Een inleiding tot kapitaalbudgettering

Belangrijkste leerpunten

• Kapitaalbudgettering is het proces waarmee investeerders de waarde van een potentieel investeringsproject bepalen.
• De drie meest voorkomende benaderingen voor projectselectie zijn terugverdientijd (PB), internal rate of return (IRR) en netto contante waarde (NPV).
• De terugverdientijd bepaalt hoe lang het duurt voordat een bedrijf voldoende kasstromen ziet om de oorspronkelijke investering terug te verdienen.
• Het interne rendement is het verwachte rendement van een project – als het hoger is dan de kapitaalkosten, is het een goed project.
• De netto contante waarde laat zien hoe winstgevend een project zal zijn ten opzichte van alternatieven en is misschien wel de meest effectieve van de drie methoden.

---

Een beslissing over kapitaalbudgettering is zowel een financiële verplichting als een investering. Door een project aan te nemen, gaat het bedrijf een financiële toezegging doen, maar het investeert ook in de richting op langere termijn die waarschijnlijk van invloed zal zijn op toekomstige projecten die het bedrijf overweegt. 

Verschillende bedrijven gebruiken verschillende waarderingsmethoden om kapitaalbudgetteringsprojecten te accepteren of af te wijzen. Hoewel de netto contante waarde (NPV) -methode de meest gunstige is onder analisten, worden de methoden van het interne rendement (IRR) en de terugverdientijd (PB) vaak ook onder bepaalde omstandigheden gebruikt. Managers kunnen het meeste vertrouwen hebben in hun analyse wanneer alle drie de benaderingen dezelfde handelwijze aangeven.

Hoe Capital Budgeting werkt

Wanneer een bedrijf een beslissing over kapitaalbudgettering voorlegt, is een van de eerste taken om te bepalen of het project al dan niet winstgevend zal blijken te zijn. De terugverdientijd (PB), internal rate of return (IRR) en netto contante waarde (NPV) methoden zijn de meest gebruikelijke benaderingen voor projectselectie.

Hoewel een ideale oplossing voor kapitaalbudgettering zodanig is dat alle drie de statistieken dezelfde beslissing aangeven, zullen deze benaderingen vaak tegenstrijdige resultaten opleveren. Afhankelijk van de voorkeuren en selectiecriteria van het management zal er meer nadruk worden gelegd op de ene benadering boven de andere. Desalniettemin zijn er gemeenschappelijke voor- en nadelen verbonden aan deze veelgebruikte waarderingsmethoden.

1:33

Terugbetalingsperiode

De terugverdientijd berekent de tijd die nodig is om de oorspronkelijke investering terug te verdienen. Als een kapitaalbudgetteringsproject bijvoorbeeld een initiële uitgave van $ 1 miljoen vereist, onthult de PB hoeveel jaar er nodig zijn om de instroom van kasmiddelen gelijk te stellen aan de uitstroom van een miljoen dollar. Een korte PB-periode heeft de voorkeur, aangezien dit aangeeft dat het project zichzelf binnen een korter tijdsbestek zou terugbetalen.

In het volgende voorbeeld zou de PB-periode drie en een derde van een jaar zijn, of drie jaar en vier maanden.

Terugverdientijden worden doorgaans gebruikt wanneer liquiditeit een belangrijk punt van zorg is. Als een bedrijf maar een beperkt bedrag heeft, kan het misschien maar één groot project tegelijk uitvoeren. Daarom zal het management zich sterk concentreren op het terugverdienen van hun initiële investering om volgende projecten uit te voeren.

Een ander groot voordeel van het gebruik van de PB is dat het eenvoudig te berekenen is als de kasstroomprognoses eenmaal zijn opgesteld.

Er zijn nadelen aan het gebruik van de PB-metriek om beslissingen over kapitaalbudgettering te bepalen. Ten eerste houdt de terugverdientijd geen rekening met de tijdswaarde van geld (TVM). Het simpelweg berekenen van de PB levert een statistiek op die dezelfde nadruk legt op betalingen die in jaar één en jaar twee worden ontvangen.

Zo’n fout is in strijd met een van de fundamentele principes van financiën. Gelukkig kan dit probleem eenvoudig worden verholpen door een model met verlaagde terugverdientijd te implementeren. Kortom, de verdisconteerde PB-periode is van invloed op TVM en stelt iemand in staat om te bepalen hoe lang het duurt voordat de investering wordt terugverdiend op basis van een verdisconteerde kasstroom.

Een ander nadeel is dat zowel de terugverdientijden als de verdisconteerde terugverdientijden geen rekening houden met de kasstromen die optreden tegen het einde van de levensduur van een project, zoals de restwaarde. De PB is dus geen directe maatstaf voor winstgevendheid.

Het volgende voorbeeld heeft een PB-periode van vier jaar, wat slechter is dan die van het vorige voorbeeld, maar de grote instroom van $ 15.000.000 aan kasmiddelen in jaar vijf wordt voor de doeleinden van deze statistiek genegeerd.

Er zijn nog andere nadelen aan de terugverdienmethode, waaronder de mogelijkheid dat contante investeringen nodig kunnen zijn in verschillende stadia van het project. Ook moet rekening worden gehouden met de levensduur van het gekochte actief. Als de levensduur van het activum niet veel verder gaat dan de terugverdientijd, is er misschien niet genoeg tijd om winst uit het project te halen.

Aangezien de terugverdientijd niet de toegevoegde waarde van een kapitaalbudgetteringsbesluit weerspiegelt, wordt dit doorgaans als de minst relevante waarderingsbenadering beschouwd. Als liquiditeit echter een cruciale overweging is, zijn PB-periodes van groot belang.

Intern rendement

Het interne rendement (of het verwachte rendement op een project) is de disconteringsvoet die zou resulteren in een netto contante waarde van nul. Aangezien de NCW van een project omgekeerd evenredig is met de disconteringsvoet – als de disconteringsvoet toeneemt, worden toekomstige kasstromen onzekerder en dus minder waard – is de maatstaf voor IRR-berekeningen de werkelijke rentevoet die door het bedrijf wordt gebruikt om te disconteren na -belasting kasstromen.

Een IRR die hoger is dan de gewogen gemiddelde kapitaalkosten, suggereert dat het kapitaalproject een winstgevende onderneming is en vice versa.

De IRR-regel is als volgt:

IRR> Kapitaalkosten = Project accepteren

IRR <Kapitaalkosten = Project afwijzen

In het onderstaande voorbeeld is de IRR 15%. Als de feitelijke disconteringsvoet van het bedrijf die ze gebruiken voor contant gemaakte kasstroommodellen minder is dan 15%, moet het project worden geaccepteerd.

Het belangrijkste voordeel van het implementeren van het interne rendement als besluitvormingsinstrument is dat het een benchmarkcijfer biedt voor elk project dat kan worden beoordeeld aan de hand van de kapitaalstructuur van een bedrijf. De IRR zal gewoonlijk dezelfde soorten beslissingen opleveren als modellen voor netto contante waarde en stelt bedrijven in staat projecten te vergelijken op basis van het rendement op geïnvesteerd kapitaal.

Ondanks dat de IRR eenvoudig te berekenen is met een financiële rekenmachine of softwarepakketten, zijn er enkele nadelen aan het gebruik van deze statistiek. Net als bij de PB-methode geeft de IRR geen echt idee van de waarde die een project aan een bedrijf zal toevoegen – het geeft eenvoudigweg een maatstaf voor welke projecten moeten worden geaccepteerd op basis van de kapitaalkosten van het bedrijf.

Het interne rendement maakt een goede vergelijking van elkaar uitsluitende projecten niet mogelijk; daarom zouden managers misschien kunnen vaststellen dat project A en project B beide gunstig zijn voor het bedrijf, maar ze zouden niet kunnen beslissen welke beter is als er maar één wordt geaccepteerd.

Een andere fout die optreedt bij het gebruik van IRR-analyse doet zich voor wanneer de cashflows van een project onconventioneel zijn, wat betekent dat er extra cashflows zijn na de initiële investering. Onconventionele kasstromen zijn gebruikelijk bij kapitaalbudgettering, aangezien veel projecten toekomstige kapitaaluitgaven voor onderhoud en reparaties vereisen. In een dergelijk scenario bestaat er mogelijk geen IRR of zijn er mogelijk meerdere interne rentetarieven. In het onderstaande voorbeeld zijn er twee IRR’s: 12,7% en 787,3%.

De IRR is een nuttige waarderingsmaatstaf bij het analyseren van individuele kapitaalbudgetteringsprojecten, niet projecten die elkaar wederzijds uitsluiten. Het biedt een beter waarderingsalternatief voor de PB-methode, maar voldoet toch niet aan een aantal belangrijke vereisten.

Netto contante waarde

De netto contante waarde-benadering is de meest intuïtieve en nauwkeurige waarderingsbenadering voor problemen met kapitaalbudgettering. Discontering de cash na belastingen stroomt door het gewogen gemiddelde kosten van kapitaal stelt beheerders in staat om te bepalen of een project winstgevend zal zijn of niet. En in tegenstelling tot de IRR-methode, laten NPV’s precies zien hoe winstgevend een project zal zijn in vergelijking met alternatieven.

De NPV-regel stelt dat alle projecten met een positieve netto contante waarde moeten worden geaccepteerd, terwijl die die negatief zijn, moeten worden afgewezen. Als de fondsen beperkt zijn en niet alle positieve NPV-projecten kunnen worden gestart, moeten die met de hoge kortingswaarde worden geaccepteerd.

In de twee onderstaande voorbeelden, uitgaande van een disconteringsvoet van 10%, hebben project A en project B respectieve NPV’s van $ 126.000 en $ 1.200.000. Deze resultaten geven aan dat beide kapitaalbudgetteringsprojecten de waarde van het bedrijf zouden verhogen, maar als het bedrijf op dit moment slechts $ 1 miljoen te investeren heeft, is project B superieur.

Enkele van de belangrijkste voordelen van de NPV-benadering zijn onder meer het algemene nut ervan en dat de NPV een directe maatstaf voor extra winstgevendheid biedt. Het stelt iemand in staat om meerdere elkaar uitsluitende projecten tegelijkertijd te vergelijken, en hoewel de disconteringsvoet aan verandering onderhevig is, kan een gevoeligheidsanalyse van de NCW doorgaans wijzen op overweldigende potentiële toekomstige problemen.

Hoewel de NPV-benadering onderhevig is aan eerlijke kritiek dat het cijfer met toegevoegde waarde geen rekening houdt met de algehele omvang van het project, kan de winstgevendheidsindex (PI), een maatstaf die is afgeleid van berekeningen met contante kasstromen, deze bezorgdheid gemakkelijk wegnemen.

De winstgevendheidsindex wordt berekend door de contante waarde van toekomstige kasstromen te delen door de initiële investering. Een PI groter dan 1 geeft aan dat de NPV positief is, terwijl een PI kleiner dan 1 duidt op een negatieve NPV. Gewogen gemiddelde kapitaalkosten (WACC) zijn misschien moeilijk te berekenen, maar het is een solide manier om de investeringskwaliteit te meten.