Gebruik van economisch kapitaal om risico’s te bepalen
Economisch kapitaal (EC) verwijst naar de hoeveelheid risicokapitaal die een bank naar schatting nodig zal hebben om op een bepaald betrouwbaarheidsniveau en een bepaalde tijdshorizon solvabel te blijven. Regulatory capital (RC), aan de andere kant, weerspiegelt de hoeveelheid kapitaal die een bank nodig heeft, gegeven wettelijke richtlijnen en regels. Dit artikel zal, naast het vergelijken van economisch kapitaal en wettelijk kapitaal, benadrukken hoe EC wordt gemeten en de relevantie ervan voor banken onderzoeken.
Risicomanagement
Banken en financiële instellingen moeten rekening houden met de toekomstige onzekerheden op lange termijn waarmee ze worden geconfronteerd. Het is in deze context dat de Bazel-akkoorden tot stand zijn gekomen om de risicobeheerfuncties van belangrijke financiële instellingen te versterken. De akkoorden zijn aanbevelingen voor de banksector en bestaan uit drie reeksen voorschriften: Basel I, Basel II en Basel III.
Basel II geeft internationale richtlijnen over het wettelijk minimumkapitaal dat banken tegen hun risico’s moeten aanhouden, zoals kredietrisico, marktrisico, operationeel risico, tegenpartijrisico, pensioenrisico en andere. Bazel II bevat ook wettelijke richtlijnen en regels voor het modelleren van wettelijk kapitaal en moedigt bedrijven aan om economisch kapitaalmodellen te gebruiken. EC is als concept en als risicomaatstaf geen recent fenomeen, maar is snel een belangrijke maatstaf geworden voor banken en financiële instellingen.
Belangrijkste leerpunten
- Banken en andere financiële instellingen moeten rekening houden met onzekerheden op langere termijn.
- Economisch kapitaal is de hoeveelheid risicokapitaal die een bank nodig heeft voor een bepaald betrouwbaarheidsniveau en een bepaalde periode.
- EC is essentieel om zakelijke beslissingen te ondersteunen, terwijl regulatoir kapitaal tracht minimale kapitaalvereisten vast te stellen om met alle risico’s om te gaan.
- Een bank kan EC-schattingen gebruiken om kapitaal over bedrijfssegmenten te verdelen.
- Economisch kapitaal zou op een dag de wettelijke kapitaalvereisten kunnen vervangen, aangezien de EG-kaders blijven groeien.
Regulatory Capital
Wanneer banken hun wettelijk vereiste kapitaalvereiste en in aanmerking komend kapitaal berekenen, moeten ze rekening houden met wettelijke definities, regels en richtlijnen. Vanuit regelgevingsperspectief maakt het minimumbedrag aan kapitaal deel uit van het in aanmerking komende kapitaal van een bank. Het totale in aanmerking komende kapitaal volgens de wettelijke richtlijnen onder Bazel II wordt geleverd door drie kapitaallagen:
- Tier 1 (kern) kapitaal omvat in grote lijnen elementen zoals gewone aandelen, kwalificerende preferente aandelen en overschotten en ingehouden winsten.
- Tier 2 (aanvullend) kapitaal omvat elementen zoals algemene reserves voor kredietverliezen, bepaalde vormen van preferente aandelen, achtergestelde schulden op termijn, eeuwigdurende schulden en andere hybride schuld- en eigenvermogensinstrumenten.
- Tier 3 kapitaal omvat kortlopende achtergestelde schulden en netto handelsboekwinsten die niet extern zijn geverifieerd.
Merk op dat deze niveaus op verschillende manieren kunnen worden gevormd volgens wettelijke en boekhoudkundige regimes in de lidstaten van de Bank for International Settlement (BIS). Bovendien verschillen de kapitaallagen in hun vermogen om verliezen op te vangen; Tier 1-kapitaal heeft de beste mogelijkheden om verliezen op te vangen. Het is noodzakelijk voor een bank om de bank minimum te berekenen kapitaaleis voor kredietrisico, operationeel, marktrisico, en andere risico’s om vast te stellen hoeveel Tier 1, Tier 2 en Tier 3-kapitaal is beschikbaar voor alle risico’s te ondersteunen.
Economisch kapitaal
Economisch kapitaal is een maatstaf voor risico uitgedrukt in termen van kapitaal. Een bank kan zich bijvoorbeeld afvragen welk kapitaalniveau nodig is om op een bepaald niveau van vertrouwen en tijdshorizon solvabel te blijven. Met andere woorden, EC kan worden beschouwd als de hoeveelheid risicokapitaal vanuit het perspectief van de banken; daarom verschilt het van RC-vereiste maatregelen. Economisch kapitaal is in de eerste plaats bedoeld om zakelijke beslissingen te ondersteunen, terwijl RC ernaar streeft om minimumkapitaalvereisten vast te stellen voor alle risico’s bij een bank volgens een reeks regelgevende regels en richtlijnen.
Aangezien economisch kapitaal eerder een bankspecifieke of interne maatstaf voor beschikbaar kapitaal is, bestaat er tot dusver geen gemeenschappelijke binnenlandse of mondiale definitie van EG. Bovendien zijn er enkele elementen die veel banken gemeen hebben bij het definiëren van economisch kapitaal. EC-schattingen kunnen worden gedekt door elementen van Tier 1, Tier 2, Tier 3 of definities die worden gebruikt door ratingbureaus en andere soorten kapitaal, zoals geplande inkomsten, niet-gerealiseerde winst of een impliciete overheidsgarantie.
Relevantie van economisch kapitaal
EC is zeer relevant omdat het belangrijke antwoorden kan geven op specifieke bedrijfsbeslissingen of voor het evalueren van de verschillende bedrijfsonderdelen van een bank. Het biedt ook een instrument om RC te vergelijken.
Prestatiemaatstaf Het management van een bank kan EC-schattingen gebruiken om kapitaal over bedrijfsstromen te verdelen en die eenheden te promoten die de gewenste winst per eenheid risico opleveren. Voorbeelden van prestatiemaatstaven waarbij EC betrokken is, zijn rendement op voor risico gecorrigeerd kapitaal (RORAC), risico gecorrigeerd rendement op kapitaal (RAROC) en economische toegevoegde waarde (EVA). Figuur 1 toont een voorbeeld van een RORAC-berekening en hoe deze kan worden vergeleken tussen de bedrijfsonderdelen van een bank of financiële instelling.
Figuur 1: RORAC van twee business units gedurende één jaar
Figuur 1 laat zien dat business unit 1 een hoger rendement in EC-termen (dwz RORAC ) genereert in vergelijking met business unit 2. Het management zou de voorkeur geven aan business unit 1, die minder EC verbruikt, maar tegelijkertijd een hoger rendement genereert.
Dit soort beoordeling is praktischer in een bottom upbenadering, wat inhoudt dat EC-beoordelingen worden gemaakt voor elke bedrijfseenheid en vervolgens worden geaggregeerd tot een algemeen EC-cijfer. De top downbenadering is daarentegen meer arbitrair omdat EC op groepsniveau wordt gekalibreerd en vervolgens aan elke bedrijfsstroom wordt geleverd, waar de criteria voor kapitaalallocatie vaag kunnen zijn.
Vergelijking met RC Een ander gebruik van EC is om het te vergelijken met RC-eis. Figuur 2 geeft een voorbeeld van enkele risico’s die kunnen worden beoordeeld door een EC-raamwerk en hoe deze kunnen worden vergeleken met de RC-eis.
Figuur 2: RC-eis en EC-schatting
EC meten
Hoewel het EC-cijfer van een bank gedeeltelijk wordt bepaald door de risicotolerantie, wordt de RC-vereiste gestuurd door toezichthoudende maatstaven die zijn uiteengezet in de regelgevende richtlijnen en regelboeken. Bovendien kunnen banken, in tegenstelling tot regulatoire kapitaalmodellen onder Basel II, zoals het geavanceerde internal rating-based (AIRB) model voor kredietrisico, hun eigen keuzes maken over hoe ze EC moeten modelleren. Banken kunnen bijvoorbeeld de functionele vorm en de parameterinstellingen van hun model kiezen. Daarom kan EC-modellering de aannames van AIRB voor kredietrisico aanpassen of negeren.
AIRB gaat ervan uit dat een kredietportefeuille groot en homogeen is, dat activa op langere termijn risicovoller zijn, zoals blijkt uit de zogenaamde looptijdaanpassing met een maximum van vijf jaar, en dat ratings van hogere kwaliteit een hogere correlatie hebben om het systeemrisico weer te geven. Het evalueert ook de risico’s per ratingklassen en gaat uit van een perfecte correlatie tussen ratingklassen en diversificatie binnen een ratingklasse.
Value-at-risk (VaR) -modellen zijn typische EC-kaders voor markt, kredietrisico en andere risico’s. Voor kredietrisico wordt dit echter meestal kredietwaarde-op-risico (CVaR) genoemd. Beschouw als voorbeeld de verliesverdeling van een leningenportefeuille voor relatief veilige leningen. Het verwachte verlies vertegenwoordigt een verlies dat voortvloeit uit de dagelijkse gang van zaken, terwijl het onverwachte verlies het aantal standaarddeviaties is dat verwijderd is van het verwachte verlies (de staart van de uitkering).
Stel dat in het huidige voorbeeld het onverwachte verlies wordt gekalibreerd op een betrouwbaarheidsniveau van 99,95%, wat overeenkomt met een AA- kredietwaardigheid. Daarom kunnen banken hun economisch kapitaalmodellen afstemmen op de risicobereidheid van het management, die doorgaans in overeenstemming is met de beoogde rating van de bank.
Sommige banken gebruiken mogelijk intern ontwikkelde modellen om hun EC te berekenen. Banken kunnen echter ook commerciële software gebruiken om hen te helpen bij hun EC-berekeningen. Voorbeelden van dergelijke software voor kredietrisico zijn de Portfolio Manager van Moody’s KMV, Strategic Analytics, Credit Risk + van Credit Suisse en CreditMetrics van JPMorgan.
Het komt neer op
EC is een maatstaf voor het risicokapitaal van een bank. Het is geen recent concept, maar het is snel een belangrijke maatregel geworden bij banken en financiële instellingen. EC biedt een nuttig aanvullend instrument voor RC voor zakelijke beslissingen. Banken maken steeds meer gebruik van EC-kaders en het zal in de toekomst hoogstwaarschijnlijk blijven groeien. De relevante vraag zou kunnen zijn of economisch kapitaal op een dag de wettelijke kapitaalvereisten zou kunnen vervangen.