Veiligheid

---

Hoewel de preferente aandelen technisch gezien worden geclassificeerd als aandelen, wordt het vaak behandeld als schuldpapier omdat het “zich gedraagt ​​als een obligatie”. Preferente aandelen bieden een vast dividendpercentage en zijn een populair instrument voor beleggers die op zoek zijn naar inkomsten. Het is in wezen vastrentende effecten.

Hoe effecten worden verhandeld

Openbaar verhandelde effecten zijn genoteerd aan effectenbeurzen, waar emittenten beursnoteringen  kunnen zoeken en investeerders kunnen aantrekken door te zorgen voor een liquide en gereglementeerde markt om in te handelen. Informele elektronische handelssystemen zijn de afgelopen jaren steeds gebruikelijker geworden, en effecten worden nu vaak ” over-the-counter ” of rechtstreeks onder beleggers verhandeld, online of via de telefoon.

Een eerste openbare aanbieding (IPO) vertegenwoordigt de eerste grote verkoop van aandeleneffecten door een bedrijf aan het publiek. Na een IPO wordt elk nieuw uitgegeven aandeel, dat nog steeds op de primaire markt wordt verkocht, een secundair aanbod genoemd. Als alternatief kunnen effecten privé worden aangeboden aan een beperkte en gekwalificeerde groep in wat bekend staat als een  onderhandse plaatsing – een belangrijk onderscheid in termen van zowel het vennootschapsrecht als de effectenregelgeving. Soms verkopen bedrijven aandelen in een combinatie van een openbare en onderhandse plaatsing.

Op de secundaire markt, ook wel de aftermarket genoemd, worden effecten gewoon als activa  overgedragen van de ene investeerder naar de andere: aandeelhouders kunnen hun effecten aan andere investeerders verkopen voor contanten en / of vermogenswinst. De secundaire markt is dus een aanvulling op de primaire markt. De secundaire markt is minder liquide voor onderhands geplaatste effecten, aangezien ze niet openbaar verhandelbaar zijn en alleen kunnen worden overgedragen aan gekwalificeerde beleggers.

Investeren in effecten

De entiteit die de effecten voor verkoop creëert, staat bekend als de emittent, en degenen die ze kopen, zijn natuurlijk investeerders. Over het algemeen vertegenwoordigen effecten een investering en een middel waarmee gemeenten, bedrijven en andere commerciële ondernemingen nieuw kapitaal kunnen aantrekken. Bedrijven kunnen veel geld genereren wanneer ze naar de beurs gaan, bijvoorbeeld door aandelen te verkopen in een beursintroductie (IPO).

Stads, staats- of provinciale overheden kunnen geld inzamelen voor een bepaald project door een gemeentelijke obligatie uitgifte te laten verlopen. Afhankelijk van de marktvraag of prijsstructuur van een instelling, kan het aantrekken van kapitaal door middel van effecten een geprefereerd alternatief zijn voor financiering via een banklening.

Aan de andere kant is het kopen van effecten met geleend geld, een handeling die bekend staat als kopen met een marge, een populaire beleggingstechniek. In wezen kan een bedrijf eigendomsrechten, in de vorm van contanten of andere effecten, bij aanvang of in gebreke stellen om zijn schuld of andere verplichting aan een andere entiteit te betalen. Deze onderpandovereenkomsten zijn de laatste tijd in opkomst, vooral onder institutionele beleggers.

Regulering van effecten

In de Verenigde Staten reguleert de Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC) de openbare aanbieding en verkoop van effecten. 

Openbare aanbiedingen, verkopen en verhandelen van Amerikaanse effecten moeten worden geregistreerd en gedeponeerd bij de staatseffectenafdelingen van de SEC. Zelfregulerende organisaties (SRO’s) binnen de makelaardijsector nemen vaak ook regelgevende posities in. Voorbeelden van SRO’s zijn de National Association of Securities Dealers (NASD) en de  Financial Industry Regulatory Authority (FINRA).

De definitie van een effectenaanbod werd vastgesteld door het Hooggerechtshof in een zaak uit 1946. In zijn oordeel leidt de rechtbank de definitie van een effect af op basis van vier criteria: het bestaan ​​van een investeringscontract, de oprichting van een gemeenschappelijke onderneming, een belofte van winst door de emittent en het gebruik van een derde partij om het aanbod te promoten.

Resterende effecten

Resterende effecten zijn een soort converteerbaar effect – dat wil zeggen, ze kunnen in een andere vorm worden veranderd, meestal die van gewone aandelen. Een converteerbare obligatie is bijvoorbeeld een restwaarde, omdat de obligatiehouder hiermee het effect kan omzetten in gewone aandelen. Preferente aandelen kunnen ook een converteerbare functie hebben. Bedrijven kunnen resteffecten aanbieden om investeringskapitaal aan te trekken wanneer de concurrentie om fondsen hevig is.

Wanneer een resterend effect wordt geconverteerd of uitgeoefend, neemt het aantal uitstaande gewone aandelen toe. Dit kan de totale aandelenpool en hun prijs ook verwateren. Verwatering heeft ook invloed op financiële analysecijfers, zoals de winst per aandeel, omdat de winst van een bedrijf moet worden gedeeld door een groter aantal aandelen.

Als een beursgenoteerd bedrijf daarentegen maatregelen neemt om het totale aantal uitstaande aandelen te verminderen, zou het bedrijf deze hebben geconsolideerd. Het netto-effect van deze actie is om de waarde van elk individueel aandeel te verhogen. Dit wordt vaak gedaan om meer of grotere investeerders aan te trekken, zoals onderlinge fondsen.

Andere soorten effecten

Gecertificeerde effecten zijn effecten die in fysieke, papieren vorm worden weergegeven. Effecten kunnen ook worden aangehouden in het directe registratiesysteem, dat aandelen in aandelen in girale vorm registreert. Met andere woorden, een transferagent handhaaft de aandelen namens het bedrijf zonder dat fysieke certificaten nodig zijn.

Moderne technologieën en beleid hebben in de meeste gevallen de noodzaak van certificaten geëlimineerd en voor de uitgever om een ​​volledig beveiligingsregister bij te houden. Er is een systeem ontwikkeld waarbij emittenten een enkel wereldwijd certificaat dat alle uitstaande effecten vertegenwoordigt, kunnen deponeren in een universele bewaarinstelling die bekend staat als de Depository Trust Company (DTC). Alle effecten die via DTC worden verhandeld, worden in elektronische vorm bewaard. Het is belangrijk op te merken dat gecertificeerde en niet-gecertificeerde effecten niet verschillen wat betreft de rechten of privileges van de aandeelhouder of emittent.

Effecten aan toonder zijn effecten die verhandelbaar zijn en die de aandeelhouder recht geven op de rechten onder het effect. Ze worden overgedragen van investeerder op investeerder, in bepaalde gevallen door bekrachtiging en levering. In termen van eigendomsrecht waren pre-elektronische effecten aan toonder altijd verdeeld, wat betekent dat elk effect een afzonderlijk actief vormde, juridisch verschillend van andere in dezelfde uitgifte.

Afhankelijk van de marktpraktijk kunnen gesplitste zekerheidsactiva fungibel of (minder vaak) niet-fungibel zijn, wat betekent dat de lener bij het uitlenen activa kan teruggeven die gelijk zijn aan het oorspronkelijke actief of aan een specifiek identiek actief aan het einde van de lening. In sommige gevallen kunnen effecten aan toonder worden gebruikt om belastingontduiking te bevorderen, en kunnen ze dus soms negatief worden bekeken door zowel uitgevende instellingen, aandeelhouders als fiscale regelgevende instanties. Ze zijn zeldzaam in de Verenigde Staten.

Effecten op naam dragen de naam van de houder en andere noodzakelijke gegevens die door de emittent in een register worden bijgehouden. Overdrachten van effecten op naam vinden plaats via wijzigingen in het register. Geregistreerde schuldbewijzen zijn altijd ongedeeld, wat betekent dat de hele uitgifte één enkel actief vormt, waarbij elk effect een onderdeel is van het geheel. Onverdeelde effecten zijn van nature fungibel. Secundaire marktaandelen zijn ook altijd onverdeeld. 

Brievenbrieven zijn niet geregistreerd bij de SEC en kunnen niet openbaar worden verkocht op de markt. Brievenbewijzen – ook wel bekend als beperkte beveiliging, briefpapier of brievenbrieven – worden rechtstreeks door de uitgevende instelling aan de belegger verkocht. De term is afgeleid van de SEC-vereiste voor een “investeringsbrief” van de koper, waarin staat dat de aankoop voor investeringsdoeleinden is en niet bedoeld is voor wederverkoop. Bij het wisselen van eigenaar hebben deze letters vaak vorm 4 nodig.

Kabinetsaandelen zijn genoteerd onder een grote financiële beurs, zoals de NYSE, maar worden niet actief verhandeld. Ze worden gehouden door een inactieve investeringsgroep en zijn waarschijnlijk eerder een obligatie dan een aandeel. De “kast” verwijst naar de fysieke plaats waar obligatieorders historisch werden opgeslagen buiten de handelsvloer. De kabinetten bevatten doorgaans limietorders en de orders werden bewaard totdat ze vervielen of werden uitgevoerd.

Effecten uitgeven: voorbeelden

Beschouw het geval van XYZ, een succesvolle startup die geïnteresseerd is in het aantrekken van kapitaal om de volgende groeifase te stimuleren. Tot nu toe is het eigendom van de startup verdeeld over de twee oprichters. Het heeft een aantal opties om toegang te krijgen tot kapitaal. Het kan openbare markten aanboren door een IPO uit te voeren of het kan geld inzamelen door zijn aandelen aan te bieden aan investeerders in een onderhandse plaatsing.

De eerste methode stelt het bedrijf in staat om meer kapitaal te genereren, maar het gaat gepaard met hoge vergoedingen en openbaarmakingsvereisten. Bij de laatste methode worden aandelen verhandeld op secundaire markten en niet onderworpen aan publieke controle. In beide gevallen gaat het echter om de distributie van aandelen die het belang van oprichters verwateren en eigendomsrechten verlenen aan investeerders. Dit is een voorbeeld van aandelenzekerheid.

Beschouw vervolgens een regering die geld wil inzamelen om haar economie nieuw leven in te blazen. Het gebruikt obligaties of schuldbewijzen om dat bedrag te verhogen en belooft regelmatige betalingen aan houders van de coupon.

Kijk tenslotte naar het geval van opstarten ABC. Het zamelt geld in bij particuliere investeerders, waaronder familie en vrienden. De oprichters van de startup bieden hun investeerders een converteerbare obligatie aan die op een later evenement wordt omgezet in aandelen van de startup. De meeste van dergelijke evenementen zijn het financieren van evenementen. Het briefje is in wezen een schuldbewijs omdat het een lening is die door investeerders aan de oprichters van de startup is verstrekt.

In een later stadium verandert de nota in eigen vermogen in de vorm van een vooraf bepaald aantal aandelen die een deel van het bedrijf aan investeerders geven. Dit is een voorbeeld van een hybride beveiliging.