbeeld particuliere stichtingen te verlagen, terwijl de tarieven op bedrijfswinsten werden verhoogd. Deze explosie van mazen en kleine lettertjes is een reden waarom de meeste mensen tegenwoordig de relativiteitstheorie beheersen vóór de belastingwet.
De jaren zestig en zeventig waren een tijd van enorme inflatie, waarbij de overheidstekorten bleven groeien door de toevoeging van Medicare aan het dure socialezekerheidsstelsel. Inflatie werd een enorm probleem voor belastingbetalers omdat er geen belastingen voor werden geïndexeerd. Dit betekende dat hoewel de werkelijke waarde van het inkomen van mensen daalde, ze ook meer belasting moesten betalen. In de jaren zeventig werd ook voormalig president Richard Nixon gedwongen meer dan $ 400.000 aan achterstallige belastingen te betalen. Met de controverse over het Watergate-schandaal was de belastingontduiking van de president niet zo’n groot probleem als het had kunnen zijn.
Reaganomics
De wet op de economische herstelbelasting van 1981 betekende een keerpunt voor het tij voor de belastingheffing, ook al was het maar tijdelijk. Reagan verlaagde alle individuele belastingschijven met 25% en veranderde de manier waarop bedrijven hun kapitaaluitgaven boekten, waardoor investeringen in apparatuur werden aangemoedigd. Reagan probeerde ook de inflatie onder controle te krijgen, maar dat lukte iets te goed.
De overheid budget was gebaseerd op een geaccepteerde inflatie, en wanneer de pogingen om Quash inflatie geschopt in te snel werd er een tekort ontstaan. Bijgevolg moest Reagan enkele van zijn belastingverlagingen in 1984, met name aan de zakelijke kant, terugdraaien om te proberen het begrotingstekort te compenseren. Desondanks kondigde de IRS aan dat in 1985 meer dan 400.000 Amerikanen de rang van miljonair hadden bereikt dankzij de belastingverlagingen op hoog niveau onder Reaganomics.
In 1986 verlaagde een andere belastinghervormingswet het toptarief van 50% naar 28%, waardoor de vennootschapsbelasting werd verlaagd van 50% naar 35%. Nu meer Amerikanen bereid zijn hun vermogen in belastbaar inkomen te betrekken, bleven de totale belastinginkomsten ondanks de daling relatief ongewijzigd.
De jaren negentig en negatieve belasting
De Republikeinen deden veel om de belastingen onder controle te krijgen, maar hun controle over de omvang van de regering was minder lovenswaardig. Medicare en sociale zekerheid waren lasten die ze erfden, maar andere uitgaven werden toegevoegd aan het uitpuilende tekort.
Toen voormalig president Bill Clinton in de jaren negentig het roer overnam, was er een einde aan de neerwaartse trend in de belastingen. In 1993 werden bescheiden belastingverhogingen ingeluid en in 1997 werd een negatieve inkomstenbelasting ingevoerd. Negatieve inkomstenbelasting was een verborgen bestedingsprogramma waarbij mensen die geen belasting betaalden via het belastingstelsel geld konden krijgen in de vorm van belastingkredieten.
Het nieuwe millennium en daarna
De belastingverlaging in 2001 die door voormalig president George Bush werd geïntroduceerd, zette opnieuw de trend van belastingverhogingen terug, maar bleef de belastingkredieten verhogendie tot negatieve inkomstenbelasting leidden. Hoewel dit niet de bedoeling was, hielp deze belastingverlaging op de lange termijn de recessie na de dotcomcrash verkorten, waardoor de economie geen specifieke stimuleringsmaatregelen kon nemen.
De belastingverlagingen van voormalig president Bush liepen in 2010 af onder voormalig president Barack Obama. Dit kwam op een zeer stressvolle tijd – meer babyboomers verlieten het personeelsbestand en de wereld was aan het bijkomen van de gevolgen van de financiële crisis en de Grote Recessie.
Maar de dingen zijn weer veranderd na de verkiezing van voormalig president Donald Trump. In 2017 keurde zijn administratie deTax Cuts and Jobs Act (TCJA) goed, die tot doel haddebelastingtarieven voor particulieren, bedrijven en successierechten te verlagen. De wet heeft een aantal concessies gedaan, waaronder het verlagen van de belastingtarieven over verschillende belastingschijven.
Het hervormingsplan van het Witte Huis, dat in december 2017 werd ondertekend en tot ten minste 2025 van kracht blijft, werd sterk bekritiseerd omdat het miljardairs en bedrijven bevoordeelde in plaats van gewone Amerikanen. Over het algemeen verlaagt de TCJA de belastingtarieven voor alle inkomensniveaus, waardoor de belastingdruk van Amerikanen wordt verminderd, maar het schaft ook veel populaire gespecificeerde aftrekposten af.