Onconventionele olie
Wat is onconventionele olie?
In de olie- en gasindustrie verwijst de term “onconventionele olie” naar ruwe olie die wordt verkregen via andere methoden dan traditionele verticale bronwinning.
Voorbeelden van dergelijke methoden zijn onder meer het ontwikkelen van oliezanden, gericht boren en hydraulisch breken (in de volksmond bekend als ” fracking “). Tegenwoordig wordt onconventionele olie steeds gebruikelijker, aangedreven door nieuwe technologische ontwikkelingen en economische overwegingen, waardoor het kosteneffectiever en winstgevender wordt. Sommige mensen zijn echter bezorgd dat onconventionele oliewinningsmethoden schadelijk kunnen zijn voor het milieu.
Belangrijkste leerpunten
- Onconventionele olie is ruwe olie die wordt gewonnen met relatief nieuwe en / of complexe methoden.
- Historisch gezien werd onconventionele olie geassocieerd met perioden van relatief hoge olieprijzen, waarin duurdere methoden economisch verantwoord konden zijn.
- Het is echter in toenemende mate het geval dat de technologische vooruitgang die is verkregen door onconventionele oliewinning, is doorgevoerd in de gangbare praktijken voor olieproductie, zoals in het geval van gerichte boortechnieken.
Hoe onconventionele olie werkt
Er zijn twee hoofdredenen waarom onconventionele olie de laatste jaren steeds vaker voorkomt. Het eerste heeft te maken met het economische klimaat rond de oliewinning. In periodes waarin de olieprijs relatief laag is, staan bedrijven bijvoorbeeld onder druk om nieuwe technologische middelen te ontwikkelen om efficiënter olie te winnen.
In de praktijk betekent dit het verhogen van de snelheid en betrouwbaarheid van apparatuur, het verminderen van de afhankelijkheid van personeel door meer automatisering, het ontwikkelen van nieuwe technieken die de hoeveelheid apparatuur of personeel helemaal verminderen, of een combinatie hiervan. Al deze ontwikkelingen kunnen ervoor zorgen dat de methoden die worden gebruikt voor oliewinning aanzienlijk verschillen van de traditionele verticale putten die worden gebruikt bij conventionele oliewinning. Gestuurde boortechnieken hebben het bedrijven bijvoorbeeld mogelijk gemaakt om toegang te krijgen tot meerdere ondergrondse reserves met behulp van een enkele verticale boorput – iets waarvoor in het verleden meerdere verticale boorlocaties nodig waren geweest.
Hetzelfde geldt wanneer de olieprijzen aanhoudend hoog zijn. In die omstandigheden kunnen oliereserves die voorheen als te moeilijk werden beschouwd om economisch te worden geëxploiteerd, plotseling commercieel levensvatbare doelen worden. De gestegen oliekosten hielpen bijvoorbeeld de ontwikkeling aan te moedigen van de technieken die nu bekend staan als hydraulische fracturering, waarbij stoom, gas en chemische injecties worden gebruikt om rotsformaties af te breken en de daarin aanwezige koolwaterstoffen te extraheren.
Uiteindelijk lijkt het onvermijdelijk dat een groeiend percentage oliewinningstechnieken naar historische maatstaven als “onconventioneel” zal worden beschouwd. Aangezien olie steeds schaarser wordt en wordt uitgedaagd door alternatieve energiebronnen zoals zonne, wind- en kernenergie, is het waarschijnlijk dat de technieken voor oliewinning zullen blijven veranderen, en de industrie werkt voortdurend aan het verbeteren van de efficiëntie van haar productiemethoden.
Voorbeeld van onconventionele olie: fracking
Misschien wel het bekendste voorbeeld van onconventionele oliewinning is hydraulisch breken, dat voor het eerst werd uitgevonden in 1947 door ingenieurs van de Stanolind Oil and Gas Corporation. Het uitgangspunt van hydrofracturering is dat het mogelijk is om nieuw toegankelijke oliereserves te creëren door de koolwaterstoffen vrij te laten die vastzitten in ondergrondse rotsformaties.
Dit wordt gedaan door onder hoge druk staande frackvloeistof in een put te injecteren, die vervolgens spleten creëert in een ondergrondse rotsformatie. De resulterende olie, die uit de spleten ontsnapt, stroomt vervolgens geleidelijk door de put omhoog in de richting van het lagedrukoppervlak. De beweging van de olie naar het oppervlak wordt verder versneld door de druk in het ondergrondse reservoir kunstmatig te verhogen, terwijl ook chemische injecties worden gebruikt om de viscositeit van de olie aan te passen.
Voorbeeld van onconventionele olie: oliezanden
Een ander voorbeeld zijn oliezanden. Deze staan ook bekend als “teerzanden” en verwijzen naar grond- en gesteentemateriaal dat ruw bitumen bevat , een dichte, stroperige vorm van ruwe olie. Bitumen is te dik om uit zichzelf te vloeien, daarom zijn gespecialiseerde extractiemethoden nodig. Als gevolg hiervan is het terugwinnen van bruikbare ruwe olie uit oliezanden een complexe en dure extractiemethode. Door technologische vooruitgang is het echter in de loop van de tijd goedkoper geworden, en wanneer de olieprijzen op de markt duur zijn, wordt dit soort onconventionele olie winstgevend.
Oliezanden worden voornamelijk aangetroffen in de regio’s Athabasca, Cold Lake en Peace River in het noorden van Alberta en Saskatchewan, Canada, en in gebieden van Venezuela, Kazachstan en Rusland. Bitumen wordt gewonnen en verwerkt met behulp van twee methoden: mijnbouw en in situ.