Fiscale basisprincipes voor investeerders

Beleggers moeten begrijpen dat de federale overheid niet alleen belasting op inkomsten uit investeringen dividenden, rente en huur op onroerend goed maar ook kapitaalwinsten realiseert.

Belasting op dividenden

Bedrijven betalen dividenden uit de winst na belasting, wat betekent dat de fiscus al heeft bezuinigd. Daarom krijgen aandeelhouders een pauze – een preferentieel maximaal belastingtarief van 20% op “gekwalificeerde dividenden” als het bedrijf is gevestigd in de VS of in een land dat een dubbelbelastingverdrag heeftmet de VS dat aanvaardbaar is voor de IRS.

Niet-gekwalificeerde dividenden die worden betaald door andere buitenlandse bedrijven of entiteiten die niet-gekwalificeerde inkomsten ontvangen (bijvoorbeeld een dividend dat wordt betaald uit rente op obligaties die door een beleggingsfonds worden gehouden), worden belast tegen de normale inkomstenbelastingtarieven, die doorgaans hoger zijn.

Volgens de Internal Revenue Serviceprofiteren aandeelhouders alleen van het preferentiële belastingtarief als ze gedurende de periode van 121 dagen die 60 dagen vóór de ex-dividenddatum begint, gedurende ten minste 61 dagen aandelen hebben gehouden.

Bovendien tellen de dagen waarop het risico op verlies van de aandeelhouder wordt verminderd (bijvoorbeeld door een putoptie, een verkoop van hetzelfde aandeel short tegen de box of de verkoop van de meestein-the-money callopties ) niet mee. naar de minimumperiode van bezit.

Een belegger die bijvoorbeeld federale inkomstenbelasting betaalt tegen een marginaal tarief van 35% en een gekwalificeerd dividend van $ 500 ontvangt op een aandeel dat gedurende meerdere jaren op een belastbare rekening staat, is tot $ 100 aan belasting verschuldigd. Als het dividend niet gekwalificeerd is of de belegger niet aan de minimumperiode van bezit heeft voldaan, bedraagt ​​de belasting $ 175.

Beleggers kunnen de belastingbeet verminderen als ze activa aanhouden, zoals buitenlandse aandelen en belastbare onderlinge fondsen voor obligaties, op een uitgestelde belastingrekening zoals een IRA of 401 (k) en binnenlandse aandelen op hun reguliere effectenrekening houden.

Belasting op rente

De federale overheid behandelt de meeste rente als gewone inkomsten die aan belasting zijn onderworpen, ongeacht het marginale tarief dat de belegger betaalt.  Zelfs nulcouponobligaties ontsnappen niet: hoewel beleggers tot de vervaldag geen contanten ontvangen met nulcouponobligaties, moeten ze belasting betalen over de jaarlijkse renteopbouw op deze effecten, berekend op basis van het rendement tot de vervaldag op de datum van uitgifte.

De uitzondering is de rente op obligaties die zijn uitgegeven door Amerikaanse staten en gemeenten, waarvan de meeste zijn vrijgesteld van federale inkomstenbelasting. Beleggers kunnen ook een pauze krijgen van Amerikaanse staatsobligaties zijn bijvoorbeeld vrijgesteld van inkomstenbelasting, terwijl de meeste staten geen belasting heffen op gemeentelijke obligaties die zijn uitgegeven door in-state entiteiten. 

Beleggers die onderworpen zijn aan hogere belastingschijven, geven er vaak de voorkeur aan nominale rentetarieven betalen dan bedrijven met een gelijkwaardige kredietkwaliteit, is het rendement na belastingen voor deze investeerders doorgaans hoger op belastingvrije obligaties.

Stel dat een belegger die federale inkomstenbelasting betaalt tegen een marginaal tarief van 32% en $ 1.000 halfjaarlijkse rente ontvangt over $ 40.000 hoofdsom van een bedrijfsobligatie van 5%, $ 320 aan belasting verschuldigd is. Als die investeerder $ 800 rente ontvangt over $ 40.000 hoofdsom van een 4% belastingvrije gemeentelijke obligatie, is er geen federale belasting verschuldigd, waardoor de $ 800 intact blijft.

Belasting op meerwaarden

Beleggers kunnen niet aan belastingen ontsnappen door indirect te beleggen via onderlinge fondsen, op de beurs verhandelde fondsen, vastgoedbeleggingsfondsen of commanditaire vennootschappen. Het fiscale karakter van hun uitkeringen vloeit door naar de investeerders, die bij verkoop nog steeds belasting verschuldigd zijn over vermogenswinst.

De heffing van Uncle Sam op gerealiseerde meerwaarden hangt af van hoe lang een belegger het effect aanhield. Het belastingtarief voor winsten op lange termijn (meer dan een jaar) is 0%, 15% of 20%, afhankelijk van het belastbaar inkomen en de status van indiening. Net als de aanhoudingsperiode voor gekwalificeerde baissetransacties.  Vermogenswinsten op korte termijn (minder dan een jaar van geldige bezitperiode) worden belast tegen de reguliere inkomstenbelastingtarieven, die doorgaans hoger zijn.

Een belegger in de belastingschijf van 24% verkoopt bijvoorbeeld 100 XYZ-aandelen, gekocht voor $ 50 per aandeel, voor $ 80 per aandeel. Als ze de aandelen langer dan een jaar in bezit hadden en ze vallen in de 15% vermogenswinst, zou de verschuldigde belasting $ 450 zijn (15% van ($ 80 – $ 50) x 100), vergeleken met $ 720 belasting als de periode van bezit een jaar is of minder.

Belastingverliezen en wasverkoop

Beleggers kunnen hun verschuldigde vermogenswinstbelasting minimaliseren door vermogensverlies realiseren voor belastingdoeleinden.

Beleggers kunnen vermogenswinsten verrekenen met vermogensverliezen die hetzij in hetzelfde belastingjaar zijn gerealiseerd, hetzijuit voorgaande jaren worden overgedragen. Individuen kunnen ookelk jaartot $ 3.000 aan netto vermogensverlies aftrekken van andere belastbare inkomsten. Eventuele verliezen boven de voorziening kunnen worden gebruikt om winsten in toekomstige jaren te compenseren.