Standaardwaarschijnlijkheid
Wat is de standaardkans?
De standaardkans is de waarschijnlijkheid over een bepaalde periode, meestal een jaar, dat een lener niet in staat zal zijn om geplande terugbetalingen te doen. Het kan worden toegepast op verschillende scenario ’s voor risicobeheer of kredietanalyse. Dit wordt ook wel de kans op wanbetaling (PD) genoemd en hangt niet alleen af van de kenmerken van de lener, maar ook van de economische omgeving.
Schuldeisers willen doorgaans een hogere hefboomwerking – zijn algemene overwegingen bij het evalueren van het risico. Het vermogen van een bedrijf om een businessplan uit te voeren en de betalingsbereidheid van een lener worden soms ook meegenomen in de analyse.
Inzicht in wanbetalingskans
Mensen komen soms het concept van de kans op wanbetaling tegen wanneer ze een woning kopen. Wanneer een huizenkoper een hypotheek aanvraagt op een stuk onroerend goed, maakt de kredietverstrekker een inschatting van het wanbetalingsrisico van de koper, op basis van zijn kredietwaardigheid en financiële middelen. Hoe hoger de geschatte kans op wanbetaling, hoe hoger de rentevoet die aan de lener wordt aangeboden. Voor consumenten impliceert een FICO-score een bepaalde kans op wanbetaling.
Belangrijkste leerpunten
- De standaardkans, of de kans op wanbetaling (PD), is de waarschijnlijkheid dat een lener een schuld niet zal terugbetalen.
- Voor individuen wordt een FICO-score gebruikt om het kredietrisico te meten.
- Voor bedrijven wordt de kans op wanbetaling weerspiegeld in kredietbeoordelingen.
- Kredietverstrekkers zullen doorgaans hogere rentetarieven in rekening brengen wanneer de kans op wanbetaling groter is.
- Op de vastrentende markt brengen hoogrentende effecten het grootste risico van wanbetaling met zich mee, en staatsobligaties bevinden zich aan de laag-risico kant van het spectrum.
Voor bedrijven wordt de kans op wanbetaling geïmpliceerd door hun kredietwaardigheid. PD’s kunnen ook worden geschat met behulp van historische gegevens en statistische technieken. PD wordt samen met ” verlies bij wanbetaling ” (LDG) en ” blootstelling bij wanbetaling ” (EAD) gebruikt in verschillende risicobeheermodellen om mogelijke verliezen voor kredietverstrekkers te schatten. Over het algemeen geldt dat hoe groter de kans op wanbetaling, hoe hoger de rente die de kredietgever de kredietnemer in rekening zal brengen.
Schulden met een hoog rendement versus een schuld met een laag rendement
Dezelfde logica speelt een rol wanneer beleggers vastrentende waarden kopen en verkopen op de open markt. Bedrijven die cash-flush hebben en een lage kans op wanbetaling hebben, zullen in staat zijn om schulden uit te geven tegen lagere rentetarieven. Beleggers die deze obligaties op de open markt verhandelen, zullen ze tegen een premie prijzen in vergelijking met riskantere schulden. Met andere woorden, veiligere obligaties zullen een lager rendement hebben.
Als de financiële gezondheid van een bedrijf in de loop van de tijd verslechtert, zullen beleggers op de obligatiemarkt zich aanpassen aan het verhoogde risico en de obligaties verhandelen tegen lagere prijzen en dus hogere opbrengsten (omdat de obligatiekoersen tegengesteld zijn aan de opbrengsten ). Hoogrentende obligaties hebben de grootste kans op wanbetaling en betalen daarom een hoog rendement of rentetarief. Aan de andere kant van het spectrum bevinden zich staatsobligaties zoals Amerikaanse schatkistcertificaten, die doorgaans de laagste opbrengsten uitbetalen en het laagste risico op wanbetaling hebben; regeringen kunnen altijd meer geld drukken om schulden terug te betalen.