De voorschriften die gelden voor het bankwezen in India
Het banksysteem in India wordt gereguleerd door de Reserve Bank of India (RBI), door middel van de bepalingen van de Banking Regulation Act, 1949. Enkele belangrijke aspecten van de regelgeving die van toepassing is op het bankwezen in dit land, evenals RBI-circulaires die betrekking hebben op het bankwezen in India, zal hieronder worden onderzocht.
Blootstellingslimieten
De kredietverlening aan één kredietnemer is beperkt tot 15% van het kapitaal van de bank ( tier 1 en tier 2-kapitaal ), dat kan worden uitgebreid tot 20% in het geval van infrastructuurprojecten. Voor groepskredietnemers is de kredietverlening beperkt tot 30% van het eigen vermogen van de bank, met een optie om dit uit te breiden tot 40% voor infrastructuurprojecten. Met goedkeuring van de raad van bestuur van de bank kunnen de kredietlimieten met nog eens 5% worden verlengd. Kredietverlening omvat zowel op fondsen gebaseerde als niet op fondsen gebaseerde posities.
Cashreserveratio (CRR) en wettelijke liquiditeitsratio (SLR)
Banken in India zijn verplicht om minimaal 4% van hun netto vraag- en tijdverplichtingen (NDTL) in de vorm van contanten bij de RBI aan te houden. Deze verdienen momenteel geen rente. De CRR moet tweewekelijks worden onderhouden, terwijl het dagelijkse onderhoud minimaal 95% van de vereiste reserves moet bedragen. In geval van wanbetaling op het dagelijkse onderhoud, is de boete 3% boven het banktarief dat wordt toegepast over het aantal dagen van wanbetaling, vermenigvuldigd met het bedrag waarmee het bedrag niet voldoet aan het voorgeschreven niveau.
Naast de CRR moet een minimum van 22% en een maximum van 40% van NDTL, dat bekend staat als de SLR, worden gehandhaafd in de vorm van goud, contanten of bepaalde goedgekeurde effecten. De overtollige SLR- holdings kunnen worden gebruikt om ’s nachts te lenen onder de Marginal Standing Facility (MSF) van de RBI. De rente die onder Artsen zonder Grenzen in rekening wordt gebracht, is 100 basispunten hoger dan de repo rente en het bedrag dat kan worden geleend, is beperkt tot 2% van NDTL. (Voor meer informatie over hoe rentetarieven worden bepaald, met name in de VS, kunt u overwegen om meer te lezen over
Bevoorrading
Niet-renderende activa (NPA) worden ingedeeld in 3 categorieën: ondermaats, twijfelachtig en verlies. Een actief wordt niet-renderend als er in het geval van een termijnlening gedurende meer dan 90 dagen geen rente of aflossingen hebben plaatsgevonden. Ondermaatse activa zijn activa met een NPA-status van minder dan 12 maanden, waarna ze worden gecategoriseerd als dubieuze activa. Een verliesactief is een actief waarvoor de bank of accountant geen terugbetaling of invordering verwacht en wordt over het algemeen uit de boeken afgeschreven.
Voor ondermaatse activa is het vereist dat een voorziening wordt getroffen van 15% van het uitstaande leenbedrag voor gedekte leningen en 25% van het uitstaande leenbedrag voor ongedekte leningen. Voor dubieuze activa varieert de voorziening voor het gedekte deel van de lening van 25% van de uitstaande lening voor NPA’s die minder dan een jaar bestaan, tot 40% voor NPA’s die tussen één en drie jaar bestaan, tot 100% voor NPA’s met een looptijd van meer dan drie jaar, terwijl dit voor het ongedekte deel 100% is.
Voorzieningen zijn ook vereist voor standaardactiva. De voorziening voor landbouw en het midden- en kleinbedrijf is 0,25% en voor commercieel vastgoed 1% (0,75% voor woningen), terwijl dit 0,4% is voor de overige sectoren. Voorzieningen voor standaardactiva kunnen niet worden afgetrokken van bruto NPA’s om tot netto NPA’s te komen. Extra voorzieningen bovenop de standaardvoorzieningen zijn vereist voor leningen die worden verstrekt aan bedrijven die niet-afgedekt valutarisico hebben.
Kredietverlening aan prioritaire sectoren
De prioritaire sector bestaat in grote lijnen uit micro- en kleine ondernemingen en initiatieven in verband met landbouw, onderwijs, huisvesting en kredietverlening aan laag verdienende of minder bevoorrechte groepen (geclassificeerd als “zwakkere secties”). De leendoelstelling van 40% van het aangepaste netto bankkrediet (ANBC) (uitstaand bankkrediet minus bepaalde rekeningen en niet-SLR-obligaties) – of het equivalente kredietbedrag van de buitenbalansblootstelling (som van huidige kredietblootstelling + potentiële toekomstige kredietrisico’s). blootstelling die wordt berekend met behulp van een kredietomrekeningsfactor), welke van de twee het hoogste is, is vastgesteld voor binnenlandse commerciële banken en buitenlandse banken met meer dan 20 filialen, terwijl een doelstelling van 32% bestaat voor buitenlandse banken met minder dan 20 filialen.
Het bedrag dat als leningen aan de landbouwsector wordt uitbetaald, moet ofwel het kredietequivalent zijn van de blootstelling buiten de balans, of 18% van ANBC – welk van de twee cijfers het hoogste is. Van het bedrag dat wordt uitgeleend aan micro-ondernemingen en kleine bedrijven, moet 40% worden voorgeschoten aan ondernemingen met apparatuur met een maximale waarde van 200.000 roepies en installaties en machines ter waarde van maximaal een half miljoen roepies, terwijl 20% van het totale geleende bedrag moet worden verstrekt aan micro-ondernemingen met fabrieken en machines die in waarde variëren van net boven de 500.000 roepies tot een maximum van een miljoen roepies en uitrusting met een waarde van meer dan 200.000 roepies maar niet meer dan 250.000 roepies.
De totale waarde van leningen die aan zwakkere secties worden verstrekt, moet ofwel 10% van de ANBC zijn, ofwel het equivalente kredietbedrag van de blootstelling buiten de balanstelling, indien dit hoger is. Zwakkere secties omvatten specifieke kasten en stammen die in die categorie zijn ingedeeld, inclusief kleine boeren. Er zijn geen specifieke doelstellingen voor buitenlandse banken met minder dan 20 vestigingen.
De particuliere banken in India waren tot nu toe terughoudend om rechtstreeks aan boeren en andere zwakkere secties te lenen. Een van de belangrijkste redenen is het onevenredig hogere bedrag aan NPA’s uit leningen uit de prioritaire sector, en volgens sommige schattingen is dit 60% van de totale NPA’s. Ze bereiken hun doelstellingen door leningen en gesecuritiseerde portefeuilles op te kopen van andere niet-bancaire financiële instellingen (NBFC) en door te investeren in het Rural Infrastructure Development Fund (RIDF) om hun quota te halen.
Nieuwe bankvergunningsnormen
De nieuwe richtlijnen stellen dat de groepen die een vergunning aanvragen een succesvolle staat van dienst van ten minste 10 jaar moeten hebben en dat de bank moet worden geëxploiteerd via een niet-operatieve financiële holding (NOFHC) die volledig eigendom is van de initiatiefnemers. Het minimaal gestorte eigen vermogen met stemrecht moet vijf miljard roepies zijn, waarbij de NOFHC ten minste 40% daarvan in handen heeft en het in 12 jaar geleidelijk terugbrengt tot 15%. De aandelen moeten binnen drie jaar na de start van de activiteiten van de bank worden genoteerd.
Het buitenlandse aandeelhouderschap is beperkt tot 49% voor de eerste vijf jaar van de exploitatie, waarna goedkeuring van de RBI nodig is om het belang te verhogen tot maximaal 74%. Het bestuur van de bank zou een meerderheid van onafhankelijke bestuurders moeten hebben en zou moeten voldoen aan de eerder besproken prioritaire kredietverleningsdoelstellingen voor de sector. De NOFHC en de bank mogen geen effecten houden die zijn uitgegeven door de promotergroep en het is de bank verboden om financiële effecten aan te houden die door de NOFHC worden gehouden. De nieuwe regelgeving bepaalt ook dat 25% van de filialen moet worden geopend in plattelandsgebieden zonder banken.
Opzettelijke wanbetalers
Een opzettelijke wanbetaling vindt plaats wanneer een lening niet wordt terugbetaald, hoewel er middelen beschikbaar zijn, of als het geleende geld wordt gebruikt voor andere doeleinden dan het beoogde doel, of als een onroerend goed dat voor een lening is gedekt, wordt verkocht zonder medeweten of goedkeuring van de bank.. In het geval dat een bedrijf binnen een groep in gebreke blijft en de andere groepsmaatschappijen die garanties hebben gegeven hun garanties niet nakomen, kan de hele groep worden aangemerkt als een opzettelijke wanbetaler.
Opzettelijke wanbetalers (inclusief de bestuurders) hebben geen toegang tot financiering en er kan tegen hen een strafrechtelijke procedure worden ingeleid. De RBI heeft onlangs de regelgeving gewijzigd om ook niet-groepsmaatschappijen onder het opzettelijke wanbetaler-label op te nemen als ze een garantie die aan een ander bedrijf buiten de groep is gegeven, niet nakomen.
Het komt neer op
De manier waarop een land zijn financiële en banksector reguleert, is in zekere zin een momentopname van zijn prioriteiten, doelstellingen en het soort financiële landschap en samenleving dat het zou willen ontwikkelen. In het geval van India geven de regels die zijn aangenomen door zijn reservebank ons een idee van zijn benadering van financieel bestuur en laten ze zien in welke mate het prioriteit geeft aan stabiliteit binnen zijn banksector, evenals aan economische inclusiviteit.
Hoewel de regelgevende structuur van het Indiase banksysteem een beetje conservatief lijkt, moet dit worden gezien in de context van het relatief onderbankieren karakter van het land. De buitensporige kapitaalvereisten die zijn gesteld, zijn nodig om vertrouwen in de banksector op te bouwen, terwijl de prioritaire kredietverleningsdoelstellingen nodig zijn om financiële inclusie te bieden aan degenen aan wie de banksector over het algemeen niet zou lenen gezien het hoge niveau van NPA’s en kleine transactiegroottes.
Aangezien de particuliere banken in werkelijkheid niet rechtstreeks aan de prioritaire sectoren lenen, blijven de overheidsbanken met die last zitten. In het licht van de hoge prioriteit die aan de landbouw wordt gegeven, zou er ook voor kunnen worden gezorgd dat de manier waarop de prioriteitssector wordt gedefinieerd, wordt aangepast, ook al is het aandeel ervan in het bbp aan het afnemen. (Zie ‘ The Increasing Importance of the Reserve Bank of India ‘ voor gerelateerde informatie )