Tijdlijn olieproductie
Afhankelijk van de vereiste boordiepte en het type boormethode dat wordt gebruikt, kan een standaardoliebron gewoonlijk binnen één tot drie maanden van het boren naar het begin van de productie voor een oliemaatschappij gaan. Boren naar productie is echter slechts de laatste fase van het werk voor een olieproducent. De voorgaande stappen nemen een aanzienlijk langere tijd in beslag en brengen grote investeringsuitgaven met zich mee.
Er zijn in principe drie fasen van olieproductie:
- Voorbooractiviteiten ( stroomopwaarts )
- Boren (stroomopwaarts)
- Productie ( midstream en downstream )
Belangrijkste leerpunten
- De olie- en gassector is een van de grootste en belangrijkste onderdelen van de moderne wereldeconomie.
- De sector is onderverdeeld in verschillende fasen, waaronder exploratie, boringen, raffinage en transport en opslag.
- Deze segmenten kunnen ook worden geclassificeerd als stroomopwaarts, middenstroom en stroomafwaarts.
Olie-activiteiten voorboren
De langste en doorgaans duurste fase zijn de voorbooractiviteiten – alle dingen die een olieproducent moet doen voordat hij erover nadenkt om het eigenlijke boorgat te gaan boren. Voorbooractiviteiten kunnen een half jaar of langer duren. Ze omvatten het uitvoeren van de nodige seismologische onderzoeken om een veelbelovende boorlocatie te lokaliseren, het verkrijgen van land en soms afzonderlijke mineraalrechten, het verkrijgen van de vereiste vergunningen en regelgevende goedkeuringen, het creëren van infrastructuur zoals het aanleggen van toegangswegen naar de locatie en het voorzien in water en elektriciteit, en vrachtvervoer de apparatuur die nodig is voor het boren en produceren.
De laatste voorbooractiviteit – het in kaart brengen van de grenzen van het boorplatform en het uitzetten van de put – kan nog een tot twee maanden duren.
Boorolie
Het boren zelf gebeurt in twee fasen: boren tot onder de grondwaterspiegel en vervolgens het putgat in cement omhullen om grondwater- en bodemverontreiniging te voorkomen, en vervolgens boren tot de vereiste diepte en de nodige maatregelen nemen om de opwaartse oliestroom te stimuleren.
De gekozen of noodzakelijke boormethode om toegang te krijgen tot een olieveld kan van invloed zijn op de kosten en tijd die nodig zijn voor het boren, en ook bepalen hoeveel olie op kosteneffectieve wijze van de locatie kan worden teruggewonnen. Als bijvoorbeeld horizontaal boorgatboren wordt gebruikt in plaats van standaard verticaal boren, kan dit vaak de totale kosten van het boren verdubbelen en de tijd die nodig is om van het boren naar de productie te gaan. Aan de positieve kant kan horizontaal boren de olieproducent in staat stellen om tot vier keer meer olie terug te winnen dan met conventioneel verticaal boren had kunnen worden gedaan.
Olieproductie en transport
Nadat tijdens de productiefase olie uit de grond is gehaald, worden de gewonnen grondstoffen, zoals vloeibare koolwaterstoffen, gas, water en vaste stoffen, gescheiden en verdeeld in inhoud die wel en niet kan worden verkocht. Olie wordt vervolgens verwerkt in een raffinaderij om eventuele andere onzuiverheden te verwijderen.
Afhankelijk van de hoeveelheid kunnen olie- en gasproducenten olie over land of over zee vervoeren. Voor een stabiele aanvoer op lange termijn zijn pijpleidingen om economische redenen een betere optie geworden. Het gebruik van pijpleidingen is prima bij het verplaatsen van olie binnen de grenzen van een enkel land of twee landen met sterke sociaal-politieke en economische banden zoals Canada en de VS, maar het kan lastig zijn als het door verschillende landen gaat, vooral die met politieke problemen.
De aanhoudende vijandelijkheden tussen Rusland en Oekraïne over grensgebieden hadden bijvoorbeeld geresulteerd in het schrappen van een pijpleidingproject dat een constante aanvoer naar de landen van de Europese Unie zou hebben verzekerd.
Voor landen die geen toegang hebben tot pijpleidingen, gebeurt het transport van ruwe olie naar raffinaderijen meestal via tankers. Dit zijn schepen met enorme reservoirs die de vaten hebben vervangen die in vorige tijdperken werden gebruikt. De laatste tijd varen supertankers met een draagvermogen van 200.000 ton olie, equivalent aan 1 miljoen vaten ruwe olie, over de open zee, maar niet alle havens zijn in staat om deze reuzen binnen te laten. Andere transportmogelijkheden die nog steeds in gebruik zijn, zijn onder meer speciaal gemaakte vrachtwagens en de eeuwenoude middelen om vaten te gebruiken om olie via het spoor te vervoeren.