Opbrengst verspreid

Wat is een opbrengstspreiding?

Een rendementspread is het verschil tussen rendementen op verschillende schuldinstrumenten met verschillende looptijden, kredietratings, emittent of risiconiveau, berekend door het rendement van het ene instrument van het andere af te trekken. Dit verschil wordt meestal uitgedrukt in basispunten (bps) of procentpunten.

Rendementspreads worden doorgaans uitgedrukt in termen van één rendement ten opzichte van dat van Amerikaanse staatsobligaties, waar het de creditspread wordt genoemd. Als de vijfjarige staatsobligatie bijvoorbeeld 5% bedraagt ​​en de 30-jarige schatkist 6%, is het renteverschil tussen de twee schuldinstrumenten 1%. Als de 30-jarige obligatie tegen 6% wordt verhandeld, zou de vijfjarige obligatie op basis van het historische renteverschil tegen ongeveer 1% moeten worden verhandeld, wat hem erg aantrekkelijk maakt tegen het huidige rendement van 5%.

Inzicht in opbrengstverspreiding

De rendementsverdeling is een belangrijke maatstaf die obligatiebeleggers gebruiken bij het meten van het kostenniveau voor een obligatie of groep obligaties. Als de ene obligatie bijvoorbeeld 7% oplevert en de andere 4%, is de spread 3 procentpunten of 300 basispunten. Niet-staatsobligaties worden over het algemeen beoordeeld op basis van het verschil tussen hun rendement en het rendement op een staatsobligatie met een vergelijkbare looptijd.

Een kredietmarge op obligaties weerspiegelt het verschil in rendement tussen een staatsobligatie en een bedrijfsobligatie met dezelfde looptijd. Schuld uitgegeven door de Amerikaanse schatkist wordt gebruikt als  maatstaf  in de financiële sector omdat de risicovrije status ervan wordt ondersteund door het  volledige vertrouwen en krediet  van de Amerikaanse overheid. Amerikaanse staatsobligaties (door de overheid uitgegeven) worden beschouwd als het dichtst in de buurt van een risicovrije belegging, aangezien de kans op wanbetaling bijna onbestaande is. Beleggers hebben het grootste vertrouwen om terugbetaald te worden.

Doorgaans geldt dat hoe hoger het risico van een obligatie of activaklasse is, hoe hoger het rendementsspread. Wanneer een belegging wordt gezien als een laag risico, hebben beleggers niet in een grote opbrengst voor nodig binden hun geld. Als een belegging echter als een hoger risico wordt beschouwd, eisen beleggers een adequate compensatie door middel van een hoger rendementsspread in ruil voor het risico van een daling van hun hoofdsom.

Een obligatie die is uitgegeven door een groot, financieel gezond bedrijf, wordt bijvoorbeeld doorgaans verhandeld tegen een relatief lage spread ten opzichte van Amerikaanse staatsobligaties. Daarentegen wordt een obligatie die is uitgegeven door een kleiner bedrijf met een zwakkere financiële kracht, doorgaans tegen een hogere spread verhandeld ten opzichte van staatsobligaties. Om deze reden worden obligaties in opkomende markten en ontwikkelde markten, evenals vergelijkbare effecten met verschillende looptijden, doorgaans tegen aanzienlijk verschillende opbrengsten verhandeld.

Omdat obligatierendementen vaak veranderen, zijn de rentespreads dat ook. De richting van de spread kan toenemen of verbreden, wat betekent dat het rendementsverschil tussen de twee obligaties toeneemt en de ene sector het beter doet dan de andere. Wanneer spreads smal zijn, neemt het rendementsverschil af en presteert de ene sector slechter dan de andere. Het rendement op een hoogrentende obligatie-index beweegt bijvoorbeeld van 7% naar 7,5%. Tegelijkertijd blijft het rendement van de 10-jaars schatkist op 2%. De spread ging van 500 basispunten naar 550 basispunten, wat aangeeft dat hoogrentende obligaties in die periode slechter presteerden dan staatsobligaties.

In vergelijking met de historische trend kunnen renteverschillen tussen schatkistcertificaten met verschillende looptijden aangeven hoe beleggers naar de economische omstandigheden kijken. Oplopende spreads leiden doorgaans tot een positieve rentecurve, wat wijst op stabiele economische omstandigheden in de toekomst. Omgekeerd, wanneer dalende spreads krimpen, kunnen er verslechterende economische omstandigheden komen, resulterend in een afvlakking van de rentecurve.

Soorten opbrengstverspreiding

Een  nul-volatiliteitsspread  (Z-spread) meet de spread die door de belegger wordt gerealiseerd over de gehele spot-rentecurve van de  schatkist, ervan uitgaande dat de obligatie tot de vervaldag wordt aangehouden. Deze methode kan een tijdrovend proces zijn, omdat het veel berekeningen vereist op basis van vallen en opstaan. U zou in feite beginnen met het uitproberen van één spreadcijfer en de berekeningen uitvoeren om te zien of de contante waarde van de cashflows gelijk is aan de prijs van de obligatie. Als dit niet het geval is, moet u opnieuw beginnen en blijven proberen totdat de twee waarden gelijk zijn.

De spread voor hoogrentende obligaties is het procentuele verschil tussen de huidige opbrengsten van verschillende klassen hoogrentende obligaties in vergelijking met bedrijfsobligaties van beleggingskwaliteit (bijv. Met een AAA-rating), staatsobligaties of een andere maatstaf voor benchmarkobligaties. Hoogrentende obligatiespreads die breder zijn dan het historische gemiddelde, duiden op een groter krediet- en wanbetalingsrisico voor junkbonds. 

Een  optie-gecorrigeerde spread  (OAS) converteert het verschil tussen de reële prijs en de marktprijs, uitgedrukt als een dollarwaarde, en zet die waarde om in een rendementsmaatstaf. De volatiliteit van de rente speelt een essentiële rol in de OAS-formule. De optie die in het effect is ingebed, kan van invloed zijn op de kasstromen, iets waarmee rekening moet worden gehouden bij het berekenen van de waarde van het effect.