Langlevenrisico

Langlevenrisico verwijst naar de kans dat levensverwachtingen en werkelijke overlevingspercentages de verwachtingen of prijsaannames overtreffen, wat resulteert in groter dan verwachte kasstroombehoeften van verzekeringsmaatschappijen of pensioenfondsen. Het risico bestaat vanwege de stijgende trends in de levensverwachting onder polishouders en gepensioneerden en het groeiend aantal mensen dat de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. De trends kunnen resulteren in uitbetalingsniveaus die hoger zijn dan waar een bedrijf of fonds oorspronkelijk rekening mee had gehouden. De soorten regelingen die aan het hoogste niveau van langlevenrisico zijn blootgesteld, zijn toegezegde pensioenregelingen en lijfrentes, die soms levenslange uitkeringen voor polishouders garanderen.

Inzicht in langlevenrisico

De gemiddelde levensverwachting stijgt, en zelfs een minimale verandering in de levensverwachtingen kan ernstige solvabiliteitsproblemen veroorzaken voor pensioenregelingen en verzekeringsmaatschappijen. Nauwkeurige metingen van het langlevenrisico zijn nog steeds onbereikbaar omdat de beperkingen van de geneeskunde en de impact ervan op de levensverwachting niet zijn gekwantificeerd. Bovendien groeit ook het aantal mensen dat de pensioengerechtigde leeftijd bereikt – 65 jaar of ouder – en het totaal zal naar verwachting 95 miljoen bereiken in 2060, tegen ongeveer 55 miljoen in 2020.

Het langlevenrisico is van invloed op regeringen doordat ze beloften aan gepensioneerden moeten financieren via pensioenen en gezondheidszorg, en dat moeten ze doen ondanks een krimpende belastinggrondslag. Bedrijfssponsors die pensioenverplichtingen en ziektekostenverzekeringen financieren, moeten omgaan met het langlevenrisico van hun gepensioneerde werknemers. Ook hebben personen die mogelijk minder of niet in staat zijn om op regeringen of bedrijfssponsors te vertrouwen om hun pensioen te financieren, te maken met de risico’s die inherent zijn aan hun lange levensduur.

Speciale overwegingen met betrekking tot het langlevenrisico

Organisaties kunnen het langlevenrisico op verschillende manieren overdragen. De eenvoudigste manier is via een eenmalige premie directe lijfrente (SPIA), waarbij een risicohouder een premie betaalt aan een verzekeraar en zowel het activa- als het passivarisico doorgeeft. Deze strategie houdt een grote overdracht van activa aan een derde partij in, met de mogelijkheid van een aanzienlijk kredietrisico.

Als alternatief is het mogelijk om alleen het langlevenrisico te elimineren terwijl de onderliggende activa behouden blijven via herverzekering van de verplichting. In dit model wordt de premie, in plaats van een eenmalige premie te betalen, gespreid over de waarschijnlijke looptijd van 50 of 60 jaar (verwachte looptijd van de aansprakelijkheid), waardoor premies en claims op één lijn worden gebracht en onzekere kasstromen naar bepaalde worden verplaatst.

Bij het overdragen van langlevenrisico voor een bepaalde pensioenregeling of verzekeraar zijn er twee belangrijke factoren waarmee u rekening moet houden. De eerste zijn de huidige sterftecijfers, die waarneembaar zijn, maar aanzienlijk variëren tussen sociaaleconomische en gezondheidscategorieën. Het tweede is het langleventrendrisico, dat het traject van het risico is en systematisch is zoals het van toepassing is op een vergrijzende bevolking.

De meest directe compensatie die beschikbaar is voor het systematische trendrisico van de sterfte, is door blootstelling aan toenemende sterfte aan te houden – bijvoorbeeld bepaalde boeken van levensverzekeringen. Voor een pensioenplan of een verzekeringsmaatschappij, een reden om afstaan risico is onzekerheid over de blootstelling aan een lang leven trend risico’s, met name als gevolg van de systematische aard.