Financieringsoperaties
Wat zijn financieringsactiviteiten?
De term financieringsoperaties verwijst naar de omzetting van kortlopende schulden in langlopende schulden. Dit proces wordt vaak door bedrijven en overheden gebruikt om kortlopende obligaties om te zetten in langlopende obligaties. Financieringstransacties zijn gewoon een manier om een stabielere aflossingsprognose te creëren door schulden met variabele rentetarieven te verschuiven naar voorspelbare, vastrentende instrumenten.
Bedrijven en overheden kunnen financieringsoperaties gebruiken om een stabielere aflossingsprognose te creëren door schulden met variabele rente te verschuiven naar vastrentende voertuigen.
Inzicht in financieringsactiviteiten
Financieringsoperaties bieden overheden en bedrijfsentiteiten de mogelijkheid om kortlopende schuldverplichtingen te consolideren in langlopende schuldinstrumenten, zoals obligaties, met een vaste rente. De meeste beleggers beschouwen schuldinstrumenten met een aflossingsdatum van een jaar of korter als kortlopend van aard, terwijl langlopende schulden doorgaans niet gedurende een jaar of langer volledig moeten worden afgelost.
Hoewel de rente op kortlopende schulden doorgaans lager is dan de rente op langlopende schulden, vormt de variabiliteit van de rentetarieven op korte termijn een neerwaarts risico voor bedrijven of overheden die op langere termijn schuldfinanciering nodig hebben.
Wanneer overheden of bedrijven financieringsoperaties ondernemen, zoeken ze naar een schuldinstrument voor de lange termijn dat de juiste financiering kan bieden voor hun verwachte operationele kosten op lange termijn, terwijl ze ook de kortlopende schulden kunnen vervangen die momenteel op de balans staan. Het aanhouden van kortlopende obligaties biedt de mogelijkheid om meer strategisch en minder frequent langlopende schulden aan te kopen, aangezien de kans op grote renteschommelingen op kortere termijn relatief laag blijft.
Belangrijkste leerpunten
- Financieringsoperaties zijn de omzetting van kortlopende schulden in langlopende schulden.
- Het proces wordt vaak gebruikt door bedrijven en overheden om kortlopende obligaties om te zetten in langlopende obligaties.
- Financieringstransacties zijn gewoon een manier om een stabielere aflossingsprognose te creëren.
- Kortlopende schulden op een balans worden vaak als niet-gefinancierd beschouwd, terwijl langlopende schulden als gefinancierd worden beschouwd.
- Beleggers gebruiken gefinancierde schulden om de kapitalisatieratio van een bedrijf en het nettobedrijfskapitaal te berekenen om de financiële gezondheid te bepalen.
Speciale overwegingen
Terwijl bedrijven en overheden in staat zijn om kortlopende schulden te verkrijgen tegen een vaste of variabele rente, worden fondsen die niet binnen een jaar worden terugbetaald per definitie onderhevig aan renteveranderingen, aangezien de bedrijven of overheden de schuld moeten herfinancieren. op de een of andere manier wanneer het verschuldigd is.
De rente op schuldinstrumenten met variabele rente wordt periodiek opnieuw ingesteld met een interval dat wordt bepaald door de emittent van de schuld. De rentetarieven op kortlopende schulden met een vaste rente worden effectief teruggezet naarmate bedrijven of overheden tegen de geldende tarieven herfinancieren in nieuwe instrumenten.
Emittenten die hogere rentetarieven bieden op langlopende schulden om het hogere risico van wanbetaling over een langere looptijd te compenseren. Tegelijkertijd biedt de vaste aard van de tarieven de entiteit die de lening aangaat meer stabiliteit, aangezien de rente voorspelbaarder wordt tijdens de aflossing. Vaste rentetarieven bieden ook bescherming in een klimaat van stijgende rentetarieven, aangezien de korte rentetarieven stijgen en de vlottende rentetarieven worden teruggezet naar hogere niveaus.
Bedrijven beschouwen kortlopende schulden op hun balans als niet-gefinancierd. Kortlopende schulden kunnen zowel bankleningen als uitgiften van financieren schuld voor balans doeleinden.
Beleggers gebruiken gefinancierde schulden om twee belangrijke ratio’s te berekenen die ze gebruiken om de financiële gezondheid van een bedrijf te bepalen. De kapitalisatieratio kijkt naar de langlopende schuld van een bedrijf als een percentage van de totale kapitalisatie. De netto werkkapitaalratio van een bedrijf kijkt naar de langetermijnschuld als een deel van het bestaande kapitaal van het bedrijf. In de meeste gevallen geven beleggers er de voorkeur aan om de netto werkkapitaalratio’s onder 1: 1 te zien.