Hoe beleggen pensioenfondsen doorgaans?
Een pensioenplan is een pensioenplan dat vereist dat een werkgever bijdragen levert aan een pool van fondsen die is gereserveerd voor het toekomstige voordeel van een werknemer. De pool van fondsen wordt namens de werknemer geïnvesteerd en de inkomsten uit de investeringen genereren inkomsten voor de werknemer bij pensionering. Het vermogen van pensioenfondsen moet voorzichtig worden beheerd om ervoor te zorgen dat gepensioneerden de beloofde pensioenuitkeringen ontvangen. Dit betekende jarenlang dat fondsen beperkt waren tot het beleggen in voornamelijk staatspapier, investment-grade obligaties en blue chip-aandelen.
Veranderende marktomstandigheden – en de noodzaak om een voldoende hoog rendement te behouden – hebben geresulteerd in pensioenreglementen die beleggingen in de meeste activaklassen mogelijk maken. Dit zijn enkele van de meest voorkomende beleggingen waaraan pensioenfondsen hun substantiële kapitaal toewijzen. Hier bekijken we enkele van de activaklassen die pensioenfondsen waarschijnlijk zullen bezitten.
Belangrijkste leerpunten
- Het vermogen van pensioenfondsen moet worden beheerd met de bedoeling ervoor te zorgen dat in aanmerking komende gepensioneerden de beloofde voordelen ontvangen.
- Tot voor kort belegden pensioenfondsen voornamelijk in aandelen en obligaties, vaak met behulp van een matching-strategie.
- Tegenwoordig beleggen ze steeds meer in een verscheidenheid aan activaklassen, waaronder private equity, onroerend goed, infrastructuur en effecten zoals goud die de inflatie kunnen indekken.
Pensioenregelingen, ook wel toegezegd-pensioenregelingen genoemd, garanderen dat werknemers een vaste uitbetaling ontvangen, ongeacht hoe beleggingen presteren.
Investeringen in vastrentende waarden
hoogrentende obligaties en goed gedekte leningen voor commercieel onroerend goed. Portefeuilles inclusief door activa gedekte effecten (ABS), zoals studieleningen en creditcardschulden, nemen toe. Het risico dat aan die effecten is verbonden, is echter meestal een stuk groter dan bij typische bedrijfs- of staatsobligaties.
Als voorbeeld van de prevalentie van vastrentende waarden in pensioenportefeuilles, streefthet grootste pensioenplan in de VS, het California Public Employees ‘Retirement System (“CalPERS”), naar een jaarlijks rendement van 7%, met ongeveer een- een derde van de portefeuille van $ 385,1 miljard werd vanaf maart 2020 toegewezen aan vastrentende waarden.
Aandelen
Beleggingen in Amerikaanse blue-chip gewone en small-cap groeiaandelen en internationale aandelen.
Grotere fondsen, zoals CalPERS, beheren zelf hun aandelenportefeuilles. Kleinere fondsen zullen waarschijnlijk extern management zoeken – of anders beleggen in institutionele versies van dezelfde onderlinge fondsen en exchange traded funds (ETF’s) als individuele beleggers. Het belangrijkste verschil hier is dat de institutionele aandelenklassen geen front-end verkoopcommissies, aflossingsvergoedingen of 12b-1 vergoedingen hebben, en dat ze een lagere kostenratio in rekening brengen.
Private equity
Institutionele beleggers, zoals pensioenfondsen, en beleggers die zijn geclassificeerd als geaccrediteerde beleggers, beleggen in private equity – een alternatieve beleggingscategorie voor delange termijn diegeschikt is voor ervaren beleggers. Pensioenfondsen zijn zelfs een van de grootste kapitaalbronnen voor deprivate equity-sector.
In zijn puurste vorm vertegenwoordigt private equity beheerde pools van geld die zijn geïnvesteerd in het eigen vermogen van particuliere bedrijven met de bedoeling de investeringen uiteindelijk te verkopen voor aanzienlijke winsten. Beheerders van private-equityfondsen rekenen hoge vergoedingen op basis van beloften van rendementen boven de markt.
$ 8,6 biljoen
Het bedrag aan activa dat eind 2018 werd beheerd door pensioenregelingen in de publieke en private sector in de VS, volgens het Investment Company Institute.
Vastgoed
Vastgoedbeleggingen in pensioenfondsen zijn doorgaans passieve beleggingen die worden gedaan via real estate investment trusts (REIT’s) of private equity-pools. Sommige pensioenfondsen runnen afdelingen voor vastgoedontwikkeling om rechtstreeks deel te nemen aan de verwerving, ontwikkeling of het beheer van onroerend goed.
Langetermijninvesteringen zijn in commercieel vastgoed, zoals kantoorgebouwen, bedrijventerreinen, appartementen of winkelcomplexen. Het doel is om een portefeuille van eigendommen te creëren die vermogensgroei combineren met een stijgende stroom van voor inflatie gecorrigeerde inkomsten om de ups en downs van de markten in evenwicht te brengen.
Infrastructuur
Infrastructuurinvesteringen blijven een klein onderdeel van de meeste pensioenactiva, maar ze zijn een groeiende markt met een breed scala aan publieke of private ontwikkelingen op het gebied van elektriciteit, water, wegen en energie. Publieke projecten ervaren beperkingen als gevolg van budgetten en de leenmacht van civiele autoriteiten. Voor particuliere projecten zijn grote sommen geld nodig die ofwel duur ofwel moeilijk op te halen zijn. Pensioenregelingen kunnen beleggen met een langetermijnperspectief en de mogelijkheid om creatieve financiering te structureren.
Typische financiële regelingen omvatten een basisbetaling van rente en kapitaal terug naar het fonds, samen met een vorm van inkomsten of aandelenparticipatie. Een tolweg kan naast de financieringsbetaling een klein percentage aan tol betalen. Een energiecentrale betaalt misschien een klein beetje voor elke opgewekte megawatt en een percentage van de winst als een ander bedrijf de centrale koopt.
Inflatiebescherming
Inflatiebescherming is een term die wordt gebruikt om te verwijzen naar activa die de neiging hebben om in waarde te stijgen naarmate de inflatie toeneemt. Dit kunnen onder meer voor inflatie gecorrigeerde obligaties (bijv. TIPS ), grondstoffen, valuta’s en rentederivaten zijn. Het gebruik van voor inflatie gecorrigeerde obligaties is vaak gerechtvaardigd, maar de toegenomen allocatie van activa van pensioenfondsen in grondstoffen, valuta’s of derivaten heeft bij sommigen tot bezorgdheid geleid vanwege het extra idiosyncratische risico dat ze met zich meebrengen.
Aansprakelijkheidsafstemming, ook bekend als ” immunisatie “, is een investeringsstrategie die toekomstige verkopen van activa en inkomstenstromen afstemt op de timing van verwachte toekomstige uitgaven. De strategie wordt algemeen omarmd door beheerders van pensioenfondsen, die proberen het liquidatierisico van een portefeuille te minimaliseren door ervoor te zorgen dat de verkoop van activa, rente en dividendbetalingen overeenkomen met de verwachte betalingen aan pensioenontvangers. Dit staat in contrast met eenvoudigere strategieën die proberen het rendement te maximaliseren zonder rekening te houden met het opnametijdstip.
Gepensioneerden die bijvoorbeeld leven van het inkomen uit hun portefeuille, zijn doorgaans afhankelijk van stabiele en doorlopende betalingen als aanvulling op de socialezekerheidsuitkeringen. Een matching-strategie zou de strategische aankoop van effecten inhouden om met regelmatige tussenpozen dividenden en rente uit te betalen . Idealiter zou er ruim voor het begin van de pensioenjaren een matchingstrategie bestaan. Een pensioenfonds zou een vergelijkbare strategie hanteren om ervoor te zorgen dat aan zijn uitkeringsverplichtingen wordt voldaan.
Het komt neer op
Pensioenfondsen doen beloftes aan hun deelnemers, waardoor ze in de toekomst een zeker pensioeninkomen kunnen krijgen. Dit betekent dat ze relatief conservatief moeten zijn in termen van risico, maar ook voldoende rendement moeten behalen om die garanties te dekken. Vastrentende waarden vormen daarom vaak een groot deel van de pensioenportefeuilles, samen met blue chip-aandelen. Pensioenen zoeken steeds vaker naar meer rendement elders in onroerend goed en alternatieve beleggingscategorieën, hoewel deze stukken nog steeds relatief kleine onderdelen van hun portefeuilles blijven.