24 juni 2021 16:53

Hoe werkt de aandelenmarkt?

Als de gedachte aan beleggen in de aandelenmarkt u bang maakt, bent u niet de enige. Personen met een zeer beperkte ervaring in het beleggen in aandelen zijn ofwel doodsbang voor horrorverhalen van de gemiddelde belegger die 50% van hun portefeuillewaarde verliest- bijvoorbeeld in de twee bearmarkten  die zich al in dit millennium hebben voorgedaan  – of worden misleid door ‘hete tips “die de belofte van enorme beloningen inhouden, maar zelden lonen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de slinger van investeringssentiment zou slingeren tussen angst en hebzucht.

De realiteit is dat beleggen in de aandelenmarkt risico’s met zich meebrengt, maar wanneer het op een gedisciplineerde manier wordt benaderd, is het een van de meest efficiënte manieren om een ​​eigen vermogen op te bouwen.  Hoewel de waarde van iemands huis doorgaans het grootste deel van het nettovermogen van de gemiddelde persoon uitmaakt, hebben de meeste welvarende en zeer rijke mensen over het algemeen het grootste deel van hun vermogen belegd in aandelen.  Laten we, om de werking van de aandelenmarkt te begrijpen, eerst ingaan op de definitie van een aandeel en de verschillende soorten aandelen.

Belangrijkste leerpunten

  • Aandelen of aandelen van een bedrijf vertegenwoordigen het eigen vermogen van het bedrijf, dat aandeelhouders stemrecht geeft, evenals een resterende claim op bedrijfswinsten in de vorm van meerwaarden en dividenden.
  • Op aandelenmarkten komen individuele en institutionele beleggers samen om aandelen te kopen en verkopen op een openbare locatie. Tegenwoordig bestaan ​​deze uitwisselingen als elektronische marktplaatsen.
  • De aandelenkoersen worden bepaald door vraag en aanbod op de markt terwijl kopers en verkopers bestellingen plaatsen. Orderstroom en bied-laatspreads worden vaak onderhouden door specialisten of marktmakers om een ​​ordelijke en eerlijke markt te garanderen.

Definitie van ‘voorraad’

Een aandeel  of aandeel (ook bekend als het ” eigen vermogen ” vaneen bedrijf) is een financieel instrument dat het eigendom van een bedrijf of onderneming vertegenwoordigt en een evenredige claim vertegenwoordigt op zijn activa (wat het bezit) en inkomsten (wat het in winst genereert).

Aandelenbezit houdt in dat de aandeelhouder een deel van het bedrijf bezit dat gelijk is aan het aantal aandelen dat wordt gehouden in verhouding tot het totale aantal uitstaande aandelen van het bedrijf. Een persoon of entiteit die 100.000 aandelen bezit van een bedrijf met een miljoen uitstaande aandelen, zou er bijvoorbeeld een eigendomsbelang van 10% in hebben. De meeste bedrijven hebben uitstaande aandelen die in de miljoenen of miljarden lopen.

Gewone en preferente aandelen

Hoewel er twee hoofdtypen aandelen zijn – gewone en  preferente aandelen – is de term ‘aandelen’ synoniem met gewone aandelen, aangezien hun gecombineerde marktwaarde en handelsvolumes veel groter zijn dan die van preferente aandelen.

Het belangrijkste verschil tussen de twee is dat gewone aandelen doorgaans stemrecht hebben  waardoor de gewone aandeelhouder inspraak kan hebben op zakelijke vergaderingen (zoals de jaarlijkse algemene vergadering of AVA) – waar zaken als verkiezing voor de raad van bestuur of benoeming van auditors wordt gestemd – terwijl preferente aandelen over het algemeen geen stemrecht hebben. Preferente aandelen worden zo genoemd omdat ze bij liquidatie de voorkeur hebben boven de gewone aandelen in een onderneming om zowel dividenden  als activate ontvangen. 

Gewone aandelen kunnen verder worden geclassificeerd in termen van hun stemrechten. Hoewel het uitgangspunt van gewone aandelen is dat ze gelijke stemrechten moeten hebben – één stem per gehouden aandeel – hebben sommige bedrijven dubbele of meerdere aandelenklassen met verschillende stemrechten die aan elke klasse zijn gekoppeld. In een dergelijke structuur met twee klassen kunnen klasse A-aandelen bijvoorbeeld 10 stemmen per aandeel hebben, terwijl de klasse B aandelen met ondergeschikt stemrecht slechts één stem per aandeel mogen hebben. Aandelenstructuren met twee of meer klassen zijn ontworpen om de oprichters van een bedrijf in staat te stellen zijn fortuin, strategische richting en innovatievermogen te beheersen.

Waarom een ​​bedrijf aandelen uitgeeft

De zakelijke gigant van vandaag is waarschijnlijk begonnen als een kleine privé entiteit die een paar decennia geleden werd gelanceerd door een visionaire oprichter. Denk aan Jack Ma die Alibaba Group Holding Limited (BABA )uitbroeddevanuit zijn appartement in Hangzhou, China, in 1999, of Mark Zuckerberg diein 2004de vroegste versie van Facebook, Inc. (FB )oprichttevanuit zijn slaapzaal aan Harvard University. deze zijn in enkele decennia uitgegroeid tot een van de grootste bedrijven ter wereld.

Om in zo’n hectisch tempo te groeien, heb je echter toegang tot een enorme hoeveelheid kapitaal nodig. Om de transitie te maken van een idee dat ontkiemt in het brein van een ondernemer naar een werkmaatschappij, moeten ze onder meer een kantoor of fabriek leasen, medewerkers inhuren, apparatuur en grondstoffen kopen en een verkoop- en distributienetwerk opzetten.. Deze middelen vereisen aanzienlijke hoeveelheden kapitaal, afhankelijk van de schaal en omvang van de start van het bedrijf.

Kapitaal vergroten

Een startup kan dergelijk kapitaal aantrekken door aandelen te verkopen (financiering met eigen vermogen ) of door geld te lenen ( financiering met vreemd vermogen ). Schuldfinanciering kan een probleem zijn voor een startende onderneming, omdat deze mogelijk weinig activa heeft om voor een lening in te verpanden – vooral in sectoren zoals technologie of biotechnologie, waar een bedrijf weinig materiële activa heeft terwijl de rente op de lening een financiële last zou vormen voor de vroege dagen, toen het bedrijf misschien geen inkomsten of inkomsten heeft.

Kapitaalfinanciering is daarom de voorkeursroute voor de meeste startups die kapitaal nodig hebben. De ondernemer kan in eerste instantie geld halen uit persoonlijk spaargeld, maar ook uit vrienden en familie, om het bedrijf van de grond te krijgen. Naarmate het bedrijf groeit en de kapitaalvereisten substantieel worden, kan de ondernemer zich wenden tot angel-investeerders en durfkapitaalbedrijven.

Noteringsaandelen

Wanneer een bedrijf zich vestigt, heeft het mogelijk toegang nodig tot veel grotere hoeveelheden kapitaal dan het kan krijgen van lopende operaties of een traditionele banklening. Hij kan dit doen door de verkoop van aandelen aan het publiek door middel van een initial public offering  (IPO). Dit verandert de status van het bedrijf van een privébedrijf waarvan de aandelen worden gehouden door enkele aandeelhouders in een beursgenoteerd bedrijf waarvan de aandelen in handen zullen zijn van talrijke leden van het grote publiek. De IPO biedt ook vroege investeerders in het bedrijf de mogelijkheid om een ​​deel van hun belang te verzilveren, waarbij ze vaak zeer mooie beloningen opleveren.

Zodra de aandelen van de vennootschap zijn genoteerd aan een beurs en de handel daarin begint, zal de prijs van deze aandelen fluctueren als beleggers en handelaren te evalueren en opnieuw te beoordelen hun intrinsieke waarde. Er zijn veel verschillende ratio’s en maatstaven die kunnen worden gebruikt om aandelen te waarderen, waarvan de meest populaire maat waarschijnlijk de koers / winstverhouding (of PE) is. De aandelenanalyse valt ook vaak in een van de twee kampen: fundamentele analyse of technische analyse.

Wat is een effectenbeurs?

Beurzen zijn secundaire markten waar bestaande eigenaren van aandelen transacties kunnen doen met potentiële kopers. Het is belangrijk om te begrijpen dat de op de aandelenmarkten bedrijvenniet kopen en verkopen hun eigen aandelen op een regelmatige basis (bedrijven kunnen deelnemen aan het terugkopen van aandelen  of uitgifte van nieuwe aandelen,  maar deze zijn niet dag-tot-dag operaties en komen vaak voor buiten het kader van een uitwisseling). Dus als je een deel van de aandelen te kopen op de beurs, bent u niet uit het bedrijf te kopen, doe je het kopen van een aantal andere bestaande aandeelhouders. Evenzo, als u uw aandelen verkoopt, verkoopt u ze niet terug aan het bedrijf, maar verkoopt u ze aan een andere investeerder.

De eerste aandelenmarkten verschenen in Europa in de 16e en 17e eeuw, voornamelijk in havensteden of handelsknooppunten zoals Antwerpen, Amsterdam en Londen.  Deze vroege beurzen leken echter meer op obligatiebeurzen, aangezien het kleine aantal bedrijven geen aandelen uitgaf. In feite werden de meeste vroege bedrijven als semi-openbare organisaties beschouwd, omdat ze door hun regering moesten worden gecharterd om zaken te kunnen doen.

Aan het einde van de 18e eeuw begonnen aandelenmarkten in Amerika te verschijnen, met name de New York Stock Exchange (NYSE), waardoor aandelen konden worden verhandeld. De eer van de eerste effectenbeurs in Amerika gaat naar de Philadelphia Stock Exchange (PHLX), die nog steeds bestaat.  De NYSE werd opgericht in 1792 met de ondertekening van de Buttonwood-overeenkomst door 24 effectenmakelaars en handelaren in New York City. Voorafgaand aan deze officiële oprichting kwamen handelaren en makelaars onofficieel samen onder een boom op Wall Street om aandelen te kopen en verkopen.

De opkomst van moderne aandelenmarkten luidde een tijdperk van regulering en professionalisering in dat ervoor zorgt dat kopers en verkopers van aandelen erop kunnen vertrouwen dat hun transacties tegen eerlijke prijzen en binnen een redelijke termijn zullen verlopen. Tegenwoordig zijn er veel beurzen in de VS en over de hele wereld, waarvan er vele elektronisch met elkaar zijn verbonden. Dit betekent op zijn beurt dat markten efficiënter en liquide zijn.

Er bestaat ook een aantal losjes gereguleerde over-the-counter-uitwisselingen, ook wel bekend als bulletinboards, die wordenaangeduidmet de afkorting OTCBB. OTCBB-aandelen zijn over het algemeen riskanter omdat ze bedrijven vermelden die niet voldoen aan de strengere noteringcriteria van grotere beurzen.  Bij grotere beurzen kan het bijvoorbeeld nodig zijn dat een bedrijf een bepaalde tijd actief is voordat het beursgenoteerd wordt, en dat het voldoet aan bepaalde voorwaarden met betrekking tot de bedrijfswaarde en winstgevendheid.  In de meeste ontwikkelde landen zijn effectenbeurzen zelfregulerende organisaties (SRO’s), niet-gouvernementele organisaties die de macht hebben om brancheregels en -normen te creëren en af ​​te dwingen.  De prioriteit voor effectenbeurzen is het beschermen van investeerders door het opstellen van regels die ethiek en gelijkheid bevorderen. Voorbeelden van dergelijke SRO’s in de VS zijn onder meer individuele beurzen, de National Association of Securities Dealers (NASD) en de Financial Industry Regulatory Authority (FINRA).

Hoe de aandelenkoersen worden bepaald

De prijzen van aandelen op een aandelenmarkt kunnen op een aantal manieren worden bepaald, maar de meest gebruikelijke manier is via een veilingproces waarbij kopers en verkopers biedingen en aanbiedingen plaatsen om te kopen of verkopen. Een bod is de prijs waartegen iemand wil kopen, en een bod (of vraag ) is de prijs waartegen iemand wil verkopen. Wanneer het bod en de vraag samenvallen, wordt er geruild.

De totale markt bestaat uit miljoenen investeerders en handelaren, die mogelijk verschillende ideeën hebben over de waarde van een specifiek aandeel en dus over de prijs waartegen ze het willen kopen of verkopen. De duizenden transacties die plaatsvinden terwijl deze investeerders en handelaren hun intenties omzetten in acties door een aandeel te kopen en / of verkopen, veroorzaken minuut-tot-minuut draaiingen in het aandeel in de loop van een handelsdag. Een effectenbeurs biedt een platform waar dergelijke handel gemakkelijk kan worden uitgevoerd door kopers en verkopers van aandelen te matchen. Om toegang te krijgen tot deze beurzen heeft de gemiddelde persoon een effectenmakelaar nodig. Deze effectenmakelaar treedt op als tussenpersoon tussen de koper en de verkoper. Het krijgen van een effectenmakelaar wordt meestal bereikt door een account aan te maken bij een gevestigde retailmakelaar.

Beurs vraag en aanbod

De aandelenmarkt biedt ook een fascinerend voorbeeld van de  wetten van vraag en aanbod op het werk in realtime. Voor elke aandelentransactie moet er een koper en een verkoper zijn. Vanwege de onveranderlijke wetten van vraag en aanbod, als er meer kopers zijn voor een bepaald aandeel dan dat er verkopers zijn, zal de aandelenkoers stijgen. Omgekeerd, als er meer verkopers van de aandelen zijn dan kopers, zal de prijs dalen.

De bied-laat of bied-laatspreiding – het verschil tussen de biedprijs voor een aandeel en de vraag  of laatprijs ervan – vertegenwoordigt het verschil tussen de hoogste prijs die een koper bereid is te betalen of te bieden op een aandeel en de laagste prijs tegen waarop een verkoper de aandelen aanbiedt. Een handelstransactie vindt plaats wanneer een koper de vraagprijs accepteert of een verkoper de biedprijs neemt. Als kopers meer verkopen dan verkopers, zijn ze misschien bereid hun biedingen te verhogen om de aandelen te verwerven; verkopers zullen er daarom hogere prijzen voor vragen, waardoor de prijs omhoog gaat. Als verkopers in aantal groter zijn dan kopers, zijn ze misschien bereid om lagere aanbiedingen voor de aandelen te accepteren, terwijl kopers ook hun biedingen zullen verlagen, waardoor de prijs effectief wordt verlaagd.

Kopers en verkopers matchen

Sommige aandelenmarkten vertrouwen op professionele handelaren om doorlopende biedingen en aanbiedingen aan te houden, aangezien een gemotiveerde koper of verkoper elkaar op enig moment niet kan vinden. Deze staan ​​bekend als specialisten of market makers. Een tweezijdige markt bestaat uit het bod en het bod, en de spread is het verschil in prijs tussen het bod en het bod. Hoe smaller de prijsspreiding en hoe groter de biedingen en aanbiedingen (het aantal aandelen aan elke kant), hoe groter de liquiditeit van het aandeel. Bovendien, als er veel kopers en verkopers zijn tegen opeenvolgend hogere en lagere prijzen, wordt gezegd dat de markt een goede diepte heeft. Aandelenmarkten van hoge kwaliteit hebben doorgaans kleine spreads tussen bied en laat, hoge liquiditeit en een goede diepte. Evenzo hebben individuele aandelen van hoge kwaliteit, grote bedrijven meestal dezelfde kenmerken.

Het matchen van kopers en verkopers van aandelen op een beurs gebeurde aanvankelijk handmatig, maar wordt nu steeds vaker via geautomatiseerde handelssystemen uitgevoerd. De handmatige handelsmethode was gebaseerd op een systeem dat bekend staat als ” open outcry “, waarin handelaren verbale en handsignaalcommunicatie gebruikten om grote blokken aandelen in de ” handelskuil ” of de vloer van een beurs te kopen en verkopen.

Het open protestsysteem is echter op de meeste beurzen vervangen door elektronische handelssystemen.  Deze systemen kunnen kopers en verkopers veel efficiënter en sneller matchen dan mensen, wat resulteert in aanzienlijke voordelen, zoals lagere handelskosten en snellere uitvoering van transacties.

Voordelen van beursnotering

Tot voor kort was het uiteindelijke doel van een ondernemer om zijn of haar bedrijf te laten noteren op een gerenommeerde effectenbeurs zoals de New York Stock Exchange (NYSE) of Nasdaq, vanwege de voor de hand liggende voordelen, waaronder:

  • Een beursnotering betekent voldoende liquiditeit voor aandelen die in handen zijn van de aandeelhouders van het bedrijf.
  • Het stelt het bedrijf in staat om extra fondsen te werven door meer aandelen uit te geven.
  • Het hebben van beursgenoteerde aandelen maakt het makkelijker om het opzetten van aandelenopties plannen die nodig is om talentvolle medewerkers aan te trekken zijn.
  • Beursgenoteerde bedrijven hebben een grotere zichtbaarheid op de markt; de dekking van analisten en de vraag van institutionele beleggers kunnen de aandelenkoers opdrijven.
  • Beursgenoteerde aandelen kunnen door het bedrijf als valuta worden gebruikt om acquisities te doen waarbij de vergoeding geheel of gedeeltelijk in aandelen wordt betaald.

Deze voordelen betekenen dat de meeste grote bedrijven openbaar zijn in plaats van privé; zeer grote particuliere bedrijven zoals voedsel- en landbouwgigant Cargill, industrieel conglomeraat Koch Industries en doe-het-zelfmeubelhandel Ikea behoren tot ’s werelds meest waardevolle particuliere bedrijven, en ze zijn eerder uitzondering dan norm.

Problemen met beursnotering

Maar er zijn enkele nadelen aan beursgenoteerd zijn, zoals:

  • Aanzienlijke kosten in verband met notering op een beurs, zoals noteringskosten en hogere kosten in verband met naleving en rapportage.
  • Omslachtige regelgeving die de mogelijkheden van een bedrijf om zaken te doen kan beperken.
  • De korte-termijn focus van de meeste beleggers, die dwingt bedrijven om te proberen en te verslaan hun driemaandelijkse winstverwachtingen in plaats van het nemen van een lange termijn aanpak van hun bedrijfsstrategie.

Veel gigantische startups (ook bekend als ” eenhoorns ” omdat startups met een waarde van meer dan $ 1 miljard vroeger buitengewoon zeldzaam waren) kiezen ervoor om in een veel later stadium op een beurs genoteerd te worden dan startups van tien of twee jaar geleden.  Hoewel deze vertraagde notering gedeeltelijk kan worden toegeschreven aan de hierboven genoemde nadelen, zou de belangrijkste reden kunnen zijn dat goed beheerde startups met een aantrekkelijk zakelijk voorstel toegang hebben tot ongekende hoeveelheden kapitaal van staatsinvesteringsfondsen, private equity en durfkapitalisten. Een dergelijke toegang tot schijnbaar onbeperkte hoeveelheden kapitaal zou een IPO en beursnotering veel minder urgent maken voor een startup.

Het aantal beursgenoteerde bedrijven in de VS neemt ook af – van meer dan 8.000 in 1996 tot ongeveer tot tussen 4.100 en 4.400 in 2017.

Investeren in aandelen

Talrijke studies hebben aangetoond dat, gedurende een lange periode van tijd, de voorraden te genereren investering rendementen die superieur zijn aan die van elke andere asset class zijn. Aandelenrendementen vloeien voort uit meerwaarden en dividenden. Een meerwaarde doet zich voor wanneer u een aandeel verkoopt tegen een hogere prijs dan de prijs waartegen u het hebt gekocht. Een dividend is het deel van de winst dat een bedrijf uitkeert aan zijn aandeelhouders. Dividenden zijn een belangrijk onderdeel van aandelenrendementen – sinds 1956 hebben dividenden bijna een derde bijgedragen aan het totale aandelenrendement, terwijl vermogenswinsten voor tweederde hebben bijgedragen.

Terwijl de aantrekkingskracht van het kopen van een aandeel vergelijkbaar met een van het legendarische FAANG kwintet – Facebook, Apple Inc. ( risicotolerantie hebben; Dergelijke investeerders zullen het grootste deel van hun rendement liever uit vermogenswinsten dan uit dividenden halen. Aan de andere kant kunnen beleggers die conservatief zijn en de inkomsten uit hun portefeuilles nodig hebben, kiezen voor aandelen met een lange geschiedenis van het uitkeren van aanzienlijke dividenden.

Marktwaarde en sector

Hoewel aandelen op een aantal manieren kunnen worden ingedeeld, zijn de twee meest voorkomende op marktkapitalisatie  en op sector.

Marktkapitalisatie verwijst naar de totale marktwaarde van de uitstaande aandelen van een bedrijf en wordt berekend door deze aandelen te vermenigvuldigen met de huidige marktprijs van één aandeel. Hoewel de exacte definitie kan variëren afhankelijk van de markt, worden largecapbedrijven over het algemeen beschouwd als bedrijven met een marktkapitalisatie van $ 10 miljard of meer, terwijl midcapbedrijven bedrijven zijn met een marktkapitalisatie tussen $ 2 miljard en $ 10 miljard, en small-capbedrijven vallen tussen $ 300 miljoen en $ 2 miljard.

De industriestandaard voor aandelenclassificatie per sector is de Global Industry Classification Standard (GICS), die in 1999 door MSCI en S&P Dow Jones Indices is ontwikkeld als een efficiënt hulpmiddel om de breedte, diepte en evolutie van industriesectoren vast te leggen.  GICS is een industrieclassificatiesysteem met vier niveaus dat bestaat uit 11 sectoren en 24 industriegroepen. De 11 sectoren zijn:

  • Energie
  • Materialen
  • Industrials
  • Luxe consumptiegoederen
  • Consumptiegoederen
  • Gezondheidszorg
  • Financiën
  • Informatie Technologie
  • Communicatiediensten
  • Gereedschap
  • Vastgoed

Deze sectorclassificatie maakt het voor beleggers gemakkelijk om hun portefeuilles af te stemmen op hun risicotolerantie en investeringsvoorkeur. Conservatieve beleggers met inkomensbehoeften kunnen bijvoorbeeld hun portefeuilles afwegen naar sectoren waarvan de aandelen een betere prijsstabiliteit hebben en aantrekkelijke dividenden bieden – zogenaamde ” defensieve ” sectoren zoals basisconsumptiegoederen, gezondheidszorg en nutsbedrijven. Agressieve beleggers geven wellicht de voorkeur aan meer volatiele sectoren zoals informatietechnologie, financiële dienstverlening en energie.

Beursindexen

Naast individuele aandelen houden veel beleggers zich bezig met aandelenindexen (ook wel indexen genoemd). Indices vertegenwoordigen geaggregeerde prijzen van een aantal verschillende aandelen, en de beweging van een index is het netto-effect van de bewegingen van elk afzonderlijk onderdeel. Als mensen het over de aandelenmarkt hebben, bedoelen ze eigenlijk vaak een van de belangrijkste indices zoals de Dow Jones Industrial Average (DJIA) of de S&P 500.

De DJIA is een prijsgewogen index van 30 grote Amerikaanse bedrijven. Vanwege het wegingsschema en het feit dat het slechts uit 30 aandelen bestaat – en er zijn er vele duizenden om uit te kiezen – is het niet echt een goede indicator van hoe het met de aandelenmarkt gaat. De S&P 500 is een naar marktkapitalisatie gewogen index van de 500 grootste bedrijven in de VS, en is een veel meer geldige indicator.  Indices kunnen breed zijn, zoals de Dow Jones of S&P 500, of ze kunnen specifiek zijn voor een bepaalde bedrijfstak of marktsector. Beleggers kunnen indirect handelen in indices via termijnmarkten of via exchange traded funds (ETF’s), die als aandelen op aandelenbeurzen worden verhandeld.

Een marktindex is een populaire maatstaf voor de prestaties van de aandelenmarkt. De meeste marktindices zijn gewogen naar marktkapitalisatie – wat betekent dat het gewicht van elk bestanddeel van de index evenredig is met de marktkapitalisatie ervan – hoewel een paar, zoals de Dow Jones Industrial Average (DJIA), prijsgewogen zijn.  Naast de DJIA omvatten andere veel bekeken indices in de VS en internationaal:

Grootste beurzen

Beurzen bestaan ​​al meer dan twee eeuwen. De eerbiedwaardige NYSE vindt zijn oorsprong in 1792 toen twee dozijn makelaars elkaar ontmoetten in Lower Manhattan en een overeenkomst ondertekenden om effecten op commissie te verhandelen;  in 1817 brachten New Yorkse effectenmakelaars die onder de overeenkomst opereerden enkele belangrijke wijzigingen door en reorganiseerden ze als de New York Stock and Exchange Board.

1:43

De NYSE en Nasdaq zijn de twee grootste beurzen ter wereld, gebaseerd op de totale marktkapitalisatie van alle aan de beurs genoteerde bedrijven. Het aantal Amerikaanse beurzen dat is geregistreerd bij de Securities and Exchange Commission heeft bijna twee dozijn bereikt, hoewel de meeste daarvan eigendom zijn van CBOE, Nasdaq of NYSE.  De onderstaande tabel geeft de 20 grootste beurzen wereldwijd weer, gerangschikt op basis van de totale marktkapitalisatie van hun beursgenoteerde ondernemingen.

Bron: Wereldfederatie van uitwisselingen

 

Related Posts