Monetair beleid
Wat is monetair beleid?
Monetair beleid, de vraagzijde van het economisch beleid, verwijst naar de acties die door de centrale bank van een land worden ondernomen om de geldhoeveelheid te beheersen en macro-economische doelen te bereiken die duurzame economische groei bevorderen.
Belangrijkste leerpunten
- Monetair beleid verwijst naar de acties die door de centrale bank van een land worden ondernomen om de geldhoeveelheid te beheersen en duurzame economische groei te bereiken.
- Het monetair beleid kan in grote lijnen worden geclassificeerd als expansief of contractueel.
- Instrumenten zijn onder meer open-markttransacties, directe kredietverlening aan banken, reserveverplichtingen voor banken, onconventionele noodkredietprogramma’s en het beheren van marktverwachtingen – afhankelijk van de geloofwaardigheid van de centrale bank.
Inzicht in monetair beleid
Monetair beleid is het proces van het opstellen, aankondigen en uitvoeren van het actieplan dat wordt genomen door de centrale bank, de currency board of een andere bevoegde monetaire autoriteit van een land dat de hoeveelheid geld in een economie controleert en de kanalen waarlangs nieuw geld binnenkomt. geleverde.
Monetair beleid bestaat uit het beheer van de geldhoeveelheid en rentetarieven, gericht op het behalen van macro-economische doelstellingen zoals het beheersen van inflatie, consumptie, groei en liquiditeit. Dit wordt bereikt door acties zoals het wijzigen van de rentevoet, het kopen of verkopen van staatsobligaties, het reguleren van wisselkoersen (forex) en het veranderen van de hoeveelheid geld die banken moeten aanhouden als reserves.
Economen, analisten, investeerders en financiële experts over de hele wereld wachten reikhalzend op monetairbeleidsrapporten en de uitkomst van bijeenkomsten met besluitvormers op het gebied van monetair beleid. Deze ontwikkelingen hebben een langdurig effect op de totale economie, evenals op specifieke branche sectoren of markten.
Het monetaire beleid wordt geformuleerd op basis van input uit verschillende bronnen. Zo kan de monetaire autoriteit kijken naar macro-economische cijfers, zoals het bruto binnenlands product (BBP) en de inflatie, de industrie / sector-specifieke groeisnelheden en de bijbehorende cijfers, evenals geopolitieke ontwikkelingen op de internationale markten, waaronder olie-embargo’s of de handel tarieven. Deze entiteiten kunnen ook nadenken over bezorgdheid van groepen die industrieën en bedrijven vertegenwoordigen, enquêteresultaten van gerenommeerde organisaties en input van de overheid en andere geloofwaardige bronnen.
Monetaire beleidsvereisten
Monetaire autoriteiten krijgen doorgaans beleidsmandaten om een stabiele stijging van het bbp te bereiken, de werkloosheid laag te houden en de wisselkoersen (forex) en inflatiecijfers binnen een voorspelbaar bereik te houden.
Monetair beleid kan worden gebruikt in combinatie met of als alternatief voor fiscaal beleid, dat gebruikmaakt van belastingen, overheidsleningen en uitgaven om de economie te beheren.
De Federal Reserve Bank is verantwoordelijk voor het monetair beleid in de Verenigde Staten. De Federal Reserve (Fed) heeft wat gewoonlijk een “dubbel mandaat” wordt genoemd: maximale werkgelegenheid bereiken en tegelijkertijd de inflatie onder controle houden.
Simpel gezegd, het is de verantwoordelijkheid van de Fed om economische groei en inflatie in evenwicht te brengen. Daarnaast streeft het ernaar de lange rente relatief laag te houden. Haar kerntaak is om de geldschieter in laatste instantie te zijn, banken liquiditeit te bieden en toezicht te houden op de regelgeving om te voorkomen dat ze failliet gaan en dat paniek zich uitbreidt in de financiële dienstensector.
27 augustus 2020
De dag dat de Fed aankondigde de rente niet langer te verhogen omdat de werkloosheid onder een bepaald niveau daalt als de inflatie laag blijft. Het veranderde ook zijn inflatiedoelstelling naar een gemiddelde, waardoor de prijzen iets boven het streefcijfer van 2% konden stijgen om perioden van minder dan 2% in te halen.
Soorten monetair beleid
Over het algemeen kan monetair beleid worden gecategoriseerd als:
Expansionary
Als een land te maken heeft met een hoge werkloosheid tijdens een vertraging of een recessie, kan de monetaire autoriteit kiezen voor een expansief beleid gericht op het vergroten van de economische groei en het uitbreiden van de economische activiteit. Als onderdeel van een expansief monetair beleid verlaagt de monetaire autoriteit de rentetarieven vaak door middel van verschillende maatregelen, die dienen om de uitgaven te bevorderen en geldbesparing relatief ongunstig te maken.
Een grotere geldhoeveelheid op de markt is bedoeld om investeringen en consumentenuitgaven te stimuleren. Lagere rentetarieven betekenen dat bedrijven en particulieren tegen gunstige voorwaarden leningen kunnen aangaan om productieve activiteiten uit te breiden en meer uit te geven aan consumptiegoederen met een hoge prijs. Een voorbeeld van deze expansieve benadering zijn de lage tot nul rentetarieven die sinds de financiële crisis van 2008 in veel toonaangevende economieën over de hele wereld worden gehandhaafd.
Samentrekkend
Een grotere geldhoeveelheid kan leiden tot hogere inflatie, waardoor de kosten van levensonderhoud en het zakendoen stijgen. Een samentrekkend monetair beleid, stijgende rentetarieven en het vertragen van de groei van de geldhoeveelheid hebben tot doel de inflatie terug te dringen. Dit kan de economische groei vertragen en de werkloosheid verhogen, maar is vaak nodig om de economie af te koelen en onder controle te houden.
In het begin van de jaren tachtig, toen de inflatie recordhoogtes bereikte en schommelde in de dubbele cijfers van rond de 15%, verhoogde de Fed haar referentierente tot een record van 20%. Hoewel de hoge rentetarieven tot een recessie leidden, slaagde het erin de inflatie de komende jaren terug te brengen tot het gewenste bereik van 3% tot 4%.
Tools om monetair beleid te implementeren
Centrale banken gebruiken een aantal instrumenten om het monetair beleid vorm te geven en uit te voeren.
- De eerste is het kopen en verkopen van kortlopende obligaties op de open markt met gebruikmaking van nieuw aangelegde bankreserves. Dit staat bekend als open-markttransacties. Openmarkttransacties richten zich traditioneel op korte rentetarieven, zoals de Federal Funds-rente. De centrale bank voegt geld toe aan het banksysteem door activa te kopen – of verwijdert het door activa te verkopen – en banken reageren door het geld gemakkelijker te lenen tegen lagere tarieven – of duurder, tegen hogere tarieven – totdat het rentedoel van de centrale bank is bereikt. Open-markttransacties kunnen ook gericht zijn op specifieke verhogingen van de geldhoeveelheid om banken ertoe te brengen gemakkelijker geld te lenen door een bepaalde hoeveelheid activa te kopen, in een proces dat bekend staat als kwantitatieve versoepeling (QE)2.
- De tweede optie die de monetaire autoriteiten gebruiken, is het wijzigen van de rentetarieven en / of het vereiste onderpand dat de centrale bank eist voor directe noodleningen aan banken in haar rol als lender-of-last-resort. In de VS staat dit tarief bekend als de discontovoet. Door hogere tarieven te rekenen en meer onderpand te eisen, een voorbeeld van krimpend monetair beleid, zullen banken voorzichtiger moeten zijn met hun eigen kredietverlening of het risico lopen op faillissementen. Omgekeerd zal kredietverlening aan banken tegen lagere tarieven en met lossere onderpandvereisten banken in staat stellen om risicovollere leningen te verstrekken tegen lagere tarieven en met lagere reserves
- Overheden maken ook gebruik van een derde optie: de reserveverplichtingen, die verwijzen naar de gelden die banken moeten aanhouden in verhouding tot de deposito’s van hun klanten om ervoor te zorgen dat ze aan hun verplichtingen kunnen voldoen. Door deze reserveverplichting te verlagen, komt er meer kapitaal vrij voor de banken om leningen aan te bieden of andere activa te kopen. Het verhogen van de reserveverplichting heeft daarentegen een omgekeerd effect, waardoor de kredietverlening door banken wordt ingeperkt en de groei van de geldhoeveelheid wordt vertraagd.
- Naast het standaard expansieve en samentrekkende monetaire beleid heeft ook het schatkistpapier en door hypotheek gedekte effecten (MBS), en introduceerde nieuwe programma’s voor het lenen en kopen van activa die aspecten van kredietverlening met korting, open-markttransacties en QE. Monetaire autoriteiten van andere toonaangevende economieën over de hele wereld volgden dit voorbeeld, waarbij de Bank of England (BoE), de Europese Centrale Bank (ECB) en de Bank of Japan (BoJ) een soortgelijk beleid voerden.
- Ten slotte hebben centrale banken, naast directe invloed op de geldhoeveelheid en de kredietverlening door banken, een krachtig instrument in hun vermogen om marktverwachtingen vorm te geven door hun openbare aankondigingen over het eigen toekomstige beleid van de centrale bank. Verklaringen van centrale banken en beleidsaankondigingen brengen markten in beweging, en beleggers die goed gissen over wat de centrale banken zullen doen, kunnen er flink van profiteren. Sommige centrale bankiers kiezen ervoor om opzettelijk ondoorzichtig te zijn voor marktdeelnemers in de overtuiging dat dit de effectiviteit van verschuivingen in het monetair beleid zal maximaliseren door ze onvoorspelbaar te maken en niet van tevoren “ingebakken” in marktprijzen. Anderen kiezen het tegenovergestelde en zijn meer open en voorspelbaar in de hoop dat ze marktverwachtingen kunnen vormen en stabiliseren en de volatiele marktschommelingen kunnen beteugelen die soms worden veroorzaakt door onverwachte beleidswijzigingen.
Speciale overwegingen
Beleidsmededelingen zijn alleen effectief in de mate van de geloofwaardigheid van de autoriteit die verantwoordelijk is voor het opstellen, aankondigen en implementeren van de noodzakelijke maatregelen. In een ideale wereld zouden dergelijke monetaire autoriteiten volledig onafhankelijk moeten werken van invloed van de regering, politieke druk of andere beleidsbepalende autoriteiten.
In werkelijkheid kunnen regeringen over de hele wereld verschillende niveaus van inmenging hebben in de werking van de monetaire autoriteit. Het kan variëren van de regering, de rechterlijke macht of politieke partijen die een rol hebben die beperkt is tot het benoemen van alleen de belangrijkste leden van de autoriteit. Als alternatief kan het zich uitstrekken tot het dwingen hen om populistische maatregelen aan te kondigen, bijvoorbeeld om een naderende verkiezing te beïnvloeden.
Als een centrale bank een bepaald beleid aankondigt om de stijgende inflatie in te dammen, kan de inflatie hoog blijven als het gewone publiek geen of weinig vertrouwen heeft in de autoriteit. Bij het nemen van investeringsbeslissingen op basis van het aangekondigde monetaire beleid, moet ook rekening worden gehouden met de geloofwaardigheid van de autoriteit.