Termijncontracten: de basis van alle derivaten
De meest complexe soorten beleggingsproducten vallen vaak onder de brede categorie van afgeleide effecten. Voor de meeste beleggers is het concept van derivaten moeilijk te begrijpen. Aangezien derivaten echter doorgaans worden gebruikt door overheidsinstanties, bankinstellingen, vermogensbeheerders en andere soorten bedrijven om hun beleggingsrisico’s te beheren, is het belangrijk dat beleggers een algemene kennis hebben van wat deze producten vertegenwoordigen en hoe ze worden gebruikt door beleggingen. professionals.
Een van de oudste en meest gebruikte derivaten is inderdaad het termijncontract, dat dient als conceptuele basis voor veel andere soorten derivaten die we tegenwoordig zien. Hier bekijken we forwards en begrijpen we hoe ze werken en waar ze worden gebruikt.
Belangrijkste leerpunten
- Een termijncontract is een op maat gemaakt derivatencontract dat tegenpartijen verplicht om een actief tegen een bepaalde prijs op een toekomstige datum te kopen (ontvangen) of te verkopen (leveren).
- Een termijncontract kan worden gebruikt voor hedging of speculatie, hoewel het vanwege zijn niet-gestandaardiseerde karakter bijzonder nuttig is voor hedging.
- Op forexmarkten worden forwards gebruikt om arbitragemogelijkheden te benutten in de kosten van het dragen van verschillende valuta’s.
- Als u begrijpt hoe forwards werken, kan een beter begrip ontstaan van meer complexe en genuanceerde derivatenproducten zoals opties en swaps.
Handels- en afwikkelingsprocedures
Termijncontracten worden verhandeld op de over-the-counter (OTC) -markt, wat betekent dat ze niet op een beurs worden verhandeld. Wanneer een termijncontract afloopt, wordt de transactie op twee manieren afgewikkeld. De eerste manier is via een proces dat bekend staat als ‘ fysieke levering’.
Bij dit type schikking betaalt de partij die long is in de termijncontractpositie de partij die short is de positie wanneer het actief daadwerkelijk wordt geleverd en de transactie is afgerond. Hoewel het transactionele concept “levering” eenvoudig te begrijpen is, kan de implementatie van de levering van de onderliggende waarde erg moeilijk zijn voor de partij die de shortpositie aanhoudt. Als gevolg hiervan kan een termijncontract ook worden voltooid via een proces dat bekend staat als ‘afwikkeling in contanten’.
Een afwikkeling in contanten is complexer dan een afwikkeling van leveringen, maar is nog steeds relatief eenvoudig te begrijpen. Stel bijvoorbeeld dat aan het begin van het jaar een graanbedrijf via een termijncontract overeenkomt om op 30 november van hetzelfde jaar 1 miljoen bushels maïs te kopen voor $ 5 per bushel van een boer.
Stel dat maïs eind november op de vrije markt wordt verkocht voor $ 4 per bushel. In dit voorbeeld zal het graanbedrijf, dat een lange contractpositie heeft, van de boer een actief ontvangen dat nu $ 4 per bushel waard is. Echter, aangezien in het begin van het jaar was afgesproken dat het graanbedrijf $ 5 per bushel zou betalen, kon het graanbedrijf de boer eenvoudig vragen om de maïs op de vrije markt te verkopen voor $ 4 per bushel, en het graanbedrijf zou een contante betaling van $ 1 per bushel aan de boer. Volgens dit voorstel zou de boer nog steeds $ 5 per schepel maïs ontvangen.
Wat de andere kant van de transactie betreft, zou het graanbedrijf dan gewoon de benodigde schepel maïs op de open markt kopen voor $ 4 per schepel. Het netto-effect van dit proces zou een betaling van $ 1 per bushel maïs zijn van het graanbedrijf aan de boer. In dit geval werd een afwikkeling in contanten gebruikt met als enig doel het leveringsproces te vereenvoudigen.
Valutatermijncontracten
Termijncontracten kunnen zodanig worden aangepast dat ze complexe financiële instrumenten worden. Een valutatermijncontract kan worden gebruikt om dit punt te illustreren. Voordat een valutatermijncontracttransactie kan worden verklaard, is het eerst belangrijk om te begrijpen hoe valuta’s aan het publiek worden genoteerd en hoe ze door institutionele beleggers worden gebruikt om financiële analyses uit te voeren.
Als een toerist Times Square in New York City bezoekt, zal hij waarschijnlijk een wisselkantoor vinden dat wisselkoersen van vreemde valuta per Amerikaanse dollar boekt. Dit type conventie wordt vaak gebruikt. Het staat bekend als een indirecte quote en is waarschijnlijk de manier waarop de meeste particuliere beleggers denken in termen van het wisselen van geld.
Bij het uitvoeren van financiële analyses gebruiken institutionele beleggers echter de methode voor directe notering, die het aantal eenheden van binnenlandse valuta per eenheid van vreemde valuta specificeert. Dit proces is vastgesteld door analisten in de effectenindustrie, omdat institutionele beleggers de neiging hebben om te denken in termen van de hoeveelheid binnenlandse valuta die nodig is om één eenheid van een bepaald aandeel te kopen, in plaats van hoeveel aandelen kunnen worden gekocht met één eenheid van de aandelen. binnenlandse valuta. Gezien deze conventiestandaard zal de directe offerte worden gebruikt om uit te leggen hoe een termijncontract kan worden gebruikt om een gedekte rentearbitragestrategie te implementeren.
Stel dat een Amerikaanse valutahandelaar werkt voor een bedrijf dat routinematig producten in Europa voor euro’s verkoopt, en dat die euro’s uiteindelijk weer in Amerikaanse dollar moeten worden omgezet. Een handelaar in dit soort posities kent waarschijnlijk de contante koers en de termijnkoers tussen de Amerikaanse dollar en de euro op de open markt, evenals het risicovrije rendement voor beide instrumenten.
De valutahandelaar weet bijvoorbeeld dat de Amerikaanse dollar spotkoers per euro in de open markt $ 1,35 US dollar per euro is, de Amerikaanse risicovrije rente op jaarbasis is 1% en de Europese jaarlijkse risicovrije rente 4%. Het valutatermijncontract voor een jaar in de open markt wordt genoteerd tegen een koers van $ 1,50 US dollar per euro. Met deze informatie is het voor de valutahandelaar mogelijk om te bepalen of er een gedekte rentearbitrage-mogelijkheid beschikbaar is, en hoe een positie kan worden vastgesteld die een risicovrije winst voor het bedrijf oplevert door gebruik te maken van een termijncontracttransactie.
Een Covered Interest Arbitrage-strategie
Om een gedekte rentearbitragestrategie te starten, moet de valutahandelaar eerst bepalen wat het termijncontract tussen de Amerikaanse dollar en de euro zou moeten zijn in een efficiënte renteomgeving. Om deze beslissing te nemen, deelt de handelaar de contante koers van de Amerikaanse dollar per euro door één plus de Europese risicovrije jaarlijkse rente en vermenigvuldigt hij dat resultaat vervolgens met één plus de jaarlijkse risicovrije Amerikaanse rente.
[1,35 / (1 + 0,04)] x (1 + 0,01) = 1,311
In dit geval zou het termijncontract van een jaar tussen de Amerikaanse dollar en de euro moeten worden verkocht voor $ 1.311 US dollar per euro. Aangezien het termijncontract van een jaar op de open markt wordt verkocht tegen $ 1,50 US dollar per euro, zou de valutahandelaar weten dat het termijncontract op de open markt te duur is. Dienovereenkomstig zou een slimme valutahandelaar weten dat alles wat te duur is, moet worden verkocht om winst te maken, en daarom zou de valutahandelaar het termijncontract verkopen en de euro op de spotmarkt kopen om een risicovrij rendement te behalen op de investering.
Voorbeeld
De gedekte rentearbitrage-strategie kan worden bereikt in vier eenvoudige stappen:
Stap 1:
De valutahandelaar zou $ 1,298 moeten nemen en dit moeten gebruiken om € 0,962 te kopen.
Om te bepalen hoeveel Amerikaanse dollars en euro’s nodig zijn om de gedekte rentearbitragestrategie uit te voeren, deelt de valutahandelaar de contante contractprijs van $ 1,35 per euro door één plus het Europese jaarlijkse risicovrije tarief van 4%.
1,35 / (1 + 0,04) = 1,298
In dit geval zou $ 1,298 nodig zijn om de transactie te vergemakkelijken. Vervolgens zou de valutahandelaar bepalen hoeveel euro’s er nodig zijn om deze transactie mogelijk te maken, wat eenvoudig wordt bepaald door één voor één te delen plus het Europese jaarlijkse risicovrije tarief van 4%.
1 / (1 + 0,04) = 0,962
Het benodigde bedrag is € 0,962.
Stap 2:
De handelaar zou een termijncontract moeten verkopen om aan het einde van het jaar € 1,0 te leveren voor een prijs van $ 1,50.
Stap 3:
De handelaar zou de europositie het hele jaar moeten behouden en rente verdienen tegen de Europese risicovrije rente van 4%. Deze positie zou in waarde stijgen van € 0,962 naar € 1,00.
0,962 x (1 + 0,04) = 1.000
Stap 4:
Ten slotte zou de handelaar op de vervaldatum van het termijncontract de € 1,00 leveren en $ 1,50 ontvangen. Deze transactie zou neerkomen op een risicovrij rendement van 15,6%, dat kan worden bepaald door $ 1,50 te delen door $ 1,298 en een van de som af te trekken om het rendement in de juiste eenheden te bepalen.
(1,50 / 1,298) – 1 = 0,156
De werking van deze overdekte rentearbitragestrategie is erg belangrijk voor beleggers om te begrijpen, omdat ze illustreren waarom de rentepariteit te allen tijde waar moet zijn om te voorkomen dat beleggers onbeperkte risicovrije winsten maken.
2:13
Voorwaartse marktdekking
Forwards bieden zowel de koper als de verkoper een zekere mate van privacy, en ze kunnen worden aangepast aan de specifieke behoeften en intenties van zowel de koper als de verkoper. Vanwege de ondoorzichtige kenmerken van termijncontracten is de omvang van de termijnmarkt helaas niet nauwkeurig bekend. Dit maakt op zijn beurt de omvang van termijnmarkten minder duidelijk dan sommige andere derivatenmarkten.
Vanwege het gebrek aan transparantie dat gepaard gaat met het gebruik van termijncontracten, kunnen er enkele potentiële problemen ontstaan. Partijen die gebruik maken van termijncontracten zijn bijvoorbeeld clearinghouse, en ze zijn blootgesteld aan potentieel grote verliezen als het derivatencontract onjuist is gestructureerd.
Als gevolg hiervan bestaat de kans dat ernstige financiële problemen op de termijnmarkten overlopen van de partijen die dit soort transacties aangaan naar de samenleving als geheel.
Tot op heden zijn ernstige problemen, zoals systemisch in gebreke blijven bij de partijen die termijncontracten aangaan, niet gerealiseerd. Desalniettemin zal het economische concept van “too big to fail” altijd een punt van zorg zijn, zolang termijncontracten worden toegestaan door grote organisaties. Dit probleem wordt een nog grotere zorg wanneer zowel de optie- als de swapmarkt in aanmerking wordt genomen.
Termijncontracten en andere derivaten
Zoals dit artikel illustreert, kunnen termijncontracten worden aangepast als zeer complexe financiële instrumenten. De breedte en diepte van dit soort contracten neemt exponentieel toe als men rekening houdt met de verschillende soorten onderliggende financiële instrumenten die kunnen worden gebruikt om een termijncontractstrategie te implementeren.
Voorbeelden zijn onder meer het gebruik van termijncontracten met aandelen op individuele aandelen of indexportefeuilles, vastrentende termijncontracten op effecten zoals schatkistpapier en rentetermijncontracten op rentetarieven zoals London Interbank Offered Rate (LIBOR), die meer algemeen bekend zijn in de industrie als rentetermijncontracten.
Ten slotte moeten beleggers begrijpen dat derivaten op termijncontracten doorgaans worden beschouwd als de basis van futurescontracten, optiecontracten en swapcontracten. Dit komt doordat futurescontracten in feite gestandaardiseerde termijncontracten zijn met een geformaliseerd beurs- en verrekenkantoor.
Optiecontracten zijn in feite termijncontracten die een belegger een optie maar geen verplichting bieden om op een bepaald moment een transactie af te ronden. Swapcontracten zijn in feite een overeenkomst met een gekoppelde keten van termijncontracten die vereisen dat beleggers periodiek in de loop van de tijd actie ondernemen.
Het komt neer op
Zodra het verband tussen termijncontracten en andere derivaten wordt begrepen, kunnen beleggers zich gaan realiseren welke financiële instrumenten tot hun beschikking staan, de implicaties die derivaten hebben voor risicobeheer en hoe potentieel groot en belangrijk de derivatenmarkt is voor een groot aantal overheidsinstanties. agentschappen, bankinstellingen en bedrijven over de hele wereld.