5 redenen waarom beleggers in obligaties handelen

Wanneer bedrijven of andere entiteiten, zoals overheden, geld moeten inzamelen voor nieuwe projecten, om operaties te financieren of bestaande schulden te herfinancieren, kunnen ze rechtstreeks obligaties uitgeven aan investeerders. Veel bedrijfs- en  staatsobligaties  worden openbaar verhandeld op beurzen.

Ondertussen zijn de kapitaalmarkten constant in een staat van eb en vloed. Rentetarieven kunnen stijgen en ze kunnen dalen. Grondstofprijzen kunnen onverwachts stijgen en onverwachts crashen. Recessies en hausse komen en gaan. Bedrijven kunnen failliet gaan of op de rand van overlijden terugkomen. Vooruitlopend op en in reactie op dit soort gebeurtenissen passen beleggers vaak hun portefeuilles aan om de verandering in marktomstandigheden te beschermen of er voordeel uit te halen.

Om te zien waar beleggers kansen kunnen vinden op de obligatiemarkten, zullen we kijken naar enkele van de meest voorkomende redenen waarom beleggers obligaties verhandelen. 

1. Opbrengstopname

De eerste (en meest voorkomende) reden voor beleggers om in obligaties te handelen, is om het rendement op hun portefeuilles te verhogen. Opbrengst verwijst naar het totale rendement dat u kunt verwachten als u een obligatie tot het einde van de looptijd aanhoudt, en is een soort rendement dat veel beleggers proberen te maximaliseren.

Als u bijvoorbeeld BBB-obligaties van beleggingskwaliteit bezit in bedrijf X met een opbrengst van 5,5%, en u ziet dat het rendement op obligaties met een vergelijkbare rating in bedrijf Y wordt verhandeld tegen 5,75%, wat zou u dan doen? Als u van mening was dat het kredietrisico te verwaarlozen was, zou het verkopen van de X-obligaties en het kopen van de Y-obligaties u een spreadwinst of opbrengstherstel van 0,25% opleveren. Deze transactie is misschien wel de meest voorkomende vanwege de wens van investeerders en investeringsmanagers om waar mogelijk het rendement te maximaliseren.

2. Credit-upgrade-handel

Er zijn over het algemeen drie belangrijke aanbieders van kredietratings voor bedrijven en landen (of staatsschulden): Fitch, Moody’s en Standard and Poor’s.  De kredietwaardigheid weerspiegelt de mening van deze kredietbeoordelaars over de waarschijnlijkheid dat een schuldverplichting zal worden afgelost, en de schommelingen in deze kredietbeoordelingen kunnen een handelsmogelijkheid bieden.

De credit-upgrade-transactie kan worden gebruikt als een belegger verwacht dat een bepaalde schuldkwestie in de nabije toekomst zal worden opgewaardeerd. Wanneer een opwaardering plaatsvindt bij een obligatie-emittent, stijgt over het algemeen de prijs van de obligatie en daalt het rendement. Een upgrade door het ratingbureau weerspiegelt zijn mening dat het bedrijf minder risicovol is geworden en dat zijn financiële positie en zakelijke vooruitzichten zijn verbeterd.

In de kredietverbetering tracht de belegger deze verwachte prijsstijging te vangen door de obligatie te kopen vóór de kredietverbetering. Het succesvol maken van deze transactie vereist echter enige vaardigheid in het uitvoeren van kredietanalyses. Ook vinden transacties van het type kredietupgrade doorgaans plaats rond de cut-off tussen ratings van beleggingskwaliteit en onder beleggingskwaliteit. Een sprong van de status van junk bond naar investment grade kan resulteren in aanzienlijke winsten voor de handelaar. Een belangrijke reden hiervoor is dat veel institutionele beleggers geen schulden mogen kopen met een rating onder investment grade.

3. Kredietverdedigingstransacties

De volgende populaire transactie is kredietverdedigingstransacties. In tijden van toenemende instabiliteit in de economie en de markten worden bepaalde sectoren gevoeliger voor het niet nakomen van hun schuldverplichtingen dan andere. Als gevolg hiervan kan de handelaar een meer defensieve positie innemen en geld terugtrekken uit sectoren die naar verwachting slecht zullen presteren of die met de meeste onzekerheid.

Toen de schuldencrisis bijvoorbeeld door Europa trok in 2010 en 2011, hebben veel beleggers hun allocatie naar de Europese schuldmarkten verlaagd vanwege de grotere kans op wanbetaling op staatsschulden.  Naarmate de crisis verergerde, bleek dit een verstandige zet te zijn van handelaren die niet aarzelden om eruit te komen.

Bovendien kunnen tekenen dat een bepaalde bedrijfstak in de toekomst minder winstgevend zal worden, de trigger zijn om kredietverdedigingstransacties binnen uw portefeuille te starten. Zo kan toegenomen concurrentie in een bedrijfstak (misschien als gevolg van verminderde toetredingsdrempels ) leiden tot meer concurrentie en neerwaartse druk op de winstmarges voor alle bedrijven in die bedrijfstak. Dit kan ertoe leiden dat sommige van de zwakkere bedrijven van de markt worden verdreven, of, erger nog, faillissement.

4. Sector-rotatie-transacties

In tegenstelling tot de kredietverdedigingshandel die primair tot doel heeft de portefeuille te beschermen,trachten de sectorrotatietransacties kapitaal opnieuw toe te wijzen aan sectoren die naar verwachting beter presteren dan een bedrijfstak of een andere sector.  Op sectorniveau is een veelgebruikte strategie om obligaties te wisselen tussen cyclische en niet-cyclische sectoren, afhankelijk van waar u denkt dat de economie naar toe gaat.

Tijdens de recessie in de VS die in 2007/2008 begon, wisselden veel beleggers en portefeuillebeheerders hun obligatieportefeuilles uit cyclische sectoren (zoals detailhandel) naar niet-cyclische sectoren ( basisconsumptiegoederen ).4  Degenen die traag of terughoudend waren om uit cyclische sectoren te handelen, merkten dat hun portefeuille ondermaats presteerde ten opzichte van andere.

5. Aanpassingen van de opbrengstcurve

De duration van een obligatieportefeuille is een maatstaf voor de prijsgevoeligheid van de obligatie voor renteschommelingen. Obligaties met een hoge looptijd zijn gevoeliger voor renteschommelingen en vice versa voor obligaties met een lage looptijd.  Van een obligatieportefeuille met een looptijd van vijf kan bijvoorbeeld worden verwacht dat deze bij een renteverandering van één procent met vijf procent in waarde verandert.

Detransactie voor het aanpassen van de rentecurve omvat het wijzigen van de duration van uw obligatieportefeuille om een ​​verhoogde of verminderde gevoeligheid voor rentetarieven te krijgen, afhankelijk van uw mening over de richting van de rentetarieven. Aangezien de prijs van obligaties omgekeerd evenredig is met de rentetarieven – wat betekent dat een daling van de rentetarieven deobligatiekoersen verhoogt, en een stijging van de rentetarieven resulteert in een daling van de obligatiekoersen – kan het verlengen van de duration van de obligatieportefeuille in afwachting van een daling van de rentetarieven een optie zijn voor de handelaar.

Als een handelaar bijvoorbeeld in de jaren tachtig, toen de rentetarieven in de dubbele cijfers stonden, de gestage daling van de rentetarieven in de volgende jaren had kunnen voorspellen, had hij de duration van hun obligatieportefeuille kunnen verlengen in afwachting van de daling.

Het komt neer op

Dit zijn enkele van de meest voorkomende redenen waarom beleggers en managers obligaties verhandelen. Soms is de beste transactie helemaal geen transactie. Om succesvol te zijn in het verhandelen van obligaties, moeten beleggers dus zowel de redenen waarom als waarom ze niet in obligaties handelen, begrijpen.