Handel in beleggingsfondsen voor beginners - KamilTaylan.blog
25 juni 2021 2:25

Handel in beleggingsfondsen voor beginners

Het kopen van aandelen in beleggingsfondsen kan voor beginnende beleggers intimiderend zijn. Er is een enorme hoeveelheid fondsen beschikbaar, allemaal met verschillende investeringsstrategieën en activagroepen. Het verhandelen van aandelen in onderlinge fondsen is anders dan het verhandelen van aandelen in aandelen of op de beurs verhandelde fondsen (ETF’s). De kosten die voor onderlinge fondsen in rekening worden gebracht, kunnen ingewikkeld zijn. Het begrijpen van deze vergoedingen is belangrijk omdat ze een grote invloed hebben op de prestaties van beleggingen in een fonds.

Wat zijn beleggingsfondsen?

Een beleggingsfonds is een investeringsmaatschappij die geld van veel investeerders ontvangt en dit samenbrengt in één grote pot. De professionele beheerder van het fonds belegt het geld in verschillende soorten activa, waaronder aandelen, obligaties, grondstoffen en zelfs onroerend goed. Een belegger koopt aandelen in het beleggingsfonds. Deze aandelen vertegenwoordigen een eigendomsbelang in een deel van de activa die eigendom zijn van het fonds. Beleggingsfondsen zijn bedoeld voor beleggers op de langere termijn en zijn niet bedoeld om vaak te worden verhandeld vanwege hun vergoedingsstructuren.

Beleggingsfondsen zijn vaak aantrekkelijk voor beleggers omdat ze sterk gediversifieerd zijn. Diversificatie helpt het risico voor een investering te minimaliseren. In plaats van onderzoek te moeten doen en een individuele beslissing te moeten nemen over elk type activum dat in een portefeuille moet worden opgenomen, bieden onderlinge fondsen een enkel alomvattend investeringsvehikel. Sommige beleggingsfondsen kunnen duizenden verschillende deelnemingen hebben. Beleggingsfondsen zijn ook erg liquide. Het is gemakkelijk om aandelen in beleggingsfondsen te kopen en in te wisselen.

Er is een grote verscheidenheid aan onderlinge fondsen om te overwegen. Enkele van de belangrijkste fondstypen zijn obligatiefondsen, aandelenfondsen, evenwichtige fondsen en indexfondsen.

Obligatiefondsen houden vastrentende waarden aan als activa. Deze obligaties betalen regelmatig rente aan hun houders. Het beleggingsfonds doet uitkeringen aan houders van beleggingsfondsen van dit belang.

Aandelenfondsen investeren in de aandelen van verschillende bedrijven. Aandelenfondsen proberen voornamelijk te profiteren van de waardestijging van de aandelen in de loop van de tijd, evenals dividendbetalingen. Aandelenfondsen hebben vaak een strategie om in bedrijven te beleggen op basis van hun marktkapitalisatie, de totale dollarwaarde van de uitstaande aandelen van een bedrijf. Bijvoorbeeld, large-cap voorraden worden gedefinieerd als mensen met een marktkapitalisatie van meer dan $ 10 miljard. Aandelenfondsen kunnen zich specialiseren in large, mid of small-capaandelen. Small-capfondsen hebben doorgaans een hogere volatiliteit dan large-capfondsen.

Evenwichtige fondsen bevatten een mix van obligaties en aandelen. De verdeling over aandelen en obligaties in deze fondsen varieert afhankelijk van de strategie van het fonds. Indexfondsen volgen de prestaties van een index zoals de S&P 500. Deze fondsen worden passief beheerd. Ze hebben activa die vergelijkbaar zijn met de index die wordt gevolgd. De vergoedingen voor dit soort fondsen zijn lager als gevolg van onregelmatige vermogensomzet en passief beheer.

Hoe beleggingsfondsen handelen

De mechanica van het verhandelen van beleggingsfondsen is anders dan die van ETF’s en aandelen. Beleggingsfondsen vereisen minimale investeringen van ergens tussen $ 1.000 en $ 5.000, in tegenstelling tot aandelen en ETF’s waar de minimale investering één aandeel is. Beleggingsfondsen handelen slechts eenmaal per dag nadat de markten zijn gesloten. Aandelen en ETF’s kunnen op elk moment van de handelsdag worden verhandeld.

De prijs voor de aandelen in een beleggingsfonds wordt bepaald door de intrinsieke waarde (NAV) die wordt berekend na het sluiten van de markt. De NAV wordt berekend door de totale waarde van alle activa in de portefeuille, verminderd met eventuele passiva, te delen door het aantal uitstaande aandelen. Dit is anders dan aandelen en ETF’s, waarbij de prijzen tijdens de handelsdag fluctueren.

Een belegger koopt of koopt aandelen in beleggingsfondsen rechtstreeks van het fonds zelf in. Dit verschilt van aandelen en ETF’s, waarbij de tegenpartij bij het kopen of verkopen van een aandeel een andere deelnemer aan de markt is. Beleggingsfondsen brengen verschillende vergoedingen in rekening voor het kopen of terugkopen van aandelen.

Kosten en vergoedingen voor beleggingsfondsen

Het is van cruciaal belang voor beleggers om de aard van de vergoedingen en kosten te begrijpen die gepaard gaan met het kopen en verzilveren van aandelen in beleggingsfondsen. Deze vergoedingen lopen sterk uiteen en kunnen een dramatische impact hebben op het rendement van een belegging in het fonds.

Sommige beleggingsfondsen brengen laadkosten in rekening bij het kopen of terugkopen van aandelen in het fonds. De belasting is vergelijkbaar met de commissie die wordt betaald bij het kopen of verkopen van een aandeel. De load fee compenseert de verkoopbemiddelaar voor de tijd en expertise bij het selecteren van het fonds voor de belegger. Laadkosten kunnen variëren van 4% tot 8% van het bedrag dat in het fonds is geïnvesteerd. Er wordt een front-end load in rekening gebracht wanneer een belegger voor het eerst aandelen in het fonds koopt.

Een back-end load, ook wel uitgestelde verkoopkosten genoemd, wordt in rekening gebracht als de fondsaandelen binnen een bepaald tijdsbestek na de eerste aankoop worden verkocht. De back-end-belasting is meestal hoger in het eerste jaar na het kopen van de aandelen, maar daalt daarna elk jaar. Een fonds kan bijvoorbeeld 6% in rekening brengen als aandelen worden afgelost in het eerste jaar van eigendom, en vervolgens kan het die vergoeding elk jaar met 1% verlagen tot het zesde jaar wanneer er geen vergoeding in rekening wordt gebracht.

Een levelload vergoeding is een jaarlijkse vergoeding die van de activa in een fonds wordt afgetrokken om de distributie- en marketingkosten voor het fonds te betalen. Deze vergoedingen worden ook wel 12b-1-vergoedingen genoemd. Ze vormen een vast percentage van het gemiddelde nettovermogen van het fonds en zijn wettelijk gemaximeerd op 1%. Met name worden 12b-1-vergoedingen beschouwd als onderdeel van de kostenratio voor een fonds.

De kostenratio omvat lopende vergoedingen en uitgaven voor het fonds. De kostenverhoudingen kunnen sterk variëren, maar zijn over het algemeen 0,5 tot 1,25%. Passief beheerde fondsen, zoals indexfondsen, hebben doorgaans lagere kostenratio’s dan actief beheerde fondsen. Passieve fondsen hebben een lagere omzet in hun bezit. Ze proberen niet beter te presteren dan een referentie index, maar proberen deze gewoon te dupliceren en hoeven de fondsbeheerder dus niet te compenseren voor zijn expertise bij het kiezen van beleggingsactiva.

Laadkosten en onkostenverhoudingen kunnen de beleggingsprestaties aanzienlijk belemmeren. Fondsen die ladingen in rekening brengen, moeten beter presteren dan hun referentie-index of vergelijkbare fondsen om de vergoedingen te rechtvaardigen. Veel onderzoeken tonen aan dat laadfondsen vaak niet beter presteren dan hun tegenhangers zonder belasting. Daarom heeft het voor de meeste beleggers weinig zin om aandelen te kopen in een fonds met veel geld. Evenzo presteren fondsen met hogere kostenratio’s meestal slechter dan fondsen met lage kosten.

Omdat hun hogere uitgaven het rendement omlaag brengen, krijgen actief beheerde onderlinge fondsen soms een slechte reputatie als groep in het algemeen. Maar veel internationale markten (vooral de opkomende markten ) zijn gewoon te moeilijk voor directe investeringen – ze zijn niet erg liquide of beleggersvriendelijk – en ze hebben geen uitgebreide index om te volgen. In dit geval loont het om een ​​professionele manager te hebben die je door alle complexiteiten heen helpt, en voor wie het waard is om een ​​actieve vergoeding te betalen.

Risicotolerantie en investeringsdoelstellingen

De eerste stap bij het bepalen van de geschiktheid van een beleggingsproduct is het beoordelen van de  risicotolerantie. Dit is het vermogen en de wens om risico te nemen in ruil voor de mogelijkheid van een hoger rendement. Hoewel beleggingsfondsen vaak worden beschouwd als een van de veiligere beleggingen op de markt, zijn bepaalde soorten beleggingsfondsen niet geschikt voor beleggingsfondsen waarvan het belangrijkste doel is om koste wat het kost verliezen te vermijden. Agressieve aandelenfondsen zijn bijvoorbeeld niet geschikt voor beleggers met zeer lage risicotoleranties. Evenzo kunnen sommige hoogrentende obligatiefondsen ook te riskant zijn als ze beleggen in obligaties met een lage rating of junk-obligaties om een ​​hoger rendement te genereren.

Uw specifieke beleggingsdoelen zijn de volgende belangrijkste overweging bij het beoordelen van de geschiktheid van beleggingsfondsen, waardoor sommige beleggingsfondsen geschikter zijn dan andere.

Voor een investeerder wiens hoofddoel het behouden van kapitaal is, wat betekent dat ze bereid is lagere winsten te accepteren in ruil voor de zekerheid dat haar initiële investering veilig is, passen risicovolle fondsen niet goed. Dit type belegger heeft een zeer lage risicotolerantie  en zou de meeste aandelenfondsen en veel agressievere obligatiefondsen moeten vermijden. Zoek in plaats daarvan naar obligatiefondsen die alleen in staatsobligaties of bedrijfsobligaties met een hoge rating of geldmarktfondsen beleggen.

Als het belangrijkste doel van een belegger is om grote opbrengsten te genereren, is hij waarschijnlijk bereid meer risico te nemen. In dit geval kunnen hoogrentende aandelen en obligatiefondsen uitstekende keuzes zijn. Hoewel de kans op verlies groter is, hebben deze fondsen professionele managers die meer dan de gemiddelde particuliere belegger geneigd zijn om aanzienlijke winsten te genereren door geavanceerde aandelen en risicovolle schuldbewijzen te kopen en verkopen. Beleggers die hun vermogen agressief willen vergroten, zijn niet erg geschikt voor geldmarktfondsen en andere zeer stabiele producten, omdat het rendement vaak niet veel hoger is dan de inflatie.

Inkomen of groei?

Beleggingsfondsen genereren twee soorten inkomsten: vermogenswinsten en dividenden. Hoewel eventuele nettowinst die door een fonds wordt gegenereerd, ten minste eenmaal per jaar aan de aandeelhouders moet worden doorgegeven, varieert de frequentie waarmee verschillende fondsen uitkeringen doen sterk.

Als u haar vermogen op lange termijn wilt laten groeien en u zich niet bezighoudt met het genereren van onmiddellijke inkomsten, zijn fondsen die zich richten op groeiaandelen en een buy-and-hold-strategie gebruiken het beste omdat ze over het algemeen lagere kosten maken en een lagere belasting hebben. impact dan andere soorten fondsen.

Als u in plaats daarvan haar investering wilt gebruiken om een ​​regelmatig inkomen te genereren, zijn dividenddragende fondsen een uitstekende keuze. Deze fondsen beleggen in een verscheidenheid aan dividenddragende aandelen en rentedragende obligaties en keren ten minste jaarlijks, maar vaak driemaandelijks of halfjaarlijks dividend uit. Hoewel fondsen met veel aandelen risicovoller zijn, zijn dit soort evenwichtige fondsen beschikbaar in een reeks aandelen-tot-obligatieratio’s.

Belastingstrategie

Bij het beoordelen van de geschiktheid van onderlinge fondsen, is het belangrijk om rekening te houden met belastingen. Afhankelijk van de huidige financiële situatie van een belegger, kunnen inkomsten uit onderlinge fondsen een ernstige impact hebben op de jaarlijkse belastingplicht van een belegger. Hoe meer inkomen dat ze verdient in een bepaald jaar, hoe hoger haar gewoon inkomen en vermogenswinsten belastingschijven.

Dividenddragende fondsen zijn een slechte keuze voor diegenen die hun belastingplicht willen minimaliseren. Hoewel fondsen die een langetermijninvesteringsstrategie hanteren, gekwalificeerde dividenden kunnen uitkeren, die worden belast tegen het lagere vermogenswinstpercentage, verhogen dividendbetalingen het belastbare inkomen van een belegger voor het jaar. De beste keuze is om haar door te verwijzen naar fondsen die zich meer richten op vermogenswinsten op de lange termijn en dividendaandelen of rentedragende bedrijfsobligaties vermijden.

Fondsen die beleggen in belastingvrije staatsobligaties of gemeentelijke obligaties genereren rente die niet is onderworpen aan federale inkomstenbelasting. Deze producten kunnen dus een goede keuze zijn. Niet alle belastingvrije obligaties zijn echter volledig belastingvrij, dus zorg ervoor dat u controleert of die inkomsten onderhevig zijn aan staats- of lokale belastingen.

Veel fondsen bieden producten aan die worden beheerd met het specifieke doel van belastingefficiëntie. Deze fondsen hanteren een buy-and-hold-strategie en mijden dividend- of rentebetalende effecten. Ze zijn er in verschillende vormen, dus het is belangrijk om rekening te houden met risicotolerantie en investeringsdoelen bij het kijken naar een  fiscaal efficiënt  fonds.

Er zijn veel statistieken die moeten worden bestudeerd voordat u besluit om in een beleggingsfonds te beleggen. Beleggingsfondsbeoordelaar Morningstar ( activaspreiding en de mix tussen aandelen, obligaties, contanten en eventuele alternatieve activa die kunnen worden aangehouden. Het populariseerde ook de beleggingsstijlbox die een fonds opsplitst tussen de marktkapitalisatie waarop het zich richt (small, mid en large cap) en de beleggingsstijl (waarde, groei of blend, wat een mix is ​​van waarde en groei). Andere belangrijke categorieën omvatten het volgende:

  • De kostenratio’s van een fonds
  • Een overzicht van zijn investering holdings
  • Biografische gegevens van het managementteam
  • Hoe sterk zijn rentmeesterschapskwaliteiten zijn
  • Hoe lang bestaat het al?

Om een ​​fonds te kopen, moet het een combinatie van de volgende kenmerken hebben: een goed trackrecord op de lange termijn (niet op korte termijn), een redelijk lage vergoeding in rekening brengen in vergelijking met de vergelijkbare groep, beleggen met een consistente benadering gebaseerd op de stijlbox en beschikken over een managementteam dat al geruime tijd op zijn plaats is. Morningstar vat al deze statistieken samen in een sterbeoordeling, wat een goede plek is om een ​​idee te krijgen van hoe sterk een beleggingsfonds is geweest. Houd er echter rekening mee dat de beoordeling achterwaarts gericht is. 

Investeringsstrategieën

Individuele beleggers kunnen beleggingsfondsen zoeken die een bepaalde beleggingsstrategie volgen die de belegger verkiest, of zelf een beleggingsstrategie toepassen door aandelen te kopen in fondsen die voldoen aan de criteria van een gekozen strategie.

Waarde Investeren

Waardebeleggen, gepopulariseerd door de legendarische belegger Benjamin Graham in de jaren dertig, is een van de meest gevestigde, meest gebruikte en gerespecteerde beleggingsstrategieën op de aandelenmarkt. Bij het kopen van aandelen tijdens de Grote Depressie, concentreerde Graham zich op het identificeren van bedrijven met echte waarde en waarvan de aandelenkoersen ofwel ondergewaardeerd waren of op zijn minst niet te hoog waren en daarom niet gemakkelijk vatbaar waren voor een dramatische daling.

De klassieke waarde-investeringsmaatstaf die wordt gebruikt om ondergewaardeerde aandelen te identificeren, is de koers / boekwaarde-verhouding (P / B). Waardebeleggers geven er de voorkeur aan om P / B-ratio’s ten minste onder 3 te zien, en idealiter onder 1. Aangezien de gemiddelde P / B-ratio echter aanzienlijk kan variëren tussen sectoren en bedrijfstakken, beoordelen analisten de P / B-waarde van een bedrijf vaak in relatie tot die van vergelijkbare bedrijven die zich met hetzelfde bedrijf bezighouden.

Hoewel beleggingsfondsen zelf technisch gezien geen P / B-ratio’s hebben, is de gemiddelde gewogen P / B-ratio voor de aandelen die een beleggingsfonds in portefeuille houdt, te vinden op verschillende informatiesites voor beleggingsfondsen, zoals Morningstar.com. Er zijn honderden, zo niet duizenden, onderlinge fondsen die zichzelf identificeren als waardefondsen, of die in hun beschrijvingen aangeven dat de principes van waardebelegging richtinggevend zijn voor de aandelenselectie van de fondsbeheerder.

Waardebeleggen gaat verder dan alleen rekening houden met de P / B-waarde van een bedrijf. De waarde van een bedrijf kan bestaan ​​in de vorm van sterke kasstromen en relatief weinig schulden. Een andere bron van waarde zijn de specifieke producten en diensten die een bedrijf aanbiedt, en hoe ze naar verwachting zullen presteren op de markt.

Merknaamherkenning, hoewel niet precies meetbaar in dollars en centen, vertegenwoordigt een potentiële waarde voor een bedrijf en een referentiepunt om te concluderen dat de marktprijs van de aandelen van een bedrijf momenteel ondergewaardeerd is in vergelijking met de werkelijke waarde van het bedrijf en zijn operaties. Vrijwel elk voordeel dat een bedrijf heeft ten opzichte van zijn concurrenten of binnen de economie als geheel, levert een bron van waarde op. Waardebeleggers zullen waarschijnlijk de relatieve waarden van de individuele aandelen waaruit de portefeuille van een beleggingsfonds bestaat, onder de loep nemen.

Contrarian Investing

Tegengestelde  beleggers gaan tegen het heersende marktsentiment of de heersende trend in. Een klassiek voorbeeld van tegendraads beleggen is het short verkopen van aandelen van een bedrijfstak, of in ieder geval vermijden om te kopen, terwijl beleggingsanalisten over de hele linie vrijwel allemaal bovengemiddelde winsten voorspellen voor bedrijven die in de gespecificeerde bedrijfstak opereren. Kortom, contrarians kopen vaak wat de meerderheid van de investeerders verkoopt en verkopen wat de meerderheid van de investeerders koopt.

Omdat tegendraadse beleggers doorgaans aandelen kopen die uit de gratie zijn of waarvan de prijzen zijn gedaald, kan tegendraads beleggen worden gezien als vergelijkbaar met waardebeleggen. Tegengestelde handelsstrategieën worden echter meer gedreven door marktsentimentfactoren dan door waardebeleggingsstrategieën en zijn minder afhankelijk van specifieke fundamentele analysecijfers zoals de P / B-ratio.

Tegengesteld beleggen wordt vaak verkeerd begrepen als het simpelweg verkopen van aandelen of fondsen die omhoog gaan en het kopen van aandelen of fondsen die omlaag gaan, maar dat is een misleidende oversimplificatie. Contrarians gaan vaak eerder tegen de heersende mening in dan tegen de heersende prijsontwikkelingen in. Een tegendraadse beweging is om in te kopen in een aandeel of fonds waarvan de prijs stijgt ondanks de voortdurende en wijdverspreide mening van de markt dat de prijs zou moeten dalen.

Er zijn tal van onderlinge fondsen die als tegendraadse fondsen kunnen worden aangemerkt. Beleggers kunnen op zoek gaan naar tegendraadse fondsen om in te beleggen, of ze kunnen een tegendraadse handelsstrategie voor beleggingsfondsen gebruiken door beleggingsfondsen te selecteren waarin ze willen beleggen met behulp van tegendraadse beleggingsprincipes. Beleggers in tegengestelde beleggingsfondsen zoeken naar onderlinge fondsen om in te beleggen die de aandelen aanhouden van bedrijven in sectoren of bedrijfstakken die momenteel uit de gratie zijn bij marktanalisten, of ze zoeken naar fondsen die zijn belegd in sectoren of bedrijfstakken die ondermaats hebben gepresteerd in vergelijking met de algemene markt.

De houding van een tegendraadse ten opzichte van een sector die al enkele jaren ondermaats presteert, kan heel goed zijn dat de langdurige periode waarin de aandelen van de sector slecht presteren (in verhouding tot het algemene marktgemiddelde) het alleen maar waarschijnlijker maakt dat de sector binnenkort zal presteren. begin een omkering van het fortuin naar boven te ervaren.

Momentum Investeren

Momentum investing  streeft ernaar te profiteren van het volgen van sterke bestaande trends. Momentumbeleggen hangt nauw samen met een benadering van groeiinvesteringen. Maatstaven die worden overwogen bij het evalueren van de sterkte van het koersmomentum van een beleggingsfonds, omvatten de gewogen gemiddelde koers-winst / groei (PEG) -verhouding van de portefeuillebelangen van het fonds, of de procentuele stijging op jaarbasis van de intrinsieke waarde (NAV) van het fonds.

Geschikte onderlinge fondsen voor beleggers die een momentumbeleggingsstrategie willen toepassen, kunnen worden geïdentificeerd aan de hand van fondsbeschrijvingen waarin de fondsbeheerder duidelijk aangeeft dat momentum een ​​primaire factor is bij zijn selectie van aandelen voor de portefeuille van het fonds. Beleggers die het marktmomentum willen volgen door middel van beleggingen in beleggingsfondsen, kunnen de momentumprestaties van verschillende fondsen analyseren en dienovereenkomstig fondsselecties maken. Een momentumhandelaar kan op zoek gaan naar fondsen met stijgende winsten in de loop van de tijd; bijvoorbeeld fondsen met NAV’s die drie jaar geleden met 3% zijn gestegen, met 5% het volgende jaar en met 7% in het meest recente jaar.

Momentumbeleggers kunnen ook proberen specifieke sectoren of bedrijfstakken te identificeren die duidelijk bewijs van een sterk momentum vertonen. Na het identificeren van de sterkste bedrijfstakken, beleggen ze in fondsen die de meest voordelige blootstelling bieden aan bedrijven die actief zijn in die bedrijfstakken.

Het komt neer op

Benjamin Graham schreef ooit dat geld verdienen met investeren moet afhangen van “de hoeveelheid intelligente inspanningen die de investeerder bereid en in staat is om zijn taak van veiligheidsanalyse uit te voeren”. Als het gaat om het kopen van een beleggingsfonds, moeten beleggers hun huiswerk maken. In sommige opzichten is dit gemakkelijker dan zich te concentreren op het kopen van individuele effecten, maar het voegt wel enkele belangrijke andere gebieden toe aan onderzoek alvorens te kopen. Over het algemeen zijn er veel redenen waarom beleggen in beleggingsfondsen zinvol is en een beetje due diligence kan het verschil maken – en een zekere mate van comfort bieden.

 

Related Posts