Money Market Mayhem: The Reserve Fund Meltdown

Op 16 september 2008 brak het Reserve Primary Fund uit toen de intrinsieke waarde (NAV) daalde tot $ 0,97 cent per aandeel. Het was een van de eerste keren in de geschiedenis van beleggen dat een particuliere geldmarktfonds er niet in slaagde om een ​​intrinsieke waarde van $ 1 per aandeel te handhaven. De implicaties veroorzaakten schokgolven door de industrie.

Anatomie van een kernsmelting

De Reserve, een in New York gevestigde fondsbeheerder die gespecialiseerd is in geldmarkten, had $ 64,8 miljard aan activa in het Reserve Primary Fund. Het fonds had een toewijzing van $ 785 miljoen aan kortlopende leningen uitgegeven door Lehman Brothers. Deze leningen, bekend als commercial paper, werden waardeloos toen Lehman het faillissement aanvroeg, waardoor de NAV van het reservefonds onder de $ 1 daalde.

Hoewel het Lehman-papier slechts een klein deel van het vermogen van het reservefonds vertegenwoordigde (minder dan 1,5%), maakten beleggers zich zorgen over de waarde van de andere belangen van het fonds. Uit angst voor de waarde van hun beleggingen trokken bezorgde beleggers hun geld uit het fonds, dat in ongeveer 24 uur tijd met bijna tweederde zag afnemen. Omdat het reservefonds niet kon voldoen aan inkoopverzoeken, bevroor het de aflossingen gedurende maximaal zeven dagen. Toen zelfs dat nog niet genoeg was, werd het fonds gedwongen de activiteiten op te schorten en te liquideren.

Het was een verrassend einde voor een legendarisch fonds en een ontnuchterende wake-up call voor investeerders en de kredietmarkten, waar een volledige kredietcrisis gaande was, met commercial paper in het epicentrum van het debacle.

Handelspapier was een veelgebruikt onderdeel van geldmarktfondsen geworden, aangezien ze evolueerden van het aanhouden van alleen staatsobligaties ooit een steunpilaar van geldmarktfondsbezit – in een poging om de opbrengsten te verhogen. Staatsobligaties worden gesteund door het volledige vertrouwen en krediet van de Amerikaanse overheid, maar commercial paper niet.

Ondanks het gebrek aan steun van de overheid, werden de risico’s van het aanhouden van handelspapier historisch gezien als laag beschouwd, aangezien de leningen worden verstrekt voor een periode van minder dan een jaar. Terwijl de combinatie van een aantrekkelijker rendement en een relatief laag risico veel geldmarktfondsen lokte, liepen de risico’s in op het Reserve Primary Fund.

Nasleep

De ineenstorting van het reservefonds was op verschillende fronten slecht nieuws voor aanbieders van geldmarktfondsen. Allereerst was er het gevaar van ineenstorting, aangezien het reservefonds niet het enige geldmarktfonds was dat commercial paper in bezit had. Meer dan een dozijn fondsmaatschappijen werden gedwongen in te grijpen om financiële steun te verlenen aan hun geldmarktfondsen om te voorkomen dat ze het geld moesten betalen.

Zelfs fondsen die niet werden beïnvloed door slecht handelspapier (onthoud dat Lehman en AIG het topje van de ijsberg waren) werden geconfronteerd met de mogelijkheid van massale aflossingsverzoeken van beleggers die onvoldoende kennis hadden van hun portefeuilles.

Uit angst voor zo’n run op geldmarktfondsen, greep de federale regering in en gaf een verzekering uit die neerkwam op door de belastingbetaler gefinancierde verzekeringen. Onder het tijdelijke garantieprogramma voor geldmarktfondsen garandeerde het Amerikaanse ministerie van Financiën de investeerders dat de waarde van elk aandeel in het geldmarktfonds dat op 19 september 2008 werd gesloten, op $ 1 per aandeel zou blijven.

Investeerders in het reservefonds kwamen niet in aanmerking voor het door de overheid gesponsorde programma. Het fonds begon met de liquidatie met een reeks betalingen, maar een jaar later wachtten veel aandeelhouders nog steeds op de teruggave van een deel van hun resterende vermogen. Die activa werden verder in waarde verlaagd toen het beheerteam van het fonds een beroep deed op een clausule die hen in staat stelde activa aan te houden om de verwachte juridische en boekhoudkundige kosten te betalen met betrekking tot claims die het gevolg waren van de ineenstorting.

Waarom was het van belang?

Het reservefonds had een legendarische geschiedenis en was ontwikkeld door Bruce Bent, een man die vaak wordt aangeduid als de “vader van de geldfondsensector”. Het falen van dit fonds was een grote klap voor de financiële dienstverlening en een enorme schok voor beleggers.

Gedurende drie decennia werden geldmarktfondsen aan het publiek verkocht in de veronderstelling dat het veilige, liquide plaatsen waren om geld te parkeren. Bijna elk 401 (k) -plan in de natie verkoopt geldmarktfondsen aan investeerders in de veronderstelling dat ze als contant geld worden gecategoriseerd.

In de nasleep van de ramp met het reservefonds begonnen investeerders te twijfelen aan de veiligheid van geldmarktfondsen. Als “contant geld” niet langer veilig is, wordt de vraag: “waar kunnen investeerders hun geld stoppen?” Nu de aandelen- en obligatiemarkten in verval raakten en geldmarktfondsen hun waarde niet vasthielden, werd het stoppen van geld in een matras plotseling een aantrekkelijke en relevante keuze voor conservatieve beleggers.

De reddingsoperatie van de overheid, hoewel noodzakelijk om het vertrouwen in het financiële systeem te behouden, deed een nieuwe reeks vragen rijzen over de geschiktheid van overheidssteun. Het moedigde wetgevers ook aan om de kwestie van financiële regulering en toezicht aan de orde te stellen en de regels rond geldmarktfondsen en de beleggingen die ze aanhouden opnieuw te bekijken. Het verband tussen hebzucht en kapitalisme werd ook in de schijnwerpers gezet, aangezien de visie dat Wall Street door Main Street wordt gesteund in weer een ander mislukt investeringsplan een minder dan aangenaam beeld schetste.

Bottom Line

Het debacle van het reservefonds dient als een grimmige herinnering aan beleggers over de waarde van het begrijpen van de beleggingen in uw portefeuille. Het benadrukt ook hoe belangrijk het is om zowel de voor- als nadelen van potentiële investeringen in overweging te nemen.