Veelvoorkomende voorbeelden van verhandelbare effecten
Verhandelbare effecten zijn beleggingen die gemakkelijk kunnen worden gekocht, verkocht of verhandeld op openbare beurzen. De hoge liquiditeit van verhandelbare effecten maakt ze erg populair bij individuele en institutionele beleggers. Dit soort beleggingen kunnen schuldbewijzen of aandelen zijn.
BELANGRIJKSTE LEERPUNTEN
- Aandelen, obligaties, preferente aandelen en ETF’s behoren tot de meest voorkomende voorbeelden van verhandelbare effecten.
- Geldmarktinstrumenten, futures, opties en hedgefondsinvesteringen kunnen ook verhandelbare effecten zijn.
- Het doorslaggevende kenmerk van verhandelbare effecten is hun liquiditeit.
- Er zijn liquide middelen die geen verhandelbare effecten zijn, en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide middelen zijn.
- Elk verhandelbaar effect moet nog steeds voldoen aan de vereisten om een financiële zekerheid te zijn.
Soorten verhandelbare effecten
Er zijn talloze soorten verhandelbare effecten, maar aandelen zijn het meest voorkomende type aandelen. Obligaties en wissels zijn de meest voorkomende schuldbewijzen.
Voorraden als effecten
Aandelen vertegenwoordigen een aandeleninvestering omdat aandeelhouders gedeeltelijk eigenaar blijven van het bedrijf waarin ze hebben geïnvesteerd. Het bedrijf kan aandeelhoudersinvesteringen gebruiken als eigen vermogen om de activiteiten en expansie van het bedrijf te financieren.
In ruil daarvoor ontvangt de aandeelhouder dividenden op basis van de winstgevendheid van de onderneming. De waarde van de aandelen van een bedrijf kan enorm fluctueren, afhankelijk van de branche en het individuele bedrijf in kwestie, dus investeren in de aandelenmarkt kan een risicovolle zet zijn. Veel mensen verdienen echter een heel goed inkomen door in aandelen te beleggen.
Obligaties als effecten
Obligaties zijn de meest voorkomende vorm van verhandelbare schuldbewijzen en zijn een nuttige bron van kapitaal voor bedrijven die willen groeien. Een obligatie is een waardepapier uitgegeven door een bedrijf of overheid waarmee het geld kan lenen van investeerders. Net als bij een banklening garandeert een obligatie een vast rendement, de zogenaamde couponrente, in ruil voor het gebruik van de geïnvesteerde middelen.
De nominale waarde van de obligatie is de nominale waarde. Elke uitgegeven obligatie heeft een bepaalde nominale waarde, couponrente en vervaldatum. De vervaldatum is wanneer de uitgevende entiteit de volledige nominale waarde van de obligatie moet terugbetalen.
Omdat obligaties op de open markt worden verhandeld, kunnen ze voor minder dan pari worden gekocht. Deze obligaties worden met korting verhandeld. Afhankelijk van de huidige marktomstandigheden kunnen obligaties ook voor meer dan pari worden verkocht. Wanneer dit gebeurt, worden obligaties verhandeld tegen een premie. Couponbetalingen zijn gebaseerd op de nominale waarde van de obligatie en niet op de marktwaarde of aankoopprijs. Een belegger die een obligatie met korting koopt, geniet dus nog steeds dezelfde rentebetalingen als een belegger die het effect tegen nominale waarde koopt.
Rentebetalingen op gedisconteerde obligaties vertegenwoordigen een hoger investeringsrendement dan de vermelde couponrente. Omgekeerd is het beleggingsrendement voor obligaties die tegen een premie zijn gekocht, lager dan de couponrente.
Preferente aandelen
Er is een ander type verhandelbaar effect dat enkele van de kwaliteiten van zowel eigen vermogen als schulden heeft. Preferente aandelen hebben het voordeel van vaste dividenden die vóór dividenden aan gewone aandeelhouders worden uitgekeerd, waardoor ze meer op obligaties lijken. Obligatiehouders blijven echter senior ten opzichte van preferente aandeelhouders. In het geval van financiële moeilijkheden kunnen obligaties rentebetalingen blijven ontvangen, terwijl preferente dividenden van aandelen onbetaald blijven.
In tegenstelling tot een obligatie wordt de initiële investering van de aandeelhouder nooit terugbetaald, waardoor het een hybride effect wordt. Naast het vaste dividend krijgen preferente aandeelhouders bij faillissement een hogere vordering op gelden dan hun gewone tegenhangers.
In ruil daarvoor geven preferente aandeelhouders het stemrecht op dat gewone aandeelhouders genieten. Door het gegarandeerde dividend en het vangnet bij insolventie zijn preferente aandelen voor sommige mensen een aantrekkelijke investering. Preferente aandelen zijn vooral aantrekkelijk voor diegenen die gewone aandelen te riskant vinden, maar niet willen wachten tot obligaties vervallen zijn.
Exchange Traded Funds (ETF’s)
Een exchange-traded fund (ETF) stelt beleggers in staat om verzamelingen van andere activa, waaronder aandelen, obligaties en grondstoffen, te kopen en verkopen. ETF’s zijn per definitie verhandelbare effecten omdat ze op openbare beurzen worden verhandeld. De activa die worden aangehouden door op de beurs verhandelde fondsen kunnen zelf verhandelbare effecten zijn, zoals aandelen in de Dow Jones. ETF’s kunnen echter ook activa aanhouden die geen verhandelbare effecten zijn, zoals goud en andere edele metalen.
Andere verhandelbare effecten
Verhandelbare effecten kunnen ook voorkomen in de vorm van geldmarktinstrumenten, derivaten en indirecte beleggingen. Elk van deze typen bevat verschillende specifieke effecten.
De meest betrouwbare liquide effecten vallen in de geldmarktcategorie. De meeste geldmarkteffecten fungeren als kortlopende obligaties en worden in grote hoeveelheden gekocht door grote financiële entiteiten. Deze omvatten schatkistpapier, bankaccepten, koopovereenkomsten en handelspapier.
Veel soorten derivaten kunnen als verhandelbaar worden beschouwd, zoals futures, opties en aandelenrechten en warrants. Derivaten zijn beleggingen die rechtstreeks afhankelijk zijn van de waarde van andere effecten. In het laatste kwart van de 20e eeuw begon de derivatenhandel exponentieel te groeien.
Indirecte beleggingen omvatten hedgefondsen en unit trusts. Deze instrumenten vertegenwoordigen eigendom in investeringsmaatschappijen. De meeste marktdeelnemers hebben weinig of geen blootstelling aan dit soort instrumenten, maar ze zijn gebruikelijk bij geaccrediteerde of institutionele beleggers.
Kenmerken van verhandelbare effecten
Het doorslaggevende kenmerk van verhandelbare effecten is hun liquiditeit. Liquiditeit is het vermogen om activa in contanten om te zetten en ze te gebruiken als tussenpersoon bij andere economische activiteiten. De zekerheid wordt verder liquide gemaakt door zijn relatieve vraag en aanbod op de markt. Ook bij de liquiditeit speelt het transactievolume een cruciale rol. Omdat verhandelbare effecten snel kunnen worden verkocht met direct beschikbare prijsnoteringen, hebben ze doorgaans een lager rendement dan minder liquide activa. Ze worden echter meestal ook als een lager risico beschouwd.
Er zijn liquide middelen die geen verhandelbare effecten zijn, en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide middelen zijn.
Vanuit liquiditeitsoogpunt zijn beleggingen verhandelbaar wanneer ze snel kunnen worden gekocht en verkocht. Als een investeerder of een bedrijf in een mum van tijd wat contant geld nodig heeft, is het veel gemakkelijker om de markt te betreden en verhandelbare effecten te liquideren. Gewone aandelen zijn bijvoorbeeld veel gemakkelijker te verkopen dan een niet-onderhandelbaar depositocertificaat (CD).
Dit introduceert het element van intentie als een kenmerk van ‘verhandelbaarheid’. En in feite claimen veel financiële experts en boekhoudcursussen intentie als een onderscheidend kenmerk tussen verhandelbare effecten en andere beleggingen. Volgens deze classificatie moeten verhandelbare effecten aan twee voorwaarden voldoen. De eerste is gemakkelijke inwisselbaarheid in contanten. De tweede voorwaarde is dat degenen die verhandelbare effecten kopen, de intentie moeten hebben om deze te converteren wanneer ze contanten nodig hebben. Met andere woorden, een biljet dat is gekocht met kortetermijndoelen in gedachten, is veel beter verhandelbaar dan een identiek biljet dat is gekocht met langetermijndoelen in gedachten.
Verhandelbare effecten in de boekhouding
In boekhoudkundige terminologie zijn verhandelbare effecten vlottende activa. Daarom worden ze vaak opgenomen in het werkkapitaal berekeningen over corporate balansen. Het wordt meestal opgemerkt als verhandelbare effecten geen deel uitmaken van het werkkapitaal. De definitie van aangepast werkkapitaal houdt bijvoorbeeld alleen rekening met bedrijfsactiva en -verplichtingen. Dit is exclusief financieringsgerelateerde posten, zoals kortlopende schulden en verhandelbare waardepapieren.
Bedrijven met een conservatief kasbeheerbeleid hebben de neiging om te beleggen in kortlopende verhandelbare effecten. Ze vermijden langlopende of risicovollere effecten, zoals aandelen en vastrentende effecten met een looptijd van meer dan een jaar. Verhandelbare effecten worden doorgaans direct onder de rekening voor geldmiddelen en kasequivalenten op de balans van een bedrijf gerapporteerd in het gedeelte over vlottende activa.
Een investeerder die een bedrijf analyseert, wil misschien de aankondigingen van het bedrijf zorgvuldig bestuderen. Deze aankondigingen doen specifieke contante toezeggingen, zoals dividendbetalingen, voordat ze worden gedeclareerd. Stel dat een bedrijf weinig liquide middelen heeft en al zijn saldo vastzit in verhandelbare effecten. Vervolgens kan een belegger de contante toezeggingen die het management heeft aangekondigd, uitsluiten van zijn verhandelbare effecten. Dat deel van de verhandelbare waardepapieren wordt geoormerkt en besteed aan iets anders dan het aflossen van kortlopende schulden.
Het komt neer op
Er zijn liquide middelen die geen verhandelbare effecten zijn, en er zijn verhandelbare effecten die geen liquide middelen zijn. Een recent geslagen American Eagle Gold Coin is bijvoorbeeld een liquide activa, maar het is geen verhandelbaar effect. Aan de andere kant kan een hedgefonds een verhandelbaar effect zijn zonder een liquide actief te zijn. Elk verhandelbaar effect moet nog steeds voldoen aan de vereisten om een financiële zekerheid te zijn. Het moet als eigenaar of schuldeiser rente vertegenwoordigen, een toegekende geldwaarde dragen en de koper een winstkans kunnen bieden.