Subprime-markt
De Subprime-markt: een overzicht
De subprime-markt is het segment van de financieringsactiviteiten dat betrekking heeft op leningen aan mensen of bedrijven die een groter risico lopen op wanbetaling vanwege hun slechte kredietverleden of beperkte middelen. Subprime betekent simpelweg onder prime of minder dan ideaal.
Gewetenloos gedrag in de subprime-markt voor onroerend goed was notoir een sleutelfactor bij de economische ineenstorting van 2008-2009.
Belangrijkste leerpunten
- De subprime-markt stelt leningen beschikbaar aan mensen en bedrijven met een gebrekkige kredietwaardigheid.
- In de subprime-markt worden hogere rentetarieven in rekening gebracht om het verhoogde risico van wanbetaling door de debiteuren af te dekken.
- In de VS werd de subprime-markt halverwege de jaren negentig mainstream en was een van de belangrijkste oorzaken van de financiële crisis van 2007-2008.
Inzicht in de Subprime-markt
Er is altijd een subprime-markt voor leningen. Kredietverstrekkers aan personen of bedrijven met een hoog risico kunnen aanzienlijk hogere rentetarieven en vergoedingen in rekening brengen aan mensen met een slechte of geen kredietgeschiedenis. Een persoon met een beschadigde kredietwaardigheid kan een lening met een hoge rente aangaan en deze afbetalen om na verloop van tijd een hogere kredietwaardigheid te behalen.
Subprime-hypotheken, subprime-autoleningen en subprime-creditcards zijn allemaal beschikbaar voor veel mensen met relatief lage kredietscores, maar alleen tegen hogere rentetarieven om kredietverstrekkers te compenseren voor het extra risico op wanbetaling.
De subprime-markt is een winstgevende markt voor kredietverstrekkers zolang de meeste van hun leners hun leningen meestal kunnen terugbetalen. Subprime-leningen zijn minder gevoelig voor renteschommelingen omdat subprime-leners niet de mogelijkheid hebben om hun schulden te herfinancieren, tenzij en totdat hun kredietwaardigheid verbetert.
De gezondheid van de subprime-markt is echter sterk afhankelijk van de kracht van de economie als geheel. Wanneer banen opdrogen en de financiële druk toeneemt, komen meer mensen hun leningen niet af. Zelfs subprime-kredietverstrekkers vermijden buitensporige kredietrisico’s.
Geschiedenis van de Subprime-markt
De subprime-markt in de VS bestond voornamelijk aan de rand tot het midden van de jaren negentig, toen gevestigde banken en gespecialiseerde kredietverstrekkers de winsten realiseerden die ze konden behalen door hun kredietnormen te versoepelen om mensen met een lage of geen kredietscore te helpen bij het kopen van een huis, een auto, om een bedrijf te starten of om een hbo-opleiding te behalen.
Aangetrokken door hogere rentemarges, breidden kredietverstrekkers hun conventionele kredietactiviteiten uit om aan deze groeiende markt tegemoet te komen. Voor de meeste traditionele kredietverstrekkers betekende dit simpelweg het aanbieden van kredietproducten tegen verschillende tarieven, afhankelijk van de kredietwaardigheid van de aanvrager.
De secundaire markt voor schulden
De praktijk werd nog aantrekkelijker toen geldschieters bedachten dat ze hun leningen konden verpakken en deze in bulk konden verkopen aan institutionele beleggers, die ze vervolgens als beleggingsproducten op de markt brachten.
Dit was geen nieuwe praktijk. Hypotheekverstrekkers verkopen hun leningen doorgaans met een kleine korting aan andere bedrijven. De nieuwe eigenaar neemt het innen van de hypotheekbetalingen op zich en de geldschieter verdient de investering terug en maakt geld vrij om nieuwe leningen te verstrekken.
Het systeem werkte tot 2008, toen de bubbel van de behuizing barstte.
De subprime-crisis
In het begin van de jaren 2000 stegen de huizenprijzen meedogenloos, waardoor steeds meer kopers en speculanten in waanzinnige biedoorlogen belandden. Ondertussen werden bestaande huiseigenaren aangemoedigd om hypotheekleningen af te sluiten en geld te lenen tegen de opgeblazen waarde van hun huizen.
Kredietverstrekkers versoepelden hun normen en verzekerden zichzelf en hun klanten dat ze geen geld konden verliezen aan onroerend goed. De prijzen bereikten hun hoogtepunt in 2006 en tegen 2008 begon de zeepbel te barsten.
Op dat moment hadden de kredietverstrekkers van al die hypotheken ze doorverkocht. Ze waren verpakt of gesecuritiseerd als producten en doorverkocht aan Wall Street-investeerders.
Veel van die pakketten bevatten subprime-hypotheken. De mensen die die hypotheken hadden afgesloten, bleven in gebreke of liepen weg van huizen die niet meer waard waren wat ze ervoor hadden betaald. De laatste kopers bleven achter met waardeloos papier op hypotheken in gebreke.
Het schuldspel
Degenen die als de schurken in de financiële crisis worden beschouwd, zijn onder meer: banken met lakse of geen leennormen die graag vergoedingen voor het genereren van leningen wilden innen; toezichthouders bij de Federal Reserve Board en de Securities and Exchange Commission (SEC) slapen bij de switch; en kredietagentschappen die graag gesecuritiseerde aanbiedingen willen ondertekenen om ratingvergoedingen te innen. De verantwoordelijkheid valt ook bij degenen die veel geld hebben geleend om huizen te kopen die ze niet konden betalen.
De subprimecrisis leidde tot een reeks nieuwe wetten, waaronder de Dodd-Frank Wall Street Reform and Consumer Protection Act en de Housing and Economic Recovery Act die erop gericht waren de rampzalige gevolgen van de kernsmelting te verhelpen en te voorkomen dat er een nieuwe zou plaatsvinden.