De impact van een omgekeerde opbrengstcurve

De rentecurve op de term verwijst naar de relatie tussen de korte en lange rente van vastrentende waarden die zijn uitgegeven door de Amerikaanse schatkist. Een omgekeerde rentecurve treedt op wanneer de korte rente hoger is dan de lange rente. Onder normale omstandigheden is de rentecurve niet omgekeerd, aangezien schulden met langere looptijden doorgaans hogere rentetarieven hebben dan kortere rentetarieven.

Vanuit economisch perspectief is een omgekeerde rentecurve een opmerkelijke en ongebruikelijke gebeurtenis, omdat deze suggereert dat de korte termijn riskanter is dan de lange termijn. Hieronder lichten we dit zeldzame fenomeen toe, bespreken we de impact ervan op consumenten en investeerders en vertellen we u hoe u uw portefeuille kunt aanpassen om er rekening mee te houden.

Rentetarieven en rendementscurves

Doorgaans zijn de korte rentetarieven lager dan de lange rentetarieven, dus de rentecurve loopt naar boven, wat wijst op hogere rendementen voor langetermijninvesteringen. Dit wordt een normale rentecurve genoemd. Wanneer de spreiding tussen de korte en lange rente versmalt, de curve begint af te vlakken. Een vlakke rentecurve wordt vaak gezien tijdens de overgang van een normale rentecurve naar een omgekeerde.

Wat suggereert een omgekeerde opbrengstcurve?

Historisch gezien werd een omgekeerde rentecurve gezien als een indicator van een aanstaande economische recessie. Wanneer de korte rente de lange rente overtreft, suggereert het marktsentiment dat de vooruitzichten op lange termijn slecht zijn en dat de rendementen van langlopende vastrentende waarden zullen blijven dalen.

Meer recentelijk is dit standpunt in twijfel getrokken, aangezien buitenlandse aankopen van effecten uitgegeven door de Amerikaanse schatkist hebben geleid tot een hoge en aanhoudende vraag naar producten die worden gedekt door Amerikaanse staatsschulden. Wanneer beleggers agressief op zoek zijn naar schuldinstrumenten, kan de debiteur lagere rentetarieven bieden. Wanneer dit gebeurt, beweren velen dat het de wetten van vraag en aanbod zijn, en niet de dreigende economische kommer en kwel, die kredietverstrekkers in staat stellen kopers aan te trekken zonder hogere rentetarieven te hoeven betalen.

Omgekeerde rentecurves zijn relatief zeldzaam, grotendeels als gevolg van langer dan gemiddelde periodes tussen recessies sinds het begin van de jaren negentig. De economische uitbreidingen die begonnen in maart 1991, november 2001 en juni 2009 waren bijvoorbeeld drie van de vier langste economische uitbreidingen sinds de Tweede Wereldoorlog. Tijdens deze lange periodes rijst vaak de vraag of er weer een omgekeerde rentecurve kan optreden.

Economische cycli, ongeacht hun lengte, zijn historisch gezien overgegaan van groei naar recessie en weer terug. Omgekeerde rentecurves zijn een essentieel onderdeel van deze cycli, die elke recessie sinds 1956 voorafgaan. Gezien de consistentie van dit patroon, zal er waarschijnlijk weer een omgekeerde opbrengst ontstaan ​​als de huidige expansie overgaat in een recessie.

Opwaarts aflopende rentecurves zijn een natuurlijke uitbreiding van de hogere risico’s die gepaard gaan met lange looptijden. In een groeiende economie eisen beleggers ook hogere opbrengsten aan het lange uiteinde van de curve om de alternatieve kosten van beleggen in obligaties ten opzichte van andere activaklassen te compenseren en om een ​​aanvaardbare spreiding over de inflatie te behouden.

Naarmate de economische cyclus begint te vertragen, misschien als gevolg van renteverhogingen door de Federal Reserve Bank, neigt de opwaartse helling van de rentecurve af te vlakken naarmate de korte rente stijgt en de langere rente stabiel blijft of licht daalt. In deze omgeving zien beleggers langetermijnrendementen als een aanvaardbaar alternatief voor het potentieel van lagere rendementen in aandelen en andere activaklassen, die de neiging hebben om obligatiekoersen te verhogen en rendementen te verlagen.

De vorming van een omgekeerde opbrengstcurve

Wat betreft een dreigende recessie, beleggers hebben de neiging om long-staatsobligaties te kopen op basis van het uitgangspunt dat ze een veilige haven bieden tegen dalende aandelenmarkten, kapitaalbescherming bieden en potentieel hebben voor waardestijging naarmate de rente daalt. Als gevolg van de rotatie naar lange looptijden kunnen de opbrengsten onder de korte rente vallen en een omgekeerde rentecurve vormen. Sinds 1956 hebben aandelen zes keer een piek bereikt na het begin van een omkering, en de economie is binnen zeven tot 24 maanden in een recessie terechtgekomen.

Vanaf 2017 verscheen de meest recente omgekeerde rentecurve voor het eerst in augustus 2006, toen de Fed de korte rente verhoogde als reactie op de oververhitting van de aandelen, vastgoed- en hypotheekmarkten. De omkering van de rentecurve ging 14 maanden vóór de piek van de Standard & Poor’s 500 in oktober 2007 en de officiële start van de recessie in december 2007 met 16 maanden. Een groeiend aantal economische vooruitzichten voor 2018 van beleggingsondernemingen suggereert echter dat er een omgekeerde rentecurve aan de horizon zou kunnen komen, daarbij verwijzend naar de afnemende spreiding tussen kort- en langlopend schatkistpapier.

Als de geschiedenis een precedent is, zal de huidige conjunctuurcyclus zich voortzetten en kan de vertraging van de economie uiteindelijk duidelijk worden. Als de bezorgdheid over de volgende recessie zo groot wordt dat beleggers de aankoop van langlopende staatsobligaties als de beste optie voor hun portefeuilles beschouwen, is de kans groot dat de volgende omgekeerde rentecurve vorm zal krijgen.

Inverted Yield Curve Impact op consumenten

Naast de impact op investeerders, heeft een omgekeerde rentecurve ook impact op consumenten. Huizenkopers die hun eigendommen bijvoorbeeld financieren met hypotheken met aanpasbare rente (ARM’s), hebben renteschema’s die periodiek worden bijgewerkt op basis van korte rentetarieven. Wanneer de korte rente hoger is dan de lange rente, hebben de betalingen op ARM’s de neiging om te stijgen. Wanneer dit gebeurt, kunnen leningen met een vaste rente aantrekkelijker zijn dan leningen met een variabele rente.

Kredietlijnen worden op een vergelijkbare manier beïnvloed. In beide gevallen moeten consumenten een groter deel van hun inkomen besteden aan het aflossen van bestaande schulden. Dit vermindert het besteedbaar inkomen en heeft een negatief effect op de economie als geheel.

Omgekeerde rentecurve-impact op beleggers in vastrentende waarden

Een inversie van de rentecurve heeft de grootste impact op vastrentende beleggers. Onder normale omstandigheden hebben langetermijninvesteringen een hoger rendement; omdat beleggers hun geld voor langere tijd riskeren, worden ze beloond met hogere uitbetalingen. Een omgekeerde curve elimineert de risicopremie voor langetermijninvesteringen, waardoor beleggers een beter rendement kunnen behalen met kortetermijninvesteringen.

Wanneer de spread tussen Amerikaanse staatsobligaties (een risicovrije belegging) en bedrijfsalternatieven met een hoger risico historisch laag is, is het vaak een gemakkelijke beslissing om te beleggen in instrumenten met een lager risico. In dergelijke gevallen levert de aankoop van een door schatkist gedekt effect een rendement op dat vergelijkbaar is met het rendement op rommelobligaties, bedrijfsobligaties, vastgoedbeleggingsfondsen (REIT’s) en andere schuldinstrumenten, maar zonder het risico dat inherent is aan deze vehikels. Geldmarktfondsen en depositocertificaten (CD’s) kunnen ook aantrekkelijk zijn – vooral wanneer een eenjarige CD opbrengsten oplevert die vergelijkbaar zijn met die van een 10-jarige schatkistpapier.

Inverted Yield Curve Impact op aandelenbeleggers

Wanneer de rentecurve wordt omgekeerd, dalen de winstmarges voor bedrijven die contant geld lenen tegen korte rente en lenen tegen lange rente, zoals gemeenschapsbanken. Evenzo worden hedgefondsen vaak gedwongen om een ​​verhoogd risico te nemen om het gewenste rendement te behalen.

In feite wordt een slechte gok op de Russische rentetarieven grotendeels toegeschreven aan de ondergang van Long-Term Capital Management, een bekend hedgefonds dat wordt beheerd door obligatiehandelaar John Meriwether.

Ondanks de gevolgen voor sommige partijen, hebben rentecurve-inversies doorgaans minder impact op basisconsumptiegoederen en zorgbedrijven, die niet renteafhankelijk zijn. Deze relatie wordt duidelijk wanneer een omgekeerde rentecurve aan een recessie voorafgaat. Wanneer dit gebeurt, hebben beleggers de neiging om zich te wenden tot defensieve aandelen, zoals die in de voedsel, olie- en tabaksindustrie, die vaak minder worden beïnvloed door een neergang in de economie.

• In 2019 is de rentecurve kort omgekeerd. Signalen van inflatiedruk door een krappe arbeidsmarkt en een reeks renteverhogingen door de Federal Reserve van 2017 tot 2019 wekten de verwachtingen van een recessie. Die verwachtingen leidden er uiteindelijk toe dat de Fed de renteverhogingen terugdraaide. Deze omkering van de rentecurve was het begin van een recessie in 2020.
• In 2006 is de rentecurve gedurende een groot deel van het jaar omgekeerd. Langlopende schatkistobligaties bleven in 2007 beter presteren dan aandelen. In 2008 stegen langlopende schatkistcertificaten enorm toen de aandelenmarkt crashte. In dit geval  brak de Grote Recessie  aan en bleek deze erger te zijn dan verwacht.
• In 1998 is de rentecurve even omgekeerd. Een paar weken lang stegen de koersen van schatkistobligaties na het faillissement van de Russische schulden. Snelle renteverlagingen door de Federal Reserve hielpen een recessie in de Verenigde Staten te voorkomen. De acties van de Fed hebben echter mogelijk bijgedragen aan de daaropvolgende  dotcom-zeepbel.