Ratio-analyse
Wat is ratio-analyse?
Ratio-analyse is een kwantitatieve methode om inzicht te krijgen in de liquiditeit, operationele efficiëntie en winstgevendheid van een bedrijf door de financiële overzichten te bestuderen, zoals de balans en resultatenrekening. Ratio-analyse is een hoeksteen van fundamentele aandelenanalyse.
Belangrijkste leerpunten
- Ratio-analyse vergelijkt artikelgegevens uit de financiële overzichten van een bedrijf om inzichten te krijgen over winstgevendheid, liquiditeit, operationele efficiëntie en solvabiliteit.
- Ratio-analyse kan aangeven hoe een bedrijf in de loop van de tijd presteert, terwijl een bedrijf wordt vergeleken met een ander binnen dezelfde branche of sector.
- Hoewel ratio’s nuttig inzicht bieden in een bedrijf, moeten ze worden gecombineerd met andere statistieken om een breder beeld te krijgen van de financiële gezondheid van een bedrijf.
Wat zegt ratioanalyse u?
Investeerders en analisten gebruiken ratio-analyses om de financiële gezondheid van bedrijven te evalueren door eerdere en huidige financiële overzichten onder de loep te nemen. Vergelijkende gegevens kunnen aantonen hoe een bedrijf presteert in de tijd en kunnen worden gebruikt om waarschijnlijke toekomstige prestaties te schatten. Deze gegevens kunnen ook de financiële positie van een bedrijf vergelijken met sectorgemiddelden, terwijl wordt gemeten hoe een bedrijf het doet ten opzichte van anderen binnen dezelfde sector.
Beleggers kunnen ratio-analyse gemakkelijk gebruiken, en elk cijfer dat nodig is om de ratio’s te berekenen, is te vinden in de financiële overzichten van een bedrijf.
Ratio’s zijn vergelijkingspunten voor bedrijven. Ze evalueren voorraden binnen een bedrijfstak. Evenzo meten ze een bedrijf tegenwoordig af tegen zijn historische cijfers. In de meeste gevallen is het ook belangrijk om de variabelen die ratio’s bepalen te begrijpen, aangezien het management de flexibiliteit heeft om af en toe zijn strategie te wijzigen om zijn aandelen- en bedrijfsratio’s aantrekkelijker te maken. Over het algemeen worden verhoudingen doorgaans niet afzonderlijk gebruikt, maar eerder in combinatie met andere verhoudingen. Als u een goed idee heeft van de ratio’s in elk van de vier eerder genoemde categorieën, krijgt u een uitgebreid beeld van het bedrijf vanuit verschillende invalshoeken en kunt u potentiële rode vlaggen herkennen.
Voorbeelden van categorieën van ratio-analyse
De verschillende soorten beschikbare financiële ratio’s kunnen grofweg worden gegroepeerd in de volgende zes silo’s, op basis van de sets gegevens die ze leveren:
1. Liquiditeitsratio’s
Liquiditeitsratio’s meten het vermogen van een bedrijf om zijn kortlopende schulden af te betalen op het moment dat ze vervallen, met behulp van de huidige of snelle activa van het bedrijf. Liquiditeitsratio’s omvatten de huidige ratio, snelle ratio en werkkapitaalratio.
2. Solvabiliteitsratio’s
Solvabiliteitsratio ‘s, ook wel financiële hefboomratio’s genoemd, vergelijken de schuldniveaus van een bedrijf met zijn activa, eigen vermogen en inkomsten, om de waarschijnlijkheid te beoordelen dat een bedrijf op de lange termijn blijft drijven, door zijn langetermijnschuld en de rente op zijn schuld. Voorbeelden van solvabiliteitsratio’s zijn onder meer: ratio’s schuld-eigen vermogen, ratio’s schuld-activa en rentedekkingsratio’s.
3. Winstgevendheid
Deze ratio’s geven aan hoe goed een bedrijf winst kan genereren uit zijn activiteiten. Winstmarge, rendement op activa, rendement op eigen vermogen, rendement op geïnvesteerd vermogen en brutomarge-ratio’s zijn allemaal voorbeelden van winstgevendheidsratio’s.
4. Efficiëntieverhoudingen
Efficiëntieverhoudingen, ook wel activiteitsverhoudingen genoemd, evalueren hoe efficiënt een bedrijf zijn activa en passiva gebruikt om omzet te genereren en de winst te maximaliseren. De belangrijkste efficiëntieverhoudingen zijn onder meer: omzetratio, voorraadomzet en aantal dagen verkoop in voorraad.
5. Dekkingsgraad
Dekkingsratio’s meten het vermogen van een bedrijf om de rentebetalingen en andere verplichtingen in verband met zijn schulden te voldoen. Voorbeelden zijn onder meer de rente-inkomstenratio en de dekkingsgraad van de schuldendienst.
6. Marktprospectverhoudingen
Dit zijn de meest gebruikte ratio’s bij fundamentele analyse. Ze omvatten dividendrendement, P / E-ratio, winst per aandeel (EPS) en dividenduitkeringsratio. Beleggers gebruiken deze statistieken om inkomsten en toekomstige prestaties te voorspellen.
Als de gemiddelde P / E-ratio van alle bedrijven in de S & P 500-index bijvoorbeeld 20 is, en de meeste bedrijven hebben een P / E-ratio tussen 15 en 25, wordt een aandeel met een P / E-ratio van zeven als ondergewaardeerd beschouwd. Daarentegen zou een met een P / E-ratio van 50 als overgewaardeerd worden beschouwd. De eerste kan in de toekomst een opwaartse trend vertonen, terwijl de laatste een neerwaartse trend kan vertonen totdat elk in lijn is met zijn intrinsieke waarde.
Voorbeelden van gebruikte ratio-analyse
Ratio-analyse kan de toekomstige prestaties van een bedrijf voorspellen – in positieve of negatieve zin. Succesvolle bedrijven beschikken over het algemeen over solide ratio’s op alle gebieden, waar een plotselinge zwaktepunt in een bepaald gebied kan leiden tot een aanzienlijke uitverkoop van aandelen. Laten we een paar eenvoudige voorbeelden bekijken
Nettowinstmarge, vaak simpelweg winstmarge of de bottom line genoemd, is een ratio die beleggers gebruiken om de winstgevendheid van bedrijven binnen dezelfde sector te vergelijken. Het wordt berekend door het nettoresultaat van een bedrijf te delen door zijn inkomsten. In plaats van financiële overzichten te ontleden om te vergelijken hoe winstgevend bedrijven zijn, kan een investeerder in plaats daarvan deze ratio gebruiken. Stel dat bedrijf ABC en bedrijf DEF zich in dezelfde sector bevinden met winstmarges van respectievelijk 50% en 10%. Een investeerder kan de twee bedrijven gemakkelijk vergelijken en concluderen dat ABC 50% van zijn inkomsten omzet in winst, terwijl DEF slechts 10% omzet.
Gebruikmakend van de bedrijven uit het bovenstaande voorbeeld, stel dat ABC een P / E-ratio van 100 heeft, terwijl DEF een P / E-ratio van 10 heeft. Een gemiddelde belegger concludeert dat beleggers bereid zijn $ 100 te betalen per $ 1 aan inkomsten die ABC genereert en slechts $ 10. per $ 1 aan inkomsten die DEF genereert.
Ratio’s zijn doorgaans alleen vergelijkbaar tussen bedrijven binnen dezelfde sector. Een verhouding tussen schuld en eigen vermogen die normaal zou kunnen zijn voor een nutsbedrijf, kan bijvoorbeeld als onhoudbaar hoog worden beschouwd voor een technologisch spel.