Voorbeelden van Asset / Liability Management

Hoewel het zich heeft ontwikkeld om de veranderende omstandigheden in de economie en markten te weerspiegelen,  omvat het beheer van activa / passiva in zijn eenvoudigste vorm  het beheer van activa en kasstromen om aan verplichtingen te voldoen. Het is een vorm van  risicobeheer waarbij de belegger tracht  het risico van niet-nakoming van aansprakelijkheidsverplichtingen te beperken of af te  dekken. Succes moet de winstgevendheid van de organisatie verhogen, naast het beheersen van risico’s.

Sommige beroepsbeoefenaars geven de voorkeur aan de term “optimalisatie van het overschot” om de noodzaak uit te leggen om activa te maximaliseren om aan steeds complexere verplichtingen te voldoen. Als alternatief wordt het overschot ook wel de nettowaarde of het verschil tussen de  marktwaarde  van activa en de  contante waarde  van passiva genoemd. Beheer van activa en passiva wordt uitgevoerd vanuit een langetermijnperspectief dat risico’s beheert die voortvloeien uit de boekhouding van activa versus passiva. Als zodanig kan het zowel strategisch als tactisch zijn.

Een maandelijkse  hypotheek  is een veelvoorkomend voorbeeld van een verplichting die een consument betaalt uit de huidige instroom van contanten. Elke maand moet de hypotheekgever over voldoende vermogen beschikken om zijn hypotheek te kunnen betalen. Instellingen hebben vergelijkbare uitdagingen, maar op een veel complexere schaal. Een pensioenplan moet bijvoorbeeld contractueel voldoen aan vastgestelde uitkeringen aan gepensioneerden en tegelijkertijd een activabasis onderhouden   door middel van een voorzichtige activaspreiding en risicobewaking om toekomstige lopende betalingen te genereren.

De verplichtingen van instellingen zijn complex en gevarieerd. De uitdaging is om hun kenmerken te begrijpen en activa op een strategische en complementaire manier te structureren. Dit kan resulteren in een activaspreiding die suboptimaal lijkt (als er alleen naar activa werd gekeken). Activa en passiva worden meestal gezien als ingewikkeld met elkaar verweven in plaats van afzonderlijke concepten. Hier zijn enkele voorbeelden van de activa / passiva-uitdagingen van instellingen en individuen.

De banksector

Als  financiële intermediair  accepteren banken deposito’s waarvoor ze rente (passiva) moeten betalen en bieden ze leningen aan waarvoor ze rente (activa) ontvangen. Naast leningen vormen ook effectenportefeuilles bankactiva. Banken moeten het renterisico beheersen , wat kan leiden tot een mismatch tussen activa en passiva. Volatiele rentetarieven en de afschaffing van  Regulation Q, die het tarief waartegen banken spaarders konden betalen, droegen bij aan dit probleem.

De nettorentemarge van een bank  – het verschil tussen de rente die ze op deposito’s betaalt en de rente die ze ontvangt op haar activa (leningen en effecten) – is een functie van de  rentegevoeligheid  en het volume en de mix van activa en passiva. Voor zover een bank op korte termijn leent en op lange termijn leent, is er vaak een mismatch die de bank moet aanpakken door haar activa en passiva te structureren of door gebruik te maken van derivaten (bijv. Swaps,  swaptions, opties en futures) om ervoor te zorgen dat het aan al zijn verplichtingen voldoet.

Verzekeringsmaatschappijen

Er zijn twee hoofdtypen verzekeringsmaatschappijen: leven en niet-leven (bijvoorbeeld eigendom en ongevallen). Levensverzekeraars bieden ook lijfrentes aan die voorwaardelijk kunnen zijn voor levens- of niet-levensverzekeringen, rekeningen met gegarandeerde rente (GIC’s) of  fondsen met een stabiele waarde.

Levensverzekeringen zijn meestal een aansprakelijkheid op langere termijn. Een levensverzekering verschilt per type, maar de standaard is meestal gebaseerd op het uitbetalen van een eenmalig bedrag aan een begunstigde na het overlijden van een eigenaar. Dit vereist een actuariële planning waarbij gebruik wordt gemaakt van levensverwachtingstabellen en andere factoren om de geschatte jaarlijkse verplichtingen te bepalen waarmee een verzekeraar waarschijnlijk elk jaar zal worden geconfronteerd.

Bij  annuïteiten brengen aansprakelijkheidsvereisten financieringsinkomsten met zich mee voor de duur van een uitbetalingsperiode die begint op een bepaalde datum. Voor  GIC’s  en producten met een stabiele waarde zijn ze onderhevig aan renterisico’s, wat een overschot kan uithollen en ervoor kan zorgen dat activa en passiva niet met elkaar overeenstemmen. Verplichtingen van levensverzekeraars hebben doorgaans een langere looptijd. Dienovereenkomstig worden  activa met een langere looptijd en tegen  inflatie beschermde activa geselecteerd om overeen te stemmen met die van de verplichting (obligaties met een langere looptijd en onroerend goed, aandelen en risicokapitaal), hoewel de productlijnen en hun vereisten variëren.

Schadeverzekeraars moeten voldoen aan verplichtingen (schadeclaims) met een veel kortere looptijd als gevolg van de typische acceptatiecyclus van drie tot vijf jaar . De conjunctuurcyclus heeft de neiging om de behoefte aan liquiditeit van een bedrijf te stimuleren . Renterisico speelt voor een schadeverzekeraar minder dan een levensverzekeraar. Verplichtingen zijn vaak onzeker, zowel wat betreft waarde als timing. De aansprakelijkheidsstructuur van een bedrijf is een functie van zijn  productlijn  en het claim- en afwikkelingsproces, die vaak een functie zijn van de zogenaamde “long tail” of de periode tussen het optreden en de claimrapportage en de daadwerkelijke uitbetaling aan de polishouder. Dit komt doordat zakelijke klanten een veel groter deel van de totale eigendoms- en ongevallenmarkt vertegenwoordigen dan in het levensverzekeringsbedrijf, dat voornamelijk een bedrijf is dat zich richt op particulieren.