Analyse van de prestaties van beleggingsfondsen
Er zijn een aantal aantrekkelijke beleggingsfondsen en fondsbeheerders die zowel op lange als korte termijn zeer goed hebben gepresteerd. Soms kunnen de prestaties worden toegeschreven aan de superieure aandelenselectie en / of beslissingen over activaspreiding. In dit artikel zullen we samenvatten hoe we de portefeuille van een beleggingsfonds analyseren en bepalen of er specifieke prestatiedrivers zijn.
Portfolio analyse
Alle beleggingsfondsen hebben een bepaald beleggingsmandaat dat specificeert of het fonds zal beleggen in grote of kleine bedrijven en of die bedrijven groei of waardekenmerken vertonen. Aangenomen wordt dat de beheerder van het onderlinge fonds zich zal houden aan de vermelde beleggingsdoelstelling. Het is een goed begin om het specifieke beleggingsmandaat van het fonds te begrijpen, maar er is meer om de prestaties te financieren dat alleen kan worden onthuld door in de loop van de tijd wat dieper in de portefeuille van het fonds te graven.
Sectorgewichten
Soms zullen fondsbeheerders aangetrokken worden tot bepaalde sectoren, ofwel omdat ze diepere ervaring hebben binnen die sectoren, ofwel de kenmerken die ze in bedrijven zoeken, hen dwingen om in bepaalde sectoren te komen. Een afhankelijkheid van een bepaalde sector kan een manager beperkte mogelijkheden bieden als hij zijn investeringsnet niet heeft verbreed.
Om het sectorgewicht van een fonds te bepalen, moeten we analytische software of bronnen zoals Yahoo of MSN gebruiken. Ongeacht hoe de informatie wordt verkregen, moet de belegger het fonds vergelijken met de relevante indexen om te bepalen waar de fondsbeheerder zijn allocatie aan specifieke sectoren heeft verhoogd of verlaagd ten opzichte van de index. Deze analyse zal licht werpen op de over- / onderblootstelling van de beheerder aan specifieke indices (ten opzichte van de index) om meer inzicht te krijgen in de tendensen of prestatiedrivers van de fondsbeheerder.
De analyse kan zo eenvoudig zijn als een opsomming van het fonds en de relevante indexen naast elkaar met een uitsplitsing per sector. Bijvoorbeeld voor een large-cap manager, de eenvoudigste manier om sector afhankelijkheid te bepalen is om het fonds te plaatsen sector uitsplitsing naast zowel de S & P 500 / Citigroup Growth Index en de S & P 500 / Citigroup Value Index. Beide indices vertonen unieke uitsplitsingen naar sectoren omdat bepaalde sectoren routinematig in de waardecategorie vallen, terwijl andere in de groeicategorie vallen. Technologie, meer bekend als een groeisector, zal een hoger gewicht hebben in de S & P / Citigroup Growth Index dan in de S&P 500 / Citigroup Value Index. De industrie daarentegen, die bekend staat als een waardesector, zal een hoger gewicht hebben in de S&P 500 / Citigroup Value Index dan in de S&P 500 / Citigroup Growth Index. Een vergelijking van het fonds ten opzichte van de uitsplitsing naar sector van deze twee indices zal aangeven of het fonds in overeenstemming is met het gestelde mandaat en eventuele over- of onderallocaties aan een specifieke sector aan het licht brengen.
De sleutel tot deze analyse is om deze uit te voeren op zowel huidige als historische gegevens om eventuele tendensen van de fondsbeheerder te identificeren.
Attributie-analyse
Er zijn fondsbeheerders die beweren een top downbenadering te hebben en anderen die beweren een bottom upbenadering te hebben bij aandelenselectie. Top-down geeft aan dat een fondsbeheerder de economische omgeving evalueert om wereldwijde trends te identificeren, en vervolgens bepaalt welke regio’s of sectoren zullen profiteren van deze trends. De fondsbeheerder gaat vervolgens op zoek naar specifieke bedrijven binnen die regio’s of sectoren die aantrekkelijk zijn.
Een bottom-upbenadering negeert daarentegen voor het grootste deel macro-economische factoren bij het zoeken naar bedrijven om in te investeren. Een manager die een bottom-up-methodologie hanteert, filtert het hele universum van bedrijven op basis van als waardering, winst, omvang, groei of een verscheidenheid aan combinaties van dit soort factoren. Vervolgens voeren ze een rigoureuze due diligence uit bij de bedrijven die elke fase van het filterproces doorlopen.
Om te bepalen of een fondsbeheerder daadwerkelijk waarde toevoegt aan de prestaties op basis van activaspreiding of aandelenselectie, moet een belegger een toeschrijvingsanalyse voltooien die de prestaties van een fonds bepaalt op basis van activaspreiding versus prestaties die worden aangedreven door aandelenselectie. Attributie-analyse kan bijvoorbeeld aan het licht brengen dat een manager onjuiste weddenschappen op sectoren heeft geplaatst, maar de beste aandelen binnen elke sector heeft gekozen. In dit voorbeeld zou deze manager een bottom-up benadering moeten hebben. Als het mandaat van de beheerder een top-down-methodologie beschrijft, kan dit een reden tot bezorgdheid zijn, omdat we hebben ontdekt dat de fondsbeheerder een slechte asset-allocatie heeft verricht (top-down).
Laten we als voorbeeld een portfolio met vijf sectoren bekijken:
In de onderstaande tabellen vergelijken we een portefeuille van beleggingsfondsen met de relevante benchmark en stellen we vast hoeveel van de prestatie van de portefeuille was toe te schrijven aan activaspreiding (sectorgewichten) versus hoeveel toe te schrijven was aan superieure aandelenselectie.
In de eerste grafiek zien we de sectorwegingen voor de portefeuille van het fonds voor elk van de vijf sectoren. De tweede kolom in die grafiek toont het rendement van elke sector binnen die portefeuille, en de derde kolom berekent de bijdrage van elke sector aan het totale rendement van het fonds (gewicht x rendement).
Stap 1: Bepaal de sectorwegingen voor zowel het fonds als de index.
Stap 2: Bereken de bijdrage van elke sector voor het fonds door het sectorgewicht te vermenigvuldigen met het sectorrendement. Herhaal voor de index.
Stap 3: Bereken het rendement voor het fonds door de bijdrage van elke sector bij elkaar op te tellen. Herhaal voor de index. In dit geval had het fonds een rendement over de periode van 4,38%. De tweede grafiek toont dezelfde berekeningen voor de relevante benchmark. We konden zien dat het totale rendement voor de benchmark 3,55% bedroeg en dat het fonds 0,83% beter presteerde dan de benchmark.
Stap 4: Bereken het overwogen bedrag door het indexgewicht voor elke sector af te trekken van het fondsgewicht voor elke sector.
Stap 5: Bereken het rendement door het indexrendement voor elke sector af te trekken van het fondsrendement voor elke sector. Merk op dat het fonds een weging van 30% had in sector 1, terwijl de benchmark slechts een weging van 20% had. Als zodanig heeft de fondsbeheerder te veel aan deze sector toegewezen, ervan uitgaande dat deze beter zou presteren. We kunnen zien aan het rendement van 4,2% voor Sector 1 binnen het fonds dat 2% lager was dan het rendement voor dezelfde sector binnen de benchmark. Nu kan dit een beetje lastig worden: de fondsbeheerder heeft de juiste keuze gemaakt om toe te wijzen aan Sector 1, aangezien de sector voor de benchmark een rendement had van 6,2%, het hoogste van alle vijf sectoren. De aandelenselectie binnen de sector was echter niet erg goed en daarom had het fonds slechts een rendement van 4,2%.
Stap 6: Bereken de selectieattributie door het benchmarkgewicht te vermenigvuldigen met het verschil in prestatie.
Stap 7: Bereken de toewijzingstoewijzing door het indexrendement voor elke sector te vermenigvuldigen met het overwogen bedrag.
Stap 8: Bereken de interactie door de kolom overgewicht te vermenigvuldigen met de prestatiekolom.
De derde grafiek toont de berekening van zowel de allocatie- als de effectenselectiebijdrage. In dit voorbeeld was de bijdrage van de manager aan de prestatie voor de overweging in Sector 1 0,62%, maar de manager deed het slecht met de effectenselectie, wat resulteerde in een bijdrage van -0,4%.
De laatste tabel toont het actief beheereffect van 0,88% positief min het onverklaarde deel van -0,055, resulterend in een actieve beheerbijdrage van 0,825%.
Zoals u kunt zien, is deze informatie erg handig om te bepalen of een manager de prestaties stimuleert door middel van assetallocatie (top-down) of effectenselectie (bottom-up) analyse. De resultaten van deze analyse moeten worden vergeleken met het mandaat van het fonds en het proces van de fondsbeheerder.
Het komt neer op
Er zijn veel andere factoren waarmee u rekening moet houden bij het analyseren van de portefeuille van een beleggingsfonds. Door de sectorwegingen van een fonds en de toerekening van de fondsbeheerder aan de prestaties te analyseren, kan een belegger de historische prestaties van het fonds beter begrijpen en hoe deze binnen een gediversifieerde portefeuille van andere fondsen moet worden gebruikt. Een belegger kan de portefeuille ook opsplitsen in groeperingen van marktkapitalisaties en bepalen of de fondsbeheerder bijzonder bedreven is in het selecteren van bedrijven met bepaalde groottekenmerken.
Welke factor of kenmerk een belegger ook wil analyseren, de resultaten kunnen waardevol inzicht geven in de vaardigheid van een manager en het opbouwproces van de belegger verder verbeteren. Idealiter zou een belegger een mix van goede allocatoren en goede aandelenselectie willen, evenals fondsbeheerders met verschillende expertiseniveaus in bepaalde sectoren. Dit type analyse, hoewel tijdrovend, kan de informatie opleveren die nodig is om een portfolio op de juiste manier samen te stellen.