Inzicht in de geschiedenis van de moderne portefeuille
Wanneer we spreken over de investering van portefeuilles, zijn heel weinig mensen in de war door de term. Een beleggingsportefeuille is een verzameling inkomstengenererende activa die zijn gekocht om een financieel doel te bereiken. Als je echter 50 jaar terugging in een tijdmachine, zou niemand het minste idee hebben waar je het over had. Het is verbazingwekkend dat zoiets fundamenteels als een beleggingsportefeuille pas eind jaren zestig bestond. Het idee van beleggingsportefeuilles is zo geworteld geraakt dat we ons geen wereld zonder hen kunnen voorstellen, maar het was niet altijd zo.
In dit artikel zullen we de evolutie van het moderne portfolio onderzoeken vanaf het bescheiden begin in een onopvallend en grotendeels genegeerd doctoraatsproefschrift, helemaal tot aan zijn huidige dominantie, waar het lijkt alsof bijna iedereen weet wat je bedoelt als je zegt: ” u kunt uw portefeuille beter diversifiëren. “
Belangrijkste leerpunten
- Een beleggingsportefeuille verwijst naar een groep financiële activa – zoals aandelen, obligaties, grondstoffen, valuta’s en fondsen – die een belegger koopt om inkomsten te genereren en financiële doelen te bereiken.
- Wat we kennen als de moderne portefeuille, is geëvolueerd door de inspanningen van verschillende economen die verschillende beleggingstheorieën hebben voorgesteld.
- In 1938 stelde John Burr Williams ‘boek, The Theory of Investment Value, voor dat de waarde van een aandeel gelijk zou moeten zijn aan de huidige waarde van zijn toekomstige dividenden.
- Harry Markowitz is een Nobelprijswinnend econoom aan wie de ontwikkeling van de moderne portefeuilletheorie in 1952 wordt toegeschreven.
- Markowitz bedacht een methode om wiskundig de risicotolerantie en beloningsverwachtingen van een belegger te evenaren om een ideale portefeuille te creëren die zich richt op de diversificatie van activaklassen en effecten.
Het begin van de portfoliotheorie
In de jaren dertig, vóór de komst van de portefeuilletheorie, hadden mensen nog “portefeuilles”. Hun perceptie van de portefeuille was echter heel anders, net als de primaire methode om er een te bouwen. In 1938 schreef John Burr Williams een boek genaamd The Theory of Investment Value dat het denken van die tijd vastlegde: het dividendkortingsmodel. Het doel van de meeste investeerders was om een goede aandelen te vinden en deze tegen de beste prijs te kopen.
Wat de bedoelingen van een belegger ook waren, beleggen bestond uit het plaatsen van weddenschappen op aandelen waarvan u dacht dat ze de beste prijs hadden. Gedurende deze periode kwam de informatie nog langzaam binnen en vertelden de prijzen op de ticker tape niet het hele verhaal. De losse wegen van de markt, hoewel aangescherpt via boekhoudregels na de Grote Depressie, versterkten de perceptie van beleggen als een vorm van gokken voor mensen die te rijk of hoogmoedig waren om hun gezicht te laten zien op het circuit.
In deze wildernis hebben professionele managers zoals Benjamin Graham enorme vooruitgang geboekt door eerst nauwkeurige informatie te verkrijgen en deze vervolgens correct te analyseren om investeringsbeslissingen te nemen. Succesvolle geldmanagers waren de eersten die naar de basisprincipes van een bedrijf keken bij het nemen van beslissingen, maar hun motivatie was de basisdrift om goedkoop goede bedrijven te vinden. Niemand concentreerde zich op risico’s totdat een weinig bekende, 25-jarige afstudeerder de financiële wereld veranderde.
Harry Markowitz en Modern Portfolio Theory
Het verhaal gaat dat Harry Markowitz, toen een afgestudeerde student in operations research, op zoek was naar een onderwerp voor zijn proefschrift. Een toevallige ontmoeting met een effectenmakelaar in een wachtkamer bracht hem in de richting van het schrijven over de markt. Toen Markowitz het boek van John Burr Williams las, viel het hem op dat er geen rekening werd gehouden met het risico van een bepaalde investering.
Dit inspireerde hem tot het schrijven van “Portfolio Selection”, een artikel dat voor het eerst werd gepubliceerd in de Journal of Finance van maart 1952. In plaats van over de hele financiële wereld golven te veroorzaken, kwijnde het werk een decennium lang op stoffige bibliotheekplanken voordat het werd herontdekt.
Een van de redenen waarom “Portfolio Selection” niet meteen een reactie opriep, is dat slechts vier van de 14 pagina’s tekst of discussie bevatten. De rest werd gedomineerd door grafieken en numerieke krabbels. Het artikel bewees wiskundig twee oude axioma’s: “niets waagde, niets gewonnen” en “leg niet al je eieren in één mand”.
De investeerder en risicotolerantie
De interpretaties van het artikel brachten mensen tot de conclusie dat risico, niet de beste prijs, de kern van elke portefeuille zou moeten zijn. Toen de risicotolerantie van een belegger eenmaal was vastgesteld, was het opbouwen van een portefeuille bovendien een oefening om beleggingen in de formule te integreren.
‘Portfolioselectie’ wordt vaak in hetzelfde licht gezien als Newtons Philosophiae Naturalis Principia Mathematica – iemand anders zou er uiteindelijk aan hebben gedacht, maar hij of zij zou dat waarschijnlijk niet zo elegant hebben gedaan.
In 1990 deelde Dr. Harry Markowitz de Nobelprijs voor de economie voor zijn werk over de moderne portefeuilletheorie.
Hoe moderne portfolio-theorie werkt
Het werk van Markowitz formaliseerde de afweging tussen investeerders. Aan de ene kant van de investeringswankel zijn er investeringsvehikels zoals aandelen met een hoog risico en een hoog rendement. Aan de andere kant zijn er schuldkwesties zoals kortlopende T-bills, dit zijn investeringen met een laag risico en een laag rendement. In het midden proberen alle investeerders te balanceren die de meeste winst willen met het minste risico. Markowitz creëerde een manier om de risicotolerantie en beloningsverwachtingen van een belegger wiskundig te evenaren om een ideale portefeuille te creëren.
Hij koos voor de Griekse letter bèta om de volatiliteit van een aandelenportefeuille weer te geven in vergelijking met een brede marktindex. Als een portefeuille een lage bèta heeft, betekent dit dat deze met de markt meebeweegt. De meeste passieve beleggings en bank-aardappelportefeuilles hebben lage bèta’s. Als een portefeuille een hoge bèta heeft, betekent dit dat deze volatieler is dan de markt.
Ondanks de connotaties van het woord vluchtig, is dit niet per se een slechte zaak. Wanneer de markt stijgt, kan een meer volatiele portefeuille aanzienlijk meer winnen. Ondertussen, wanneer de markt daalt, kan dezelfde volatiele portefeuille meer verliezen. Deze stijl is niet goed of slecht, het is gewoon een prooi voor meer fluctuaties.
De impact van moderne portefeuilletheorie
De theorie gaf beleggers de mogelijkheid om portefeuilles te eisen die bij hun risico- / opbrengstprofiel passen, in plaats van te moeten nemen wat hun makelaar hen gaf. Stieren zouden meer risico kunnen kiezen; beren konden minder kiezen. Als gevolg van deze eisen werd het Capital Asset Pricing Model (CAPM) een belangrijk instrument voor het creëren van evenwichtige portefeuilles. Samen met andere ideeën die op dat moment aan het stollen waren, creëerden CAPM en bèta de Modern Portfolio Theory (MPT).
(Voor een meer diepgaande bespreking van elk, zie The Capital Asset Pricing Model: An Overview and Modern Portfolio Theory: Why It’s Still Hip.)
Het komt neer op
De implicaties van MPT braken in een reeks golven over Wall Street. Managers die dol waren op hun ‘instinctieve handel’ en ‘beleggingsstijlen met twee pistolen’ waren vijandig tegenover beleggers die hun beloningen wilden afzwakken door het risico te minimaliseren.
Het publiek, te beginnen met institutionele beleggers zoals pensioenfondsen, won uiteindelijk. Tegenwoordig moet zelfs de meest fanatieke geldmanager rekening houden met de bètawaarde van een portefeuille voordat hij een transactie doet. Bovendien creëerde MPT de deur waardoor indexeren en passief beleggen Wall Street binnenkwam.