Vergoedingen en voorschriften voor beheer van private equity

Historisch gezien hebben private-equityfondsen een minimaal regelgevend toezicht gehad, omdat hun investeerders meestal vermogende particulieren (HNWI) waren die beter in staat waren om verliezen te dragen in ongunstige situaties en dus minder bescherming nodig hadden. De laatste tijd hebben private equity-fondsen echter meer van hun investeringskapitaal zien komen uit pensioenfondsen en schenkingen. In de nasleep van de financiële crisis van 2008 is de industrie van miljarden dollars onder strengere controle van de overheid komen te staan.

Wat is private equity?

Private equity is kapitaal – met name aandelen die het eigendom van of een belang in een entiteit vertegenwoordigen – dat niet beursgenoteerd is of wordt verhandeld. Het is samengesteld uit fondsen en investeerders die rechtstreeks in privébedrijven investeren, of die zich bezighouden met  buyouts  van overheidsbedrijven met de bedoeling ze privé te maken.

Private equity-vergoedingen

Private equity-fondsen hebben een vergoedingenstructuur die vergelijkbaar is met die van hedgefondsen, die doorgaans bestaan ​​uit een beheervergoeding en een prestatievergoeding. Private-equityfirma’s rekenen normaliter jaarlijkse beheersvergoedingen van ongeveer 2% van het toegezegde kapitaal van het fonds.

Wanneer we de beheervergoeding afwegen tegen de omvang van sommige fondsen, dan is het lucratieve karakter van de private equity-sector duidelijk. Een fonds van $ 2 miljard dat een beheervergoeding van 2% in rekening brengt, leidt ertoe dat het bedrijf elk jaar $ 40 miljoen verdient, ongeacht of het erin slaagt winst te genereren voor investeerders. Met name bij grotere fondsen kunnen situaties ontstaan ​​waarin de inkomsten uit beheervergoedingen hoger zijn dan de op prestaties gebaseerde inkomsten, waardoor de bezorgdheid ontstaat dat managers ondanks matige beleggingsresultaten te veel worden beloond.

De prestatievergoeding ligt gewoonlijk in de buurt van 20% van de winst uit beleggingen, en deze vergoeding wordt in de wereld van particuliere investeringsfondsen carry- interest genoemd.

De wijze waarop kapitaal wordt verdeeld tussen investeerders en de algemene partner in een private equity-fonds wordt beschreven in de distributiewaterval. De waterval specificeert het carry-rentepercentage dat de algemene partner zal verdienen en ook een minimumrendement, het “preferente rendement” genoemd, dat moet worden gerealiseerd voordat de algemene partner in het fonds enige overgedragen rentewinst kan ontvangen.

Gedragen rentebelastingtarief

Een bijzonder controversieel gebied met betrekking tot vergoedingen is het belastingtarief van de gedragen rente. De inkomsten uit beheervergoedingen van de fondsbeheerders worden belast tegen het tarief van de inkomstenbelasting, waarvan het hoogste 37% is. Maar winsten uit carry-rente worden belast tegen het veel lagere 20% -tarief van langetermijnwinst op meerwaarden.

De bepaling in de belastingwet die het belastingtarief van langetermijnvermogenswinsten relatief laag maakt, was bedoeld om investeringen te stimuleren. Critici beweren dat het een maas in de wet is waardoor fondsbeheerders een oneerlijk laag belastingtarief kunnen betalen over een groot deel van hun inkomsten.

De betrokken cijfers zijn niet triviaal. In een opiniestuk gepubliceerd in de New York Times, schatte rechtenprofessor Victor Fleischer dat het belasten van rente tegen gewone tarieven ongeveer $ 180 miljard zou opleveren.

Private Equity-verordening

Sinds de opkomst van de moderne private equity-industrie in de jaren veertig, heeft deze grotendeels ongereguleerd gewerkt. Het landschap veranderde echter in 2010 toen de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act werd ondertekend in de federale wet. Terwijl de Investment Advisers Act van 1940 een reactie was op de marktcrash van 1929, werd Dodd-Frank opgesteld om de problemen aan te pakken die hebben bijgedragen aan de financiële crisis van 2008.

Vóór Dodd-Frank hadden algemene partners in private equity-fondsen zichzelf vrijgesteld van de Investment Advisers Act van 1940, die investeerders wilde beschermen door toezicht te houden op de professionals die advies geven over investeringsaangelegenheden. Private equity-fondsen konden van de wetgeving worden uitgesloten door hun aantal investeerders te beperken en aan andere vereisten te voldoen. Titel IV van Dodd-Frank schrapte echter de “vrijstelling voor privéadviseurs” die het elke beleggingsadviseur met minder dan 15 klanten mogelijk had gemaakt om registratie bij de Securities And Exchange Commission (SEC) te vermijden.

Dodd-Frank vereist dat alle private-equitybedrijven met meer dan $ 150 miljoen aan activa zich registreren bij de SEC in de categorie ‘Beleggingsadviseurs’. Het registratieproces begon in 2012, hetzelfde jaar dat de SEC een speciale eenheid creëerde om toezicht te houden op de industrie. Onder de nieuwe wetgeving zijn private equity-fondsen ook verplicht om informatie te rapporteren over hun omvang, aangeboden diensten, investeerders en werknemers, evenals mogelijke belangenconflicten.

Brede nalevingsschendingen

Sinds de SEC met haar herziening is begonnen, heeft zij vastgesteld dat veel private-equityfirma’s zonder hun medeweten vergoedingen aan klanten doorberekenen, en de SEC heeft benadrukt dat de sector de openbaarmaking moet verbeteren.

Op een private equity-industrieconferentie in 2014 zei Andrew Bowden, de voormalige directeur van het Office of Compliance Inspections and Examinations van de SEC: “Verreweg de meest voorkomende observatie die onze examinatoren hebben gemaakt bij het onderzoeken van private-equityfirma’s heeft te maken met de adviseurs. inning van vergoedingen en toerekening van onkosten.

Toen we hebben onderzocht hoe vergoedingen en kosten worden afgehandeld door adviseurs van private-equityfondsen, hebben we vastgesteld wat naar onze mening schendingen van de wet of materiële zwakheden in controles zijn in meer dan 50% van de gevallen. ” grote private-equityfirma’s zijn gegroeid om zich aan te passen aan de post-Dodd-Frank regelgeving.

Het komt neer op

Ondanks de wijdverbreide nalevingsproblemen die de SEC aan het licht bracht, is de interesse van beleggers om te investeren in private equity-fondsen tot dusverre sterk gebleven. De Federal Reserve heeft echter te kennen gegeven de rente te willen blijven verhogen, wat de aantrekkingskracht van alternatieve investeringen, zoals private-equityfondsen, zou kunnen verminderen. De sector kan voor uitdagingen komen te staan ​​in de vorm van een moeilijkere omgeving voor fondsenwerving, evenals door toegenomen toezicht door de SEC.