Beleggingsfonds - KamilTaylan.blog
24 juni 2021 20:09

Beleggingsfonds

Wat is een beleggingsfonds?

Een beleggingsfonds is een soort financieel instrument dat bestaat uit een pool van geld dat van veel beleggers wordt verzameld om te beleggen in effecten zoals aandelen, obligaties, geldmarktinstrumenten en andere activa. Beleggingsfondsen worden beheerd door professionele geldbeheerders, die de activa van het fonds toewijzen en proberen meerwaarden of inkomsten te genereren voor de beleggers van het fonds. De portefeuille van een beleggingsfonds is gestructureerd en onderhouden om te voldoen aan de beleggingsdoelstellingen die in het prospectus zijn vermeld.

Beleggingsfondsen geven kleine of individuele beleggers toegang tot professioneel beheerde portefeuilles van aandelen, obligaties en andere effecten. Elke aandeelhouder neemt dus proportioneel deel in de winsten of verliezen van het fonds. Beleggingsfondsen beleggen in een groot aantal effecten, en het rendement wordt gewoonlijk gevolgd als de verandering in de totale marktkapitalisatie van het fonds, afgeleid door het geaggregeerde rendement van de onderliggende beleggingen.

Belangrijkste leerpunten

  • Een beleggingsfonds is een soort beleggingsvehikel dat bestaat uit een portefeuille van aandelen, obligaties of andere effecten. 
  • Beleggingsfondsen geven kleine of individuele beleggers toegang tot gediversifieerde, professioneel beheerde portefeuilles tegen een lage prijs.
  • Beleggingsfondsen zijn onderverdeeld in verschillende soorten categorieën, die de soorten effecten vertegenwoordigen waarin ze beleggen, hun beleggingsdoelstellingen en het soort rendement dat ze nastreven.
  • Beleggingsfondsen brengen jaarlijkse vergoedingen in rekening (kostenratio’s genoemd) en, in sommige gevallen, commissies, die hun algehele rendement kunnen beïnvloeden.
  • De overgrote meerderheid van het geld in door de werkgever gesponsorde pensioenregelingen gaat naar onderlinge fondsen.

Inzicht in beleggingsfondsen

Beleggingsfondsen bundelen geld van het investerende publiek en gebruiken dat geld om andere effecten te kopen, meestal aandelen en obligaties. De waarde van het beleggingsfonds hangt af van de prestaties van de effecten die het besluit te kopen. Dus wanneer u een deelneming of aandeel van een beleggingsfonds koopt, koopt u het rendement van zijn portefeuille of, meer precies, een deel van de waarde van de portefeuille. Investeren in een aandeel van een beleggingsfonds is iets anders dan investeren in aandelen. In tegenstelling tot aandelen geven aandelen in beleggingsfondsen de houders geen stemrecht. Een aandeel van een beleggingsfonds vertegenwoordigt investeringen in veel verschillende aandelen (of andere effecten) in plaats van slechts één deelneming.

Daarom wordt de intrinsieke waarde (NAV) per aandeel, soms uitgedrukt als NAVPS. De intrinsieke waarde van een fonds wordt afgeleid door de totale waarde van de effecten in de portefeuille te delen door het totale aantal uitstaande aandelen. Uitstaande aandelen zijn aandelen die worden gehouden door alle aandeelhouders, institutionele beleggers en bedrijfsfunctionarissen of insiders. Aandelen in beleggingsfondsen kunnen doorgaans naar behoefte worden gekocht of verzilverd tegen de huidige NAV van het fonds, die – in tegenstelling tot een aandelenkoers – niet fluctueert tijdens markturen, maar aan het einde van elke handelsdag wordt verrekend. Ergo, de prijs van een beleggingsfonds wordt ook bijgewerkt wanneer de NAVPS wordt verrekend.

Het gemiddelde beleggingsfonds bezit meer dan honderd verschillende effecten, wat betekent dat aandeelhouders van beleggingsfondsen tegen een lage prijs een belangrijke diversificatie krijgen. Overweeg een belegger die alleen Google-aandelen koopt voordat het bedrijf een slecht kwartaal heeft. Hij dreigt veel waarde te verliezen omdat al zijn dollars aan één bedrijf zijn gekoppeld. Aan de andere kant kan een andere belegger aandelen kopen van een beleggingsfonds dat toevallig Google-aandelen bezit. Als Google een slecht kwartaal heeft, verliest ze beduidend minder omdat Google maar een klein deel van de portefeuille van het fonds uitmaakt.

Hoe beleggingsfondsen werken

Een beleggingsfonds is zowel een investering als een feitelijk bedrijf. Dit tweeledige karakter lijkt misschien vreemd, maar het verschilt niet van hoe een aandeel van AAPL een vertegenwoordiging is van Apple Inc. Wanneer een investeerder Apple-aandelen koopt, koopt hij gedeeltelijk eigendom van het bedrijf en zijn activa. Evenzo koopt een belegger in beleggingsfondsen gedeeltelijk eigendom van het beleggingsfonds en zijn activa. Het verschil is dat Apple bezig is met het maken van innovatieve apparaten en tablets, terwijl een beleggingsfonds bezig is met het doen van investeringen.

Beleggers verdienen doorgaans op drie manieren rendement uit een beleggingsfonds:

  1. Inkomsten worden verdiend uit dividenden op aandelen en rente op obligaties in de portefeuille van het fonds. Een fonds keert in de vorm van een uitkering bijna alle inkomsten uit die het in de loop van het jaar ontvangt aan fondsbezitters. Fondsen geven beleggers vaak de keuze om een ​​cheque voor uitkeringen te ontvangen of om de inkomsten te herinvesteren en meer aandelen te krijgen.
  2. Als het fonds effecten verkoopt die in prijs zijn gestegen, heeft het fonds een meerwaarde. De meeste fondsen geven deze winsten ook door aan beleggers in een uitkering.
  3. Als de fondsbelangen in prijs stijgen maar niet worden verkocht door de fondsbeheerder, stijgen de aandelen van het fonds in prijs. U kunt vervolgens uw aandelen in beleggingsfondsen verkopen met winst op de markt.

Als een beleggingsfonds wordt opgevat als een virtueel bedrijf, is de CEO de fondsbeheerder, ook wel beleggingsadviseur genoemd. De fondsbeheerder wordt ingehuurd door een raad van bestuur en is wettelijk verplicht om in het beste belang van aandeelhouders van beleggingsfondsen te werken. De meeste fondsbeheerders zijn ook eigenaar van het fonds. Er zijn maar weinig andere werknemers in een beleggingsfonds. De beleggingsadviseur of fondsbeheerder kan een aantal analisten in dienst hebben om te helpen bij het kiezen van beleggingen of om marktonderzoek uit te voeren. Een fondsaccountant wordt in dienst gehouden om de NAV van het fonds te berekenen, de dagelijkse waarde van de portefeuille die bepaalt of de aandelenkoersen stijgen of dalen. Beleggingsfondsen moeten een of twee nalevingsfunctionarissen hebben, en waarschijnlijk een advocaat, om de overheidsvoorschriften bij te houden.

De meeste onderlinge fondsen maken deel uit van een veel grotere investeringsmaatschappij; de grootste hebben honderden afzonderlijke beleggingsfondsen. Sommige van deze fondsbedrijven zijn bekende namen, zoals Fidelity Investments, The Vanguard Group, T. Rowe Price en Oppenheimer.

Soorten beleggingsfondsen

Beleggingsfondsen zijn onderverdeeld in verschillende soorten categorieën, die de soorten effecten vertegenwoordigen die ze voor hun portefeuilles hebben beoogd en het soort rendement dat ze nastreven. Er is een fonds voor bijna elk type belegger of beleggingsaanpak. Andere veel voorkomende soorten onderlinge fondsen zijn onder meer geldmarktfondsen, sectorfondsen, alternatieve fondsen, smart-bètafondsen, doeldatumfondsen en zelfs fondsen van fondsen, of onderlinge fondsen die aandelen van andere gemeenschappelijke fondsen kopen.

Aandelenfondsen

De grootste categorie is die van aandelen- of aandelenfondsen. Zoals de naam al aangeeft, belegt dit soort fonds voornamelijk in aandelen. Binnen deze groep zijn verschillende subcategorieën. Sommige aandelenfondsen zijn genoemd naar de grootte van de bedrijven waarin ze beleggen: small, mid- of large-cap. Anderen worden genoemd naar hun beleggingsbenadering: agressieve groei, inkomensgericht, waarde en andere. Aandelenfondsen worden ook ingedeeld op basis van of ze beleggen in binnenlandse (Amerikaanse) aandelen of buitenlandse aandelen. Er zijn zoveel verschillende soorten aandelenfondsen omdat er veel verschillende soorten aandelen zijn. Een goede manier om het universum van aandelenfondsen te begrijpen, is door een stijlbox te gebruiken, waarvan u hieronder een voorbeeld vindt.

Het idee hier is om fondsen te classificeren op basis van zowel de grootte van de bedrijven waarin wordt geïnvesteerd (hun marktkapitalisatie ) als de groeivooruitzichten van de geïnvesteerde aandelen. De term waardefonds verwijst naar een beleggingsstijl die op zoek is naar hoogwaardige, laaggroeiende bedrijven die uit de gratie van de markt zijn. Deze bedrijven worden gekenmerkt door lage koers-winstverhoudingen (P / E), lage koers-boekwaarde verhoudingen (P / B) en hoge dividendrendementen. Omgekeerd zijn spectrums groeifondsen, die uitkijken naar bedrijven die een sterke groei van inkomsten, verkopen en kasstromen hebben gehad (en naar verwachting zullen hebben). Deze bedrijven hebben doorgaans hoge P / E-ratio’s en betalen geen dividend uit. Een compromis tussen strikte waarde- en groei-investeringen is een ‘mix’, die simpelweg verwijst naar bedrijven die noch waarde- noch groeiaandelen zijn en die worden geclassificeerd als ergens in het midden.



De andere dimensie van de stijlbox heeft te maken met de grootte van de bedrijven waarin een beleggingsfonds belegt. Large- capbedrijven hebben een hoge marktkapitalisatie, met waarden van meer dan $ 10 miljard. De marktkapitalisatie wordt afgeleid door de aandelenkoers te vermenigvuldigen met het aantal uitstaande aandelen. Large-capaandelen zijn doorgaans blue chip-bedrijven die vaak bij naam herkenbaar zijn. Small-capaandelen verwijzen naar die aandelen met een marktkapitalisatie variërend van $ 300 miljoen tot $ 2 miljard. Deze kleinere bedrijven zijn over het algemeen nieuwere, risicovollere investeringen. Mid-capaandelen vullen het gat tussen small- en large-cap op.

Een beleggingsfonds kan zijn strategie combineren tussen beleggingsstijl en bedrijfsgrootte. Een large-cap-waardefonds zou bijvoorbeeld op zoek zijn naar large-capbedrijven die in een sterke financiële vorm verkeren maar onlangs hun aandelenkoersen hebben zien dalen en in het kwadrant linksboven van de style box (large en value) worden geplaatst. Het tegenovergestelde hiervan is een fonds dat investeert in startende technologiebedrijven met uitstekende groeivooruitzichten: smallcapgroei. Zo’n beleggingsfonds zou zich in het kwadrant rechtsonder bevinden (klein en groei).

Vastrentende fondsen

Een andere grote groep is de categorie vastrentende waarden. Een vastrentend beleggingsfonds richt zich op beleggingen die een bepaald rendement opleveren, zoals staatsobligaties, bedrijfsobligaties of andere schuldinstrumenten. Het idee is dat de fondsportefeuille rentebaten genereert, die het vervolgens doorgeeft aan de aandeelhouders.

Deze fondsen worden ook wel obligatiefondsen genoemd, worden vaak actief beheerd en proberen relatief ondergewaardeerde obligaties te kopen om ze met winst te verkopen. Deze beleggingsfondsen zullen waarschijnlijk een hoger rendement opleveren dan depositocertificaten en geldmarktbeleggingen, maar obligatiefondsen zijn niet zonder risico. Omdat er veel verschillende soorten obligaties zijn, kunnen obligatiefondsen sterk variëren, afhankelijk van waar ze beleggen. Een fonds dat bijvoorbeeld is gespecialiseerd in hoogrentende junkbonds, is veel risicovoller dan een fonds dat belegt in overheidseffecten. Bovendien zijn bijna alle obligatiefondsen onderhevig aan renterisico’s, wat betekent dat als de rente stijgt, de waarde van het fonds daalt.

Indexfondsen

Een andere groep, die de afgelopen jaren enorm populair is geworden, valt onder de naam ‘ indexfondsen ‘. Hun beleggingsstrategie is gebaseerd op de overtuiging dat het erg moeilijk en vaak duur is om consequent de markt te verslaan. De beheerder van het indexfonds koopt dus aandelen die overeenkomen met een belangrijke marktindex, zoals de S&P 500 of de Dow Jones Industrial Average (DJIA). Deze strategie vereist minder onderzoek van analisten en adviseurs, dus er zijn minder kosten om rendementen op te eten voordat ze worden doorberekend aan aandeelhouders. Deze fondsen zijn vaak ontworpen met het oog op kostengevoelige beleggers.

Evenwichtige fondsen

Evenwichtige fondsen beleggen in een hybride van activaklassen, of het nu gaat om aandelen, obligaties, geldmarktinstrumenten of alternatieve beleggingen. Het doel is om het risico van blootstelling over verschillende activaklassen te verkleinen. Dit soort fonds wordt ook wel een asset-allocatiefonds genoemd. Er zijn twee varianten van dergelijke fondsen die zijn ontworpen om tegemoet te komen aan de doelstellingen van de investeerders.

Sommige fondsen worden gedefinieerd met een specifieke allocatiestrategie die is vastgelegd, zodat de belegger een voorspelbare blootstelling aan verschillende activaklassen kan hebben. Andere fondsen volgen een strategie voor dynamische toewijzingspercentages om aan verschillende beleggersdoelstellingen te voldoen. Dit kan het reageren op marktomstandigheden, veranderingen in de conjunctuurcyclus of de veranderende fasen van het eigen leven van de investeerder omvatten.

Hoewel de doelstellingen vergelijkbaar zijn met die van een uitgebalanceerd fonds, hoeven dynamische allocatiefondsen geen bepaald percentage van een activaklasse aan te houden. De portefeuillemanager krijgt daarom de vrijheid om de verhouding van de activaklassen naar behoefte te wijzigen om de integriteit van de door het fonds aangegeven strategie te behouden.

Geld Markt fondsen

De geldmarkt bestaat uit veilige ( risicovrije ) kortlopende schuldinstrumenten, voornamelijk schatkistpapier van de overheid. Dit is een veilige plek om uw geld te parkeren. U krijgt geen substantieel rendement, maar u hoeft zich geen zorgen te maken dat u uw hoofdsom verliest. Een typisch rendement is iets meer dan het bedrag dat u zou verdienen op een gewone betaal- of spaarrekening en iets minder dan het gemiddelde depositocertificaat (CD). Terwijl geldmarktfondsen beleggen in ultraveilige activa, hebben sommige geldmarktfondsen tijdens de financiële crisis van 2008 verliezen geleden nadat de aandelenkoers van deze fondsen, doorgaans gekoppeld aan $ 1, onder dat niveau daalde en de dollar brak.

Inkomstenfondsen

Inkomensfondsen worden genoemd naar hun doel: om op een vaste basis in lopende inkomsten te voorzien. Deze fondsen beleggen voornamelijk in staatsschulden en hoogwaardige bedrijfsschulden, en houden deze obligaties tot de vervaldag aan om rentestromen te genereren. Hoewel fondsbelangen in waarde kunnen stijgen, is het primaire doel van deze fondsen om beleggers een stabiele cashflow te bieden. Als zodanig bestaat het publiek voor deze fondsen uit conservatieve investeerders en gepensioneerden. Omdat ze regelmatig inkomen genereren, willen belastingbewuste beleggers deze fondsen misschien vermijden.

Internationale / wereldwijde fondsen

Een internationaal fonds (of buitenlands fonds) belegt alleen in activa die zich buiten uw eigen land bevinden. Wereldwijde fondsen kunnen ondertussen overal ter wereld beleggen, ook in uw eigen land. Het is moeilijk om deze fondsen te classificeren als risicovoller of veiliger dan binnenlandse beleggingen, maar ze zijn over het algemeen volatieler geweest en hebben unieke nationale en politieke risico’s. Aan de andere kant kunnen ze, als onderdeel van een evenwichtige portefeuille, het risico juist verkleinen door de diversificatie te vergroten, aangezien het rendement in het buitenland mogelijk niet gecorreleerd is met het rendement thuis. Hoewel de wereldeconomieën steeds meer met elkaar verweven raken, is het nog steeds waarschijnlijk dat ergens een andere economie het beter doet dan de economie van uw thuisland.

Speciale fondsen

Deze classificatie van onderlinge fondsen is meer een allesomvattende categorie die bestaat uit fondsen die populair zijn gebleken, maar niet noodzakelijkerwijs behoren tot de meer rigide categorieën die we tot nu toe hebben beschreven. Dit soort onderlinge fondsen zien af ​​van brede diversificatie om zich te concentreren op een bepaald segment van de economie of een gerichte strategie. Sectorfondsen zijn gerichte strategiefondsen die gericht zijn op specifieke sectoren van de economie, zoals financiën, technologie, gezondheid enzovoort. Sectorfondsen kunnen daarom extreem volatiel zijn, aangezien de aandelen in een bepaalde sector doorgaans sterk met elkaar gecorreleerd zijn. Er is een grotere kans op grote winsten, maar een sector kan ook instorten (bijvoorbeeld de financiële sector in 2008 en 2009).

Regionale fondsen maken het gemakkelijker om te focussen op een specifiek geografisch gebied van de wereld. Dit kan betekenen dat u zich moet concentreren op een bredere regio (bijvoorbeeld Latijns-Amerika) of een afzonderlijk land (bijvoorbeeld alleen Brazilië). Een voordeel van deze fondsen is dat ze het gemakkelijker maken om aandelen in het buitenland te kopen, wat anders moeilijk en duur kan zijn. Net als bij sectorfondsen moet je het hoge verliesrisico accepteren dat ontstaat als de regio in een zware recessie terechtkomt.

Maatschappelijk verantwoorde fondsen (of ethische fondsen) beleggen alleen in bedrijven die voldoen aan de criteria van bepaalde richtlijnen of overtuigingen. Sommige maatschappelijk verantwoorde fondsen investeren bijvoorbeeld niet in “zonde” -industrieën zoals tabak, alcoholische dranken, wapens of kernenergie. Het idee is om competitieve prestaties te behalen met behoud van een gezond geweten. Andere dergelijke fondsen investeren voornamelijk in groene technologie, zoals zonne- en windenergie of recycling.

Exchange Traded Funds (ETF’s)

Een draai aan het beleggingsfonds is het Exchange Traded Fund (ETF). Deze steeds populairder wordende investeringsvehikels bundelen investeringen en gebruiken strategieën die consistent zijn met onderlinge fondsen, maar ze zijn gestructureerd als investeringsfondsen die worden verhandeld op effectenbeurzen en hebben de extra voordelen van de kenmerken van aandelen. ETF’s kunnen bijvoorbeeld op elk moment van de handelsdag worden gekocht en verkocht. ETF’s kunnen ook short worden verkocht of met marge worden gekocht. ETF’s brengen doorgaans ook lagere vergoedingen met zich mee dan het gelijkwaardige beleggingsfonds. Veel ETFs ook profiteren van de actieve opties markten, waar beleggers kunnen dekken of benutten hun posities. ETF’s genieten ook belastingvoordelen van onderlinge fondsen. In vergelijking met onderlinge fondsen zijn ETF’s doorgaans kosteneffectiever en liquide. De populariteit van ETF’s spreekt van hun veelzijdigheid en gemak.

Vergoedingen voor onderlinge fondsen

Een beleggingsfonds classificeert de uitgaven in jaarlijkse bedrijfsvergoedingen of aandeelhoudersvergoedingen. De jaarlijkse exploitatievergoedingen van het fonds zijn een jaarlijks percentage van de fondsen onder beheer, meestal tussen 1 en 3%. Jaarlijkse bedrijfskosten worden gezamenlijk de kostenratio genoemd. De kostenratio van een fonds is de optelling van de advies- of beheervergoeding en de administratieve kosten ervan.

Aandeelhoudersvergoedingen, die in de vorm van verkoopkosten, commissies en inkoopvergoedingen komen, worden rechtstreeks door beleggers betaald bij het kopen of verkopen van de fondsen. Verkoopkosten of commissies staan ​​bekend als “de belasting” van een beleggingsfonds. Wanneer een beleggingsfonds een front-end load heeft, worden de vergoedingen berekend wanneer aandelen worden gekocht. Voor een back-end load worden de vergoedingen voor onderlinge fondsen beoordeeld wanneer een belegger zijn aandelen verkoopt.

Soms biedt een investeringsmaatschappij echter een onbelast beleggingsfonds aan, dat geen commissie of verkoopkosten met zich meebrengt. Deze fondsen worden rechtstreeks gedistribueerd door een investeringsmaatschappij, en niet via een secundaire partij.

Sommige fondsen brengen ook vergoedingen en boetes in rekening voor vroegtijdige opnames of het verkopen van de deelneming voordat een bepaalde tijd is verstreken. Ook heeft de opkomst van op de beurs verhandelde fondsen, die veel lagere vergoedingen hebben dankzij hun passieve beheerstructuur, onderlinge fondsen aanzienlijke concurrentie gegeven om de dollars van investeerders. Artikelen van financiële mediakanalen over hoe kostenverhoudingen en belastingen van fondsen de rendementspercentages kunnen aantasten, hebben ook negatieve gevoelens over onderlinge fondsen gewekt.

Klassen van aandelen in beleggingsfondsen

Beleggingsfondsen zijn er in verschillende klassen. Hun verschillen weerspiegelen het aantal en de omvang van de vergoedingen die eraan verbonden zijn.

Momenteel kopen de meeste individuele beleggers via een makelaar onderlinge fondsen met A-aandelen. Deze aankoop omvat een front-end load van maximaal 5% of meer, plus beheersvergoedingen en lopende vergoedingen voor distributies, ook wel 12b-1-vergoedingen genoemd. Als klap op de vuurpijl variëren de belastingen op A-aandelen nogal, wat een belangenconflict kan veroorzaken. Financiële adviseurs die deze producten verkopen, kunnen klanten aanmoedigen om zwaardere aanbiedingen te kopen om hogere commissies voor zichzelf binnen te halen. Met front-end fondsen betaalt de belegger deze uitgaven terwijl ze in het fonds kopen.

Om deze problemen op te lossen en te voldoen aan de normen van de fiduciaire regel, zijn investeringsmaatschappijen begonnen met het aanwijzen van nieuwe aandelenklassen, waaronder ‘level load’ C-aandelen, die over het algemeen geen front-end load hebben, maar wel een jaarlijkse distributievergoeding van 1% 12b-1 dragen..

Fondsen die beheer- en andere vergoedingen in rekening brengen wanneer een belegger zijn bezit verkoopt, worden geclassificeerd als Klasse B-aandelen.

Een nieuwe klasse fondsaandelen

De nieuwste aandelenklasse, ontwikkeld in 2016, bestaat uit schone aandelen. Schone aandelen hebben geen front-end verkoopladingen of jaarlijkse 12b-1 vergoedingen voor fondsservices. American Funds, Janus en MFS zijn allemaal fondsbedrijven die momenteel schone aandelen aanbieden.

Door vergoedingen en belastingen te standaardiseren, vergroten de nieuwe klassen de transparantie voor beleggers in beleggingsfondsen en besparen ze hen natuurlijk geld. Een belegger die bijvoorbeeld $ 10.000 naar een individuele pensioenrekening (IRA) rolt bij een fonds met schone aandelen zou bijna $ 1.800 meer kunnen verdienen over een periode van 30 jaar in vergelijking met een gemiddeld fonds met A-aandelen, volgens een Morningstar-rapport van april 2017. mede geschreven door Aron Szapiro, Morningstar-directeur beleidsonderzoek, en Paul Ellenbogen, hoofd van wereldwijde regelgevingsoplossingen.

Voordelen van beleggingsfondsen

Er zijn verschillende redenen waarom onderlinge fondsen al decennia lang het favoriete vehikel van de retailbelegger zijn. De overgrote meerderheid van het geld in door de werkgever gesponsorde pensioenregelingen gaat naar onderlinge fondsen. Meerdere fusies hebben in de loop van de tijd gelijkgesteld aan onderlinge fondsen.

Diversificatie

Diversificatie, of het combineren van beleggingen en activa binnen een portefeuille om risico’s te verminderen, is een van de voordelen van beleggen in beleggingsfondsen. Deskundigen pleiten voor diversificatie als een manier om het rendement van een portefeuille te verbeteren en tegelijkertijd het risico te verkleinen. Het kopen van individuele bedrijfsaandelen en deze compenseren met aandelen uit de industriële sector biedt bijvoorbeeld enige diversificatie. Een echt gediversifieerde portefeuille heeft echter effecten met verschillende kapitalisaties en bedrijfstakken en obligaties met verschillende looptijden en emittenten. Door een beleggingsfonds te kopen, kan diversificatie goedkoper en sneller worden bereikt dan door individuele effecten te kopen. Grote onderlinge fondsen bezitten doorgaans honderden verschillende aandelen in veel verschillende industrieën. Het zou voor een belegger niet praktisch zijn om met een klein bedrag zo’n portefeuille op te bouwen.

Makkelijke toegang

Beleggingsfondsen worden verhandeld op de belangrijkste beurzen en kunnen relatief gemakkelijk worden gekocht en verkocht, waardoor het zeer liquide beleggingen zijn. Ook als het gaat om bepaalde soorten activa, zoals buitenlandse aandelen of exotische grondstoffen, zijn onderlinge fondsen vaak de meest haalbare manier – in feite soms de enige manier – voor individuele beleggers om deel te nemen.

Schaalvoordelen

Onderlinge fondsen leveren ook schaalvoordelen op. Door er een te kopen, bespaart de belegger de talrijke provisiekosten die nodig zijn om een ​​gediversifieerde portefeuille te creëren. Het kopen van slechts één waardepapier per keer leidt tot hoge transactiekosten, die een groot deel van de investering opeten. Bovendien is de $ 100 tot $ 200 die een individuele belegger zich misschien kan veroorloven, meestal niet genoeg om een ​​groot deel van de aandelen te kopen, maar hij zal veel aandelen in beleggingsfondsen kopen. Door de kleinere coupures van onderlinge fondsen kunnen beleggers profiteren van het gemiddelde van de dollarkosten.

Omdat een beleggingsfonds grote hoeveelheden effecten tegelijk koopt en verkoopt, zijn de transactiekosten lager dan wat een persoon zou betalen voor effectentransacties. Bovendien kan een beleggingsfonds, aangezien het geld van veel kleinere beleggers bundelt, in bepaalde activa beleggen of grotere posities innemen dan een kleinere belegger zou kunnen. Het fonds kan bijvoorbeeld toegang hebben tot IPO-plaatsingen of bepaalde gestructureerde producten die alleen beschikbaar zijn voor institutionele beleggers.

Professioneel beheer

Een primair voordeel van onderlinge fondsen is dat ze geen aandelen hoeven te kiezen en investeringen moeten beheren. In plaats daarvan zorgt een professionele beleggingsbeheerder voor dit alles met behulp van zorgvuldig onderzoek en bekwame handel. Beleggers kopen fondsen omdat ze vaak niet de tijd of de expertise hebben om hun eigen portefeuilles te beheren, of omdat ze geen toegang hebben tot dezelfde soort informatie die een professioneel fonds heeft. Een beleggingsfonds is een relatief goedkope manier voor een kleine belegger om een ​​fulltime manager te krijgen om beleggingen te doen en te controleren. De meeste particuliere, niet-institutionele geldbeheerders doen alleen zaken met vermogende particulieren mensen met ten minste zes cijfers om te investeren. Beleggingsfondsen vereisen echter, zoals hierboven vermeld, veel lagere investeringsminima. Deze fondsen bieden dus een goedkope manier voor individuele beleggers om professioneel geldbeheer te ervaren en er hopelijk van te profiteren.

Afwisseling en keuzevrijheid

Beleggers hebben de vrijheid om onderzoek te doen naar en een keuze te maken uit managers met een verscheidenheid aan stijlen en beheerdoelen. Een fondsbeheerder kan zich bijvoorbeeld richten op beleggen in waarde, beleggen in groei, ontwikkelde markten, opkomende markten, inkomen of macro-economisch beleggen, naast vele andere stijlen. Een manager kan ook toezicht houden op fondsen die verschillende stijlen gebruiken. Deze variëteit stelt beleggers in staat om blootstelling te verwerven aan niet alleen aandelen en obligaties, maar ook aan grondstoffen, buitenlandse activa en onroerend goed via gespecialiseerde beleggingsfondsen. Sommige beleggingsfondsen zijn zelfs gestructureerd om te profiteren van een dalende markt (bekend als berenfondsen ). Beleggingsfondsen bieden mogelijkheden voor buitenlandse en binnenlandse investeringen die anders misschien niet direct toegankelijk zijn voor gewone investeerders.

Transparantie

Beleggingsfondsen zijn onderworpen aan branchereglementering die verantwoording en billijkheid jegens beleggers garandeert.

Voordelen

  • Liquiditeit

  • Diversificatie

  • Minimale investeringsvereisten

  • Professioneel beheer

  • Verscheidenheid aan aanbiedingen

Nadelen

  • Hoge vergoedingen, commissies en andere uitgaven

  • Grote aanwezigheid van contanten in portefeuilles

  • Geen FDIC-dekking

  • Moeilijkheden bij het vergelijken van fondsen

  • Gebrek aan transparantie in holdings

Nadelen van beleggingsfondsen

Liquiditeit, diversificatie en professioneel beheer maken beleggingsfondsen allemaal aantrekkelijke opties voor jongere, beginnende en andere individuele beleggers die hun geld niet actief willen beheren. Geen enkel actief is echter perfect, en beleggingsfondsen hebben ook nadelen.

Wisselende rendementen

Net als veel andere beleggingen zonder gegarandeerd rendement, is er altijd de mogelijkheid dat de waarde van uw beleggingsfonds zal afnemen. Aandelenbeleggingsfondsen hebben te maken met prijsschommelingen, samen met de aandelen waaruit het fonds bestaat. De Federal Deposit Insurance Corporation (FDIC) ondersteunt geen beleggingen in beleggingsfondsen en er is geen garantie voor prestaties bij welk fonds dan ook. Natuurlijk brengt bijna elke investering risico’s met zich mee. Het is vooral belangrijk voor beleggers in geldmarktfondsen om te weten dat deze, in tegenstelling tot hun tegenhangers bij banken, niet door de FDIC zullen worden verzekerd.

Contant slepen

Beleggingsfondsen bundelen geld van duizenden investeerders, dus elke dag stoppen mensen geld in het fonds en nemen het op. Om het vermogen te behouden om opnames op te nemen, moeten fondsen doorgaans een groot deel van hun portefeuilles in contanten houden. Over voldoende contanten beschikken is uitstekend voor liquiditeit, maar geld dat als contant geld blijft zitten en niet voor u werkt, is niet erg voordelig. Beleggingsfondsen vereisen dat een aanzienlijk deel van hun portefeuilles in contanten wordt aangehouden om te voldoen aan de dagelijkse terugkoop van aandelen. Om de liquiditeit te behouden en de capaciteit om opnames te accommoderen, moeten fondsen doorgaans een groter deel van hun portefeuille in contanten houden dan een typische belegger. Omdat contant geld geen rendement oplevert, wordt het vaak een “contant geldbelemmering” genoemd.

Hoge kosten

Beleggingsfondsen bieden beleggers professioneel beheer, maar dat brengt kosten met zich mee: de eerder genoemde kostenratio’s. Deze vergoedingen verlagen de totale uitbetaling van het fonds en worden beoordeeld aan beleggers in beleggingsfondsen, ongeacht de prestaties van het fonds. Zoals u zich kunt voorstellen, vergroten deze vergoedingen de verliezen alleen maar in jaren waarin het fonds geen geld verdient. Het opzetten, distribueren en beheren van een beleggingsfonds is een dure onderneming. Alles, van het salaris van de portefeuillebeheerder tot de kwartaaloverzichten van de investeerders, kost geld. Die kosten worden doorbelast aan de investeerders. Aangezien de vergoedingen van fonds tot fonds sterk verschillen, kan het negeren van de vergoedingen op de lange termijn negatieve gevolgen hebben. Actief beheerde fondsen brengen transactiekosten met zich mee die zich elk jaar opstapelen. Onthoud dat elke dollar die aan vergoedingen wordt besteed, een dollar is die niet wordt geïnvesteerd om in de loop van de tijd te groeien.

“Verversing” en verdunning

” Diworsification ” – een woordspeling – is een investerings- of portfoliostrategie die te veel complexiteit inhoudt en tot slechtere resultaten kan leiden. Veel beleggers in beleggingsfondsen hebben de neiging de zaken te ingewikkeld te maken. Dat wil zeggen dat ze te veel fondsen verwerven die sterk verwant zijn en daardoor niet de risicoverlagende voordelen van diversificatie krijgen. Deze investeerders hebben hun portefeuille mogelijk meer blootgesteld. Aan het andere uiterste, alleen omdat u beleggingsfondsen bezit, betekent niet dat u automatisch gediversifieerd bent. Een fonds dat bijvoorbeeld alleen in een bepaalde bedrijfstak of regio belegt, is nog steeds relatief riskant.

Met andere woorden, het is mogelijk om een ​​laag rendement te behalen door te veel diversificatie. Omdat beleggingsfondsen kleine posities in veel verschillende bedrijven kunnen hebben, maken hoge rendementen van een paar investeringen vaak niet veel uit voor het totale rendement. De verwatering is ook het gevolg van een te groot succesvol fonds. Wanneer nieuw geld wordt gestort in fondsen met een goede staat van dienst, heeft de beheerder vaak moeite om geschikte investeringen te vinden om al het nieuwe kapitaal goed te kunnen gebruiken.

Een ding dat tot diworsificatie kan leiden, is het feit dat het doel of de samenstelling van een fonds niet altijd duidelijk is. Fondsadvertenties kunnen beleggers op het verkeerde pad leiden. De Securities and Exchange Commission (SEC) vereist dat fondsen ten minste 80% van de activa van het specifieke type investering in hun naam hebben. Hoe het resterende vermogen wordt belegd, is aan de fondsbeheerder.  De verschillende categorieën die in aanmerking komen voor de vereiste 80% van de activa, kunnen echter vaag en veelomvattend zijn. Een fonds kan daarom via zijn titel potentiële investeerders manipuleren. Een fonds dat zich bijvoorbeeld eng op Congolese aandelen richt, kan worden verkocht met een verreikende titel als “International High-Tech Fund”.

Actief fondsbeheer

Veel beleggers debatteren of de professionals beter zijn dan jij of ik in het kiezen van aandelen. Beheer is zeker niet onfeilbaar, en zelfs als het fonds geld verliest, krijgt de beheerder nog steeds betaald. Actief beheerde fondsen brengen hogere vergoedingen met zich mee, maar steeds meer passieve indexfondsen zijn populair geworden. Deze fondsen volgen een index zoals de S&P 500 en zijn veel minder duur om aan te houden. Actief beheerde fondsen over verschillende perioden hebben niet beter gepresteerd dan hun benchmarkindices, vooral niet na aftrek van belastingen en vergoedingen.

Gebrek aan liquiditeit

Met een beleggingsfonds kunt u op elk moment verzoeken om uw aandelen in contanten om te zetten, maar in tegenstelling tot aandelen die gedurende de dag worden verhandeld, vinden veel aflossingen van beleggingsfondsen pas aan het einde van elke handelsdag plaats.

Belastingen

Wanneer een fondsbeheerder een effect verkoopt, wordt een vermogenswinstbelasting in werking gesteld. Beleggers die zich zorgen maken over de impact van belastingen, moeten die zorgen in gedachten houden bij het beleggen in beleggingsfondsen. Belastingen kunnen worden verlicht door te beleggen in belastinggevoelige fondsen of door niet-belastinggevoelige onderlinge fondsen aan te houden op een fiscaal uitgestelde rekening, zoals een 401 (k) of IRA.

Fondsen evalueren

Het onderzoeken en vergelijken van fondsen kan moeilijk zijn. In tegenstelling tot aandelen bieden beleggingsfondsen beleggers niet de mogelijkheid om de koers / winstverhouding (P / E), omzetgroei, winst per aandeel (EPS) of andere belangrijke gegevens naast elkaar te plaatsen. De intrinsieke waarde van een beleggingsfonds kan enige vergelijkingsbasis bieden, maar gezien de diversiteit aan portefeuilles kan het moeilijk zijn om de spreekwoordelijke appels met appels te vergelijken, zelfs tussen fondsen met vergelijkbare namen of gestelde doelen. Alleen indexfondsen die dezelfde markten volgen, zijn doorgaans echt vergelijkbaar.

Voorbeeld van een beleggingsfonds

Een van de bekendste beleggingsfondsen in het beleggingsuniversum is het Magellan Fund (FMAGX) van Fidelity Investments. Het fonds, opgericht in 1963, had als beleggingsdoelstelling kapitaalgroei via beleggingen in gewone aandelen.  De gloriedagen van het fonds waren tussen 1977 en 1990, toen Peter Lynch zijn portefeuillebeheerder was. Tijdens de ambtsperiode van Lynch steeg het beheerd vermogen van Magellan van $ 18 miljoen tot $ 14 miljard.

Zelfs nadat Lynch was vertrokken, bleven de prestaties van Fidelity sterk en het beheerd vermogen (AUM) groeide in 2000 tot bijna $ 110 miljard, waarmee het het grootste fonds ter wereld werd.  In 1997 was het fonds zo groot geworden dat Fidelity het voor nieuwe investeerders sloot en het pas in 2008 zou heropenen.

Sinds juli 2020 heeft Fidelity Magellan meer dan $ 20 miljard aan activa en wordt sinds februari 2019 beheerd door Sammy Simnegar.  De prestaties van het fonds hebben die van de S&P 500 vrijwel gevolgd of enigszins overtroffen.

 

Related Posts