Tranches

Wat zijn tranches?

Tranches zijn segmenten die zijn gecreëerd uit een pool van effecten – meestal schuldinstrumenten zoals obligaties of hypotheken – die zijn onderverdeeld naar risico, looptijd of andere kenmerken om verhandelbaar te zijn voor verschillende beleggers. Elk deel of elke tranche van een gesecuritiseerd of gestructureerd product is een van de verschillende gerelateerde effecten die tegelijkertijd worden aangeboden, maar met verschillende risico’s, beloningen en looptijden om een ​​breed scala aan beleggers aan te spreken.

Tranche is een Frans woord datplak ofdeel betekent.  Ze worden vaak aangetroffen in door hypotheek gedekte effecten (MBS) of door activa gedekte effecten (ABS).

De basisprincipes van tranches

Tranches in gestructureerde financiering zijn een vrij recente ontwikkeling, gestimuleerd door het toegenomen gebruik van  securitisatie  om soms risicovolle financiële producten met stabiele kasstromen op te splitsen en deze divisies vervolgens aan andere investeerders te verkopen. Het woordtranche komt van het Franse woord voor plak.  De afzonderlijke tranches van een grotere pool van activa worden gewoonlijk gedefinieerd in transactiedocumentatie en er worden verschillende klassen van notes aan toegekend, elk met een andere kredietwaardigheidsbeoordeling voor obligaties.

Senior tranches bevatten doorgaans activa met een hogere kredietwaardigheid dan junior tranches. De senior tranches hebben een eerste pandrecht op de activa – ze staan ​​in de rij om als eerste te worden terugbetaald, in geval van wanbetaling. Junior tranches hebben een tweede pandrecht of helemaal geen pandrecht.

Voorbeelden van financiële producten die in tranches kunnen worden onderverdeeld, zijn onder meer obligaties, leningen, verzekeringen, hypotheken en overige schulden.

Tranches in door hypotheek gedekte effecten

Een tranche is een veel voorkomende financiële structuur voor gesecuritiseerde schuldproducten, zoals een collateralized debt verplichting (CDO), die een verzameling kasstroomgenererende activa bundelt, zoals hypotheken, obligaties en leningen, of een door hypotheek gedekt effect. Een MBS bestaat uit meerdere hypotheekpools met een breed scala aan leningen, van veilige leningen met lagere rentetarieven tot risicovolle leningen met hogere tarieven. Elke specifieke hypotheekpool heeft zijn eigen looptijd, die rekening houdt met de risico- en beloningsvoordelen. Daarom worden tranches gemaakt om de verschillende hypotheekprofielen op te splitsen in segmenten met financiële voorwaarden die geschikt zijn voor specifieke beleggers.

Een door onderpand gedekte hypotheekverplichting (CMO) die een opgedeelde portefeuille van door hypotheek gedekte effecten aanbiedt, kan bijvoorbeeld hypotheektranches hebben met een looptijd van één jaar, twee jaar, vijf jaar en twintig jaar, allemaal met verschillende opbrengsten. Als een belegger een MBS wil kopen, kan hij het tranche-type kiezen dat het meest van toepassing is op zijn wens voor rendement en aversie voor risico. Een Z-tranche is de laagst gerangschikte tranche van een CMO in termen van anciënniteit. De eigenaren hebben geen recht op  couponbetalingen  en ontvangen geen  cashflow  van  onderliggende   hypotheken  totdat de hogere tranches zijn gepensioneerd of afbetaald.

Beleggers ontvangen maandelijkse cashflow op basis van de MBS-tranche waarin ze hebben geïnvesteerd. Ze kunnen proberen het te verkopen en snel winst te maken, of ze kunnen vasthouden en kleine maar langdurige winsten realiseren in de vorm van rentebetalingen. Deze maandelijkse betalingen zijn stukjes en beetjes van alle rentebetalingen die worden gedaan door huiseigenaren wiens hypotheek is opgenomen in een specifieke MBS.

Investeringsstrategie bij het kiezen van tranches

Beleggers die een stabiele cashflow op lange termijn wensen, zullen beleggen in tranches met een langere looptijd. Beleggers die een meer onmiddellijke maar lucratiever inkomstenstroom nodig hebben, zullen in tranches beleggen met een kortere looptijd. 

Alle tranches, ongeacht de rente en looptijd, de beleggers in staat aan te passen beleggingsstrategieën aan hun specifieke behoeften. Omgekeerd helpen tranches banken en andere financiële instellingen investeerders aan te trekken met veel verschillende profieltypen.

Tranches vergroten de complexiteit van het beleggen in schuldpapier en vormen soms een probleem voor niet-geïnformeerde beleggers, die het risico lopen een tranches te kiezen die niet geschikt is voor hun beleggingsdoelstellingen.

Tranches kunnen ook verkeerd worden ingedeeld door kredietbeoordelaars. Als ze een hogere rating krijgen dan ze verdienen, kan dit ertoe leiden dat beleggers worden blootgesteld aan risicovollere activa dan ze bedoeld hadden. Dergelijke verkeerde labels speelden een rol bij de ineenstorting van de hypotheekleningen van 2007 en de daaropvolgende financiële crisis. Tranches met junk-obligaties of subprime-hypotheken (activa onder de investment grade) kregen het label AAA of het equivalent daarvan, hetzij door incompetentie, onzorgvuldigheid of, zoals sommigen beschuldigden, regelrechte corruptie van de kant van de agentschappen.

Real-world voorbeeld van tranches

Na de financiële crisis van 2007-2009 deed zich een explosie van rechtszaken voor tegen emittenten van CMO’s, CDO’s en andere schuldbewijzen – en onder investeerders in de producten zelf, die in de pers allemaal “tranche warfare” werden genoemd. In een artikel uit april 2008 in de Financial Times werd opgemerkt dat investeerders in de senior tranches van mislukte CDO’s gebruik maakten van hun prioriteitsstatus om de controle over activa te grijpen en betalingen aan andere schuldhouders stop te zetten. CDO-trustees, zoals Deutsche Bank en Wells Fargo, dienden rechtszaken in om ervoor te zorgen dat alle tranche-investeerders geld bleven ontvangen.

En in 2009 spande de manager van het in Greenwich, Conn. gevestigde hedgefonds Carrington Investment Partnerseen rechtszaak aan tegen het hypotheekbedrijf American Home Mortgage Servicing. Het hedgefonds bezat junior tranches van door hypotheek gedekte effecten die leningen bevatten die waren verstrekt op afgeschermde eigendommen die American Home tegen (zogenaamd) lage prijzen verkocht, waardoor het rendement van de tranche werd verlamd. Carrington voerde in de klacht aan dat zijn belangen als junior tranchehouders in overeenstemming waren met die van de senior tranchehouders.