Subsidie

Wat is subsidie?

Een subsidie ​​is een voordeel dat aan een persoon, bedrijf of instelling wordt gegeven, meestal door de overheid. Het is meestal in de vorm van een contante betaling of een belastingvermindering. De subsidie ​​wordt doorgaans gegeven om een ​​soort last weg te nemen, en wordt vaak beschouwd als in het algemeen belang van het publiek en wordt gegeven om een ​​sociaal goed of een economisch beleid te bevorderen.

Subsidie ​​begrijpen

Henry Hazlitt, een Amerikaanse bedrijfs- en financiële journalist uit het midden van de 20e eeuw, merkte vaak op dat slechte economie alleen betrekking had op de zichtbare effecten, terwijl goede economie zowel naar het zichtbare als naar het ongeziene keek.

Subsidies zijn een klassiek voorbeeld van gezien versus ongezien. Subsidies hebben alternatieve kosten. Denk nogmaals aan de landbouwsubsidie ​​van de Depressie-periode: het had zeer zichtbare effecten en boeren zagen de winsten stijgen en namen meer arbeiders in dienst. De onzichtbare kosten waren inclusief wat er met al die dollars zou zijn gebeurd zonder de subsidie. Geld uit de subsidies moest worden belast op het individuele inkomen, en consumenten werden opnieuw getroffen toen ze te maken kregen met hogere voedselprijzen in de supermarkt.

Een subsidie ​​heeft de vorm van een betaling, direct of indirect, aan de ontvangende persoon of zakelijke entiteit. Subsidies worden over het algemeen gezien als een geprivilegieerde vorm van financiële hulp, omdat ze de daarmee gepaard gaande last verminderen die voorheen aan de ontvanger werd opgelegd, of een bepaalde actie bevorderen door financiële steun te verlenen.

Een subsidie ​​ondersteunt doorgaans bepaalde sectoren van de economie van een land. Het kan industrieën in moeilijkheden helpen door de lasten te verlagen die op hen rusten, of nieuwe ontwikkelingen aanmoedigen door financiële steun te verlenen voor de inspanningen. Vaak worden deze gebieden niet effectief ondersteund door de acties van de algemene economie, of kunnen ze worden ondermijnd door activiteiten in concurrerende economieën.

Directe subsidies zijn subsidies waarbij daadwerkelijk geld wordt betaald aan een bepaalde persoon, groep of bedrijfstak. Indirecte subsidies zijn subsidies die geen vooraf bepaalde geldwaarde hebben of waarmee daadwerkelijke contante uitgaven gemoeid zijn. Ze kunnen activiteiten omvatten zoals prijsverlagingen voor vereiste goederen of diensten die door de overheid kunnen worden ondersteund. Hierdoor kunnen de benodigde artikelen onder het huidige markttarief worden gekocht, wat resulteert in een besparing voor degenen waarvoor de subsidie ​​is bedoeld.

Er zijn veel soorten subsidies die door de overheid worden verstrekt. Twee van de meest voorkomende soorten individuele subsidies zijn sociale uitkeringen en werkloosheidsuitkeringen. Het doel van dit soort subsidies is om mensen te helpen die tijdelijk economisch lijden. Andere subsidies, zoals gesubsidieerde rentetarieven op studieleningen, worden gegeven om mensen aan te moedigen hun opleiding voort te zetten. 

Met de inwerkingtreding van de Affordable Care Act kwamen een aantal Amerikaanse gezinnen in aanmerking voor gezondheidszorgsubsidies, op basis van het gezinsinkomen en de grootte. Deze subsidies zijn bedoeld om de out-of-pocket kosten voor ziektekostenverzekeringspremies te verlagen. In deze gevallen worden de fondsen die aan de subsidies zijn gekoppeld, rechtstreeks naar de verzekeringsmaatschappij gestuurd waaraan de premies moeten worden betaald, waardoor het bedrag dat het huishouden moet betalen, lager wordt.

Subsidies aan bedrijven worden gegeven om een ​​industrie te ondersteunen die worstelt met internationale concurrentie die de prijzen heeft verlaagd, zodat het binnenlandse bedrijf niet winstgevend is zonder de subsidie. Historisch gezien ging de overgrote meerderheid van de subsidies in de Verenigde Staten naar vier industrieën: landbouw, financiële instellingen, oliemaatschappijen en nutsbedrijven.

Voors en tegens van subsidies

Er bestaan ​​verschillende beweegredenen voor de verstrekking van overheidssubsidies: sommige zijn economisch, andere politiek en sommige komen voort uit de sociaaleconomische ontwikkelingstheorie.

De ontwikkelingstheorie suggereert dat sommige industrieën bescherming tegen externe concurrentie nodig hebben om het binnenlandse voordeel te maximaliseren. Technisch gezien is een vrije markteconomie vrij van subsidies; door er een te introduceren, wordt het een gemengde economie. Economen en beleidsmakers debatteren vaak over de verdiensten van subsidies, en bij uitbreiding, de mate waarin een economie gemengd moet zijn.

Pro-subsidie-economen beweren dat subsidies aan bepaalde industrieën van vitaal belang zijn om bedrijven en de banen die ze creëren te ondersteunen. Andere economen zijn van mening dat de vrije marktwerking zou moeten bepalen of een bedrijf overleeft of mislukt; als het niet lukt, worden die middelen toegewezen aan een efficiënter en winstgevender gebruik. Ze stellen dat subsidies aan deze bedrijven eenvoudigweg een inefficiënte toewijzing van middelen in stand houden.

Economen die een gemengde economie promoten, voeren vaak aan dat subsidies gerechtvaardigd zijn om het sociaal optimale niveau van goederen en diensten te leveren dat tot economische efficiëntie zal leiden . In hedendaagse neoklassieke economische modellen zijn er omstandigheden waarin het feitelijke aanbod van een goed of dienst onder het theoretische evenwichtsniveau daalt – een ongewenst tekort, dat leidt tot wat economen marktfalen noemen.

Een vorm om deze onbalans te corrigeren, is door het goed of de onder geleverde dienst te subsidiëren. De subsidie ​​verlaagt de kosten voor de producenten om het goed of de dienst op de markt te brengen. Als voor het juiste niveau van subsidiëring wordt gezorgd, bij gelijkblijvende omstandigheden, moet het marktfalen worden gecorrigeerd. Met andere woorden, volgens de algemene evenwichtstheorie zijn subsidies nodig wanneer een marktfalen te weinig productie in een bepaald gebied veroorzaakt. Ze zouden de productie in theorie weer naar een optimaal niveau tillen.

Er zijn veel goederen of diensten die zogenaamd voorzien in wat economen positieve externe effecten noemen. Een positieve externaliteit wordt bereikt wanneer een economische activiteit een indirect voordeel oplevert voor een derde partij.

Omdat de derde partij echter niet direct in de beslissing meedoet, zal de activiteit alleen plaatsvinden voor zover deze direct ten goede komt aan de direct betrokkenen, waardoor mogelijke maatschappelijke voordelen op tafel liggen. Veel subsidies worden geïmplementeerd om activiteiten aan te moedigen die positieve externe effecten opleveren die anders misschien niet tegen de sociaal optimale drempel zouden worden geboden. Het tegendeel van dit soort subsidie ​​is het belasten van activiteiten die negatieve externe effecten veroorzaken.

Sommige ontwikkelingstheorieën beweren dat de regeringen van minder ontwikkelde landen binnenlandse industrieën in hun kinderschoenen moeten subsidiëren om ze te beschermen tegen internationale concurrentie. Dit is een populaire techniek die momenteel in China en verschillende Zuid-Amerikaanse landen wordt gezien.

Vrijemarkteconomen zijn om verschillende redenen huiverig voor subsidies. Sommigen beweren dat subsidies de markten onnodig verstoren, waardoor efficiënte resultaten worden verhinderd en middelen worden verlegd van productiever naar minder productief. Soortgelijke zorgen komen van degenen die suggereren dat economische berekening te onnauwkeurig is en micro-economische modellen te onrealistisch zijn om de impact van marktfalen ooit correct te berekenen. Anderen suggereren dat overheidsuitgaven aan subsidies nooit zo effectief zijn als de overheidsprognoses beweren dat ze zullen zijn. De kosten en onbedoelde gevolgen van het aanvragen van subsidies zijn zelden de moeite waard, stellen ze.

Een ander probleem, benadrukken antagonisten, is dat subsidiëring helpt om het politieke proces te corrumperen. Volgens politieke theorieën over het vastleggen van regelgeving en het zoeken naar huur, bestaan ​​subsidies als onderdeel van een onheilige alliantie tussen het grote bedrijfsleven en de staat. Bedrijven wenden zich vaak tot de overheid om zichzelf te beschermen tegen concurrentie. Bedrijven doneren op hun beurt aan politici of beloven hun voordelen na hun politieke carrière.

Zelfs als een subsidie ​​wordt gecreëerd met goede bedoelingen, zonder enige samenzwering of zelfzucht, verhoogt het de winst van degenen die een gunstige behandeling ontvangen, en creëert zo een stimulans om te lobbyen voor het voortbestaan ​​ervan, zelfs nadat de behoefte of het nut ervan op is. Hierdoor kunnen politieke en zakelijke belangen mogelijk een wederzijds voordeel creëren ten koste van belastingbetalers en / of concurrerende bedrijven of bedrijfstakken.

Het succes van een subsidie ​​beoordelen

Er zijn een paar verschillende manieren om het succes van overheidssubsidies te beoordelen. De meeste economen beschouwen een subsidie ​​als een mislukking als deze de algehele economie niet verbetert. Beleidsmakers kunnen het echter nog steeds als een succes beschouwen als het helpt een ander doel te bereiken. De meeste subsidies zijn in economische zin een langdurige mislukking, maar bereiken nog steeds culturele of politieke doelen.

Een voorbeeld van deze concurrerende evaluaties was te zien in de Grote Depressie. De presidenten Hoover en Roosevelt bepaalden allebei prijsbodems voor landbouwproducten en betaalden boeren om niet te produceren. Hun beleidsdoel was om te voorkomen dat de voedselprijzen dalen en om kleine boeren te beschermen. In zoverre was de subsidie ​​een succes. Maar het economische effect was heel anders. Kunstmatig hoge voedselprijzen verlaagden de levensstandaard van consumenten en dwongen mensen om meer aan voedsel uit te geven dan ze anders zouden hebben gedaan. Degenen buiten de landbouwsector waren in absolute economische termen slechter af.

Soms lijken zowel de economische als de politieke resultaten van een subsidie ​​op een mislukking te duiden. In 2012 en 2013 verstrekte het Department of Energy (DOE) meer dan $ 60 miljard aan subsidies voor hernieuwbare (niet op olie gebaseerde) vormen van energie. De DOE verwachtte dat de olieprijzen zouden blijven stijgen en dat snelle startende hernieuwbare bronnen de afhankelijkheid van olie zouden kunnen vertragen. De ontvangende bedrijven slaagden er echter niet in om winst te maken en de olieprijzen daalden in 2014.

Vanuit het oogpunt van pragmatische politieke economie is een subsidie ​​succesvol vanuit het oogpunt van de voorstanders ervan als het erin slaagt rijkdom over te dragen aan de begunstigden en bij te dragen tot de herverkiezing van zijn politieke donateurs. De sterkste voorstanders van subsidies zijn meestal degenen die er direct of indirect baat bij hebben, en de politieke prikkel om “het spek naar huis te halen” om steun van speciale belangen te verkrijgen, is een krachtige aantrekkingskracht voor politici en beleidsmakers.

Veel Gestelde Vragen