Risicogewogen activa
Wat zijn risicogewogen activa?
Risicogewogen activa worden gebruikt om het minimale kapitaalbedrag te bepalen dat banken en andere financiële instellingen moeten aanhouden om het risico op insolventie te verkleinen. Het kapitaalvereiste is gebaseerd op een risicobeoordeling voor elk type bankactiva.
Een lening die is gedekt door een kredietbrief wordt bijvoorbeeld als risicovoller beschouwd en vereist dus meer kapitaal dan een hypotheeklening die is gedekt door onderpand.
Belangrijkste leerpunten
- Basel III, een set van internationale bankregelgeving, legt de richtlijnen vast rond risicogewogen activa.
- Risicocoëfficiënten worden bepaald op basis van de kredietwaardigheid van bepaalde soorten bankactiva.
- Leningen met onderpand worden als minder riskant beschouwd dan andere, omdat het onderpand wordt beschouwd als aanvulling op de bron van terugbetaling bij het berekenen van het risico van een actief.
Inzicht in risicogewogen activa
De hypotheekleningen op subprime-niveau die een veel hoger risico op wanbetaling hadden dan bankmanagers en toezichthouders voor mogelijk hielden. Toen consumenten hun hypotheek in gebreke bleven, verloren veel financiële instellingen grote hoeveelheden kapitaal, en sommigen werden insolvent.
Bazel III, een reeks internationale bankregelgeving, bevat bepaalde richtlijnen om te voorkomen dat dit probleem zich voortzet. Regelgevers staan er nu op dat elke bank haar activa moet groeperen per risicocategorie, zodat het vereiste kapitaal overeenkomt met het risiconiveau van elk activatype. Basel III gebruikt kredietwaardigheidsbeoordelingen van bepaalde activa om hun risicocoëfficiënten vast te stellen. Het doel is om te voorkomen dat banken grote hoeveelheden kapitaal verliezen wanneer een bepaalde beleggingscategorie sterk in waarde daalt.
Er zijn veel manieren waarop risicogewogen activa worden gebruikt om de solvabiliteitsratio van banken te berekenen.
Bankiers moeten het potentiële rendement op een activacategorie in evenwicht brengen met het bedrag aan kapitaal dat ze voor de activaklasse moeten aanhouden.
Hoe activarisico te beoordelen
Regelgevers overwegen verschillende instrumenten om het risico van een bepaalde activacategorie te beoordelen. Aangezien een groot percentage van de bankactiva uit leningen bestaat, houden toezichthouders zowel rekening met de bron van aflossing van de lening als met de onderliggende waarde van het onderpand.
Een lening voor een commercieel gebouw, bijvoorbeeld, genereert rente en aflossingen op basis van lease inkomsten van huurders. Als het gebouw niet volledig is verhuurd, genereert het onroerend goed mogelijk niet voldoende inkomsten om de lening terug te betalen. Aangezien het gebouw als onderpand dient voor de lening, houden banktoezichthouders ook rekening met de marktwaarde van het gebouw zelf.
Een Amerikaanse staatsobligatie wordt daarentegen gedekt door het vermogen van de federale overheid om belastingen te genereren. Deze effecten hebben een hogere kredietwaardigheid en het aanhouden van deze activa vereist dat de bank veel minder kapitaal bij zich heeft dan een commerciële lening. Onder Bazel III krijgen Amerikaanse staatsschulden en effecten een risicogewicht van 0%, terwijl woninghypotheken die niet door de Amerikaanse overheid worden gegarandeerd ergens tussen 35% en 200% worden gewogen, afhankelijk van een glijdende schaal van de risicobeoordeling.
Speciale overwegingen
Bankmanagers zijn ook verantwoordelijk voor het gebruik van activa om een redelijk rendement te genereren. In sommige gevallen kunnen activa die meer risico met zich meebrengen ook een hoger rendement voor de bank opleveren, omdat die activa een hoger niveau van rentebaten voor de kredietverstrekker opleveren. Als het management een diverse portefeuille aan activa creëert, kan de instelling een redelijk rendement op de activa genereren en ook voldoen aan de kapitaalvereisten van de toezichthouder.