Waarom overheden buitenlandse obligaties uitgeven

Wanneer een regering geld nodig heeft om haar activiteiten te financieren, kan ze contant geld ophalen door schulden in haar eigen valuta uit te geven. En als een regering moeilijkheden ondervindt bij het terugbetalen van de obligaties op de vervaldatum, kan ze eenvoudig meer geld drukken. Hoewel deze oplossing zijn verdienste heeft, zal het aan de andere kant waarschijnlijk de waarde van de lokale valuta verlagen, wat uiteindelijk investeerders kan schaden. Immers, als een obligatiehouder 5% rente op een obligatie verdient, maar de waarde van de valuta daalt met 10% als gevolg van inflatie, verliest die investeerder netto geld in reële termen. Om deze reden kunnen landen besluiten om schulden in een vreemde valuta uit te geven, waardoor beleggers de vrees voor devaluatie van de valuta hun inkomsten onderdrukken.

Tweesnijdend zwaard Hoewel de uitgifte van buitenlandse schuld bescherming kan bieden tegen inflatie, stelt het lenen in vreemde valuta regeringen bloot aan wisselkoersrisico ‘s, want als hun lokale valuta in waarde dalen, wordt het aflossen van internationale schulden aanzienlijk duurder. Deze uitdaging, die door sommige economen ‘erfzonde’ wordt genoemd, kwam aan het eind van de jaren tachtig en het begin van de jaren negentig, toen verschillende opkomende economieën een verzwakking van hun lokale valuta ervoeren en als gevolg daarvan worstelden om hun buitenlandse schuld af te lossen. In die tijd koppelden de meeste opkomende landen hun valuta aan de Amerikaanse dollar. Sindsdien zijn velen overgestapt op een zwevende wisselkoers om het risico te helpen verminderen. Risico op wanbetaling Overheidsobligaties die in een vreemde valuta zijn uitgegeven, worden vaak kritisch bekeken door investeerders die proberen te beoordelen of een land zijn obligaties in gebreke kan blijven, terwijl een land investeerders niet zou kunnen terugbetalen. Er zijn immers geen internationale faillissementsrechtbanken waar schuldeisers activa kunnen recupereren, waardoor ze weinig verhaal hebben als een land in gebreke blijft.

Er zijn natuurlijk dwingende redenen voor een land om zijn verplichtingen na te komen. De belangrijkste: het niet betalen van obligatiehouders kan zijn kredietwaardigheid verpesten, waardoor het moeilijk wordt om in de toekomst te lenen. En als de eigen burgers van een land een groot deel van de staatsschuld hebben, kan wanbetaling regeringsleiders kwetsbaar maken tijdens verkiezingen.

Het risico van wanbetaling evalueren Het telegraferen van mogelijke wanbetalingen is moeilijk, maar niet onmogelijk. Beleggers vertrouwen vaak op schuldquotes, die het leenniveau van een land onderzoeken in verhouding tot de omvang van de economie. Maar deze statistiek voorspelt niet altijd de standaardinstellingen correct. Mexico en Brazilië bleven bijvoorbeeld in de jaren tachtig in gebreke toen hun schuld 50% van het bbp vertegenwoordigde, terwijl Japan zijn financiële verplichtingen is nagekomen ondanks het feit dat het de afgelopen jaren een schuld van ongeveer 200% had. Daarom is het verstandig om aanwijzingen te nemen van kredietbeoordelaars zoals Moody’s en Standard & Poor’s, die een groot aantal factoren evalueren bij het beoordelen van de schulden van soevereine regeringen over de hele wereld. Voorbeeld: deze agentschappen kijken niet alleen naar de totale schuldenlast van het land, maar beoordelen ook de economische groeivooruitzichten, politieke risico’s en andere maatstaven. Sommige economen adviseren ook om naar de schuld / exportratio van een land te kijken, omdat exportverkopen een natuurlijke afdekking bieden tegen wisselkoersrisico’s. Het komt neer op de staatsschuld vertegenwoordigt ongeveer 40% van alle obligaties wereldwijd, waardoor het een belangrijk onderdeel is van veel portefeuilles.

Maar het is van vitaal belang om de mogelijke risico’s te begrijpen voordat u besluit te investeren.