Hoe obligatie-aandelen en reguliere obligaties verschillen

Particuliere bedrijven en overheden geven soms schuldbewijzen uit om extra kapitaal aan te trekken. Deze schuldinstrumenten worden obligaties genoemd wanneer ze niet door enige vorm van onderpand zijn gedekt.

Obligaties, die zich anders gedragen als alle andere soorten obligaties, worden ogenschijnlijk alleen ondersteund door het vertrouwen en de kredietwaardigheid van de uitgevende instellingen. Obligaties moeten niet worden verward met obligatie-aandelen, die een eigen vermogen zijn dat veel meer als preferente aandelen dan als obligaties fungeert.

Obligatie-aandelen versus reguliere obligaties

Obligaties

Aandeelhouders van obligaties hebben recht op dividendbetalingen met vaste tussenpozen. Net als gewone obligaties worden obligatie-aandelen normaal gesproken niet gedekt door enig onderpand. Er kan echter een vorm van bescherming worden gezocht door middel van een trustakte waarin een trustee wordt aangewezen om namens aandeelhouders te handelen.

De manier waarop obligatie-aandelen werken, is bijna identiek aan preferente aandelen.

Obligatie-aandelen worden niet als minder veilig beschouwd dan andere aandelen, aangezien ze dezelfde mate van risico met zich meebrengen als andere soorten aandelenemissies. In tegenstelling tot traditionele aandelen, bieden obligatie-aandelen een betrouwbaardere opbrengststroom.

Obligaties

Reguliere obligaties fungeren als leningen tegen het bedrijf, waardoor de eigenaar van de obligatie een crediteur wordt met een voorkeursstatus  in geval van liquidatie. Obligatie-aandelen zijn een eigen vermogen, geen lening. Dit betekent dat obligatie-aandeelhouders in positie worden gebracht achter obligaties en alle andere vormen van schuld voor liquidatiedoeleinden.

Obligaties worden als minder veilig beschouwd dan andere obligaties omdat ze geen onderpand hebben, hoewel een uitzondering wordt gemaakt in het geval van staatsobligaties zoals US Treasury Bills.