Zijn hoogrentende obligaties betere investeringen dan laagrentende obligaties?
Bedrijven en overheden geven obligaties uit om geld in te zamelen, en ze betalen slechts zoveel rente als nodig is om investeerders aan te trekken. Een financieel keiharde onderneming of overheid trekt investeerders aan met een rente die maar een klein beetje boven de inflatie ligt. Een kredietnemer met financiële problemen moet een betere deal bieden.
- De laagrentende obligatie is beter voor de belegger die een vrijwel risicovrij actief wil, of voor iemand die een gemengde portefeuille afdekt door een deel ervan in een actief met een laag risico te houden.
- De hoogrentende obligatie is beter voor de belegger die bereid is een zekere mate van risico te aanvaarden in ruil voor een hoger rendement. Het risico is dat het bedrijf of de overheid die de obligatie uitgeeft, zijn schulden niet nakomt.
In het ergste geval, namelijk een faillissement, staan obligatiehouders als eerste in de rij voor terugbetaling, maar het is een vage hoop om al het of zelfs een deel van het geïnvesteerde geld terug te krijgen.
Inzicht in obligatierendementen
Obligaties doen periodieke rentebetalingen, ook wel couponbetalingen genoemd, aan de obligatiehouder. Het contract van een obligatie – dat wil zeggen het contract – geeft details over het tijdstip en de betalingswijze.
Belangrijkste leerpunten
- De rating van de obligatie vertelt u hoe groot het risico is dat het bedrijf dat de obligatie uitgeeft, zijn verplichtingen niet nakomt.
- Hoe lager de rating, hoe hoger de opbrengst.
- Hoe hoger de beoordeling, hoe veiliger uw geld zal zijn.
Bedrijven en gemeenten geven regelmatig obligaties uit om geld in te zamelen voor specifieke projecten. Het kan in hun voordeel zijn om het geld te lenen in plaats van een deel van het geld dat ze op hun balans hebben uit te geven.
Elke uitgegeven obligatie heeft een rating van een van de drie grote ratingbedrijven en de kwaliteit van de obligatie wordt bepaald door de kwaliteit van de emittent. De rating weerspiegelt de mening van het bureau over het vermogen van de emittent om al zijn couponbetalingen na te komen en het geïnvesteerde geld terug te geven wanneer de obligatie de vervaldatum bereikt.
In de beleggingswereld houdt elke obligatie die geen Amerikaanse staatsobligatie is, een zeker risico in, hoe gering ook.
Het rendement dat voor de obligatie wordt geboden, weerspiegelt zijn rating. Hoe hoger het rendement, hoe waarschijnlijker het is dat de onderneming die de obligatie uitgeeft niet van hoge kwaliteit is. Met andere woorden, het bedrijf dat het heeft uitgegeven, loopt het risico om in gebreke te blijven.
De beoordelingen en wat ze betekenen
Drie grote ratingbureaus beoordelen de emittenten van obligaties op basis van hun vermogen om rente en hoofdsom te betalen, zoals vereist volgens de voorwaarden van de obligatie. Dit zijn Standard & Poor’s (S&P), Moody’s en Fitch Group.
- De hoogste S & P-rating die een obligatie kan hebben, is AAA en de laagste is CCC. Een rating van D geeft aan dat de obligatie in gebreke is. Obligaties met een rating BB of lager worden beschouwd als laagwaardige junk- of speculatieve obligaties.
- De ratings van Moody’s variëren van Aaa tot C, waarbij de laatste de standaard aangeeft. Obligaties met een rating van Ba of lager zijn laagwaardig of junk.
- Fitch-beoordelingen variëren van AA + tot C. Alles lager dan BB- wordt als zeer speculatief beschouwd.
Hoogrentend en investment grade
Hoogrentende obligaties zijn meestal junkobligaties die een lagere kredietwaardigheid hebben gekregen. Er is een groter risico dat de uitgevende instelling in gebreke blijft. De uitgevende instelling wordt gedwongen een hogere rente te betalen om investeerders te lokken.
Obligaties met een hoge rating staan bekend als investment grade. Ze bieden lagere opbrengsten met meer zekerheid en een grote kans op betrouwbare betalingen.
Er is een renteverschil tussen obligaties van beleggingskwaliteit en hoogrentende obligaties. In het algemeen geldt: hoe lager de kredietwaardigheid van de uitgevende instelling, hoe hoger het bedrag aan betaalde rente. Deze renteverschil fluctueert afhankelijk van economische omstandigheden en rentetarieven.
De oude betrouwbare T-Bond
Vanuit het perspectief van de professionele belegger heeft elke obligatie die geen Amerikaanse staatsobligatie (T-bond) is, een zeker risico. De T-bond is de gouden standaard voor obligaties van beleggingskwaliteit. Het rendement is notoir laag, maar de betrouwbaarheid is beroemd hoog.
Aan de andere kant van het risicospectrum zijn er exchange-traded funds (ETF’s) die alleen in hoogrentende schulden beleggen. Met deze ETF’s kunnen beleggers blootstelling verwerven aan een gediversifieerde portefeuille van obligaties met een lagere rating.
Deze diversificatie over bedrijven en sectoren biedt enige bescherming tegen het risico van wanbetaling. Toch kan een recessie of een aanhoudende periode van hoge marktvolatiliteit ertoe leiden dat meer bedrijven hun schuldverplichtingen niet nakomen.