Wat u moet weten over inflatie

Inflatie wordt gedefinieerd als een aanhoudende stijging van het algemene prijsniveau voor goederen en diensten. Het wordt gemeten als een jaarlijkse procentuele stijging zoals gerapporteerd in de consumentenprijsindex (CPI), die over het algemeen maandelijks wordt opgesteld door het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics. Naarmate de inflatie stijgt, neemt de koopkracht af, worden de waarde van vaste activa beïnvloed, passen bedrijven hun prijsstelling van goederen en diensten aan, reageren financiële markten en is er een impact op de samenstelling van beleggingsportefeuilles.

Zelfstudie: alles over inflatie

Inflatie is tot op zekere hoogte een feit in het leven. Consumenten, bedrijven en investeerders worden beïnvloed door een stijgende trend in prijzen. In dit artikel zullen we verschillende elementen in het door inflatie beïnvloede beleggingsproces bekijken en u laten zien waar u op moet letten. Financiële rapportage en prijsveranderingen In de periode van 1979 tot 1986 experimenteerde de Financial Accounting Standards Board (FASB) met ‘inflatieboekhouding’, wat vereiste dat bedrijven aanvullende informatie over constante dollar en actuele kosten (niet-gecontroleerd) in hun jaarverslagen opnemen. De richtlijnen voor deze benadering zijn uiteengezet in Statement of Financial Accounting Standards No. 33, waarin wordt gesteld dat “inflatie ertoe leidt dat financiële overzichten tegen historische kosten illusoire winsten laten zien en de erosie van kapitaal maskeren “.

Met weinig tamtam of protest werd SFAS nr. 33 in 1986 stilletjes ingetrokken. Niettemin zouden serieuze investeerders een redelijk begrip moeten hebben van hoe veranderende prijzen de financiële overzichten, marktomgevingen en investeringsrendementen kunnen beïnvloeden.

Vennootschappelijke jaarrekening In een balans worden vaste activa – materiële vaste activa – gewaardeerd tegen hun aanschaffingsprijs (historische kostprijs), die aanzienlijk ondergewaardeerd kan zijn in vergelijking met de huidige marktwaarden van de activa. Het is moeilijk te generaliseren, maar voor sommige bedrijven zou dit historische / huidige kostenverschil kunnen worden toegevoegd aan de activa van een bedrijf, wat de vermogenspositie van het bedrijf zou versterken en de verhouding tussen vreemd en eigen vermogen zou verbeteren.

In termen van de grondslagen voor financiële verslaggeving, ondernemingen die gebruik maken van de last-in, first-out (LIFO) voorraadkosten waardering nauwer overeenkomen met de kosten en prijzen in een inflatoire omgeving. Zonder in te gaan op alle boekhoudkundige fijne kneepjes, onderschat LIFO de voorraadwaarde, overschat de verkoopkosten en verlaagt daarom de gerapporteerde inkomsten. first-in, first-out (FIFO) en gemiddelde kosten. (Lees Voorraadwaardering voor beleggers: FIFO en LIFO voor meer informatie.)

Mark et Sentiment Elke maand rapporteert het Bureau of Labor Statistics van het Amerikaanse ministerie van Handel over twee belangrijke inflatie-indicatoren: de consumentenprijsindex (CPI) en de producentenprijsindex (PPI). Deze indexen zijn de twee belangrijkste metingen van respectievelijk de inflatie in de detailhandel en de groothandel. Ze worden nauwlettend gevolgd door financiële analisten en krijgen veel media-aandacht.

De CPI- en PPI-releases kunnen markten in beide richtingen bewegen. Beleggers lijken een opwaartse beweging niet erg te vinden (gerapporteerde lage of matigende inflatie), maar maken zich grote zorgen wanneer de markt daalt (gerapporteerde hoge of versnellende inflatie). Het belangrijkste om te onthouden over deze gegevens is dat het de trend van beide indicatoren over een langere periode is die relevanter is voor beleggers dan enige enkele release. Beleggers wordt aangeraden deze informatie langzaam te verwerken en niet overdreven te reageren op de bewegingen van de markt. (Lees voor meer informatie The Consumer Price Index: A Friend To Investors.)

Rentetarieven Een van de meest gerapporteerde kwesties in de financiële pers is wat de Federal Reserve doet met rentetarieven. De periodieke bijeenkomsten van het Federal Open Market Committee (FOMC) zijn een belangrijk nieuwsevenement in de investeringsgemeenschap. Het FOMC gebruikt het streefpercentage van de federale fondsen als een van de belangrijkste instrumenten om de inflatie en het tempo van de economische groei te beheersen. Als de inflatoire druk toeneemt en de economische groei versnelt, zal de Fed het streefpercentage van de Fed-fondsen verhogen om de kosten van lenen te verhogen en de economie te vertragen. Als het tegenovergestelde gebeurt, zal de Fed haar streefrente verlagen. (Lees The Federal Reserve voor meer informatie.)

Dit is allemaal logisch voor economen, maar de aandelenmarkt is veel gelukkiger met een lage rente dan een hoge, wat zich vertaalt in lage tot matige inflatieverwachtingen. Een zogenaamd ” Goudlokje ” – niet te hoog, niet te laag – inflatiecijfer biedt de beste tijden voor aandelenbeleggers.

Toekomstige koopkracht Algemeen wordt aangenomen dat aandelen, omdat bedrijven hun prijzen voor goederen en diensten kunnen verhogen, een betere indekking bieden tegen inflatie dan vastrentende beleggingen. Voor obligatiebeleggers verslindt inflatie, ongeacht het niveau, hun hoofdsom en vermindert de toekomstige koopkracht. De inflatie is in de recente geschiedenis tamelijk matig geweest; Het is echter twijfelachtig of investeerders deze omstandigheid als vanzelfsprekend kunnen beschouwen. Het zou zelfs voor de meest conservatieve beleggers verstandig zijn om een ​​redelijk niveau van aandelen in hun portefeuilles aan te houden om zichzelf te beschermen tegen de eroderende effecten van inflatie. (Zie voor gerelateerde literatuur De effecten van inflatie beteugelen.)

Conclusie De inflatie zal altijd bij ons zijn; het is een economisch gegeven in het leven. Het is niet intrinsiek goed of slecht, maar het heeft zeker invloed op de investeringsomgeving. Beleggers moeten de impact van inflatie begrijpen en hun portefeuilles dienovereenkomstig structureren. Eén ding is duidelijk: afhankelijk van persoonlijke omstandigheden moeten beleggers een mix van aandelen- en vastrentende beleggingen aanhouden met voldoende reële opbrengsten om inflatoire problemen aan te pakken.