Moet u een afzonderlijk beheerd account hebben?

De wereld van vermogensbeheer is verdeeld in particuliere en institutionele beleggers. Producten die zijn ontworpen voor individuele beleggers met een gemiddeld inkomen, zoals de particuliere klassen van beleggingsfondsen, hebben bescheiden initiële investeringsvereisten: $ 1.000 of zelfs minder. Daarentegen stellen beheerde accounts of fondsen voor instellingen minimale investeringsvereisten van $ 25 miljoen of meer.

Tussen deze uiteinden van het spectrum bevindt zich echter het groeiende universum van afzonderlijk beheerde rekeningen (SMA) gericht op rijke (maar niet noodzakelijk ultra-rijke) individuele beleggers. Of u ze nu ‘individueel beheerde accounts’, ‘afzonderlijke account’ of ‘afzonderlijk beheerde accounts’ noemt, deze individueel beheerde accounts  zijn mainstream geworden.

Wat is een afzonderlijk beheerd account?

Een SMA is een portefeuille van activa die wordt beheerd door een professionele beleggingsonderneming. In de Verenigde Staten wordt de overgrote meerderheid van dergelijke bedrijven geregistreerde beleggingsadviseurs genoemd  en opereren ze onder de toezichthoudende auspiciën van de Investment Advisors Act van 1940 en de bevoegdheid van de Amerikaanse Securities and Exchange Commission (SEC).  Een of meer portefeuillemanagers zijn verantwoordelijk voor de dagelijkse investeringsbeslissingen, ondersteund door een team van analisten, plus operationeel en administratief personeel.

SMA’s verschillen van gepoolde voertuigen zoals onderlinge fondsen doordat elke portefeuille uniek is voor een enkele rekening (vandaar de naam). Met andere woorden, als u een aparte rekening opzet bij Money Manager X, dan heeft Manager X de discretie om voor deze rekening beslissingen te nemen die kunnen verschillen van beslissingen voor andere rekeningen. Beleggingsfondsen kunnen, vanwege hun structuur als investeringen die worden gedeeld door een groep investeerders, niet het voordeel bieden van portefeuillebeheer op maat . Afzonderlijke rekeningen overwinnen deze barrière.

Zeg bijvoorbeeld dat een manager houdt toezicht op een gediversifieerd kern equity strategie met inbegrip van 20 aandelen. De beheerder besluit een beleggingsfonds te lanceren dat in deze aandelen belegt, evenals een afzonderlijk beheerd accountaanbod. Stel dat de beheerder in het begin dezelfde beleggingen en dezelfde wegingen kiest voor zowel het onderlinge fonds als de SMA. Vanuit het perspectief van de klant zijn de economische belangen in beide voertuigen van meet af aan identiek, maar de uitspraken zullen er anders uitzien. Voor de cliënt van het beleggingsfonds wordt de positie weergegeven als een enkele regel met de ticker voor het beleggingsfonds – hoogstwaarschijnlijk een vijfletterige afkorting die eindigt op “X”. De waarde is de intrinsieke waarde aan het einde van de werkdag op de ingangsdatum van het overzicht. De verklaring van de SMA-investeerder vermeldt echter elk van de aandelenposities en waarden afzonderlijk, en de totale waarde van de rekening is de totale waarde van elk van de posities.

Vanaf dit punt zullen de investeringen gaan uiteenlopen. Beslissingen die de beheerder neemt voor het onderlinge fonds – inclusief de timing voor het kopen en verkopen van aandelen, herbelegging van dividenden en uitkeringen – zullen op dezelfde manier gevolgen hebben voor alle fondsbeleggers. Voor SMA’s worden beslissingen echter op rekeningniveau genomen en zullen daarom van investeerder tot investeerder verschillen.

Hoe afzonderlijk beheerde accounts worden aangepast

Het hoge aanpassingsniveau is een van de belangrijkste verkoopargumenten voor SMA’s, vooral als het gaat om individuele belastbare rekeningen. Portefeuilletransacties hebben gevolgen voor kosten en belastingen. Bij beheerde rekeningen kunnen beleggers het gevoel hebben dat ze meer controle hebben over deze beslissingen, en dat ze beter zijn afgestemd op de doelstellingen en beperkingen die in de verklaring over het beleggingsbeleid worden uiteengezet.

Dus wat is de toegangsprijs voor dit extra niveau van persoonlijke aandacht? Gezien de technologische vooruitgang zijn geldbeheermaatschappijen erin geslaagd hun minimale investeringsvereisten aanzienlijk te verlagen tot ver onder het traditionele niveau van $ 1 miljoen. Maar er is nog steeds geen eenduidig ​​antwoord voor de enkele duizenden managers die deel uitmaken van het SMA-universum. Als algemene vuistregel geldt dat de toegangsprijs begint bij $ 100.000.2  SMA’s die gericht zijn op vermogende particuliere beleggers, hebben de neiging om het minimumsaldo op de rekening tussen $ 100.000 en $ 5 miljoen vast te stellen. Voor strategieën die zijn ontworpen voor institutionele managers, kan de minimale accountgrootte variëren van $ 10 miljoen tot $ 100 miljoen.

Voor stijlgebaseerde beleggers die blootstelling willen aan verschillende beleggingsstijlen (bijv. Largecapwaarde, smallcapgroei), stijgt de prijs, aangezien er voor elke stijl een aparte SMA en een apart accountminimum zal zijn. gekozen. Bijvoorbeeld, een belegger op zoek naar stijl-zuivere exposure in de vier hoeken van de Style Box -grote-cap, small-cap, waarde, en de noodzaak de groei-macht om ten minste $ 400.000 beschikbaar te hebben om een SMA-based strategie uit te voeren. Andere beleggers geven misschien de voorkeur aan een all-cap blend (of core) benadering waartoe toegang kan worden verkregen via één enkele beheerder.

Bovendien kunnen beleggers beperkingen opleggen aan de manier waarop de rekening wordt beheerd. Een klant wil bijvoorbeeld misschien niet investeren in alcohol- of tabaksfabrikanten of alleen in bedrijven die zich inzetten voor een groter goed, zoals het helpen van het milieu. Afzonderlijk beheerde rekeningen zijn uiteindelijk ontworpen om individuele beleggers het soort persoonlijk geldbeheer te bieden dat voorheen voorbehouden was aan instellingen en zakelijke klanten.

Afzonderlijk beheerde accounts en direct eigendom

Het vermogen om een ​​individuele  kostenbasis te hebben  voor de effecten in uw portefeuille, is de sleutel tot die voordelen. Overweeg de aard van het onderlinge fonds om het belang te begrijpen. In zijn meest elementaire vorm is een beleggingsfonds een bedrijf dat in andere bedrijven belegt door de aandelen en obligaties te kopen die door die bedrijven zijn uitgegeven. Wanneer u aandelen van een beleggingsfonds koopt, deelt u het eigendom van de  onderliggende  effecten met alle andere beleggers in het fonds. U heeft geen individuele kostenbasis voor die effecten.

Stel dat XYZ Mutual Fund aandelen bezit van bedrijf 1 en bedrijf 2. U koopt 100 aandelen van XYZ Mutual Fund. Hoewel u die 100 aandelen van XYZ bezit, bezit u geen aandelen van bedrijf 1 of bedrijf 2. Deze aandelen zijn eigendom van het onderlinge fonds. Aangezien u een investeerder bent in XYZ – het bedrijf – kunt u aandelen in dat bedrijf kopen of verkopen, maar u hebt geen controle over de beslissing van XYA om aandelen in bedrijf 1 of bedrijf 2 te kopen of verkopen. 

In een afzonderlijk beheerde rekening bezit u die aandelen echter wel. Als een afzonderlijke rekeningportefeuille aandelen van bedrijf 1 en bedrijf 2 bevat, koopt de geldbeheerder namens u aandelen in elk van die bedrijven. 

Om het ‘wederzijdse’ karakter van onderlinge fondsen te vermijden, zou u ervoor kunnen kiezen om individuele aandelen en obligaties te kopen om uw eigen portefeuille op te bouwen, maar dat is een tijdrovende propositie en ontzegt u het voordeel van professioneel portefeuillebeheer, wat de belangrijkste reden is. beleggers zetten hun geld in onderlinge fondsen. Om de voordelen van professioneel portefeuillebeheer te verkrijgen zonder de wederzijdse eigendom van de onderliggende effecten te belemmeren , wenden steeds meer beleggers zich tot gescheiden rekeningen.

Belastingvoordelen van afzonderlijk beheerde accounts

Een van de belangrijkste voordelen van een gescheiden boekhouding betreft  fiscale winst / verlies oogsten, dat is een techniek voor het minimaliseren van  vermogenswinstbelasting  belastingschuld  door de selectieve realisatie van winsten en verliezen in uw aparte rekening portfolio.  Denk bijvoorbeeld aan een aparte rekeningportefeuille waarin twee effecten zijn gekocht tegen vergelijkbare prijzen. In de loop van de tijd is een van de effecten in waarde verdubbeld, terwijl de andere met de helft is gedaald.

Door de geldbeheerder te instrueren om beide effecten te verkopen, worden de winsten die worden gegenereerd door het effect dat in waarde is verdubbeld, gecompenseerd door de verliezen in het andere effect, waardoor eventuele vermogenswinstbelasting wordt geëlimineerd. De opbrengst van de verkoop kan worden herbelegd, waarbij het saldo op uw rekening blijft staan. Op een vergelijkbare manier, als u onroerend goed, kunst of andere beleggingen met winst hebt verkocht , maar niet-  gerealiseerde verliezen  op uw afzonderlijke rekening heeft, kunt u de verliezen realiseren en ze gebruiken om de winsten uit de verkoop van uw andere beleggingen te compenseren.

Een ander  belastingvoordeel van SMA’s is het gebrek aan ingebedde vermogenswinst, een veelvoorkomend probleem bij onderlinge fondsen. Aangezien onderlinge fondsen “wederzijds” zijn, delen alle investeerders de belasting die verschuldigd is over de meerwaarden van het fonds, dat ze allemaal één keer per jaar moet betalen.  Dus als het fonds bijvoorbeeld in waarde verdubbelde van januari tot november, kregen beleggers die zich in december in het fonds kochten niet het voordeel van een van die winsten, maar ze erven wel de belastingverplichting omdat de winsten zijn ingebed in de portefeuille. Beleggers met een aparte rekening zouden, dankzij de individuele kostenbasis op de onderliggende effecten, niet aansprakelijk zijn voor meerwaarden die zijn gegenereerd vóór de dag dat ze in de portefeuille hebben geïnvesteerd.

Vergoedingsstructuren van afzonderlijk beheerde fondsen

Een van de moeilijkheden die inherent zijn aan het maken van een vergelijking van appels met appels tussen investeringsaanbiedingen, is dat de vergoedingsstructuren variëren. Dit is voor SMA’s zelfs nog lastiger dan voor onderlinge fondsen, om redenen die hieronder worden toegelicht.

De vergoedingen voor beleggingsfondsen zijn redelijk eenvoudig. Het sleutelnummer is het net expense ratio, inclusief de management fee (voor de professionele diensten van het team dat het fonds loopt), diverse bijkomende kosten, en een distributiecentrum lading heet een 12 (b) 1 vergoeding voor bepaalde in aanmerking komende fondsen. Veel fondsen hebben ook verschillende soorten verkoopkosten. Fondsen zijn verplicht om deze informatie in hun prospectussen bekend te maken en expliciet te laten zien hoe de fondskosten en verkoopkosten het hypothetische rendement over verschillende perioden van bezit zouden beïnvloeden. Beleggers kunnen gemakkelijk een fondsprospectus verkrijgen bij de moedermaatschappij van het fonds, hetzij online, hetzij via de post.