Investeringen analyseren met solvabiliteitsratio’s

Solvabiliteitsratio ’s worden voornamelijk gebruikt om het vermogen van een bedrijf om aan zijn langetermijnverplichtingen te voldoen, te meten. Over het algemeen meet een solvabiliteitsratio de omvang van de winstgevendheid van een bedrijf en vergelijkt deze met zijn verplichtingen. Door een solvabiliteitsratio te interpreteren, kan een analist of investeerder inzicht krijgen in hoe waarschijnlijk het is dat een bedrijf zijn schuldverplichtingen blijft nakomen. Een sterkere of hogere ratio duidt op financiële kracht. In schril contrast hiermee kan een lagere of een aan de zwakke kant een aanwijzing zijn voor financiële problemen in de toekomst.

Een primaire solvabiliteitsratio wordt gewoonlijk als volgt berekend en meet de op contanten gebaseerde winstgevendheid van een bedrijf als een percentage van zijn totale langetermijnverplichtingen:

Veelgebruikte solvabiliteitsratio’s

Solvabiliteitsratio’s geven de financiële gezondheid van een bedrijf weer in het kader van zijn schuldverplichtingen. Zoals u zich misschien kunt voorstellen, zijn er een aantal verschillende manieren om de financiële gezondheid te meten.

Schuld ten opzichte van het eigen vermogen is een fundamentele indicator van de hoeveelheid hefboomwerking die een bedrijf gebruikt. Schuld het algemeen verwijst naar de lange termijn schuld, hoewel geld niet nodig te lopen activiteiten van een bedrijf kan worden gesaldeerd uit van de totale langlopende schulden ter verkrijging van een nettoschuld figuur. Eigen vermogen verwijst naar het eigen vermogen, of de boekwaarde, die reële marktwaarde. Maar als u gebruikmaakt van wat het bedrijf rapporteert, krijgt u een snel en gemakkelijk beschikbaar cijfer dat voor metingen kan worden gebruikt.

Schulden aan activa is een nauw verwante maatstaf die een analist of belegger ook helpt om de hefboomwerking op de balans te meten. Aangezien activa minus passiva gelijk is aan boekwaarde, geeft het gebruik van twee of drie van deze items een goed inzicht in de financiële gezondheid.

Meer gecompliceerde solvabiliteitsratio’s omvatten het aantal verdiende rente, dat wordt gebruikt om het vermogen van een bedrijf om aan zijn schuldverplichtingen te voldoen te meten. Het wordt berekend door de winst van een bedrijf vóór rente en belastingen (EBIT) te nemen en te delen door de totale rentelasten van langlopende schulden. Het meet specifiek hoe vaak een bedrijf zijn rentelasten vóór belastingen kan dekken. Rentedekking is een andere algemenere term die voor deze ratio wordt gebruikt.

Solvabiliteit versus liquiditeitsratio’s

De solvabiliteitsratio meet het vermogen van een bedrijf om aan zijn langetermijnverplichtingen te voldoen, zoals de bovenstaande formule aangeeft. Liquiditeitsratio’s meten de financiële gezondheid op korte termijn. De huidige ratio en quick ratio meten het vermogen van een bedrijf om kortlopende verplichtingen te dekken met liquide (looptijden van een jaar of minder) activa. Deze omvatten geldmiddelen en kasequivalenten, verhandelbare effecten en vorderingen. De cijfers over de kortlopende schulden zijn inclusief schulden of voorraden waarvoor betaald moet worden. In wezen kijken solvabiliteitsratio’s naar langlopende schuldverplichtingen, terwijl liquiditeitsratio’s kijken naar werkkapitaalitems op de balans van een bedrijf. Bij liquiditeitsratio’s maken activa deel uit van de teller en staan ​​passiva in de noemer.

Wat vertellen deze ratio’s een investeerder?

Solvabiliteitsratio’s zijn verschillend voor verschillende bedrijven in verschillende bedrijfstakken. Zo kunnen voedings- en drankenbedrijven, evenals andere consumptiegoederen, over het algemeen hogere schuldenlast verdragen, aangezien hun winstniveaus minder gevoelig zijn voor economische schommelingen. In schril contrast hiermee moeten recessie hun winstgevendheid kan belemmeren en tijdens een recessie minder demping kan achterlaten om de aflossing van schulden en de daarmee samenhangende rentelasten te dekken. Financiële bedrijven zijn onderworpen aan verschillende staats- en nationale voorschriften die solvabiliteitsratio’s bepalen. Onder bepaalde drempels vallen zou de woede van toezichthouders en vroegtijdige verzoeken om kapitaal aan te trekken en lage ratio’s kunnen ondersteunen.

Aanvaardbare solvabiliteitsratio’s variëren van bedrijfstak tot bedrijfstak, maar als algemene vuistregel geldt dat een solvabiliteitsratio van meer dan 20% als financieel gezond wordt beschouwd. Hoe lager de solvabiliteitsratio van een bedrijf, hoe groter de kans dat het bedrijf zal standaard op zijn schuldverplichtingen. Als we naar enkele van de bovengenoemde ratio’s kijken, zou een schuld / activa-ratio van meer dan 50% reden tot bezorgdheid kunnen zijn. Een schuldratio van meer dan 66% is aanleiding voor nader onderzoek, zeker voor een bedrijf dat in een cyclische bedrijfstak opereert. Een lagere ratio is beter wanneer de schuld in de teller staat, en een hogere ratio is beter wanneer activa deel uitmaken van de teller. Over het algemeen is een hoger niveau van activa, of van winstgevendheid in vergelijking met schulden, een goede zaak.

Branchespecifieke voorbeelden

Een analyse van Europese verzekeringsmaatschappijen in juli 2011 door adviesbureau Bain laat zien welke invloed solvabiliteitsratio’s hebben op bedrijven en hun vermogen om te overleven, hoe ze investeerders en klanten op hun gemak stellen over hun financiële gezondheid en hoe de regelgeving een rol speelt. In het rapport wordt uiteengezet dat de Europese Unie sinds de Grote Recessie strengere solvabiliteitsnormen kredietcrisis.

Een kort bedrijfsvoorbeeld

MetLife (NYSE: MET) is een van de grootste levensverzekeringsmaatschappijen ter wereld. Een recente analyse vanaf oktober 2013 geeft de verhouding tussen schuld en eigen vermogen van MetLife weer op 102%, of de gerapporteerde schuld iets boven het eigen vermogen, of de boekwaarde, op de balans. Dit is een gemiddeld schuldniveau in vergelijking met andere bedrijven in de branche, wat betekent dat ongeveer de helft van de rivalen een hogere ratio heeft en de andere helft een lagere ratio. De verhouding tussen de totale passiva en de totale activa bedraagt ​​92,6%, wat niet zo goed te vergelijken is met de verhouding tussen schuld en eigen vermogen, omdat ongeveer tweederde van de sector een lagere ratio heeft. De liquiditeitsratio’s van MetLife zijn zelfs nog slechter en onderaan de industrie als we kijken naar de huidige ratio (1,5 keer) en de snelle ratio (1,3 keer). Maar dit is niet echt een probleem, aangezien het bedrijf een van de grootste balansen in de verzekeringssector heeft en over het algemeen in staat is om zijn kortetermijnverplichtingen te financieren. Al met al zou MetLife vanuit een solvabiliteitsperspectief gemakkelijk in staat moeten zijn om zijn langlopende en kortlopende schulden te financieren, evenals de rentebetalingen op zijn schuld.

Voordelen en nadelen van uitsluitend vertrouwen op deze ratio’s

Solvabiliteitsratio’s zijn uitermate nuttig bij het analyseren van het vermogen van een onderneming om aan haar langetermijnverplichtingen te voldoen; maar zoals de meeste financiële ratio’s, moeten ze worden gebruikt in de context van een algemene bedrijfsanalyse. Beleggers moeten kijken naar de algemene aantrekkingskracht van investeringen en beslissen of een effect onder- of overgewaardeerd is. Schuldhouders en toezichthouders zijn misschien meer geïnteresseerd in solvabiliteitsanalyse, maar ze moeten nog steeds kijken naar het algemene financiële profiel van een bedrijf, hoe snel het groeit en of het bedrijf over het algemeen goed wordt geleid.

Bottom Line

Kredietanalisten en toezichthouders hebben een groot belang bij het analyseren van de solvabiliteitsratio’s van een bedrijf. Andere investeerders zouden ze moeten gebruiken als onderdeel van een algemene toolkit om een ​​bedrijf en zijn investeringsvooruitzichten te onderzoeken.