Wat is de keynesiaanse multiplier?
Een vermenigvuldigingsfactor is een factor in de economie die andere gerelateerde variabelen proportioneel vergroot of vergroot wanneer deze wordt toegepast. Multiplicatoren worden vaak gebruikt op het gebied van macro-economie – het gebied van economie dat het gedrag van de economie als geheel bestudeert. Er zijn een aantal verschillende multiplicatoren, waaronder de winstmultiplicator, fiscale multiplicator, investeringsmultiplicator en de keynesiaanse multiplicator. Lees verder om meer te weten te komen over de keynesiaanse vermenigvuldiger en hoe deze werkt.
Belangrijkste leerpunten
- Een keynesiaanse vermenigvuldiger is een theorie die stelt dat de economie zal floreren naarmate de overheid meer uitgeeft.
- Volgens de theorie is het netto-effect groter dan het dollarbedrag dat door de overheid wordt uitgegeven.
- Critici van deze theorie stellen dat ze negeert hoe regeringen uitgaven financieren door middel van belastingen of door middel van schuldkwesties.
Wat is de keynesiaanse multiplier?
Richard Kahn introduceerde de keynesiaanse vermenigvuldiger in 1931. Het principe achter zijn theorie stelt dat hoe meer de overheid uitgeeft – of investeert in de economie – hoe groter de kans dat de economie floreert. Ongeacht het soort overheidsuitgaven, het zal leiden tot cycli van economische welvaart en meer werkgelegenheid, waardoor het bruto binnenlands product (bbp) stijgt met een groter deel van de stijging. Dus $ 1 miljard aan overheidsuitgaven zal het BBP van een land met meer doen stijgen dan het uitgegeven bedrag.
Keynesiaanse multiplier op het werk
Hier is een hypothetisch voorbeeld van hoe deze vermenigvuldiger werkt. Laten we zeggen dat een overheidsproject van $ 100 miljoen – of het nu gaat om het bouwen van een dam of om een gigantisch gat te graven en opnieuw te vullen – $ 50 miljoen zou kunnen opleveren aan pure arbeidskosten. De arbeiders nemen dan die $ 50 miljoen en, minus het gemiddelde spaarquote, besteden het bij verschillende bedrijven. Deze bedrijven hebben nu meer geld om meer mensen in dienst te nemen om meer producten te maken, wat leidt tot een nieuwe bestedingsronde. Kortom, een dollar aan overheidsuitgaven zal meer dan een dollar aan economische groei opleveren. Dit idee vormde de kern van de New Deal en de groei van de verzorgingsstaat.
De kern van de New Deal en de groei van de verzorgingsstaat zijn gebaseerd op de theorie van de keynesiaanse multiplicator.
Verder genomen, als mensen niets zouden redden, zou de economie een niet te stoppen motor zijn die draait op volledige werkgelegenheid. Keynesianen wilden belasting betalen om mensen aan te moedigen meer uit te geven. De Keynesiaanse-model dat is ontwikkeld door de Britse econoom John Maynard Keynes -arbitrarily gescheiden particuliere besparingen en investeringen in twee afzonderlijke functies, met de besparingen als een aanslag op de economie en waardoor ze kijken inferieur aan deficit spending. Maar tenzij iemand zijn of haar spaargeld volledig in contanten houdt – en echt hamsteren is zeldzaam – worden spaargelden geïnvesteerd, hetzij door het individu, hetzij door de bank die het kapitaal aanhoudt.
Kritiek op keynesiaanse multiplier
belastingen of schulden. Het verhogen van belastingen haalt hetzelfde of meer uit de economie als sparen, terwijl het aantrekken van geld door middel van obligaties ervoor zorgt dat de overheid in de schulden raakt. De groei van de schulden wordt een krachtige stimulans voor de regering om belastingen te verhogen of de valuta op te blazen om het af te betalen, waardoor de koopkracht van elke dollar die de arbeiders verdienen, afneemt.
Misschien is de grootste tekortkoming echter het negeren van het feit dat sparen en beleggen een multiplicatoreffect hebben dat minstens gelijk is aan dat van de tekortuitgaven. Dit komt natuurlijk zonder de keerzijde van de schulden. Het komt er uiteindelijk op aan of u erop vertrouwt dat particulieren hun eigen geld verstandig besteden of dat u denkt dat overheidsfunctionarissen het beter zullen doen.