Indexarbitrage

Wat is indexarbitrage?

Indexarbitrage is een handelsstrategie die probeert te profiteren van de prijsverschillen tussen twee of meer marktindexen. Dit kan op een aantal manieren worden gedaan, afhankelijk van waar het prijsverschil vandaan komt. Het kan een arbitrage zijn tussen dezelfde index die op twee verschillende beurzen wordt verhandeld, of het kan een arbitrage zijn tussen twee indexen met een standaard relatieve waarde die tijdelijk is afgeweken van de standaard. Het kan ook een arbitrage zijn tussen de instrumenten die de index volgen, en de componenten van de index zelf. Wat de situatie ook is, de strategie omvat het kopen van de relatief goedkopere beveiliging en de verkoop van de duurdere beveiliging in de verwachting dat de prijzen weer gelijkwaardig zullen worden.

Inzicht in indexarbitrage

Indexarbitrage vormt de kern van de handel in programma’s, waarbij computers veranderingen in milliseconden tussen verschillende effecten volgen en automatisch koop- of verkooporders invoeren om gebruik te maken van de verschillen die er anders niet zouden zijn. Het is een snel elektronisch handelsproces dat vaker wordt nagestreefd door grote financiële instellingen, aangezien de kansen vaak vluchtig en flinterdun zijn.

Voorbeeld van indexarbitrage

Een van de meer bekende voorbeelden van deze handelsstrategie is het proberen om het verschil te vangen tussen waar de S&P 500-futures worden verhandeld en de gepubliceerde prijs van de S&P 500-index zelf. De S & P 500 arbitrage wordt vaak handelsbasis. De basis is de spreiding tussen de marktprijzen voor contanten en termijncontracten.

De theoretische prijs van deze index zou nauwkeurig moeten zijn wanneer deze wordt opgeteld als een naar kapitalisatie gewogen berekening van alle 500 aandelen in de index. Elk verschil tussen dat aantal, in realtime, en de handelsprijs van futures, zou een kans moeten zijn. Als de componenten goedkoper waren, zou het onmiddellijk uitvoeren van een kooporder op alle 500 aandelen en het verkopen van een equivalent aantal duurdere futurescontracten een risicovrije transactie moeten opleveren.

Vanzelfsprekend zou een dergelijke strategie aanzienlijk kapitaal, snelle technologie en weinig tot geen commissiekosten vergen. Gezien deze factoren is het waarschijnlijker dat een dergelijke strategie winstgevend is wanneer deze wordt uitgevoerd door grootschalige bank- en makelaarsactiviteiten. Dergelijke instellingen kunnen grote transacties uitvoeren en toch geld verdienen met zeer kleine verschillen. Hoe meer componenten van de index, hoe groter de kans dat sommige ervan verkeerd worden geprijsd, en hoe groter de mogelijkheden voor arbitrage. Daarom biedt arbitrage op een index van slechts een paar aandelen waarschijnlijk geen significante kansen.

Handelaren kunnen op dezelfde manier ook arbitragestrategieën gebruiken op exchange-traded funds (ETF’s). Omdat de meeste ETF’s niet zo actief handelen als grote aandelenindexfutures, zijn de kansen op arbitrage groot. ETF’s zijn soms onderhevig aan grote marktverstoringen, ook al blijven de prijzen van de onderliggende componenten stabiel.

De handelsactiviteit op 24 augustus 2015 bood een extreem geval waarin een grote daling van de aandelenmarkt grillige bied en laatkoersen veroorzaakte voor veel aandelen, inclusief ETF-componenten. Het gebrek aan liquiditeit en vertragingen bij de start van de handel voor deze aandelen was problematisch voor de exacte berekening van ETF-prijzen. Deze vertraging zorgde voor extreme draaibewegingen en arbitragemogelijkheden.

De rol van arbitrage

Alle markten werken om kopers en verkopers samen te brengen om prijzen vast te stellen. Deze actie staat bekend als  prijsontdekking. Arbitrage zou kunnen duiden op onsmakelijke transacties die worden gebruikt om de markt te exploiteren, maar het dient in feite om de markt in overeenstemming te houden.

Als nieuws bijvoorbeeld vraag creëert naar een futurescontract, maar kortetermijnhandelaren dit overdrijven, dan beweegt het mandje met onderliggende aandelen, de index, niet. Daarom wordt het futures-contract overgewaardeerd. Arbitrageurs verkopen snel de futures en kopen het geld om hun relatie weer op één lijn te brengen.

Arbitrage is geen exclusieve activiteit van de financiële markten. Detailhandelaren kunnen ook veel goederen vinden die tegen lage prijzen worden aangeboden door een leverancier en zich omdraaien om ze aan klanten te verkopen. Hier heeft de leverancier mogelijk een overvoorraad of verlies van opslagruimte waarvoor de verkoop met korting nodig is. De term arbitrage wordt echter meestal geassocieerd met de handel in effecten en heeft betrekking op activa.

Eerlijke prijs

Op de futuresmarkt is de reële waarde de evenwichtsprijs voor een futurescontract. Dit is gelijk aan de contante of contante prijs, rekening houdend met samengestelde rente en verloren dividenden omdat de belegger eigenaar is van het futures-contract, in plaats van de fysieke aandelen zelf, gedurende een bepaalde periode. De reële waarde van een toekomstig contract is dus het bedrag waartegen het effect moet worden verhandeld. De spread tussen deze waarde, ook wel de basis- of basisspread genoemd, is waar indexarbitrage een rol speelt.

De reële waarde kan het verschil laten zien tussen de futures-prijs en wat het zou kosten om alle aandelen in een specifieke index te bezitten. De formule voor de reële waarde van het S & P-futurescontract is bijvoorbeeld (Reële waarde = contanten * {1 + r (x / 360)} – dividenden).

• Cash is de huidige S & P-contante waarde.
• R is de huidige rentevoet die aan een makelaar zou worden betaald om alle aandelen in de S & P 500-index te kopen.
• Dividenden zijn de totale dividenden die worden betaald tot het verstrijken van het futurescontract, uitgedrukt in punten op het S & P-contract.