Een inleiding tot gestructureerde producten
Ooit was de retailbeleggingswereld een rustige, tamelijk aangename plek waar een kleine, vooraanstaande groep trustees en vermogensbeheerders prudente portefeuilles opstelde voor hun welgestelde klanten binnen een beperkt gedefinieerd scala van hoogwaardige schuld- en eigenvermogensinstrumenten. Financiële innovatie en de opkomst van de investeerdersklasse hebben dat allemaal veranderd.
Een innovatie die aan kracht heeft gewonnen als aanvulling op traditionele retail- en institutionele portefeuilles, is de beleggingscategorie die algemeen bekend staat als gestructureerde producten. Gestructureerde producten bieden kleine beleggers gemakkelijk toegang tot derivaten. Dit artikel geeft een inleiding tot gestructureerde producten, met bijzondere aandacht voor hun toepasbaarheid in gediversifieerde retailportefeuilles.
Belangrijkste leerpunten
- Gestructureerde producten zijn voorverpakte beleggingen die normaal gesproken activa omvatten die aan rente zijn gekoppeld, plus een of meer derivaten.
- Deze producten kunnen traditionele effecten gebruiken, zoals een obligatie van beleggingskwaliteit, en de gebruikelijke betalingskenmerken vervangen door niet-traditionele uitbetalingen.
- Gestructureerde producten kunnen een hoofdsomgarantie krijgen die rendementen op de eindvervaldag uitgeven.
- De risico’s die aan gestructureerde producten zijn verbonden, kunnen tamelijk complex zijn: ze zijn mogelijk niet verzekerd door de FDIC en hebben vaak een gebrek aan liquiditeit.
Wat zijn gestructureerde producten?
Gestructureerde producten zijn voorverpakte beleggingen die normaal gesproken activa omvatten die aan rente zijn gekoppeld, plus een of meer derivaten. Ze zijn over het algemeen gebonden aan een index of mandje van effecten, en zijn ontworpen om sterk aangepaste risico-rendementsdoelstellingen mogelijk te maken. Dit wordt bereikt door een traditioneel effect, zoals een conventioneleobligatie van beleggingskwaliteit, te nemen en de gebruikelijke betalingskenmerken – periodieke coupons en uiteindelijke hoofdsom – te vervangen door niet-traditionele uitbetalingen die zijn afgeleid van de prestaties van een of meer onderliggende activa in plaats van de eigen kasmiddelen van de emittent. stroom.
Oorsprong
Een van de belangrijkste drijfveren achter het creëren van gestructureerde producten was de noodzaak voor bedrijven om goedkope schulden uit te geven. Ze zijn oorspronkelijk populair geworden in Europa en hebben geld gewonnen in de Verenigde Staten, waar ze vaak worden aangeboden als SEC-geregistreerde producten, wat betekent dat ze op dezelfde manier toegankelijk zijn voor particuliere beleggers als aandelen, obligaties, exchange traded funds (ETF’s), en onderlinge fondsen. Hun vermogen om een aangepaste blootstelling aan te bieden aan anderszins moeilijk bereikbare activaklassen en subklassen, maken gestructureerde producten nuttig als aanvulling op traditionele componenten van gediversifieerde portefeuilles.
Geeft terug
Emittenten betalen normaliter rendement op gestructureerde producten zodra deze de vervaldatum bereiken. Uitbetalingen of opbrengsten van deze prestatieresultaten zijn voorwaardelijk in die zin dat, als de onderliggende activa ‘x’ retourneren, het gestructureerde product ‘y’ uitbetaalt. Dit betekent dat gestructureerde producten nauw verwant zijn aan traditionele modellen van prijsstelling van opties, hoewel ze ook andere derivatencategorieën kunnen bevatten, zoals swaps, termijncontracten en futures, evenals ingebedde functies zoals opwaartse participatie met hefboomwerking of neerwaartse buffers.
Onder de motorkap kijken
Bedenk dat een bekende bank gestructureerde producten uitgeeft in de vorm van bankbiljetten – elk met een nominale nominale waarde van $ 1.000. Elk biljet is eigenlijk een pakket dat uit twee componenten bestaat: een nulcouponobligatie en een call-optie op een onderliggend eigen-vermogensinstrument zoals gewone aandelen of een ETF die een populaire index nabootst, zoals de S&P 500. De looptijd is drie jaar.
Onderstaande figuur geeft weer wat er gebeurt tussen uitgifte en vervaldatum.
Hoewel de prijsmechanismen die deze waarden aansturen complex zijn, is het onderliggende principe vrij eenvoudig. Op de uitgiftedatum betaalt u het nominale bedrag van $ 1.000. Deze nota is volledig beschermd door de hoofdsom, wat betekent dat u uw $ 1.000 op de eindvervaldag terugkrijgt, ongeacht wat er met de onderliggende waarde gebeurt. Dit wordt bereikt via de nulcouponobligatie die toeneemt van de oorspronkelijke uitgiftekorting tot de nominale waarde.
Voor de prestatiecomponent wordt de onderliggende waarde geprijsd als een Europese calloptie en zal op de eindvervaldag een intrinsieke waarde hebben als de waarde op die datum hoger is dan de waarde bij uitgifte. Indien van toepassing verdient u dat rendement één op één. Als dit niet het geval is, vervalt de optie waardeloos en krijgt u niets meer dan uw hoofdsom van $ 1.000.
Aangepaste maatvoering
Hoofdbescherming biedt een belangrijk voordeel in het bovenstaande voorbeeld, maar een belegger is mogelijk bereid om een deel of alle bescherming in te ruilen voor een aantrekkelijker prestatiepotentieel. Laten we eens kijken naar een ander voorbeeld waarin de belegger de hoofdbescherming opgeeft voor een combinatie van krachtigere prestatiekenmerken.
Als het rendement op de onderliggende waarde (R- activum ) positief is – tussen nul en 7,5% – verdient de belegger het dubbele rendement. Dus in dit geval verdient de belegger 15% als het activum 7,5% retourneert. Als het R- activum groter is dan 7,5%, wordt het rendement van de belegger beperkt tot 15%. Als het rendement van het activum negatief is, neemt de belegger één op één neerwaarts deel, dus er is geen negatieve hefboomwerking. In dit geval is er geen hoofdbescherming.
De onderstaande figuur toont de uitbetalingscurve voor dit scenario:
Deze strategie zou in overeenstemming zijn met de visie van een licht optimistische belegger – iemand die positieve maar over het algemeen zwakke prestaties verwacht en op zoek is naar een hoger rendement dan wat hij denkt dat de markt zal produceren.
De Rainbow Note
Een van de belangrijkste voordelen van gestructureerde producten voor particuliere beleggers is de mogelijkheid om verschillende aannames in één instrument samen te stellen. Een regenboognoot is bijvoorbeeld een gestructureerd product dat blootstelling biedt aan meer dan één onderliggend actief.
Het lookback-product is een andere populaire functie. Bij een lookback-instrument is de waarde van de onderliggende waarde niet gebaseerd op de uiteindelijke waarde bij expiratie, maar op een gemiddelde van de waarden die gedurende de looptijd van de notes zijn overgenomen. Dit kan maandelijks of driemaandelijks zijn. In de wereld van opties wordt dit ook wel een Aziatische optie genoemd, waarmee het instrument wordt onderscheiden van een Europese of Amerikaanse optie. Het combineren van dit soort kenmerken kan aantrekkelijke diversificatie eigenschappen opleveren.
De waarde van de onderliggende waarde in een lookback-functie is gebaseerd op een gemiddelde van de waarden die gedurende de looptijd van de notitie zijn genomen.
Een regenboognoot zou de prestatiewaarde kunnen afleiden van drie relatief laag gecorreleerde activa, zoals de Russell 3000 Index van Amerikaanse aandelen, de MSCI Pacific Ex-Japan Index en de Dow-AIG Commodity Futures Index. Het toevoegen van een lookback-functie aan dit gestructureerde product zou de volatiliteit verder kunnen verlagen door het rendement in de loop van de tijd af te vlakken. Wanneer er sprake is van wilde schommelingen in de prijzen, kan dit van invloed zijn op de portefeuille van een belegger. Afvlakking vindt plaats wanneer beleggers proberen stabiele rendementen te behalen, evenals enige voorspelbaarheid in hun portefeuilles.
Hoe zit het met liquiditeit?
Een veelvoorkomend risico in verband met gestructureerde producten is een relatief gebrek aan liquiditeit als gevolg van het sterk op maat gemaakte karakter van de belegging. Bovendien wordt het volledige rendement van complexe prestatiekenmerken vaak pas op de vervaldag gerealiseerd. Om deze reden zijn gestructureerde producten meer een investeringsbeslissing om te kopen en vast te houden dan omsnel en efficiënt in en uit een positie te komen.
Een belangrijke innovatie om de liquiditeit in bepaalde soorten gestructureerde producten te verbeteren komt in de vorm van exchange-traded notes (ETN), een product dat oorspronkelijk geïntroduceerd door Barclays Bank in 2006. Deze zijn zo gestructureerd dat ETF’s, die vervangbare instrumenten die worden verhandeld als zijn gelijken een gewoon aandeel op een effectenbeurs. ETN’s verschillen echter van ETF’s omdat ze bestaan uit een schuldinstrument met kasstromen die zijn afgeleid van de prestaties van een onderliggend actief. ETN’s bieden ook een alternatief voor moeilijker toegankelijke blootstellingen zoals commodity-futures of de Indiase aandelenmarkt.
Andere risico’s en overwegingen
Een van de belangrijkste dingen die u over dit soort beleggingen moet weten, is hun complexe aard – iets dat de lekenbelegger misschien niet per se begrijpt. Naast liquiditeit is een ander risico verbonden aan gestructureerde producten de kredietkwaliteit van de uitgevende instelling. Hoewel kasstromen afkomstig zijn uit andere bronnen, worden de producten zelf beschouwd als de passiva van de uitgevende financiële instelling. Ze worden bijvoorbeeld doorgaans niet uitgegeven door middel van derden die failliet zijn gegaan, zoals door activa gedekte effecten.
De overgrote meerderheid van de gestructureerde producten wordt aangeboden door emittenten van hoge kwaliteit – meestal grote wereldwijde financiële instellingen zoals Barclays, Deutsche Bank of JP Morgan Chase. Maar tijdens een financiële crisis kunnen gestructureerde producten de hoofdsom verliezen, vergelijkbaar met de risico’s van opties. Producten worden niet noodzakelijk verzekerd door de Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC), maar door de emittent zelf. Als het bedrijf liquiditeitsproblemen heeft of failliet gaat, kunnen investeerders hun initiële investeringen verliezen. De Financial Industry Regulatory Authority (FINRA) stelt voor dat bedrijven overwegen of kopers van sommige of alle gestructureerde producten een doorlichtingsproces moeten doorlopen dat vergelijkbaar is met die van optiehandelaren.
Een andere overweging is prijstransparantie. Er is geen uniforme prijsstelling standaard, waardoor het moeilijker wordt om de netto-of-pricing aantrekkelijkheid van alternatieve gestructureerd productaanbod dan het is te vergelijken, bijvoorbeeld om het net te vergelijken kostenratio’s van verschillende beleggingsfondsen of commissies onder broker-dealers. Veel uitgevers van gestructureerde producten verwerken de prijsstelling in hun optiemodellen om een expliciete vergoeding of andere kosten voor de belegger te vermijden. Aan de andere kant betekent dit dat de belegger de werkelijke waarde van impliciete kosten niet zeker weet .
Het komt neer op
Door de complexiteit van afgeleide effecten zijn ze lange tijd niet op een zinvolle manier vertegenwoordigd in traditionele retailportefeuilles en veel institutionele beleggingsportefeuilles. Gestructureerde producten kunnen veel derivatenvoordelen opleveren voor beleggers die er anders geen toegang toe zouden hebben. Als aanvulling op traditionele investeringsvehikels spelen gestructureerde producten een nuttige rol in modern portefeuillebeheer.