Wat zijn niet-afgestemde BDC’s?

Na de lage rentetarieven van hun obligatiefondsen in de jaren 2010, zijn veel beleggers op zoek gegaan naar meer nieuwe investeringsvehikels om een ​​gezond rendement te behalen. Een optie die ze hebben onderzocht, zijn bedrijven voor bedrijfsontwikkeling (BDC’s).

BDC’s bieden schuldfinanciering voor kleine en middelgrote bedrijven – vaak relatief nieuwe – die niet worden gedekt door een traditioneel ratingbureau. Als gevolg hiervan ontvangen BDC’s vaak veel hoger dan gemiddelde rente-inkomsten. Volgens het investeringsanalysebedrijf FactRight schommelde derente op hun onderliggende schuld de afgelopen jaren (2015-2017)rond de 7% tot 10%.

Maar de bedrijven dragen ook enkele ernstige risico’s, vooral die welke niet openbaar worden verhandeld op een effectenbeurs (vandaar de naam “niet-verhandelde BDC”). Het is niet ongebruikelijk dat beleggers te maken krijgen met verkoopcommissies van 10% die naar de makelaars gaan die ze verkopen. Velen krijgen ook te maken met een “ twee-en-twintig ” vergoedingsstructuur, vergelijkbaar met hedgefondsen, waarbij de BDC jaarlijks 2% aanrekent over de totale waarde van uw vermogen, naast een vergoeding van 20% over eventuele winsten. 

In een goed jaar kunnen de aandeelhouders van BDC die kosten overwinnen door middel van royale uitkeringen. Wanneer de intrinsieke waarde van het bedrijf echter in de war raakt, steken die vergoedingen er als een pijnlijke duim uit. Deze en andere factoren hebben ervoor gezorgd dat de populariteit van niet-verhandelde BDC’s kelderde sinds hun piek in 2014 toen ze $ 5,9 miljard aan investeerdersgelden ontvingen. Maar met de stijgende rentetarieven in oktober 2018, zijn ze klaar voor een ommekeer?

Recente bezuinigingen

De bloei ging van de BDC-roos in 2015. Op basis van de meest recent beschikbare gegevens, merkte een Wall Street Journal- stuk op dat aandeelhouders $ 25,7 miljoen uit niet-verhandelde BDC’s hadden teruggetrokken in het tweede kwartaal van 2015 en nog eens $ 47,3 miljoen in het derde kwartaal. De uitverkoop was gedeeltelijk een reactie op lopende regelgevingsregels die de manier waarop aandelen zouden worden gewaardeerd, hebben gewijzigd en meer transparantie vereisen met betrekking tot bedrijfsvergoedingen. Een andere factor was de blootstelling van veel niet-verhandelde BDC’s aan de energiemarkt, die werd geteisterd door de daling van de wereldwijde olieprijzen.

Als gevolg hiervan was er een toename van het aantal wanbetalingen op leningen – en investeerden investeerders haastig om hun BDC-aandelen in te wisselen. Een beleggingsonderneming, Business Development Corporation of America, moest aflossingen bevriezen na het bereiken van een interne drempel. Hoewel de meeste bedrijven slechts één keer per kwartaal aflossingen toestaan, was het misschien de eerste keer dat men de uitbetalingen moest stoppen om destabilisatie te voorkomen, de intrinsieke waarde van de BDC-belangen daalde in 2015 met 12,5% en overtrof de rente-inkomsten die deze bedrijven genereerden. Het nettoresultaat over de hele linie was een daling van 3,4% in hun totale rendement dat jaar.

De pijn hield de komende jaren aan. De niet-verhandelde BDC-fondsenwerving bedroeg in 2016 in totaal slechts $ 1,9 miljard. In 2017 daalde het met 58%, tot $ 840 miljoen aan eigen vermogen opgehaald, volgens Summit Investment Research, een due diligence bedrijf. Vanaf het eerste kwartaal van 2018 (de laatste beschikbare cijfers) is $ 112 miljoen opgehaald door BDC’s.

Liquiditeitsproblemen

BDC’s bestaan ​​al sinds 1980 en zijn tot stand gekomen met een wijziging van de Investment Company Act van 1940. Net als Real Estate Investment Trusts ( REIT’s ), worden degenen die in aanmerking komen als geregistreerde investeringsmaatschappijen (RIC’s) niet geconfronteerd met vennootschapsbelasting als ze elk jaar ten minste 90% van hun belastbaar inkomen aan aandeelhouders uitkeren. Tot voor kort waren de meeste gesloten fondsen die worden verhandeld op de New York Stock Exchange of andere openbare beurzen. Dat veranderde rond 2009, toen de interesse in niet-verhandelde BDC’s voor het eerst een vlucht nam. In 2014 haalden deze bedrijven een recordbedrag van $ 5,9 miljard per jaar aan vers kapitaal op.

Voor sommige makelaars die de bedrijven actief hebben aangesproken, waren BDC’s een kans om torenhoge commissies binnen te halen. Voor het publiek vormen ze een zeldzame kans om te investeren in jonge, veelbelovende bedrijven. In tegenstelling tot durfkapitaalfondsen kunnen zelfs kleine, niet- geaccrediteerde investeerders aandelen kopen. Maar niet-verhandelde BDC’s zijn ook notoir riskant, zelfs in vergelijking met traditionele junk-obligatiefondsen. Het zijn niet alleen de forse – sommigen zouden schandalige – uitgaven zeggen. Omdat ze niet op een beurs staan, zijn ze ook niet bijzonder liquide.

De Financial Industry Regulatory Authority (FINRA), een onafhankelijke regelgevende instantie voor de financiële sector, is al lang op hun hoede voor deze niet-verhandelde instrumenten. “Vanwege het illiquide karakter van niet-verhandelde BDC’s, zijn de uitstapmogelijkheden van investeerders mogelijk beperkt tot het periodiek terugkopen van aandelen door de BDC tegen hoge kortingen”, zei de organisatie in een brief uit 2013.

BDC’s zijn niet de enige schuldvehikels die de laatste tijd een klap hebben gekregen. De S&P High Yield Corporate Bond Index, een benchmark voor rommelobligaties, daalde in 2015 met 1,4% en is sindsdien in wezen vlak. Een deel van wat BDC’s echter uniek maakt, zijn de provisies met dubbele cijfers die zo vaak voorkomen in deze nichesector. Als een niet-op de beurs verhandelde BDC een vooruitbetaling van 10% in rekening brengt, krijgt u slechts $ 90 aan aandelen voor elke $ 100 die u investeert. Het rendement moet dus zoveel beter zijn dan bij andere investeringsmogelijkheden om er een slimme keuze van te maken.

Het komt neer op

Niet-verhandelde BDC’s hebben hoge vergoedingen, lage liquiditeit en zeer weinig transparantie. Die drie stakingen maken het moeilijk om te rechtvaardigen dat u ze in uw beleggingsopstelling houdt.

Maar ze zijn misschien klaar voor een comeback. De sector heeft geconsolideerd – minder, maar betere fondsen – en veel BDC’s zijn overgestapt op een flexibelere intervalfondsstructuur en hebben ook hun vergoedingen verlaagd. Bovendien kunnen “de intrede van institutionele managers en de acceptatie van de intervalfondsstructuur een hoognodig keerpunt betekenen”, aldus een Real Assets Advise r-rapport in juni 2018. “De toegang tot dit kaliber van managers en de unieke strategieën toegestaan ​​in de intervalfondsstructuur geven particuliere beleggers meer opties binnen de niet-verhandelde ruimte. “