25 juni 2021 3:56

Gemeenschappelijke meetmethoden voor beleggingsrisicobeheer

Risicobeheer is een cruciaal proces dat wordt gebruikt om investeringsbeslissingen te nemen. Het proces omvat het identificeren en analyseren van de hoeveelheid risico die met een investering gepaard gaat, en het accepteren van dat risico of het beperken ervan. Enkele veel voorkomende risicomaatstaven zijn onder meer standaarddeviatie, bèta, risicowaarde (VaR) en voorwaardelijke risicowaarde (CVaR).

Belangrijkste leerpunten

Een van de principes van beleggen is de afweging tussen risico en rendement, waarbij een grotere mate van risico wordt gecompenseerd door een hoger verwacht rendement.
Risico – of de waarschijnlijkheid van verlies – kan worden gemeten met behulp van statistische methoden die historische voorspellers zijn van beleggingsrisico en volatiliteit.
Hier kijken we naar enkele veelgebruikte statistieken, waaronder standaarddeviatie, Value-at-Risk (VaR), Beta en meer.

Standaardafwijking

Standaarddeviatie meet de spreiding van gegevens ten opzichte van de verwachte waarde. De standaarddeviatie wordt gebruikt bij het nemen van een investeringsbeslissing om de mate van historische volatiliteit die aan een investering is verbonden te meten in verhouding tot het jaarlijkse rendement. Het geeft aan hoeveel het huidige rendement afwijkt van het verwachte historisch normale rendement. Een aandeel met een hoge standaarddeviatie ervaart bijvoorbeeld een hogere volatiliteit en daarom is er een hoger risiconiveau verbonden aan het aandeel.

Voor diegenen die alleen geïnteresseerd zijn in potentiële verliezen terwijl ze mogelijke winsten negeren, kijkt de semi-deviatie in wezen alleen naar de standaarddeviaties naar beneden.

Sharpe-verhouding

De Sharpe-ratio meet de prestaties zoals gecorrigeerd voor de bijbehorende risico’s. Dit wordt gedaan door het rendement op een risicovrije belegging, zoals een Amerikaanse staatsobligatie, te verwijderen uit het ervaren rendement.

Dit wordt vervolgens gedeeld door de standaarddeviatie van de bijbehorende investering en dient als een indicator of het rendement van een investering te danken is aan verstandig beleggen of aan het aanvaarden van een extra risico.

Een variatie op de Sharpe-ratio is de Sortino-ratio, die de effecten van opwaartse prijsbewegingen op de standaarddeviatie wegneemt om zich te concentreren op de distributie van rendementen die onder het doel of het vereiste rendement liggen. De Sortino-ratio vervangt ook de risicovrije rente door het vereiste rendement in de teller van de formule, waardoor de formule het rendement van de portefeuille min het vereiste rendement, gedeeld door de verdeling van het rendement onder het doel of het vereiste rendement.

Een andere variatie op de Sharpe-ratio is de Treynor-ratio die gebruikmaakt van de bèta of correlatie van een portefeuille met de rest van de markt. Bèta is een maatstaf voor de volatiliteit en het risico van een investering in vergelijking met de algemene markt. Het doel van de Treynor-ratio is om te bepalen of een belegger wordt gecompenseerd voor het nemen van extra risico boven het inherente risico van de markt. De Treynor-ratio-formule is het rendement van de portefeuille verminderd met de risicovrije rente, gedeeld door de bèta van de portefeuille.

Bèta

Bèta is een andere veel voorkomende risicomaatstaf. Beta meet de hoeveelheid systematisch risico dat een individueel effect of een industriële sector heeft ten opzichte van de hele aandelenmarkt. De markt heeft een bèta van 1 en kan worden gebruikt om het risico van een effect in te schatten. Als de bèta van een effect gelijk is aan 1, beweegt de prijs van het effect mee met de markt. Een beveiliging met een bèta groter dan 1 geeft aan dat het volatieler is dan de markt.

Omgekeerd, als de bèta van een beveiliging kleiner is dan 1, geeft dit aan dat de beveiliging minder volatiel is dan de markt. Stel dat de bèta van een beveiliging 1.5 is. In theorie is de beveiliging 50 procent volatieler dan de markt.

Value at Risk (VaR)

Value at Risk (VaR) is een statistische maatstaf die wordt gebruikt om het risiconiveau van een portefeuille of bedrijf te beoordelen. De VaR meet het maximale potentiële verlies met een zekere mate van vertrouwen gedurende een bepaalde periode. Stel dat een portefeuille met investeringen een eenjarige VaR van 10 procent heeft van $ 5 miljoen. Daarom heeft de portefeuille een kans van 10 procent om over een periode van een jaar meer dan $ 5 miljoen te verliezen.

Voorwaardelijke Value at Risk (CVaR)

Conditional Value at Risk (CVaR ) is een andere risicomaatstaf die wordt gebruikt om het staartrisico van een investering te beoordelen. Gebruikt als uitbreiding op de VaR, beoordeelt de CVaR met een zekere mate van vertrouwen de waarschijnlijkheid dat er een breuk in de VaR komt; het probeert te beoordelen wat er met investeringen gebeurt boven de maximale verliesdrempel. Deze maat is gevoeliger voor gebeurtenissen die plaatsvinden aan het einde van een distributie – het staartrisico. Stel dat een risicomanager denkt dat het gemiddelde verlies op een investering $ 10 miljoen is voor de slechtste procent van de mogelijke resultaten voor een portefeuille. Daarom is de CVaR, of het verwachte tekort, $ 10 miljoen voor de staart van één procent.

R-kwadraat

R-kwadraat is een statistische maatstaf die het percentage van een fondsportefeuille of de bewegingen van een effect vertegenwoordigt die kunnen worden verklaard door bewegingen in een referentie-index. Voor vastrentende waarden en obligatiefondsen is de benchmark de US Treasury Bill. De S&P 500 Index is de benchmark voor aandelen en aandelenfondsen.

De R-kwadraatwaarden variëren van 0 tot 100. Volgens Morningstar heeft een beleggingsfonds met een R-kwadraatwaarde tussen 85 en 100 een prestatierecord dat nauw samenhangt met de index. Een fonds met een rating van 70 of lager presteert doorgaans niet zoals de index.

Beleggers in beleggingsfondsen dienen actief beheerde fondsen met hoge R-kwadraatratio’s te vermijden , die door analisten doorgaans worden bekritiseerd als “closet” -indexfondsen. In dergelijke gevallen heeft het weinig zin om hogere vergoedingen te betalen voor professioneel beheer als u dezelfde of betere resultaten kunt behalen met een indexfonds.

Categorieën van risico’s

Naast de specifieke maatregelen is risicobeheer onderverdeeld in twee brede categorieën: systematisch en niet-systematisch risico.

Systematisch risico

Systematisch risico houdt verband met de markt. Dit risico is van invloed op de algemene markt van het effect. Het is onvoorspelbaar en ondiversifieerbaar; Het risico kan echter worden beperkt door middel van afdekking. Politieke onrust is bijvoorbeeld een systematisch risico dat van invloed kan zijn op meerdere financiële markten, zoals de obligatie, aandelen- en valutamarkten. Een belegger kan zich tegen dit soort risico’s indekken door putopties op de markt zelf te kopen.

Niet-systematisch risico

De tweede risicocategorie, onsystematisch risico, houdt verband met een bedrijf of sector. Het is ook bekend als diversificeerbaar risico en kan worden verminderd door middel van activa diversificatie. Dit risico is alleen inherent aan een specifiek aandeel of bedrijfstak. Als een investeerder een olievoorraad koopt, neemt hij het risico op zich dat samenhangt met zowel de olie-industrie als het bedrijf zelf.

Stel dat een investeerder in een oliemaatschappij belegt, en hij gelooft dat de dalende olieprijs gevolgen heeft voor het bedrijf. De belegger kan proberen de andere kant van zijn positie in te nemen of zijn positie af te dekken door een putoptie op ruwe olie of op het bedrijf te kopen, of hij kan proberen het risico te verkleinen door middel van diversificatie door aandelen te kopen in detailhandel- of luchtvaartmaatschappijen. Hij verkleint een deel van het risico als hij deze routes neemt om zijn blootstelling aan de olie-industrie te beschermen. Als hij zich niet bezighoudt met risicobeheer, kunnen de aandelen- en olieprijzen van het bedrijf aanzienlijk dalen en kan hij zijn volledige investering verliezen, wat een ernstige impact heeft op zijn portefeuille.

Het komt neer op

Veel beleggers richten zich meestal uitsluitend op beleggingsrendementen, met weinig aandacht voor beleggingsrisico’s. De risicomaatstaven die we hebben besproken, kunnen enige balans bieden in de risico-rendementsvergelijking. Het goede nieuws voor beleggers is dat deze indicatoren voor hen worden berekend en beschikbaar zijn op een aantal financiële websites: ze worden ook verwerkt in veel onderzoeksrapporten op het gebied van beleggingen .

Hoe nuttig deze metingen ook zijn bij het overwegen van een belegging in aandelen, obligaties of beleggingsfondsen, het volatiliteitsrisico is slechts een van de factoren waarmee u rekening moet houden en die de kwaliteit van een belegging kunnen beïnvloeden.