De twee soorten beursintroducties
Een eerste openbare aanbieding, of IPO, is een gebruikelijke manier waarop een bedrijf naar de beurs gaat en aandelen verkoopt om financiering aan te trekken. Er zijn twee veel voorkomende soorten IPO’s: een vaste prijs en een bookbuilding aanbieding. Een bedrijf kan elk type afzonderlijk of gecombineerd gebruiken. Door deel te nemen aan een IPO kan een belegger aandelen kopen voordat ze beschikbaar zijn voor het grote publiek op de aandelenmarkt.
Aanbieding tegen een vaste prijs
Bij een vaste prijs bepaalt het beursgenoteerde bedrijf een vaste prijs waartegen zijn aandelen aan beleggers worden aangeboden. De investeerders kennen de aandelenkoers voordat het bedrijf naar de beurs gaat. De vraag vanuit de markten is pas bekend als de emissie is gesloten. Om deel te nemen aan deze IPO, moet de belegger de volledige aandelenprijs betalen bij het indienen van de aanvraag.
Boek een bouwaanbod
Onder bookbuilding biedt het beursgenoteerde bedrijf een prijsklasse van 20% voor aandelen aan beleggers. Beleggers bieden vervolgens op de aandelen voordat de uiteindelijke prijs wordt vastgesteld zodra het bieden is gesloten. Beleggers moeten aangeven hoeveel aandelen ze willen kopen en hoeveel ze bereid zijn te betalen. In tegenstelling tot een aanbieding met een vaste prijs, is er geen vaste prijs per aandeel. De laagste aandelenkoers staat bekend als de bodemprijs, terwijl de hoogste aandelenkoers bekend staat als de cap-prijs. De uiteindelijke aandelenkoers wordt bepaald aan de hand van biedingen van investeerders.
Deelnemen aan een IPO
Bij deelname aan een IPO zijn er verschillende details die een belegger moet weten, zoals de naam van de uitgifte, het uitgiftetype, de categorie en de prijsklasse, om er maar een paar te noemen. De naam van het probleem is het bedrijf dat naar de beurs gaat. Het uitgiftetype is het type IPO: fixed-price of bookbuilding. Er zijn drie IPO-categorieën: particuliere beleggers, niet-institutionele beleggers en gekwalificeerde institutionele kopers. De prijsklasse is de prijsklasse die wordt bepaald voor uitgiftes van boeken. Niet alle retailmakelaars bieden IPO’s aan hun klanten aan, en daarom worden IPO’s meestal eerst toegewezen aan gekwalificeerde of institutionele beleggers. IPO’s kunnen ook risicovoller zijn dan gevestigde aandelen, aangezien ze nog geen trackrecord van prestaties hebben of een geschiedenis van openbaar beschikbare financiële overzichten die kunnen worden geanalyseerd.
Wanneer een bedrijf besluit om naar de beurs te gaan, moet het een investeringsbank inhuren om voor de beursgang te zorgen. Hoewel een bedrijf op eigen kracht naar de beurs zou kunnen gaan, gebeurt dit zelden. Een bedrijf kan een of meer investeringsbanken inhuren om zijn IPO af te handelen. Door meer dan één bank in te huren, wordt het risico gespreid tussen de banken, die hun biedingen voor de beursintroductie plaatsen met het bedrag dat ze verwachten te verdienen. Dit proces wordt acceptatie genoemd.
Wanneer het bedrijf naar de beurs gaat en de zakenbanken tot overeenstemming komen over de acceptatie, stellen de banken een registratieverklaring op die moet worden ingediend bij de Amerikaanse Securities and Exchange Commission of SEC. De verklaring bevat belangrijke financiële informatie over de beursgang, waaronder de jaarrekening, de namen van de raad van bestuur, juridische kwesties en hoe de financiering zal worden aangewend. Zodra de SEC het papierwerk heeft beoordeeld, bepaalt het de datum van de IPO.