De pioniers van financiële fraude
Wat is financiële fraude?
Financiële fraude dateert uit het jaar 300 voor Christus toen een Griekse handelsnaam Hegestratos een grote verzekeringspolis afsloot die bekend staat als bottomry. In termen van de leek leende de koopman geld en stemde ermee in om het met rente terug te betalen wanneer de lading, in dit geval maïs, werd afgeleverd. Als de handelaar weigerde de lening terug te betalen, kon de geldschieter de lading en de boot claimen die voor het transport werden gebruikt.
Hegestratos was van plan zijn lege boot tot zinken te brengen, de lening te behouden en de maïs te verkopen. Het plan mislukte en hij verdronk toen hij probeerde te ontsnappen aan zijn bemanning en passagiers toen ze hem op heterdaad betrapten. Dit is het eerste geregistreerde fraudegeval, maar het is veilig om aan te nemen dat de praktijk al bestaat sinds het begin van de handel. In plaats van te beginnen bij het begin, zullen we ons richten op de groei van de aandelenmarkt fraude in de VS
Belangrijkste leerpunten
- William Duer pleegde eind 18e eeuw een handelsschandaal met voorkennis toen hij op zijn informatievoorsprong vertrouwde om de markt voor te blijven.
- Ulysses S. Grant, de leider van de burgeroorlog, veroorzaakte in 1884 financiële paniek toen hij geen geld kon inzamelen om het falende bedrijf van zijn zoon te redden.
- Aan het einde van de 19e eeuw gebruikte Daniel Drew technieken die bekend staan als een hoek, poep en schep, en pompen en dumpen om beleggers op de aandelenmarkt te bedriegen.
- Na de Tweede Wereldoorlog manipuleerden aandelenpools bestaande uit de rijken grote aandelen zoals Chrysler, RCA en Standard Oil totdat de zeepbel in 1929 barstte.
Hoe fraudeurs werken
Er zijn in de geschiedenis van de Verenigde Staten veel gevallen van fraude en zwendel in de voorraadpool geweest, en ze leggen allemaal sluwe plannen bloot die gebaseerd zijn op hebzucht en een verlangen naar macht.
De eerste gedocumenteerde fraude vond plaats in 300 voor Christus en het is onwaarschijnlijk dat deze ooit volledig zal worden uitgeroeid, omdat ze wordt gedreven door hebzucht en het verlangen naar macht.
Het eerste schandaal over handel met voorkennis
In 1792, slechts een paar jaar nadat Amerika officieel onafhankelijk werd, beleefde het land zijn eerste fraude. Op dat moment waren Amerikaanse obligaties vergelijkbaar met uitgiften uit ontwikkelingslanden of junk-obligaties van tegenwoordig – ze fluctueerden in waarde bij elk stukje nieuws over het fortuin van de koloniën die ze uitgaf. De truc om in zo’n volatiele markt te beleggen, was om een stap voor te zijn op het nieuws dat de waarde van een obligatie omhoog of omlaag zou duwen.
Alexander Hamilton, minister van Financiën, begon de Amerikaanse financiën te herstructureren door uitstaande obligaties van verschillende koloniën te vervangen door obligaties van de nieuwe centrale regering. Daarom zochten grote obligatiebeleggers mensen die toegang hadden tot de schatkist om erachter te komen welke obligatie-uitgiften Hamilton zou vervangen.
William Duer, een lid van de kring van president George Washington en assistent-secretaris van de schatkist, bevond zich in een ideale positie om te profiteren van voorkennis. Duer was op de hoogte van alle acties van de Schatkist en zou zijn vrienden een fooi geven en zijn eigen portefeuille verhandelen voordat hij bepaalde informatie naar het publiek lekte waarvan hij wist dat die de prijzen zou opdrijven. Dan zou Duer gewoon verkopen voor een gemakkelijke winst. Na jaren van dit soort manipulatie, waarbij hij zelfs schatkistfondsen overviel om grotere weddenschappen te plaatsen, verliet Duer zijn post maar behield zijn interne contacten. Hij bleef zijn eigen geld en dat van andere investeerders investeren in zowel schulduitgiften als de aandelen van banken die in het hele land opdoken.
Met al het Europese en binnenlandse geld dat op obligaties jaagde, was er echter een speculatieve overvloed toen emittenten zich haastten om geld binnen te halen. In plaats van afstand te doen van de oververhitte markt, rekende Duer op zijn informatievoorsprong om voorop te blijven lopen. Hij stapelde zijn onrechtmatig verkregen winsten en die van zijn investeerders op de markt. Duer leende ook zwaar om zijn obligatie-weddenschappen verder te benutten.
De correctie was onvoorspelbaar en scherp, waardoor Duer bleef hangen aan waardeloze investeringen en enorme schulden. Hamilton moest de markt redden door obligaties op te kopen en op te treden als geldschieter in laatste instantie. William Duer belandde in de gevangenis schuldenaar, waar hij overleed in 1799. De speculatieve obligaties bubble in 1792 en de grote hoeveelheid obligatiehandel was, interessant genoeg, de katalysator voor de Buttonwood overeenkomst, die het begin van de Wall Street investering gemeenschap was.
Fraude vernietigt een president
Ulysses S. Grant, een bekende held uit de burgeroorlog en voormalig president, wilde zijn zoon alleen helpen om zaken te doen, maar hij veroorzaakte uiteindelijk financiële paniek. Grant’s zoon, Buck, had al gefaald bij verschillende bedrijven, maar was vastbesloten om te slagen op Wall Street. Buck sloot een partnerschap met Ferdinand Ward, een gewetenloze man die alleen geïnteresseerd was in de legitimiteit die de naam Grant opleverde. De twee openden een bedrijf genaamd Grant & Ward. Ward zocht onmiddellijk kapitaal van investeerders en beweerde ten onrechte dat de voormalige president ermee had ingestemd hen te helpen lucratieve overheidscontracten te sluiten. Ward gebruikte dit geld vervolgens om op de markt te speculeren. Helaas was Ward niet zo begaafd in speculeren als in praten, en hij verloor zwaar.
Van de verspilde hoofdstad Ward was $ 600.000 gekoppeld aan de Marine National Bank, en zowel de bank als Grant & Ward stonden op instorten. Ward overtuigde Buck ervan zijn vader om meer geld te vragen. Grant Sr., die al zwaar in het bedrijf had geïnvesteerd, was niet in staat om genoeg geld te verzamelen en werd gedwongen om een persoonlijke lening van $ 150.000 te vragen aan William Vanderbilt. Ward nam in wezen het geld aan en rende weg, waarbij hij de Grants, de Marine National Bank en de investeerders met de tas achterliet. bankrun, en de val hielp de paniek van 1884 te verlichten.
Grant Sr. betaalde zijn schuld aan Vanderbilt af met al zijn persoonlijke bezittingen, waaronder zijn uniformen, zwaarden, medailles en andere memorabilia uit de oorlog. Ward werd uiteindelijk opgepakt en zes jaar opgesloten.
De baanbrekende Daniel Drew
Aan het eind van de 19e eeuw zagen mannen als Jay Gould, James Fisk, Russell Sage, Edward Henry Harriman en JP Morgan de jonge aandelenmarkt veranderen in hun persoonlijke speeltuin. Daniel Drew was echter een echte pionier op het gebied van fraude en beursmanipulatie. Drew begon met vee en bracht de term ‘ gedrenkt aandeel ‘ in ons vocabulaire – gedrenkte aandelen zijn aandelen die worden uitgegeven tegen een veel hogere waarde dan de onderliggende activa, meestal als onderdeel van een plan om investeerders te bedriegen. Drew werd later financier toen de portefeuille van leningen die hij aan collega-veehouders verstrekte, hem het kapitaal gaf om grote posities in transportaandelen te kopen.
Drew leefde in een tijd vóór de onthulling, toen alleen de meest elementaire voorschriften bestonden. Zijn techniek stond bekend als een hoek. Hij zou alle aandelen van een bedrijf opkopen en vervolgens vals nieuws over het bedrijf verspreiden om de prijs te verlagen. Dit zou handelaren aanmoedigen om de aandelen short te verkopen. In tegenstelling tot vandaag was het mogelijk om vele malen de werkelijke uitstaande voorraad short te verkopen.
Toen het tijd werd om hun shortposities af te dekken, zouden traders erachter komen dat de enige persoon die aandelen in handen had, Daniel Drew was en hij verwachtte een hoge premie. Het succes van Drew met bochten leidde tot nieuwe operaties. Drew verhandelde vaak volledig eigen aandelen tussen hemzelf en andere manipulatoren tegen steeds hogere prijzen. Toen deze actie de aandacht trok van andere handelaren, zou de groep de aandelen terug op de markt dumpen.
Het gevaar van Drew’s gecombineerde poep en schep en pomp- en dumpschema ’s lag in het innemen van de shortpositie. In 1864 werd Drew door Vanderbilt in zijn eigen hoek opgesloten. Drew probeerde short te gaan in een bedrijf dat Vanderbilt tegelijkertijd probeerde over te nemen. Drew deed een zware shortpositie, maar Vanderbilt had alle aandelen gekocht. Bijgevolg moest Drew zijn positie dekken tegen een premie die rechtstreeks aan Vanderbilt werd betaald.
Drew en Vanderbilt vochten opnieuw in 1866 om een spoorlijn, maar deze keer was Drew veel wijzer, of in ieder geval veel corrupter. Terwijl Vanderbilt probeerde een van Drew’s spoorwegen op te kopen, drukte Drew steeds meer illegale aandelen. Vanderbilt volgde zijn eerdere strategie en gebruikte zijn oorlogskas om de extra aandelen op te kopen. Hierdoor liep Drew weg van de wet voor het drenken van de voorraad en bleef het geld van Vanderbilt arm. De twee strijders kwamen tot een ongemakkelijke wapenstilstand: Drew’s medemanipulators, Fisk en Gould, waren boos over de wapenstilstand en spanden samen om Drew te ruïneren. Hij stierf blut in 1879.
De voorraadpools
Tot de jaren twintig van de vorige eeuw trof de meeste marktfraude alleen de weinige Amerikanen die investeerden. Toen het grotendeels beperkt was tot gevechten tussen rijke manipulatoren, voelde de regering geen behoefte om in te grijpen. Na de Eerste Wereldoorlog ontdekten de gemiddelde Amerikanen de aandelenmarkt. Om te profiteren van de toestroom van gretig nieuw geld, werkten manipulators samen om aandelenpools te creëren. Kortom, voorraadpools voerden op grotere schaal manipulatie in Daniel Drew-stijl uit. Omdat er meer investeerders bij betrokken waren, waren de winsten van het manipuleren van aandelen voldoende om het management van de beoogde bedrijven te overtuigen om deel te nemen. De voorraadpools werden zeer krachtig en manipuleerden zelfs grote aandelen zoals Chrysler, RCA en Standard Oil.
Toen de zeepbel in 1929 uiteenspatte, stonden zowel het grote publiek als de regering versteld van de mate van corruptie die had bijgedragen aan de financiële catastrofe. Stock pools namen het leeuwendeel van de schuld op zich, wat leidde tot de oprichting van de Securities and Exchange Commission. Ironisch genoeg was het eerste hoofd van de SEC een speculant en voormalig pool-insider, Joseph Kennedy Sr.
Snel feit
Het eerste hoofd van de SEC was een speculant en voormalig insider van het zwembad, Joseph Kennedy Sr. De aandelenpools werden grotendeels verantwoordelijk gehouden voor de zeepbel die in 1929 uiteenspatte.
Het SEC-tijdperk
Met de oprichting van de SEC werden de marktregels geformaliseerd en werd aandelenfraude gedefinieerd. Veel voorkomende manipulatiepraktijken waren verboden, evenals de revolvers als Drew en Vanderbilt elkaar ontmoetten voor confrontaties. Dat wil niet zeggen dat de pump and dump of handel met voorkennis is verdwenen. In het SEC-tijdperk worden investeerders nog steeds in beslag genomen door fraude, maar er bestaat nu wettelijke bescherming die investeerders enige verhaalsmogelijkheid biedt.