Een inleiding tot handelspapier

De wereld van vastrentende waarden kan worden onderverdeeld in twee hoofdcategorieën. Kapitaalmarkten bestaan ​​uit effecten met een looptijd van meer dan 270 dagen, terwijl de geldmarkt alle vastrentende instrumenten omvat die binnen 270 dagen of minder vervallen. Het handelspapier valt in de laatste categorie en is een vaste waarde in veel onderlinge geldmarktfondsen. Dit kortetermijninstrument kan een haalbaar alternatief zijn voor particuliere beleggers in vastrentende waarden die op zoek zijn naar een beter rendement op hun geld.

Kenmerken van handelspapier

Handelspapier is een ongedekte vorm van een promesse waarvoor een vaste rente wordt betaald. Het wordt doorgaans uitgegeven door grote banken of bedrijven om kortlopende vorderingen te dekken en te voldoen aan financiële verplichtingen op korte termijn, zoals financiering voor een nieuw project. Net als bij elk ander type obligatie of schuldinstrument, biedt de uitgevende entiteit het papier aan in de veronderstelling dat het in staat zal zijn om zowel de rente als de hoofdsom op vervaldag te betalen. Het wordt zelden gebruikt als financieringsvehikel voor langlopende verplichtingen omdat andere alternatieven daarvoor geschikter zijn.

Het handelspapier biedt een handige financieringsmethode omdat het emittenten in staat stelt de hindernissen en kosten van het aanvragen en beveiligen van doorlopende zakelijke leningen te vermijden, en de Securities and Exchange Commission (SEC) vereist niet dat effecten die op de geldmarkt worden verhandeld, worden geregistreerd. Het wordt meestal met korting aangeboden met looptijden die kunnen variëren van één tot 270 dagen, hoewel de meeste uitgiften binnen één tot zes maanden vervallen.

Geschiedenis van Commercial Paper

Handelspapier werd meer dan 100 jaar geleden voor het eerst geïntroduceerd toen New Yorkse handelaren hun kortetermijnverplichtingen begonnen te verkopen aan dealers die als tussenpersoon optraden. Deze dealers kochten de bankbiljetten met een korting van hun nominale waarde en gaven ze vervolgens door aan banken of andere investeerders. De lener zou de investeerder dan een bedrag terugbetalen dat gelijk is aan de nominale waarde van de notitie.

Marcus Goldman van Goldman Sachs was de eerste handelaar op de geldmarkt die handelspapier kocht, en zijn bedrijf werd na de burgeroorlog een van de grootste handelaren in handelspapier in Amerika. De Federal Reserve begon ook handelspapier te verhandelen samen met schatkistpapier vanaf die tijd tot de Tweede Wereldoorlog om het niveau van de monetaire reserves die tussen de banken circuleerden te verhogen of te verlagen.

Na de oorlog begon commercial paper door een groeiend aantal bedrijven te worden uitgegeven, en uiteindelijk werd het het belangrijkste schuldinstrument op de geldmarkt. Een groot deel van deze groei werd mogelijk gemaakt door de opkomst van de consumentenkredietsector, aangezien veel creditcarduitgevers faciliteiten en diensten voor kaarthouders zouden bieden aan handelaren met geld dat met commercial paper was gegenereerd. De kaartuitgevers zouden dan de door klanten op de kaarten geplaatste vorderingen van deze handelaars kopen (en een aanzienlijke winst maken op de spread).

Een debat woedde in de jaren 1980 over de vraag of de banken werden het overtreden van de Bankwet van 1933 door het overnemen van commercial paper, omdat het niet als een obligatie met de SEC is geclassificeerd. Tegenwoordig is commercial paper de belangrijkste bron van kortetermijnfinanciering voor emittenten van beleggingskwaliteit, samen met commerciële leningen, en wordt het nog steeds op grote schaal gebruikt in de creditcardindustrie.

Commerciële papiermarkten

Handelspapier wordt traditioneel uitgegeven en verhandeld tussen instellingen in coupures van $ 100.000, met bankbiljetten die dit bedrag overschrijden in stappen van $ 1.000. Financiële conglomeraten zoals beleggingsondernemingen, banken en onderlinge fondsen zijn van oudsher de belangrijkste kopers op deze markt, en er bestaat een beperkte secundaire markt voor dit papier binnen de banksector.

Vermogende individuele beleggers hebben historisch gezien ook toegang kunnen krijgen tot het aanbod van commercial paper via een onderhandse plaatsing. De markt kreeg een zware klap toen Lehman Brothers in 2008 failliet ging, en als gevolg daarvan werden nieuwe regels en beperkingen ingesteld op het type en de hoeveelheid handelspapier dat in geldmarktfondsen kon worden aangehouden. Desalniettemin komen deze instrumenten steeds meer beschikbaar voor particuliere beleggers via online verkooppunten die worden gesponsord door financiële dochterondernemingen.

Handelspapier betaalt gewoonlijk een hogere rente dan gegarandeerde instrumenten, en de rentetarieven stijgen meestal samen met de nationale economische groei. Sommige financiële instellingen staan ​​hun klanten zelfs toe om cheques uit te schrijven en online overboekingen te doen met handelspapieren op dezelfde manier als een contant geld- of geldmarktrekening.

Beleggers moeten zich er echter van bewust zijn dat deze bankbiljetten niet FDIC-verzekerd zijn. Ze worden uitsluitend gedekt door de financiële kracht van de emittent, op dezelfde manier als elk ander type bedrijfsobligatie of obligatielening. Standard & Poor’s en Moody’s beoordelen beide op regelmatige basis commercial paper met hetzelfde ratingsysteem als voor bedrijfsobligaties, waarbij AAA en Aaa hun hoogste ratings zijn. Net als bij elk ander type schuldinvestering, betalen commercial paper-aanbiedingen met lagere ratings dienovereenkomstig hogere rentetarieven. Maar er is geen rommelmarkt beschikbaar, aangezien commercial paper alleen kan worden aangeboden door investment-grade bedrijven.

Standaardinstellingen voor handelspapier

In de praktijk is de Issuing and Paying Agent, of IPA, verantwoordelijk voor het melden van het in gebreke blijven van de emittent van commercial paper aan investeerders en alle betrokken wisselcommissies. Aangezien commercial paper ongedekt is, is er zeer weinig verhaal voor beleggers die in gebreke blijven bij papier, behalve voor het inroepen van andere verplichtingen of het verkopen van aangehouden aandelen van het bedrijf. In feite kan een grote wanbetaling de hele commercial paper-markt zelfs doen schrikken. Veel uitgevers van handelspapier kopen een verzekering als een vorm van back-up.

Defaults komen vaker voor dan in voorgaande jaren. Vóór de financiële crisis van 2007-2008 kwamen emittenten van commercial paper in de VS ongeveer 3% van hun uitgiften in gebreke. Dat aantal is in 2007-08 sterk gestegen. In feite is het uitstaande bedrag aan handelspapier in september 2008 met ongeveer 29% gedaald uit angst voor aanhoudende wanbetaling.

Een beroemd voorbeeld van het in gebreke blijven van commercial paper vond plaats in 1970 toen de transportgigant Penn Central failliet ging. Het bedrijf is in gebreke gebleven met al zijn verplichtingen op het gebied van commercial paper. Het onmiddellijke gevolg was dat de schuldeisers hun geld verloren. Er zweefde zoveel handelspapier van Penn Central rond dat de hele markt voor handelspapier een klap kreeg. Emittenten die geen relatie hadden met Penn Central zagen dat investeerders het vertrouwen in het instrument helemaal verloren. De commercial paper-markt daalde binnen een maand met bijna 10%. Na dit debacle werd de praktijk van het kopen van reservekredietverplichtingen als een vorm van verzekering voor handelspapier gemeengoed in de markt.

Handelen in handelspapier

Het is mogelijk voor kleine particuliere beleggers om handelspapier te kopen, hoewel er verschillende beperkingen zijn die het moeilijker maken. Het meeste handelspapier wordt verkocht en doorverkocht aan institutionele beleggers, zoals grote financiële instellingen, hedgefondsen en multinationals. Een particuliere belegger zou toegang moeten hebben tot zeer grote hoeveelheden kapitaal om handelspapier te kopen en te bezitten; anders is indirecte belegging mogelijk via onderlinge fondsen, op de beurs verhandelde fondsen (ETF’s) of een geldmarktrekening die wordt beheerd en aangehouden bij een bewaarinstelling.

Factoren zoals regelgevingskosten, de omvang van het investeerbaar kapitaal en fysieke toegang tot de kapitaalmarkten kunnen het voor een individuele of particuliere investeerder erg moeilijk maken om commercial paper te kopen en te bezitten.

Commercieel papier wordt bijvoorbeeld meestal verkocht in ronde partijen van in totaal $ 100.000. Deze drempel op zich maakt het kopen van commercial paper over het algemeen exclusief voor institutionele beleggers en vermogende particulieren. Verder hebben broker-dealers die handelspapier uitgeven namens een klant reeds bestaande relaties met institutionele kopers die de markt efficiënt maken door grote aankopen van primaire aanbiedingen. Ze zullen waarschijnlijk niet naar individuele beleggers kijken als een bron van kapitaal om de transactie te financieren.

Tarieven en prijzen voor handelspapier

De Federal Reserve Board publiceert de huidige tarieven die door commercial paper worden betaald op haar website.  De FRB publiceert ook de tarieven van financieel en niet-financieel commercial paper met een AA-rating in zijn H.15 Statistical Release, dagelijks op werkdagen van maandag tot en met vrijdag om 16:15 uur. De gegevens die voor deze publicatie worden gebruikt, zijn afkomstig van de Depository Trust & Clearing Corporation (DTCC), en de tarieven worden berekend op basis van de geschatte relatie tussen de couponrente van nieuwe uitgiften en hun looptijden. Aanvullende informatie over tarieven en handelsvolumes is elke dag beschikbaar voor de activiteit van de vorige dag. De cijfers voor elke uitstaande uitgifte van commercial paper zijn ook elke woensdag aan het einde van de werkdag en op de laatste werkdag van elke maand beschikbaar.

Het komt neer op

Handelspapier wordt via veel verkooppunten in toenemende mate beschikbaar voor particuliere beleggers. Degenen die op zoek zijn naar hogere opbrengsten, zullen deze instrumenten waarschijnlijk aantrekkelijk vinden vanwege hun superieure rendement met een bescheiden risico. Neem voor meer informatie over commercial paper contact op met uw financieel adviseur of bezoek de website van de Federal Reserve Board.