HOOP voor huiseigenaren
Wat was HOOP voor huiseigenaren?
De term HOPE for Homeowners verwijst naar een federaal hulpprogramma dat is ontworpen om huiseigenaren in financiële nood te helpen als gevolg van de ineenstorting van de subprime-hypotheekmarkt in 2008. Gesteund door de Federal Housing Administration (FHA), was de HOPE for Homeowners Act een van de stappen die de federale overheid heeft genomen om de huizenmarkt te helpen stabiliseren en gekwalificeerde huiseigenaren te beschermen tegen wanbetaling en marktafscherming.
Het programma was ongeveer drie jaar actief en eindigde in september 2011.
Belangrijkste leerpunten
- HOPE for Homeowners was een federaal hulpprogramma dat was ontworpen om hypotheekverstrekkers in financiële nood te helpen als gevolg van de ineenstorting van de markt voor subprime-hypotheken.
- Het programma werd ondersteund door de Federal Housing Administration (FHA).
- Financieel noodlijdende huiseigenaren mochten hun hypotheken herfinancieren in betaalbare leningen met een vaste rente van 30 jaar.
- Het programma liep van oktober 2008 tot september 2011.
Inzicht in HOOP voor huiseigenaren
Nadat de technologiezeepbel barstte, begon de Amerikaanse economie te groeien. De rentetarieven bevonden zich op historische dieptepunten en de vastgoedprijzen daalden. Dit leidde tot een toename van de vraag naar woningen en hypotheken, waardoor de huizenmarkt hausse. Kredietverstrekkers begonnen hun kredietbehoeften te versoepelen, waardoor consumenten die anders niet in aanmerking zouden komen voor hypotheken, risicovolle leningen konden afsluiten.
Maar toen de markt crashte, leidde dat tot een van de grootste recessies in de geschiedenis. Een stijging van de rentetarieven en de waarde van onroerend goed zorgden ervoor dat veel huiseigenaren hun maandelijkse hypotheekbetalingen niet konden betalen. Dat is toen de federale overheid tussenbeide kwam om te helpen.
Het HOPE for Homeowners-programma maakte deel uit van de Emergency Economic Stabilization Act van 2008, die van kracht werd toen de subprime-hypotheekcrisis in oktober van dat jaar een hoogtepunt bereikte. Een deel van de wet vereiste dat de overheid federale leninggaranties en kredietverbeteringen moest verstrekken aan huiseigenaren die in financiële nood verkeerden.Het programma was bedoeld om huiseigenaren in staat te stellen te herfinancieren in betaalbare hypotheekleningen met een looptijd van 30 jaar. De FHA beloofde nieuwe hypotheekleningen tot $ 300 miljard te garanderen als onderdeel van het programma. Het liep van 1 oktober 2008 tot 30 september 2011.
Om in aanmerking te komen voor het programma, moesten huiseigenaren aan de volgende vereisten voldoen:
- Woningen moesten door de eigenaar worden bewoond en moesten de hoofdverblijfplaats van de eigenaar zijn; tweede huizen en vakantie-eigendommen telden niet.
- De oorspronkelijke hypotheek moest op of vóór 1 januari 2008 zijn gedateerd.
- Ze konden niet opzettelijk in gebreke zijn gebleven met betrekking tot de oorspronkelijke lening.
- Ze konden niet worden geïnvesteerd in meerdere woningkredieten.
- Alle informatie over de oorspronkelijke hypotheek was waar en geverifieerd, inclusief inkomstenbronnen en werkdetails.
- Ze konden niet worden veroordeeld voor fraude.
Deelname aan het programma was vrijwillig, dus huiseigenaren moesten zich aanmelden om deel te nemen. Evenzo namen niet alle geldschieters deel aan HOPE for Homeowners, maar degenen die dat wel deden, waren FHA-goedgekeurd. Volgens het programma moesten de deelnemende geldschieters hetsaldo van de hoofdsom van de uitstaande hypotheekterugbrengentot 90% van de nieuwwaarde van het onroerend goed.
Speciale overwegingen
Zoals hierboven vermeld, ontvingen deelnemers aan het programma een hypotheek met een vaste rente van 30 jaar. In sommige gevallen kwam die lening van 30 jaar in aanmerking voor verlenging. Verlenging tot 40 jaar was nuttig in gevallen waarin de huiseigenaar een bijzonder grote schuld moest dragen, wat een probleem was voor veel huiseigenaren. De optie van 40 jaar zorgde dus voor een lagere maandelijkse hypotheekbetaling.
Equity-sharing
Huiseigenaren moesten ook instemmen met een programma voor het delen van aandelen. In dit geval was het eigen vermogen het verschil tussen het bedrag van de oorspronkelijke lening en de werkelijke waarde van de woning. Als het huis werd verkocht of geherfinancierd nadat de huiseigenaar de hulp van het HOPE for Homeowners-programma had aanvaard, moest het verkregen vermogen worden gedeeld met de Federal Housing Administration (FHA). Hoeveel de overheid ontving, was afhankelijk van hoe lang de huiseigenaar wachtte met verkopen of herfinancieren.
Indien er een verkoop plaatsvond in het eerste jaar van deelname aan HOPE for Homeowners, ontving de overheid 100% van het eigen vermogen. Elk eigen vermogen dat na het tweede jaar werd verdiend, werd op een glijdende schaal verdeeld. Dus als een huiseigenaar zijn eigendom in het tweede jaar na herfinanciering verkocht, mocht hij 10% van het eigen vermogen houden. Terwijl de FHA 90% kreeg, was de splitsing in het derde jaar 20% voor de huiseigenaren en 80% voor de FHA, enzovoort. Na het vijfde jaar splitsten de huiseigenaar en de FHA het eigen vermogen 50/50.