Kostenratio
Wat is een kostenratio (ER)?
Een kostenratio (ER), ook wel bekend als de beheerd vermogen (AUM). Bedrijfskosten verminderen het vermogen van het fonds, waardoor het rendement voor beleggers afneemt.
Belangrijkste leerpunten
- De kostenratio (ER) is een maatstaf voor de exploitatiekosten van onderlinge fondsen in verhouding tot activa.
- Beleggers letten op de kostenratio om te bepalen of een fonds een geschikte belegging voor hen is, nadat vergoedingen in aanmerking zijn genomen.
- De kostenverhoudingen kunnen ook variëren, waaronder de bruto-kostenratio, de netto-kostenratio en de kostenratio na vergoeding.
Formule voor de kostenratio
Wat de kostenratio u kan vertellen
Bedrijfskosten variëren naargelang het fonds of de aandelen; de kosten binnen het fonds blijven echter relatief stabiel. Een fonds met lage kosten zal bijvoorbeeld over het algemeen lage kosten blijven hebben. Het grootste deel van de bedrijfskosten is de vergoeding die aan de beleggingsbeheerder of adviseur van een fonds wordt betaald.
Andere kosten zijn onder meer administratie, bewaring, belastingen, juridische kosten en boekhoudkundige en auditkosten. Uitgaven die door het fonds in rekening worden gebracht, worden weerspiegeld in de dagelijkse intrinsieke waarde (NAV) van het fonds en worden niet als afzonderlijke kosten voor aandeelhouders weergegeven.
Kostenverhoudingen kunnen op verschillende manieren worden gewijzigd. De kostenratio heeft meestal betrekking op de totale uitgaven, maar soms willen mensen de bruto-uitgaven versus de netto-uitgaven begrijpen.
Onderdelen van een kostenratio
De meeste uitgaven binnen een fonds zijn variabel; de variabele kosten worden echter binnen het fonds vastgelegd. Een vergoeding die bijvoorbeeld 0,5% van de activa van het fonds verbruikt, zal altijd 0,5% van de activa verbruiken, ongeacht hoe deze varieert.
Naast de beheervergoedingen die aan een fonds zijn gekoppeld, hebben sommige fondsen een advertentie- en promotiekost die wordt aangeduid als een 12b-1-vergoeding, die is opgenomen in de bedrijfskosten. Met name de vergoedingen van 12b-1 binnen een fonds mogen volgens de FINRA regelsniet meer bedragen dan 1% (0,75% toegewezen aan distributie en 0,25% toegewezen aan onderhoud aan de aandeelhouders).
De handelsactiviteit van een fonds – het kopen en verkopen van effecten in de portefeuille – wordt niet meegerekend bij de berekening van de kostenratio. Kosten die niet zijn opgenomen in de bedrijfskosten zijn belastingen, voorwaardelijk uitgestelde verkoopkosten (CDSC) en inkoopvergoedingen, die, indien van toepassing, rechtstreeks door fondsbeleggers worden betaald.
Indexfondsen versus actief beheerde fondsen
De kostenratio van een indexfonds en een actief beheerd fonds verschillen vaak aanzienlijk. Indexfondsen, die passief beheerde fondsen zijn, hebben doorgaans zeer lage kostenratio’s. De beheerders van deze fondsen repliceren doorgaans een bepaalde index. De bijbehorende beheervergoedingen zijn dus lager door het gebrek aan actief beheer, net als bij de fondsen die ze spiegelen.
Actief beheerde fondsen hebben teams van onderzoeksanalisten in dienst die bedrijven onderzoeken als mogelijke investeringen. Die extra kosten worden doorberekend aan aandeelhouders in de vorm van hogere kostenratio’s.
De Vanguard S&P 500 ETF, een indexfonds dat de Standard & Poor’s (S&P) 500 Index repliceert, heeft met 0,03% per jaar een van de laagste kostenratio’s in de branche. Op dit niveau betalen beleggers slechts $ 3 per jaar voor elke $ 10.000 die ze hebben geïnvesteerd. Het Fidelity Contrafund is een van de grootste actief beheerde fondsen op de markt met een kostenratio van 0,86%, of $ 86 per $ 10.000.
Voorbeelden van kostenratio’s
Over het algemeen hebben passief beheerde fondsen, zoals indexfondsen, doorgaans lagere kostenratio’s dan actief beheerde fondsen. Hieronder staan twee voorbeelden – een van elk.
Het AB Large Cap Growth Fund
Het AB Large Cap Growth Fund is een actief beheerd fonds met een nettokostenratio van 0,61%. Het fonds kent momenteel een vrijstelling van vergoedingen en onkostenvergoeding van 0,01%. De beheervergoedingen voor het fonds bedragen 0,50%. Het fonds belegt voornamelijk in Amerikaanse large-capaandelen met een hoog groeipotentieel. Het omvat doorgaans 50 tot 70 bedrijven.4
Het T. Rowe Price Equity Index 500 Fund
Het T. Rowe Price Equity Index 500 Fund is een passief fonds. Het streeft ernaar de S&P 500 Index te repliceren door het merendeel van zijn activa te beleggen in alle aandelen van de S&P 500. De bruto- en netto-kostenratio is 0,19%. Het heeft een beheersvergoeding van 0,06%.6
Het verschil tussen de kostenratio en beheerkosten
Beleggingsfondsen brengen beheersvergoedingen in rekening om hun bedrijfskosten te dekken, zoals de kosten voor het inhuren en behouden van beleggingsadviseurs die de beleggingsportefeuilles van fondsen beheren en alle andere te betalen beheersvergoedingen die niet in de overige uitgavencategorie zijn opgenomen. Beheerkosten worden gewoonlijk onderhoudsvergoedingen genoemd.
Een beleggingsfonds maakt veel andere bedrijfskosten verbonden aan het runnen van een fonds dan de kosten voor het kopen en verkopen van effecten en het betalen van het beleggingsteam om de koop- / verkoopbeslissingen te nemen. Deze andere bedrijfskosten omvatten marketingkosten, juridische kosten, audits, klantenservice, kantoorbenodigdheden, indieningskosten en andere administratieve kosten.
Hoewel deze vergoedingen niet direct betrokken zijn bij het nemen van de investeringsbeslissingen, zijn ze vereist om ervoor te zorgen dat het beleggingsfonds correct wordt beheerd en binnen de vereisten van de Securities and Exchange Commission (SEC’s).
Over het algemeen hebben exchange traded funds (ETF’s) lagere kostenratio’s dan onderlinge fondsen.
De beheervergoeding omvat alle directe kosten die worden gemaakt om de beleggingen te beheren, zoals het inhuren van de portefeuillebeheerder en het beleggingsteam. De kosten voor het inhuren van managers vormen de grootste component van de beheervergoedingen; het kan variëren tussen 0,5% en 1% van het beheerd vermogen van het fonds, of AUM.
Hoewel dit percentage klein lijkt, is het absolute bedrag in miljoenen Amerikaanse dollars voor een beleggingsfonds met $ 1 miljard aan beheerd vermogen. Afhankelijk van de reputatie van het management kunnen hoogopgeleide beleggingsadviseurs vergoedingen vragen die de totale kostenratio van een fonds behoorlijk hoog opdrijven.
Met name de kosten voor het kopen of verkopen van effecten voor het fonds zijn niet inbegrepen in de beheervergoeding. Dit zijn eerder transactiekosten en worden in het prospectus uitgedrukt als de handelskostenratio. Samen vormen de exploitatievergoedingen en beheersvergoedingen de kostenratio.
Expense Ratio – Veelgestelde vragen
Wat betekent de kostenratio?
De kostenratio verwijst naar hoeveel van de activa van een fonds worden gebruikt voor administratieve en andere bedrijfskosten. Omdat een kostenratio de activa van een fonds vermindert, vermindert dit het rendement dat beleggers ontvangen.
Wat is een voorbeeld van een kostenratio?
Een voorbeeld van een kostenratio is de 0,21% die het T. Rowe Price Equity Index 500 Fund in rekening brengt. Het betekent dat 0,21% van zijn activa wordt gebruikt voor het betalen van administratieve en operationele kosten, waardoor het rendement van een investeerder met dat bedrag wordt verlaagd.
Waarom is de kostenratio belangrijk?
Een kostenratio is belangrijk omdat het een belegger laat weten hoeveel hij aan kosten betaalt door in een specifiek fonds te investeren en met hoeveel zijn rendement zal worden verminderd. Hoe lager de kostenratio, hoe beter, omdat het betekent dat een investeerder een hoger rendement op zijn geïnvesteerde kapitaal ontvangt.
Hoe wordt de kostenratio berekend?
De kostenratio wordt berekend door de totale fondskosten te delen door het totale fondsvermogen.
Wat is een goede kostenratio voor een beleggingsfonds?
Beleggingsfondsen die in grote bedrijven beleggen, mogen geen kostenratio van meer dan 1% hebben, terwijl fondsen die in kleinere bedrijven beleggen geen kostenratio van meer dan 1,25% mogen hebben. Er zijn fondsen met hogere kostenratio’s, en ze kunnen ofwel worden beschouwd als dure fondsen of fondsen die een speciale service verlenen die hun hoge kosten rechtvaardigt.