Cash ratio
Wat is de cashratio?
De cashratio is een maatstaf voor de liquiditeit van een bedrijf, met name de verhouding tussen de totale geldmiddelen en kasequivalenten van een bedrijf en zijn kortlopende verplichtingen. De maatstaf berekent het vermogen van een bedrijf om zijn kortlopende schulden terug te betalen met contanten of bijna-contante middelen, zoals gemakkelijk verhandelbare effecten. Deze informatie is nuttig voor schuldeisers wanneer ze beslissen hoeveel geld ze eventueel willen lenen aan een bedrijf.
De cashratio is bijna als een indicator van de waarde van een bedrijf in het worstcasescenario, bijvoorbeeld wanneer het bedrijf op het punt staat failliet te gaan. Het vertelt schuldeisers en analisten de waarde van vlottende activa die snel in contanten kunnen worden omgezet, en welk percentage van de kortlopende verplichtingen van het bedrijf deze contanten en bijna-contante activa zouden kunnen dekken.
Belangrijkste leerpunten
- De cashratio is een liquiditeitsmaatstaf die aantoont dat een bedrijf in staat is om zijn kortetermijnverplichtingen te dekken met alleen geldmiddelen en kasequivalenten.
- De cashratio wordt afgeleid door de totale reserves aan contanten en bijna-contante effecten van een bedrijf op te tellen en dat bedrag te delen door de totale kortlopende verplichtingen.
- De cashratio is conservatiever dan andere liquiditeitsratio’s omdat deze alleen rekening houdt met de meest liquide middelen van een bedrijf.
Inzicht in de cashratio
Vergeleken met andere liquiditeitsratio’s, is de cashratio over het algemeen een meer conservatieve kijk op het vermogen van een bedrijf om zijn schulden en verplichtingen te dekken, omdat het strikt vasthoudt aan contanten of aan kasequivalenten gelijkgestelde holdings – waardoor andere activa, inclusief debiteuren, buiten beschouwing blijven.
De formule voor de cashratio van een bedrijf is:
Net als bij andere liquiditeitsmetingen, zoals de current ratio en de quick ratio, gebruikt de formule voor de cash ratio de kortlopende verplichtingen voor de noemer. Onder kortlopende verplichtingen vallen alle verplichtingen die binnen een jaar of korter vervallen, zoals kortlopende schulden, overlopende passiva en crediteuren.
Het belangrijkste verschil ligt bij de teller. De teller van de cashratio beperkt het activagedeelte van de vergelijking tot alleen de meest liquide activa, zoals contant geld, direct opvraagbare deposito’s en kasequivalenten, inclusief geldmarktrekeningen, spaarrekeningen en bankbiljetten.
Debiteuren, voorraden, vooruitbetaalde activa en bepaalde investeringen worden niet in de cashratio opgenomen, zoals bij andere liquiditeitsmetingen. De grondgedachte is dat deze items mogelijk tijd en moeite vergen om een koper op de markt te vinden. Bovendien kan het bedrag dat wordt ontvangen uit de verkoop van een van deze activa, onbepaald zijn.
Wat onthult de cashratio?
De cashratio wordt meestal gebruikt als maatstaf voor de liquiditeit van een bedrijf. Als het bedrijf wordt gedwongen om alle kortlopende verplichtingen onmiddellijk te betalen, toont deze maatstaf het vermogen van het bedrijf aan om dit te doen zonder andere activa te hoeven verkopen of liquideren.
Een cash ratio wordt uitgedrukt als een cijfer, groter of kleiner dan 1. Bij het berekenen van de ratio, als het resultaat gelijk is aan 1, heeft het bedrijf precies hetzelfde bedrag aan kortlopende verplichtingen als geldmiddelen en kasequivalenten om die schulden af te betalen..
Minder dan 1
Als de cashratio van een bedrijf kleiner is dan 1, zijn er meer kortlopende verplichtingen dan geldmiddelen en kasequivalenten. Het betekent dat er onvoldoende liquide middelen beschikbaar zijn om kortlopende schulden af te lossen. Dit is misschien geen slecht nieuws als het bedrijf omstandigheden heeft die zijn balans scheef trekken, zoals langere dan normale kredietvoorwaarden bij zijn leveranciers, efficiënt beheerde voorraad en zeer weinig krediet dat aan zijn klanten wordt verstrekt.
Groter dan 1
Als de cashratio van een bedrijf groter is dan 1, heeft het bedrijf meer geldmiddelen en kasequivalenten dan kortlopende verplichtingen. In deze situatie heeft het bedrijf de mogelijkheid om alle kortlopende schulden te dekken en nog steeds contanten over te houden.
Hoewel dat verantwoord klinkt, weerspiegelt een hogere cashratio niet noodzakelijk de sterke prestaties van een bedrijf, vooral niet als deze aanzienlijk hoger is dan de industrienorm. Hoge cashratio’s kunnen erop wijzen dat een bedrijf inefficiënt is in het gebruik van contanten of het potentiële voordeel van goedkope leningen niet maximaliseert: in plaats van te investeren in winstgevende projecten, laat het geld stagneren op een bankrekening. Het kan ook suggereren dat een bedrijf zich zorgen maakt over de toekomstige winstgevendheid en een beschermend kapitaalkussen aan het opbouwen is.
Beperkingen van de cashratio
De cashratio wordt zelden gebruikt in financiële rapportage of door analisten bij de fundamentele analyse van een bedrijf.
Het is niet realistisch voor een bedrijf om buitensporige hoeveelheden liquide middelen en bijna-liquide activa aan te houden om kortlopende verplichtingen te dekken. Het wordt vaak gezien als een slecht gebruik van activa voor een bedrijf om grote hoeveelheden contanten op de balans aan te houden, aangezien dit geld kan worden teruggegeven aan aandeelhouders of elders kan worden gebruikt om een hoger rendement te genereren. Hoewel het een interessant liquiditeitsperspectief biedt, is het nut van deze ratio beperkt.
De cashratio is nuttiger wanneer deze wordt vergeleken met sectorgemiddelden en gemiddelden van concurrenten, of wanneer wordt gekeken naar veranderingen in hetzelfde bedrijf in de loop van de tijd. Een cashratio lager dan 1 geeft soms wel aan dat een bedrijf financiële problemen dreigt te krijgen. Een lage kasstroomratio kan echter ook een indicator zijn van de specifieke strategie van een bedrijf die vraagt om het aanhouden van lage kasreserves, bijvoorbeeld omdat fondsen worden gebruikt voor expansie.
Bepaalde bedrijfstakken hebben de neiging om te werken met hogere kortlopende verplichtingen en lagere kasreserves, dus kasverhoudingen tussen bedrijfstakken zijn mogelijk niet indicatief voor problemen.